สามก๊กฉบับคนขายชาติ (เรืองวิทยาคม) ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250

1. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 1
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เยือนโงลังกั๋งครั้งที่สาม (ตอนที่ 201)
เลาปกําลังจะขึ้นมากลับเมืองซินเอี๋ยเพราะเสียน้ําใจในความผิดหวังจากการเดินทางมาเยือนโงลังกั๋งถึงสอง
ครั้งแลวก็ไมพบขงเบง มิหนําซ้ําไดรับความอัปยศอดสูน้ําใจที่หลงทักคนผิดมาโดยลําดับ แตพลันที่ไดยินคํา
ของเด็กนอยวา "อาจารยผูเฒามาโนนแลว" ความผิดหวังก็สรางสิ้นไป กลับกระชุมกระชวยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เพราะเหตุที่ในใจเลาปรุมรอนอยูดวยความรูสึกที่ใครไดพบขงเบง ดังนั้นพอไดยินคําของเด็กนอยก็สําคัญวาขง
เบงกําลังกลับมาบาน ก็ยินดีเหลียวหลังไปมองเห็นชายคนหนึ่งขี่ลากําลังเดินทางตรงมาที่กระทอมนอย ชายผู
นี้สวมหมวกปดหนากันหิมะ ใสเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอก ในมือถือไมเทากิ่งไมสาลี่ ดานหลังมีเด็กนอยในชุด
อาภรณสีเขียวหิ้วน้ําเตาใสสุราเดินตามมาติดๆ แลวไดยินเสียงชายนั้นรองเพลงในทํานองโบราณเปนเนื้อความ
วา
"จิตมนุษยใชวาสุดจะหยั่งคาด
สรรพสิ่งสามารถคนศึกษา
เพราะมนุษยมีอุตตมะปญญา
ตางจากสัตวสาราโดยทั่วไป
อยากรูวาบายึดในอํานาจ
ลองใหอํานาจก็สิ้นซึ่งสงสัย
อยากรูจิตคิดโลภประการใด
พอใหตองเงินตราก็รูกล
อยากรูวามั่นคงในศักดิ์ศรี
ใหใกลชิดสตรีก็เห็นผล
ใครรูวาจิตใจใชหรือคน
กลอมสุราแลวจะดลใหเห็นจริง
ใครรูน้ําใจซื่อหรือวาคด
ใหลองบทพนันเลนเห็นทุกสิ่ง
หาประการกลหยั่งใจไดตามจริง
รูใหยิ่งกระจางไวเพื่อใชคน"
ความตอนนี้เปนบทหนึ่งในกวีนิพนธของขงเบงที่ไดมีการรวบ รวมและปรากฏในชั้นหลัง ในสามกกฉบับ
เจาพระยาพระคลัง (หน) ไมไดกลาวถึงความนี้ แตไดพรรณนาวา ชายผูนี้ขี่อูฐจะมาที่กระทอม นอยของขงเบง
ซึ่งไมเห็นสมเพราะในแผนดินตงงวนใชลาเปนพื้น ไมไดใชอูฐเปนพาหนะ ตางกับดินแดนซินเกียงซึ่งหลาย
ทองที่เปนทะเลทรายจึงตองใชอูฐ สวนในสามกกฉบับสมบูรณนั้นระบุวาพอตาของขงเบงขี่ลาและไดทองบท
กวีมีเนื้อความวา
"หนึ่งราตรีที่ลมหนาวทิศอุดรพัดมา
พาใหเกิดเมฆินทรแดงหนาทึบถึงหมื่นลี้
หิมะกลางเวหาปลิววะวอน
เปลี่ยนโฉมขุนเขาสายน้ําเกา
ไดแหงนหนาพิเคราะหอากาศ
สงสัยเปนมังกรหยกฟาดฟนตอสู
เกล็ดมังกรปรอยๆ ปลิวบินวอน
บัดดลกระจายทั่วจักรวาล
ขี่ลาขามสะพานเล็ก
ขาผูโดดเดี่ยวตองถอนใจดวยดอกเหมยชรา"
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เลาปไดยินเสียงเพลงมีเนื้อความเกี่ยวกับหลักการหยั่งรูน้ําใจคนนาพิสดารยิ่ง ประกอบทั้งเห็นกิริยาอาการของ
