1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ
Η αποχή δεν είναι τιμωρία των κομμάτων της
πλουτοκρατίας. Ξέρεις καλά ότι και μετά τις ευρωεκλογές
αλλά και μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2009 με την
αποχή δεν ίδρωσε καθόλου το αυτί του ΠΑΣΟΚ και της
ΝΔ.
Σκέψου: Τι κατόρθωσες με την επιλογή της αποχής; Η
αποχή -”το κόμμα” της αποχής όπως έλεγαν τότε πολλοί-
πήρε 50% και 30% στις προηγούμενες εκλογές.
Από την επόμενη κιόλας μέρα όμως ψήφισαν όλα τα
αντεργατικά μέτρα της ΕΕ, του ΔΝΤ.
Η αποχή τους βολεύει. Βολεύει τα μεγάλα συμφέροντα
που πλασάρουν και καλλιεργούν την ψεύτικη εικόνα, ότι
τάχα δεν υπάρχει καμία θετική λύση για τα λαϊκά
προβλήματα. Ότι είμαστε όλοι ίδιοι! Φοβούνται μη βρει ο
λαός το δρόμο του. Γι’ αυτό στέλνουν στην αποχή τους
ψηφοφόρους που ξέρουν ότι δεν θα τους ψηφίσουν.
Θέλουν το λαό στη γωνία. Όμως όταν ο λαός είναι στη
γωνία αυτό δεν είναι ουδετερότητα, δεν είναι απλά
άρνηση να πάρεις θέση. Είναι πολιτική θέση που στρώνει
ακόμα πιο καλά το έδαφος για νέα αντεργατικά και
αντιλαϊκά μέτρα.
Με μεγάλη αποχή, ιδιαίτερα με μεγάλη νεανική αποχή, θα
έρθουν την επομένη των εκλογών και θα χύνουν
κροκοδείλια δάκρυα για την κρίση των θεσμών, θα
τρίβουν τα χέρια τους όμως, γιατί αποχή σημαίνει
απογοήτευση και μοιρολατρία.
Η αποχή δεν είναι αντισυστημική στάση, όπως
καλλιεργούν διάφορες πλευρές. Αντισυστημική είναι μόνο
η στάση που βρίσκεται απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική.