1. O avó de Arturo
non viaxara gran
cousa. Sen embargo
era alguén
a quen lle sobraba
a imaxinación.
2. Por cousa das historias
do seu avó, Arturo,
espertou, aquela
mañá, querendo
medrar de presa e
facerse do tamaño
dun golfiño.
3. O pai de Arturo, -Non te ilusiones.
que era práctico e Nunca medirás máis
túzaro, díxolle dun palmo.
4. A nai de Arturo,
que na última primavera
tivera cento sete crías
e estaba segura de coñecer
a cada unha polo seu nome,
díxolle -
Mira, fillo, sempre serás
pequeno, pero de cores
brillantes e cunha cola moi
“pavera”.
6. No bosque de corais,
vivía un amigo de
Arturo que era
pequeno, feo, pobre e
orfo. Chamábase
Diego.
7. Diego díxolle a Arturo que
para ir lonxe non facía falta
ser máis grande, senón máis
parvo.
-Porque aquí, se che doe a
che
cola, túa nai hate coidar,
coidar,
se tes fame, darache de
comer, e se non dás
durmido, cantarache
unha canción de berce.
8. Ao saír do bosque, preto do
arrecife, Arturo atopou a
un indiano, que de novo
emigrara aos grandes Visitara lugares afastados, onde
bancos austrais. viu moitas cousas e, logo de facer
fortuna, volveu para quitarse a
tristura.
-Verás, Arturiño, comer
comía, pero botaba en falta
en
todo isto.
9. Pouco despois, Arturo estaba de
parola co Vagabundo, que non
-E non esquezas o vello
era quen de parar quieto.
refrán que di
Arturo contoulle que quería
irse da casa. Ao vagabundo “O peixe grande come ao
pareceulle ben e doulle un pequeno. Ademais non
consello saques nunca a cabeza fora
da auga. Se o fas, poida que
-Antes de poñerte en camiño,
remates nunha lata ou nun
prepara a túa mochila, meu
acuario.”
fillo. Pon dentro algunhas
cousas útiles e un pouco de -¿Que é un acuario? -
medo que che faga ser
che Preguntou Arturo.
prudente.
10. Arturo quería que alguén
o animase.
-Vaite correndo! ¡Date
présa! ¿A que
agardas? ¡O mundo é
fantástico!
11. Preto da rocha onde ás
veces se mira a Lúa, bateu
un peixe deses tan
pequenos que collen tres
na cunca dun berberecho.
Arturo dixo para si
-¡Sen dúbida son un
peixe grande!
12. Pouco despois, un minuto despois, se
cadra menos dun minuto, tivo que
saír correndo porque viu a un tipo
enorme, coa boca aberta, dúas
ringleiras de dentes e cara de ter
fame. Arturo, mentres se daba présa
por saír de alí, pensou
-¡Agora debería estar na casa,
preto da miña nai!
nai!
13. Arturo, buscando onde
agocharse, meteuse na
cova do seu amigo o
Ermitán, que era vello e,
por iso, sabio.
-¿Son un peixe
grande ou un peixe
cativo?
-Iso depende -dixo o
Ermitán.
14. O certo é que todos parecían
empeñados en lialo.
-¡Xa está ben!-protestou
ben!
Arturo.
15. Sen pensalo, virou á dereita.
Viuse metido no medio dunha
multitude, entre milleiros de
individuos de todas as cores,
todos con presa, movéndose
dun lado para outro, sen teren
parada.
Arturo quixo saber que era
aquilo. Preguntou e afastárono
dun empuxón.
16. Arturo, canso, decidiu
deixalo para outro día.
Arturo volveu para a casa, e
atopou aos seus cento seis
irmáns xogando a ver quen
corría máis. Púxose a xogar
con eles e pasouno bárbaro.
17. Aquela noite, o avó
durmiu aos seus
cento sete netos
contándolles que
unha vez, cando
era novo, guapo e
solteiro, traballou
nun circo.
18. Arturo soñou que era
dunha soa cor, pero
brillante; que tiña
un nariz de goma, e
que nun carrusel de
coral e algas tornasol,
daba voltas e máis
voltas.
19. Arturo espertou decidido a
ser pallaso. Contoullo ao seu
pai, e este, que era práctico e
túzaro, díxolle
-Está ben, pero antes fai a
túa cama.
