1. 4502785174625NASA schiet Chileense mijnwerkers te hulp.Peter van Ammelrooy − 25/08/10, 09:22 <br />De 33 mijnwerkers die vastzitten in een ingestorte kopermijn in Chili, 700 meter onder de grond, krijgen hulp van een plek die het verst van hen is verwijderd: het heelal. De reddingsteams in de noordelijke stad Copiapò hebben de Amerikaanse ruimtevaartdienst NASA om hulp gevraagd. <br />De gedachte daarachter is dat een organisatie die astronauten honderden dagen in de ruimte laat bivakkeren – in het International Space Station – het beste weet hoe een groep mannen op een geïsoleerde plek fysiek en psychisch fit zijn te houden.<br />Er zijn vanzelfsprekend verschillen. De astronauten aan boord van het ISS zitten vrijwillig op een van God en iedereen verlaten plek, hebben vooraf een uitputtende training gehad, zijn psychologisch getest, verkeren er in relatieve luxe en – belangrijk – kunnen terug. <br />Overeenkomsten zijn er ook. Hulp bij calamiteiten en ziekte is ver weg, het contact met naasten en geliefden is beperkt, de verveling ligt op de loer en het voedselaanbod is beperkt – zowel de mijnwerkers als de astronauten moeten het zonder koelkast doen.<br />Fysiek moeten de Chilenen hun beproeving kunnen doorstaan, zeggen artsen. Maar wat een gedwongen verblijf van maanden onder de grond psychisch met een mens doet – daar heeft de wetenschap amper ervaring mee. <br />De autoriteiten schatten in dat het 120 dagen gaat duren voor ze de 33 mannen naar boven kunnen takelen. De langste tijd die mijnwerkers ooit noodgedwongen onder de grond doorbrachten is 25 dagen. Het ging om drie mannen die vorig jaar ingesloten kwamen te zitten in een ondergelopen mijn in het zuidwesten van China.<br />Er zijn weinig vergelijkbare situaties waar geleerden op af kunnen gaan, bevestigt Berna van Baarsen, een psycholoog van het Medisch Centrum van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Duikbootbemanningen of onderzoekers die vier maanden in afzondering op de Zuidpool verblijven, hebben toch te maken met heel andere omstandigheden.<br />Ook met ruimtereizen zijn moeilijk paralellen te trekken, denkt Van Baarsen. De maanlandingen bijvoorbeeld duurden niet langer dan twaalf dagen. Meer inzicht kan er wellicht komen uit de bemande missies die over tien, twintig jaar naar Mars zullen worden ondernomen en studies die daar nu al voor worden verricht.<br />Van Baarsen is betrokken bij het Mars500-project. Daarbij bootsen zes mannen in Moskou een reis naar en een kort verblijf op de rode planeet na. Ze zijn volledig afgezonderd van de buitenwereld. Het Russisch-Chinees-Europese experiment is koud 82 van de 520 dagen onderweg – dus is het nog te vroeg om conclusies te trekken.<br />Het langste gedwongen isolement uit recente tijden is dat van de zestien mannen die in 1972 de crash overleefden van een Uruguayaans vliegtuig in het Andes-gebergte. Zij werden na 72 dagen gered, maar niet nadat ze van de lichamen van overledenen hadden gegeten om te kunnen overleven. Dat leidde tot spanningen.<br />Die kunnen ook optreden in de Chileense mijnschacht, zegt Peter Suedfeld, een Canadese hoogleraar die studies naar isolement heeft uitgevoerd voor NASA en de Canadese strijdkrachten. De relatief grote omvang van de groep in Chili noemt hij een gemengd voordeel. ‘Het voordeel is dat als er behoefte is aan specifieke kennis er een grote kans is dat die bij iemand aanwezig is’, aldus Suedfeld in de krant The Globe and Mail.<br />‘Het nadeel is dat er zich facties kunnen vormen, dat er wedijver en rivaliteit ontstaan. Meningsverschillen kunnen leiden tot ernstige conflicten, zelfs om zaken die voor de buitenwacht triviaal kunnen lijken.’<br />Het is gunstig dat de mijnwerkers, die al 17 dagen onder de grond zitten, nog steeds als een groep lijken te functioneren, met een duidelijk iemand die zich leider heeft opgeworpen, constateert Suedfeld. Verder is het volgens hem belangrijk dat de mannen in Chili verlichting hebben en houden. ‘Duisternis werkt desoriënterend. Het leidt tot onzekerheid. Dat heeft weer zorg en angst.’<br />Even belangrijk als verlichting is dagelijks contact met naasten en geliefden, zegt Jack Stuster, een Californische psycholoog die ook voor NASA heeft gewerkt. Het is van het grootste belang dat de mijnwerkers zinvolle dingen om handen te hebben terwijl ze wachten. De reddingswerkers kunnen ze naar muziek laten luisteren of een dagboek laten bijhouden. <br />Geen bordspellen, zeggen de beide psychologen. ‘Dat zou eventuele vijandigheden versterken’, meent Suedfeld. ‘Je wilt ze niets laten doen dat ruzies aanwakkert.’<br />Wat vinden wij?Wij vinden het heel goed dat NASA de mijnwerkers heeft geholpen. Het is een ruimteorganisatie die er dus niks mee te maken heeft maar toch helpen ze dus dat vinden wij vooral goed aan NASA.<br />