Comentario sobre o libro de Neira Vilas

1. EU SON…BALBINO
Neste mes de xaneiro de 2011 “Memorias dun neno labrego”, de Neira Vilas, está
de aniversario ¡Cumpre 50 anos!
Foi publicado en Bos Aires no 1961 e, dende aquela, moitas veces reeditado e
traducido a varios idiomas, con grande éxito.
Balbino, o protagonista, comeza presentándose:
“Eu son…BALBINO. Un rapaz de aldea. Coma quen dis, un ninguén. E ademais,
pobre.” Así se define Balbino pero, a pouco que leamos, descubrimos moito máis:
que é un rapaz intelixente ao que lle gusta moito ler e escribir, que é curioso e
adoece por entender o mundo e que é orgulloso , inconformista e rebelde co tempo
que lle tocou vivir, alá polos anos 40.
Balbino sérvese dun caderno para escribir todo aquilo que o desacouga e non se
atreve a contarlle a ninguén. É o seu xeito de sentirse libre e de baleirar o seu
corazón. Neste caderno cuestiona temas como a sumisión aos “señoritos”, o
maltrato á muller, a falsa moral da Igrexa, a lacra da emigración, a escola
represiva que pega e fala castelán, a falta de entendemento entre pais e fillos…,
pero tamén o primeiro amor e o primeiro desengano e, sobre todo, a amizade,
temas todos que tamén nos desacougan na actualidade.
Anímovos a ler o libro ou, se é o caso, a volver pousar os ollos nel. Atoparedes a
tristeza dun neno que vive a súa infancia indo co gando e traballando arreo no
campo e pasando miseria (”Queren que chegue a home antes de tempo”. “Disque na
guerra morren homes coma moscas […] Na aldea tamén caímos. Non se pelea con
soldados, pero lóitase cos trafegos da vida […] Morremos loitando” ), que ten que
someterse a leis sociais e morais que non entende, pero tamén hai grandes doses
de tenrura , emocións, a ilusión dun neno…
Balbino cumpre 50 anos pero, a pesar da idade, é PRESENTE.
Ademais, vai dedicado a nós, aos nenos que falamos galego.