De Verenigde Staten bijten in het zand in de Hoorn van Afrika Interview met Mohamed Hassan op 28 december 2021

1. De Verenigde Staten bijten in het zand in de Hoorn van Afrika
Professor Mohamed Hassan, Afrika en Midden-Oosten kenner, was gedurende
zowat drie weken in de Hoorn van Afrika in december van vorig jaar. Hij bezocht
eerst gedurende een week Eritrea en vervolgens Ethiopië.
Eritrea-Tour for Friendship had een gesprek met Mohamed op woensdag 29
december in Leuven. Hij vertelde dat de analyse die hij gaf tijdens ons gesprek in
novemberi door de feiten worden bevestigd en de Hoorn vandaag in staat is zich
verder los te werken uit de greep van het Westers imperialisme.
Groot zelfvertrouwen en optimisme in Eritrea.
We moeten terug een reis naar Eritrea organiseren
Eerst bezocht Mohamed Eritrea. Bij aankomst onderging hij – net zoals iedereen die
aankomt in het land – een QR Covid-19 test en werd hij vervolgens opgevangen in
een hotel totdat zijn test negatief bleek te zijn en hij zich vrij kon verplaatsen in de
hoofdstad Asmara en elders. In Eritrea bekampt men de pandemie niet met massale
vaccinatie. Dat is veel te duur voor een ontwikkelingsland. Hun methode: testen en
bij eventuele besmetting de mensen onder quarantaine plaatsen. Tegelijk zijn er een
aantal sociale maatregelen zoals het verplicht dragen van een masker, het sluiten
van cafés en restaurants vanaf 21 uur, enz.
Deze aanpak werkt perfect tot op heden telde Eritrea slecht 8026 aantal
besmettingen en 76 overlijdens.
Mohamed had zoals bij elke reis in Eritrea gesprekken met de minister van
buitenlandse zaken. Zeer interessant was zijn ontmoeting met de minister van justitie
naar aanleiding van “de week van de wet” tijdens dewelke de bevolking wordt
aangespoord de wetten beter te leren kennen en te begrijpen en hen ook wordt
gevraagd voorstellen te doen om de wetgeving te verbeterenii. De Covid epidemie en
de nieuwe sancties maken het de mensen wat moeilijker maar slechts in zeer
beperkte mate. De Eritreeërs hebben al voor hetere vuren gestaan. Het leven gaat
zijn gang. De mensen zijn erg optimistisch over de toekomst van het land. In de
eerste plaats natuurlijk omdat er geen oorlog meer is maar ook omdat Eritrea een
mooie toekomst zal kennen omwille van de sociale en de economische
perspectieven. Eritrea heeft veel mijnen waaronder goud en fosfor winningen. Verder
rendeert de landbouw steeds beter, vooral door de verbeterde irrigatie. Tenslotte is
er de Rode Zee en de vele eilanden. De visserij neemt toe en de twee havens
worden uitgebreid en bieden een alternatief voor het dure Djibouti.
Wat Mohamed heel opmerkelijk vond was dat de nationale zenders naast het
nationaal nieuws en de debatten over de binnenlandse ontwikkelingen, veel meer
aandacht besteed aan et buitenland. Er worden veel documentaires en films getoond
over Cuba, China, Afghanistan, Iran, verschillende Afrikaanse landen en zoveel
meer. Er worden ook debatten over de internationale situatie op de zenders
georganiseer. Ook in deze kwestie overheerst het optimisme. Dat staat in schril
contrast met het pessimisme en het geklaag in het Westen.

