2. #31 Ze probeerde niet te luisteren naar het stemmetje in haar hoofd. “Je lijkt wel een spion! Je vertrouwt hem niet! Jij flipt als hij liegt; nu doe je het zelf! Wat probeer je hiermee te bereiken? Wat als je iets te weten komt wat jullie relatie in gevaar brengt? Je bent zwanger van hem!”

3. India stond voor het huis van Jolande de Korte. Ze woonde in een smal rijtjeshuis aan de rand van het centrum. Vanaf het moment dat ze de adresgegevens van deze vrouw had gevonden in de papieren van Brett; kwelde het stemmetje in haar hoofd haar.

4. “Als hij hier ooit achterkomt dan zwaait er wat! Kies voor de baby en laat het rusten! Wat kan jou het schelen wie die Jolande is?” Het kon India heel veel schelen. En als Brett bleef zwijgen over het verleden dan moest ze er zelf maar achter zien te komen. Op welke manier dan ook.

5. Ze liep het tuinpad op en drukte met trillende hand op de witte deurbel. Toen de voordeur werd geopend en een jonge vrouw in de deuropening verscheen; besefte India dat ze zich totaal niet had voorbereid.

6. Wie moest ze zeggen wie ze was? Wat moest zeggen dat ze kwam doen? Het zweet brak haar uit. “Mevrouw van der Burght?” Stamelde India. “Ja?” De vrouw – die Jolandebleek te zijn – had kort, roodoranje haar, smaragdgroene ogen en een spits, maar vriendelijk gezicht.

7. “Ik… Ik ben… LivNooijen.” Dat was de eerste naam die haar te binnen schoot. Wel een naam die haar verder hielp. Ze had een idee! “Wat kan ik voor u doen?” Jolandevan der Burghthad een schelle stem en India belandde direct weer in het ‘hier en nu’.

8. “Misschien kunt u mij helpen. Ik ben namelijk bang dat mijn beste vriendin in gevaar is. Haar vriend, BrettVerjongh-” “Brett?!” De smaragdgroene ogen van Jolande hadden niet langer meer die kleur. Ze werden donker en er verscheen een uitdrukking in haar ogen die India niet kon plaatsen.

9. “Het spijt me, ik kan u niet helpen.” Jolande wilde de voordeur sluiten, maar India hield haar tegen. “Alstublieft! Ik wil alleen maar even met u praten.” Jolande keek schichtig om zich heen; alsof ze bang was dat iemand het gesprek had gehoord.

10. “Goed dan.” Ze zwaaide de voordeur open en dankbaar betrad India het kleine halletje. Even later zaten ze aan een tafel in een kleine keuken. “Ik stel het erg op prijs dat u met mij wilt praten.” “Hoe komt u aan mijn gegevens?”

11. “Tja…” Hier kon ze maar beter eerlijk over zijn. “Ik moet toegeven dat ik in de papieren van Brett heb gesnuffeld.” Jolande keek haar met opgeheven hoofd aan. “Juist ja. En waarom denkt u dat ik kan helpen?”

12. “Dat denk ik niet.” Antwoordde India. “Dat hoop ik. U bent namelijk mijn enige aanknopingspunt.” “Ik praat er liever niet over. Ik heb hem namelijk verbannen uit mijn leven.” “Waarom, als ik vragen mag?”

13. Jolandezuchtte. “Om wat hij mij heeft aangedaan.” “Bent u familie of waren jullie vrienden?” “Brett had geen familie! En vrienden al helemaal niet!” Snauwde Jolande. “We waren minnaars.” India slikte. Brett en zij? Ze voelde een steek.

14. “Wanneer was dat?” “Zo’n vier jaar geleden.” Wát?! India vormde haar handen tot vuisten. “Ik neem aan dat u weet dat zijn zoontje-” “Dood is? Nou en of!” Het draaide voor haar ogen. Haar nagels boorden zich in haar handpalmen.

15. “Weet je… Liv? Mag ik Liv zeggen?” India knikte. “Brett is een vuile rat! Hij liegt en bedriegt alles bij elkaar! Ik was altijd een optimistische vrouw. Ik stond voor alles open. Ik kende geen haat, geen bedrog. Nu heb ik niets anders meer in me dan haat. En dat komt allemaal door hem!”

16. “Ik… Ik begrijp het niet.” Jolande boog ietwat naar voren. “Jij zegt dat jouw vriendin misschien in gevaar is? Geloof me, je hebt gelijk. Haal die ‘misschien’ maar weg, want jouw vriendin is wel degelijk in gevaar.”

17. “Alsjeblieft, Jo. Jij bent de enige aan wie ik dit durf te vragen.” Jolande was verloren. Bij het horen van haar troetelnaampje in combinatie met zijn warme stem, smolt ze weg als een ijsblokje onder de hete zomerzon.

18. “Maar hij hoort bij jou, Brett.” Ze wist dat Brett het moeilijk had. Al sinds de dood van Elisabeth had hij moeite met de opvoeding van Sem. De twee leken van elkaar te zijn vervreemd. Maar Jolande wist zeker dat zij de relatie tussen vader en zoon weer zou kunnen lijmen.

