POEMA "O NOIVO DE DONA RATA" DE AZUCENA ARIAS CORREA, PARA REFLEXIONAR SOBRE O MALTRATO DE XÉNERO

1. O NOIVO DE DONA RATA
O noivo de dona Rata
era un rato moi galante,
levaba un cordón na pata
e un chaquetón elegante.
Cando xa levaban meses
e estaban comprometidos
ela puxo un traxe verde
e el retorceu o fociño.
Como sen dar importancia
díxolle: non poñas iso!!,
ela creu que era confianza
e foi... e caso lle fixo!
Máis tarde, nun frío día,
berroulle el por pintarse,
dicíndolle que quería
que fose sen maquillarse.
Despois dun tempo xuntos
van e casan en abril.
Pronto só escoitan insultos
e del, ela quere fuxir.
Sucédense as chantaxes,
as ameazas, as queixas,...
a rata quere marchar
pero o rato non a deixa.
A tortura foi máis forte...
tiña hematomas no corpo
estaba ferida de cote
e ás veces un óso roto.
Pregúntanlle: que pasou?
e di moi sufocada
que na bañeira esvarou
por iso está mancada.
A brutalidade do rato
parece non ter remate,
cada vez a pobre rata
ten trato máis degradante.
Unha mañá, máis ben cedo,
Rata mirouse no espello,
suaba a chorro de medo
e tiña un rascón no cello.
Séntese desamparada,
inútil, soa, ansiosa,
pensa que é menos que nada...
que vida tan congoxosa!
Levaba gafas escuras
e os ollos ben agachados
tralas enormes monturas
que tapaba os morados.
Unha amiga intuíu
a traxedia desta rata:
- Demándao!- suxeriu-
co sufrimento remata.
De noite na súa cama
decide con resolución
denunciar todo o seu drama
e todas as agresións.
Puxo en marcha o mandamento:
"Rata, non aguantarás".
Rematou co seu tormento
sen botarse cara a atrás.
Vive Rata xa tranquila?
Librou por fin do rato?
Marchou vivir a unha illa
ou vive no seu burato?
AZUCENA ARIAS