2. De oorlog in Ethiopië is niet langer meer
het allesoverheersende onderwerp.
De mensen zijn opgelucht dat het TPLF
hen niet meer kan bedreigen.
De Eritreeërs steunen de inspanningen
van hun regering en hun leger om
Ethiopië bij te staan.
Ze zijn optimistische over de toekomst
van de volkeren van de Hoorn
De houding van het Eritrese volk ten overstaande van het Ethiopische volk is heel
merkwaardig. Er is vanwege de Eritreeërs geen mentaliteit van wrok of haat. Dat is
niet vanzelfsprekend want Eritrea heeft tegen verschillende Ethiopische regimes
moeten vechten vanaf 1961 om zich in 1991 te kunne bevrijden. Na een korte vrede
begin de jaren negentig, laaiden de inspanningen opnieuw op met de nieuwe TPLF-
regering (het TPLF was een vroeger bondgenoot van het Eritrese verzet – EPLF).
Vanaf 1998 begon een nieuwe oorlog die duurde tot 2000. Daarna volgde een
slopende “noch vrede – noch oorlog” periode. Totdat in de lente van 2018 de huidige
premier Abiy de macht kreeg en er snel een vredes- en samenwerkingsakkoord werd
getekend tussen Eritrea en Ethiopië. Het akkoord gaf een grote positieve impuls aan
de eenheid van de volkeren van de Hoorn.
De Eritreeërs hebben dankzij de politieke opvoeding van hun bevrijdingsfront (EPLF)
en regering (PFDJ) steeds het onderscheid kunnen maken tussen hun broeders en
zusters uit Ethiopië en de regering die het Ethiopische bevolking onder de knoet hield
en hen dwong te vechten tegen Eritrea, tegen Somalië en diverse minderheden in
Ethiopië.
We zouden – zegt Mohamed een derde reis naar Eritrea moeten organiseren, -
van zodra de pandemie verdwenen is.
We moeten geëngageerde anti-imperialisten overtuigen om naar Eritrea te gaan.
We kunnen dit combineren met een bezoek van 3, 4 dagen aan Addis-Abeba zodat
de mensen het grote verschil kunnen zien tussen de twee verschillende politieke en
economisch systemen.
De situatie in Ethiopië is complex maar evolueert gunstig.
De etno-fascisten van het TPLF hebben dit najaar hun tweede zware nederlaag
moeten incasseren. Ze werden als een eerste keer verslagen (na hun opstand begin
november 2020) door het Ethiopisch leger. Door de steun van het Westers
imperialisme (en de aarzelingen van de Premier van Ethiopië) lanceerde de
overlevenden vanuit het omsingelde Tigray een nieuw offensief in drie richting. Met
het eerste offensief wilde ze Soedan bereiken om zo meer hulp te kunnen
ontvangen. Met het tweede offensief wilden ze de weg tussen Addis-Abeba en
Djibouti te bezetten zodat de hoofdstad ernstige bevoorradingsproblemen zou

3. kennen. Het derde offensief was gericht tegen Addis-Abeba, dat ze tot op enkele
honderden kilometers naderden. Op alle fronten werden ze teruggeslagen door de
verenigde krachten van het Ethiopische leger en de Amhara en Afar militiesiii.
Mohamed is er zeker van dat de praktische steun van Eritrea bij het verslaan van het
TPLF weer beslissend is geweest. Maar de details gaf hij niet. Nu is het TPLF
opnieuw teruggeslagen en omsingeld in Tigray. De vernietigingen die ze bij hun
laatste offensief hebben aangericht zijn enorm: ziekenhuizen, scholen en wijken
werden vernietigd; moskeeën maar ook kerken in brand gestoken, fabrieken
geplunderd. Om maar te zwijgen over het menselijke leed dat ze hebben aangericht.
Ook voor de bevolking van Tigray is het bilan vreselijk. Elk gezin heeft een zoon
moeten afstaan, zelfs als hij nog een puber was. Velen zijn gesneuveld. De ouders in
Tigray huilen en vragen: “waar zijn onze kinderen”? De mensen moeten zwijgen want
als ze protesteren krijgen ze geen voedselbonnen.
De strijd tussen de aanhangers van het TPLF en de toenemende vijanden van het
regime in Tigray neemt niettemin toe. Het kan explosief worden.
Het offensief van de TPLF etno-fascisten eindelijk waanzin. Het was een complete
zelfoverschatting van hun eigen krachten en van de steun die ze van het Westen
gingen ontvangen. Ze hoopten zelf op “een internationale interventie”.
Het TPLF dacht ook meer te kunnen rekenen op hun buitenlandse “vrienden” zoals
westerse politici, academici en journalisten. Die meeste “vrienden” circuleren nog als
gieren boven het zieltogende TPLF in de hoop nog wat geld te verdienen (geld heeft
het TPLF nog genoeg).
Het zal die vrienden zuur opbreken. Belgische journalisten en academici bijvoorbeeld
die het TLPLF blijven steunen, zijn “persona non grata” verklaart in Ethiopië.
De oorzaak van de fatale blufpolitiek van het TPLF legt een dieper probleem bloot:
het compleet gebrek aan visie over de toekomst van Tigray, Ethiopië en de Hoorn
onder de TPLF-leiding. Ze zijn zwaar verdeeld: de ene fractie wil een onafhankelijk
groot Tigray, de andere willen de macht in geheel Ethiopië heroveren. Het enige
waar ze het eens zijn is dat zij Eritrea met de hulp van het Westen willen vernietigen.
Dat is ook wat het Westen wil. Maar datzelfde Westen begrijpt dat het moeilijk wordt
om zowel Eritrea en Ethiopië klein te krijgen. De situatie in de Hoorn en Afrika
veranderd snel.
De VS en de EU zullen moeten kiezen!
Binnen de VS en binnen de Democratische Partij is er veel verdeeldheid over: “wie
en wat steunen in de Hoorn?”. De steun aan het TPLF smelt als sneeuw voor de zon
in de VS, terwijl de steun voor Eritrea en Ethiopië toeneemt. De “No more” beweging
tegen de agressieve politiek van het Westen in de Hoorn speelde daarbij een groet
rol. In bijna alle hoofdsteden hebben de Eritreeërs en de Ethiopiërs samen betoogd
en zij werden daarbij ondersteund door vele westerlingen. Zo is de steun van de
Afro-Amerikanen, voor wie “Ethiopië, de moeder is van Afrika” enorm.
Eén miljoen Ethiopiërs van de diaspora willen voor korte of lange periode terug naar
Ethiopië. Velen van hen hebben veel geld. Dat zal een enorme economische injectie
geven aan Ethiopië.