19. “Hij haat me.” Zei hij verbeten. Jolande zuchtte. “Natuurlijk niet. Hij houdt van je. Hij heeft het ook moeilijk met de dood van Elisabeth. Om op zo’n jonge leeftijd je moeder te verliezen is-” “Kies je nu zijn kant?” Onderbrak Brett haar.

20. “Jeetje, Brett. Je doet net alsof hij je vijand is.” Jolande pakte zijn handen beet. “Ik houd van Sem en ik houd van jou, maar jullie horen bij elkaar.” “Het is maar tijdelijk. Tot ik mijn boek heb afgerond en ik alles weer op een rijtje heb.”

21. Brettnam haar kin tussen zijn duim en wijsvinger en hief haar hoofd naar hem op. “Alsjeblieft, Jo.” Jolande voelde zijn adem op haar huid. Zijn ogen keken haar smekend aan. Zijn lippen beroerden de hare. Ze was verkocht.

22. “Goed dan.” Hij keek haar verrast aan. “Je doet het?” Jolande knikte. “Voor jou. En voor Sem, natuurlijk.” Brett sloeg zijn armen stevig om haar heen. “Je bent de beste!” Jolande klampte zich aan hem vast. Tenslotte zou ze alles voor hem doen, zolang hij maar bij haar bleef…

23. “Dus Sem trok bij u in?” Vroeg India verbaasd. Jolande knikte. “En het is waar wat ze zeggen… Liefde maakt blind.” India keek naar de vrouw tegenover haar aan tafel. Ze had werkelijk van Brett gehouden. Ze had alles voor hem over gehad. En hij…

24. “Een paar dagen later trok Sem bij mij in en heb ik Brett nooit meer gezien…” India’s mond viel open. “Het was een opgezet plan. Hij had alles van te voren precies zo uitgedacht. Hij had mijn vertrouwen gewonnen, al was dat niet moeilijk… Hij gebruikte mij om van Sem af te komen.”

25. “Waarom in vredesnaam?” “Waarom hij van Sem afwilde? Simpel. Hij gaf Sem overal de schuld van. De depressie van Elisabeth, haar dood-” “Wacht eens even! Depressie?” Jolande snoof. “Het is duidelijk dat Brett zwijgt over zijn verleden.”

26. “De bevalling van Sem was zo zwaar dat Elisabeth in een postpartum depressie raakte. Iets wat vrouwen wel vaker overkomt na zo’n moeilijke bevalling. Helaas was het bij Elisabeth heel ernstig. Ze is nooit uit die depressie geraakt. Ze is er ten onder aan gegaan.”

27. “Hoe bedoelt u?” Nu wilde India alles weten. Ten koste van alles. “Elisabeth heeft zelfmoord gepleegd.” Dat was een klap in haar gezicht. India keek Jolande met groot opgezette ogen aan. “Zelfmoord?”

28. Jolandeknikte. “Brett kon dit alles niet verkroppen. Hij haatte zijn zoontje… En zijn haat was sterker dan zichzelf. Het haalde hem in.” India was als versteend. Het verleden van Brett was nu eindelijk boven water. Toch voelde ze geen opluchting, geen blijdschap.

29. Angst en zorgen om haar ongeboren kind waren sterker en namen de overhand. “Heeft Sem al die tijd bij u gewoond?” “Ja. Tot en met zijn dood. Ik heb bijna vier jaar voor hem gezorgd, hem liefde en aandacht geschonken. Ik hield zielsveel van hem.”

30. India zag het verdriet in haar ogen. En plotseling, als donderslag bij heldere hemel, vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Voorzichtig legde India haar handen op de koude van Jolande. “Het spijt me heel erg voor u.”

31. Er verscheen een waterig glimlachje op haar gezicht. “Dank je.” India wilde dat ze Jolande om vergeving kon vragen. Vergeving voor de dood van Sem. Vergeving voor dat stomme auto-ongeluk waardoor ze Sem van haar heeft afgenomen.

32. Maar ze wist dat dat niet kon. Ze was LivNooijen en niet zichzelf… O God, wat haatte ze zichzelf. Kon ze maar voor eeuwig LivNooijen blijven. Al die tijd troostte en steunde ze Brett, terwijl hij… India stond op en haastte zich naar de wasbak.

33. Door alle zenuwen voor haar bezoek aan Jolande; had ze niets gegeten. Er kwam dus alleen maar gal naar boven… “Jeetje, gaat het wel?” India opende de kraan en spoelde haar mond en de wasbak schoon. Vervolgens draaide ze zich om. “Ja, hoor. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten.”

34. “Je kunt maar beter gaan. Het was voor ons allebei zwaar.” India knikte. Bij de voordeur bleef ze nog even staan. “Bedankt, Jolande. Je hebt mij en mijn vriendin, natuurlijk, enorm geholpen.” “Het was fijn om er eens met iemand over te kunnen praten.”

35. India en Jolande namen afscheid en vervolgens liep India naar haar auto. Terwijl ze naar de auto liep nam ze een besluit. Ze moest nu voor zichzelf kiezen. Voor de baby in haar buik. Ze wilde haar kleintje niet verliezen. Haar hart brak. Morgen zou ze haar spullen pakken en Brett’s leven verlaten…