ชายผูนี้แจมใส สงา งามนัก ทั้งยังมีเด็กนอยเดินตามเหมือนหนึ่งศิษยเดินตามอาจารยก็สําคัญวาเปนขงเบงจึง
รีบลงจากหลังมาเดินตรงเขาไปคํานับแลววา ทานอาจารยเดินทางฝาลมหนาวจากแหงหนไหน ตัวขาพเจาชื่อ
เลาปไดอุตสาหพยายามมาพบทานสองครั้ง เปนบุญแลวที่ไดพบในวันนี้

2. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 2
ชายนั้นไดฟงวาแขกแปลกหนาชื่อเลาปซึ่งเปนเชื้อพระวงศผูสูงศักดิ์ก็ลนลานรับคํานับ แตยังมิทันที่จะพูดจา
ประการใด เสียงจูกัดกิ๋นรองดังมาจากดานหลังวานั่นมิใชขงเบงดอก หากเปนพอตาของขงเบงชื่ออุยสิงาน
เลาปไดฟงดังนั้นก็ละอายใจ แตก็ขมใจถามขึ้นวาเนื้อเพลงซึ่งทานรองเมื่อสักครูนี้มีความหมายล้ําลึกนัก ใคร
ทราบวาใครเปนผูแตงเพลงนี้
อุยสิงานจึงวา เนื้อเพลงนี้ขงเบงแตงขึ้นแตยังไมไดเผยแพร ขาพเจาเห็นวามีความหมายล้ําลึกและมีความ
ไพเราะจึงเอามารองเลน เลาปไดฟงดังนั้นก็กลาวคําอําลาอุยสิงานแลวขึ้นมาพากวนอู เตียวหุย กลับไปเมือง
ซินเอี๋ย
เลาปมาหาขงเบงที่เขาโงลังกั๋งทั้งสองครั้ง ไดรับความอัปยศเพราะทักคนผิดหลายครั้งหลายหน ดูไปแลวหา
ใชเหตุการณที่เปนไปตามปกติไม แตนาจะเปนกลอุบายของขงเบงที่วางขึ้นเพื่อลองใจเลาปวามีน้ําใจสุจริต
และภักดีตอตัวมั่นคงหรือไม เพราะขงเบงนั้นยอมรูดีวาการที่จะไปทําราชการดวยเลาป "เปนการใหญหลวงนัก"
และคงรูเหมือนกับที่สุมาเตกโชรูวา "ฮกหลงจะไดนายบัดนี้ก็สมควรอยูแลว" และ "ชีซีจะไปแตตัวนั้นไมได จะ
ใหขงเบงไดความระกําใจ รากโลหิตออกมาเมื่อภายหลัง"
เพราะเหตุนี้กลวิธีลองน้ําใจเลาปจึงสาหัสนัก เริ่มตั้งแตครั้งแรกที่รูวาเลาปจะมาพบ ขงเบงก็แสรงซอนตัวเสีย
ในบาน แลวสอนศิษยนอยใหโตตอบถอยคํากับเลาป ลวงเลาปใหทอใจกลับไปกอน พอเลาปกลับออกไปก็ได
พบกับเพื่อนที่ชื่อซุยเปงเดินสวนมา แลวทองโคลงเปนปริศนาจนเลาปสําคัญผิดหลงคํานับวาเปนขงเบงทําให
ไดรับความอัปยศเปนครั้งแรก พอครั้งที่สองก็แสรงใหเด็กนอยลวงวาอาจารยอยูในบาน ทําใหเลาปสําคัญผิด
วาจูกัดกิ๋นผูนองคือขงเบง ไดรับความอัปยศเปน หนสอง ครั้นขากลับเด็กนอยก็ยังรองบอกเปนเชิงลวงวา
"อาจารยผูเฒามาโนนแลว" ซึ่งเปนการลอใหหลงวาขงเบงกําลังเดินทางกลับบาน ทําใหเลาปไดรับความ
อัปยศเปนหนสาม
การที่เลาปไมระยอทอถอยตอความอัปยศอดสูทั้งปวง ไมระยอทอถอยตอความยากลําบากในการฝาลมหนาว
และหิมะจากเมืองซินเอี๋ยมาที่เขาโงลังกั๋ง และโดยไมถือตัววาเปนเชื้อพระวงศชั้นพระเจาอาของระมหากษัตริย
ดังนี้ แมเลาปจะยังไมมีโอกาสไดพบขงเบง แตมหายุทธนาการที่ขงเบงไดสรางปอมปราการเพื่อคุมครองตัว
ไมใหตองออกไปวุนวายกับบานเมืองจนตองถึงกับ "รากเลือดตายในภายหลัง" กําลังถูกพลังแหงความศรัทธา
