1. Με οδηγό τη μία και αδιαίρετη ζωή σου
Στην προσπάθειά τους να αποφύγουν το «θα μας πάρουν με τις
πέτρες», τόσο οι υποψήφιοι του κυβερνητικού κόμματος στις εκλογές
για τα τοπικά κρατικά όργανα σε Περιφέρειες και Δήμους, όσο και οι
υποψήφιοι των άλλων συνδυασμών που στηρίζουν κεντρικά τις
κατευθύνσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής, έχουν βαλθεί-με τη
συμβολή και των αστικών μέσων ενημέρωσης-να μετατρέψουν πλατιές
λαϊκές μάζες σε διχασμένες προσωπικότητες.
Μπορεί το πρωί να είσαι δυστυχής στη δουλειά σου, αλλά μην
ανησυχείς, το βράδυ θα 'σαι βασιλιάς στη γειτονιά.
Μ' έναν τέτοιο παραλογισμό σαν σημαία τους έχουν ξαμολυθεί να
μαζέψουν ψήφους ισχυριζόμενοι ότι:
-- Μπορεί το μεροκάματο να πέφτει στα 595 ευρώ, αλλά άμα είναι
καλό παιδί ο δήμαρχος κάτι θα γίνει.
-- Μπορεί να τρέμει η ψυχή σου μην αρρωστήσεις και χρειαστείς
νοσοκομείο, αλλά μη στεναχωριέσαι κάποια λύση θα βρει ο δήμαρχος
που είναι και γιατρός.
-- Σε κυνηγάει η Πολεοδομία γιατί έκλεισες το πίσω μπαλκόνι για
δωμάτιο του παιδιού; Μη χολοσκάς, τι τον έχουμε τον πολιτικό
μηχανικό για δήμαρχο που έχει και τις «άκρες»;
Μ' έναν ωμό τρόπο οι ίδιοι που παριστάνουν τους κυνηγούς της
φαυλότητας, εκβιάζουν στην ψύχρα τις συνειδήσεις των θυμάτων της
πολιτικής τους.
Δεν κινούνται σε νέο άγνωστο πεδίο, έχουν επενδύσει χρόνια και
χρόνια σ' αυτόν το διχασμό της προσωπικότητας του ανθρώπου, που
το πρωί βλαστημά το αφεντικό του και το απόγευμα χειροκροτά τον
πολιτευτή του αφεντικού του. Είχε κάνει σάλο στην εποχή της η
περίπτωση δημάρχου που το πρωί απέλυε εργάτες του δήμου και το
απόγευμα έστελνε ψυχολόγο στους απολυμένους για υποστήριξη!
Μόνο που τα πράγματα πια έχουν ξεπεράσει το ως εδώ και μη
παρέκει.
Κι εκεί που χτες έβλεπες απέναντι καθαρά μόνο τις κεντρικές
υπηρεσίες του κράτους, τώρα έχεις επίσης καθαρά απέναντι το
σύνολο της κρατικής δομής.
Οι δήμοι είναι ήδη επιχειρήσεις που πουλάνε υπηρεσίες κι απ' τον
καιρό ακόμα που ψηφίστηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι επίσης
καθαρό πως οι περιφέρειες προορίζονταν να παίξουν πρώτο ρόλο στη
σχέση κράτους-κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά στρώματα.

2. Η τοπική διοίκηση ποτέ δεν ήταν «αυτοδιοίκηση». Η εικόνα του
δημάρχου που έτρεχε για να μπει ένας σωλήνας νερού ή μια
αποχέτευση στα πρώτα βήματα ανάπτυξης των συνοικιών δεν
υπάρχει πια, όχι γιατί δεν υπάρχουν οι άνθρωποι, αλλά γιατί είναι
άλλες οι ανάγκες του κράτους σήμερα, άλλα τα καθήκοντα του
δημάρχου - εκπροσώπου του κράτους σε τοπικό επίπεδο. Και τότε
ακόμα, οι δήμοι μέρος της κρατικής εξουσίας ασκούσαν. Το καινούριο
είναι πως πια ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της κρατικής εξουσίας έχει
μεταφερθεί στα τοπικά όργανα, έτσι που η κεντρική διοίκηση να ασκεί
ανενόχλητη τον επιτελικό ρόλο της και η λαϊκή δυσαρέσκεια να βρίσκει
περισσότερα τείχη να ορθώνονται μπροστά της.
Τι δεν άλλαξε, αντίθετα έγινε ισχυρότερο; Η άσκηση της εκάστοτε
κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο. Ετσι που αναδεικνύεται
ακόμα πιο κρίσιμο και σε τοπικό επίπεδο το ποια είναι κεντρικά η
πολιτική που εφαρμόζεται. Αυτή πρέπει να αντιπαλευτεί για να λυθούν
και τοπικά τα προβλήματα.
Προβλήματα απ' αυτά που βασανίζουν πραγματικά τα λαϊκά
στρώματα σαν αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορούν
να λυθούν σε τοπικό επίπεδο με την κυβέρνηση να συνεχίζει
ανενόχλητη το έργο της. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη γι
αυτό.
Αντίθετα, τα λαϊκά προβλήματα, έτσι όπως βιώνονται και σε τοπικό
επίπεδο, δίνουν τη δυνατότητα να συγκροτηθεί σε αγωνιστική βάση η
λαϊκή συσπείρωση από τα κάτω έτσι που να αντιπαλευτεί η αντιλαϊκή
πολιτική και τοπικά και κεντρικά. Αυτόν το ρόλο θέλουν να αναλάβουν
και με τη συμμετοχή τους στις τοπικές εκλογές οι κομμουνιστές, για μια
τέτοια αποστολή αξίζει να υπερψηφιστούν οι συνδυασμοί που στηρίζει
το ΚΚΕ, οι συνδυασμοί της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Για να υπάρχει
ένα πλατύ αγωνιστικό ρεύμα που θα αντιπαλεύει την αντιλαϊκή
πολιτική και με την πάλη του θα συμβάλει στην αλλαγή των
συσχετισμών έτσι που να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Και για την
αξιοποίηση των εκλεγμένων κομμουνιστών και συνεργαζόμενων μαζί
τους στα κρατικά τοπικά όργανα στο πλευρό του λαού κόντρα στους
μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι άλλοι θα εφαρμόζουν την εκάστοτε
κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της ΕΕ που είναι υπέρ του
κεφαλαίου.
Για να μην πανηγυρίζουν και την επομένη των εκλογών όσοι από
σήμερα ισχυρίζονται ότι το Μνημόνιο και τα αντεργατικά - αντιλαϊκά
μέτρα που πάρθηκαν έχουν ήδη τη λαϊκή έγκριση.