4. De VS zullen hun geweer van schouder moeten veranderen en hun knechtje het
TPLF moeten laten vallen. Deze grote verandering van taktiek om terug een greep
op de Hoorn te krijgen zal natuurlijk nog altijd gepaard gaan met sancties en onrust
stoken in de Hoorn. Zo zal het imperialisme van elke verdeeldheid bv binnen Somalië
of bv tussen Somalië en Kenia proberen gebruik maken.
Het zal hen echter niet lukken opnieuw de volkeren van de Hoorn opnieuw in
oorlogen en burgeroorlogen te lokken. Het bewustzijn bij de volkeren in de regio is
hoog. In Soedan, bijvoorbeeld, blijven de mensen protesteren tegen het militaire
regime, maar de bevolking laat zich niet meer manipuleren door het imperialisme.
Een militaire interventie is niet onmogelijk bv via Somalië niet alleen om het oosten
van Afrika te controleren maar ook de Rode Zee, de Indische zee en de Stille
Oceaan tegen China in de greep van het Westen te houden, voor zover dat nog het
geval is…
Welke houding ten overstaan van China nemen?
De invloed van China in de wereld en zeker in Afrika neemt toe.
Over het karakter van de Volks Republiek China is er veel discussie onder de
communisten en de anti-imperialisten. Sommige communistische partijen
bestempelen China als een kapitalistisch land, soms zelfs als een nieuwe
imperialistische macht. Deze discussie is erg belangrijk en moet ernstig (en met een
geest van zelfkritiek) worden gevoerd. Maar deze vaak academische discussie moet
het essentiële niet doen vergeten: het imperialisme, de VS op kop, voeren een
dagelijkse agressieve campagne tegen de VR China. De Westerse media berichten
vaak over “het Chinees imperialisme dat Afrika veroverd en uitbuit” en “de greep van
China op onze economie, bedrijven, …”. Gaat links in koor campagne voeren tegen
“het Chinees imperialisme” samen met het agressieve Westers imperialismeiv? Dat is
onaanvaardbaar vooral omdat de landen in “de Derde Wereld” erg blij zijn met de
toenemende invloed en macht van China. De volkeren van de wereld kunnen
rekenen op de economische, sociale, diplomatieke en zelf militaire steun van China.
China bouwt havens, spoorwegen en wegen in Afrika. Dat brengt de volkeren dichter
bij elkaar en draagt bij tot de ontwikkeling van de landen. China levert 1 miljard
Covid-19 vaccins, de helft te betalen, de helft gratis. Dat hebben ze beloofd op de
recente G77v vergadering van Dakar in november van vorig jaar.
China voert een win-win politiek. Het is aan de regeringen van Afrika om eerlijke
economische relaties en contracten.
De communisten en anti-imperialisten moeten de houding van die volkeren ten
overstaan van China steunen.
i Zie het artikel van 30 november op onze blog: https://www.linkedin.com/pulse/een-andere-kijk-op-
afrika-en-de-wereld-met-mohamed-hassani-tour/
ii zie het artikel op onze blog: https://www.linkedin.com/pulse/eritrea-recht-en-natievorming-eritrea-
tour/

5. iii Nadat het TPLF de macht had gegrepen in Ethiopië in 1991 heeft het zijn provincie Tigray vergroot
met grote delen vruchtbare delen van de Afar en Amhare regio’s. Na de val van het TPLF in 2018 in
Addis-Abeba, zijn die delen land terug aan de oorspronkelijke regio’s gevoegd. Met haar recent
offensief wilde het TPLF die verloren delen terug annexeren. Hetgeen opnieuw mislukte.
iv Er zijn “Chinezen” en “Chinezen” in Afrika. Er is is de aanwezigheid van de Chinese staat, van
Chinese (staats) bedrijven en zelfs van Chinese bedrijven uit Hong Kong en Taiwan.
v Niet te verwarren met de G7. De G77 is een groep van ontwikkelingslanden binnen de Verenigde
Naties. De Volksrepubliek was uitgenodigd op de laatste G77 bijeenkomst in Dakar. Ze beloofde grote
investeringen te zullen doen om de ontwikkeling van de G77 landen te versnellen.
http://www.g77.org/doc/