ความเพียร ความสุจริตและความภักดีมั่นคงของเลาปโจมตีจนโยกคลอน แมไมมีผูใดรูใจของขงเบงในยามนี้
แตหากแมนมองขงเบง ดวยน้ําใจของมหาบัณฑิตผูแจงฟาจบดินแลว คนลักษณะนี้ไมมีอํานาจใดไปสั่นไหว
จิตใจใหโยกคลอนเปนประการอื่นไปจากความรักที่จะปลีกวิเวกอยูกับธรรมชาติอันสงบตามวิถีแหงลัทธิเตาได
คงมีอํานาจเดียวเทานั้นที่อาจสามารถโจมตีจิตใจของยอดคนผูซอนกายได นั่นคืออํานาจแหงธรรม คือความ
ศรัทธา ความสุจริต ความเพียร และความภักดีมั่นคง ดังนั้น น้ําใจของขงเบงในยามนี้นาที่จะไมเปนปกติดังเดิม
คงตองสั่นไหวไปดวยพลังอํานาจดังกลาวนั้น
เลาปกลับถึงเมืองซินเอี๋ยในหัวใจเต็มไปดวยความทุกขรอน ไมเปนอันกินอันนอน ครุนคิดถึงแตเรื่องที่จะเชิญ
ขงเบงมาทําราชการ กําจัดยุคเข็ญ ทํานุบํารุงแผนดินใหเปนสุข แตเนื่องดวยเปนเทศกาล ฤดูหนาว อากาศ
หนาวจัด ไมสามารถเดินทางออกจากเมืองซินเอี๋ยไปเขาโงลังกั๋งได เลาปจึงสูเก็บความทุกขรอนไวในอก รอ
วันเวลาใหฤดูหนาวผานพนไป ขึ้นเจี้ยนอันศกปที่สิบสอง เดือนสามขางแรม ฤดูหนาวกําลังผานพนไป ฤดู
ใบไมผลิกําลังเขามาเยือน อากาศเริ่มอบอุนขึ้น เลาปไดสั่งใหโหรประจําเมืองซินเอี๋ยเขามาตรวจชะตาวาจะ
ออกไปเชิญ ขงเบงอีกครั้งหนึ่งจะเปนผลประการใด
โหรประจําเมืองซินเอี๋ยตรวจดูดวงชะตาเลาปและฤกษผานาทีที่เลาปถามความแลวพยากรณวาชะตาทานใน
บัดนี้จะไดที่ปรึกษาคนสําคัญ มีปญญานุภาพพลิกฟาพลิกแผนดินได แลบัดนี้ถึงเวลาที่ทานจะไดพบกับคนผูนี้
แลว จงเตรียมตัวออกไปเชิญก็จะสําเร็จดังปรารถนา เลาปไดฟงดังนั้นก็ดีใจ ทั้งเห็นวาขึ้นปใหมแลวจึงเปลี่ยน
เสื้อคลุมตัวใหมเพื่อความเปนสิริมงคล แลตัวเลาปเห็นวาการนี้ใหญหลวงนักเกรงวาอุปสรรคจะขวางกั้น จึง
อาบน้ําชําระกาย ทําใจใหผองใสบริสุทธิ์ และกินเจอยูถึงสามวัน ครั้นถวนสามวันแลวจึงจัดแจงสิ่งของกํานัลจะ
ออกไปหาขงเบงเปนครั้งที่สาม
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
กวนอูเห็นอาการของเลาปตลอดชวงปลายฤดูหนาวที่ไมเปนอันทําการอยางอื่นนอกจากพะวาพะวงอยูดวยเรื่อง
จะไปเชิญขงเบง ครั้นแลเห็นเลาปถือศีลกินเจเปลี่ยนเสื้อใหมเพื่อจะไปหาขงเบงอีกจึงกลาวกับเลาปวา พี่ใหญ
ถอมตัวไมเห็นแกความเปนเชื้อพระวงศออกไปเยือนขงเบงที่บานปาดวยตนเองถึงสองครั้ง แตขงเบงก็ไมให

3. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 3
พบ เปนการเสียมารยาทยิ่ง ขาพเจาคิดวาขงเบงผูนี้มีแตชื่อเสียงอันจอมปลอม หาใชผูมีสติปญญาที่แทจริงไม
จึงเกรงกลัวความจริงจะปรากฏแลวหลีกเรนเสียไมใหพบ แลววาคนผูนี้จะเปนใคร มีความรูแลสติปญญา
ประการใดก็ไมเคยปรากฏ เหตุไฉนพี่ใหญจึงตองหลงเชื่อคําคน สาละวนอยูกับคนที่ไมเคยรูจักถึงเพียงนี้
เลาปไดฟงดังนั้นก็ไมตอบคํากวนอู ยังคงเตรียมการเพื่อจะออก ไปพบขงเบงตามความตั้งใจเดิม เตียวหุยเห็น
เชนนั้นจึงหนุนคํากวนอูโดยกลาวขึ้นบางวา คํากวนอูนั้นเหมือนน้ําใจขาพเจา พี่ใหญแมนอยากไดตัวขงเบงก็
ไมจําเปนที่จะตองออกไปหาดวยตัวเอง ขาพเจาจะใชทหารใหออกไปเชิญขงเบงมาพบทานจงได หากแมนขง
เบงไมยอมมาขาพเจาก็อาสาเอาแตเชือกเสนเดียวไปผูกจูงขงเบง มัดกลับมาใหทาน พี่ใหญอยาไดเดินทางไป
อีกเลย
เลาปเห็นสองนองรวมสาบานรุมเรากันทักทวงดังนั้นก็โกรธ หันมาตวาดใสกวนอู เตียวหุย แลววาเจาทั้งสองคน
พูดจาหยาบชาลวงเกินขงเบงนัก ประหนึ่งไมรูจักน้ําใจแลความคิดเรา ประวัติศาสตรเปนแบบอยางก็มีมาให
เห็น เจาทั้งสองลืมไปแลวหรือวาแตครั้งพระเจาจิ๋วบุนอองผูเปนพระมหากษัตริยอันประเสริฐ มีกฤษดานุภาพ
ยิ่งใหญกองฟาเกริกดิน ก็ยังทรงนับถือผูมีสติปญญา ทรงอุตสาหเสด็จจากพระนครออกไปเชิญเกงสงเขามาทํา
ราชการ และยังทรงถอมพระองคเสด็จออกไปรับเกงสงเขาพระนครดวยพระองคเอง
พระมหากษัตริยอันประเสริฐยังเคารพบูชาบัณฑิตผูเปนปราชญถึงเพียงนี้ สํามะหาอะไรกับตัวเราซึ่งอาภัพอับ
วาสนา เปนแคเจาเมืองซินเอี๋ยเล็กๆ เทานี้ ยอมสมควรที่เราจะตองออกไปเชิญขงเบงมาทําราชการดวยตนเอง
จึงจะชอบ หากพวกเจาไมเต็มใจไปดวย เราก็จงอยูที่เมืองซินเอี๋ยนี้เถิด
กวนอู เตียวหุย ไดฟงเลาปยืนยันขันแข็งเด็ดเดี่ยวนักก็คลอยตามใจเลาป แลววาเมื่อพี่ใหญจะออกไปเชิญขง
เบง ขาพเจาทั้งสองก็พรอมใจติดตามพี่ใหญไปดวย เลาปไดฟงดังนั้นจึงวาเมื่อพวกเจาจะตามเราไปก็ตามใจ
พวกเจา แตอยาไดกลาวความอันใดที่ลบหลูลวงเกินขงเบงอีกเปนอันขาด กวนอู เตียวหุย ก็รับคํา เมื่อเปน
เชนนี้เลาปจึงพากวนอู เตียวหุย และคนติดตามจึงออกจากเมืองซินเอี๋ยไปเขาโงลังกั๋ง ครั้นเดินทางมาใกลเขา
โงลังกั๋งยี่สิบเสนสวนกับจูกัดกิ๋นนองของขงเบง เลาปจึงคํานับแลวถามวาขาพเจาจะมาคํานับขงเบง วันนี้พี่ชาย
ของทานอยูที่บานหรือไม
จูกัดกิ๋นจึงวาพี่ชายของขาพเจาไปทองเที่ยวกับเพื่อนเพิ่งกลับมาแตวานนี้ วันนี้อยูที่บาน ทานมาคราวนี้ไมเสีย
ทีเปลาคงจะไดพบขงเบง จงรีบเขาไปเถิด กลาวสิ้นคําแลวจูกัดกิ๋นก็คํานับลาเลาปเดินทางตอไป
เลาปทราบวาขงเบงอยูที่บานก็มีความยินดี หันมากําชับกวนอู เตียวหุย วาเจาทั้งสองอยาไดลืมคําแลวพูดจา
ลบหลูสติปญญาของขงเบงอีก สองนองรวมสาบานเห็นอาการกิริยาผูเปนพี่ใหญขึงขังก็รับคําวาพี่ใหญอยาได
กังวลใจ เลาปขี่มาพากวนอู เตียวหุย ตรงเขาไปถึงซุมประตูหนาบริเวณ ลานกระทอมของขงเบงจึงลงจากหลัง
มา เห็นเด็กนอยคนเดิมเดินออกมาจากประตูกระทอมตรงเขามาหาเลาปแลวยิ้มใหเปนการทักทาย เลาปเห็น
ดังนั้นจึงวาไดทราบจากจูกัดกิ๋นวาวันนี้อาจารยฮกหลงอยูบาน วานเจาชวยเขาไปรายงานวาเลาปมาคํานับ
เด็กนอยตอบกลับมาวา วันนี้อาจารยขาพเจาอยูบานก็จริงอยู แตกําลังนอนหลับ ขาพเจาไมกลาที่จะปลุก
อาจารยดอก
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ยุทธศาสตรสามกก (ตอนที่ 202)
ขึ้นปใหมแลวเลาปถือศีลกินเจ ทํากายใจใหสะอาดบริสุทธิ์ เปลี่ยนเสื้อใหมแลวออกไปเขาโงลังกั๋งเปนครั้งที่
สามเพื่อจะเชิญขงเบงใหละวิเวกออกมาทําราชการ กําจัดทุกขเข็ญของแผนดิน แตเมื่อไปถึงบานขงเบง ขง
เบงก็แสรงนอนหลับ ทดสอบเลาปเปนครั้งสุดทาย
ครั้นเลาปไดยินวาขงเบงอยูในบานแตนอนหลับอยูก็มีความยินดีเปนลนพน ใบหนาเบิกบานสดใส กลาวกับเด็ก
นอยวาเมื่ออาจารยฮกหลงนอนหลับพักผอนอยู ก็ใหนอนหลับตามสบาย อยาไดวุนวายไปรบกวน ปลอยใหตื่น
ตามใจชอบเถิด วาแลวเลาปสั่งกวนอู เตียวหุย ใหรออยูขางนอก ตัวเลาปเดินเขาไปที่กระทอม พอขามธรณี
ประตูเห็นที่ดานบนฝาผนังของหองโถงมีอักษรแบบโบราณเปนใจความวา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

4. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 4
"ภูเขาไมสําคัญที่ความสูง ความสําคัญอยูที่มีเทพสิงสถิตหรือไม ถามีคนก็นับถือ แมน้ําไมสําคัญที่ความลึก
ความสําคัญอยูที่มีมังกรสิงสถิตหรือไม ถามีคนก็ยําเกรง บานไมสําคัญที่ความใหญโตอัครฐาน ความสําคัญอยู
ที่มีปราชญ สิงสถิตหรือไม ถามีฮองเตผานมาก็ทรงแวะ"
ภายในกระทอมหางจากธรณีประตูไมมากนัก ยกพื้นสูงระดับ หัวเขา มีหนังสือเรียงรายโดยทั่วไป บนโตะยาวที่
วางอยูบนพื้นสูงนั้นมีกระดานหมากลอมทําดวยไมสีดํา ลายเสนฝงไวดวยไมสีขาว ชิดกับฝาผนังมีโตะสูง ตรง
กลางมีพิณโบราณวางอยู คลุมดวยผืนผาสีแดงเปลือกมังคุด ขางผนังแขวนรูปแผนที่เปนวิถีโคจรของดวงดาว
ในจักรวาล ภายในตัวบานมีสายลมโชยมาเย็นสบาย
เลาปเดินยองเขาหองโถงแลวมองไปที่หองขางใน เห็นขงเบงนอนหนุนหมอนไม ผินหนาเขาทางฝาเห็นแต
ดานหลัง เลาปกุมมือทั้งสองไวเบื้องหนา ยืนอยางสํารวมอยู ณ พื้นเบื้องต่ําดวยความเคารพ จนเที่ยงวันผาน
พนไป
กวนอู และเตียวหุยยืนรอเลาปอยูนอกบานนานชา เห็นเงียบหายไปก็เริ่มกระวนกระวายใจ เดินไปเดินมาอยูพัก
หนึ่งจึงยองเขาไปดู เห็นอาการเลาปยืนสํารวมอยูเบื้องลางในขณะที่ขงเบงนอนอยูบนพื้นที่ยกสูงในหองขางใน
ก็โกรธ ถอยกลับออกมาหากวนอูแลววา ขงเบงคนนี้กิริยามารยาทหยาบชา ดูหมิ่นเลาปพี่ใหญของเรานัก รู
แลววาพี่ใหญของเรามาหาก็แกลงนอนหลับ ทรมานใหพี่ใหญยืนรอคอยอยูเบื้องลาง ชางไมสมควรเลย
เตียวหุยฮึดฮัดขึ้นมาแลว ความโกรธก็พลุงตาม แลวกลาวกับกวนอูวาขงเบงดูหมิ่นพี่ใหญฉะนี้ ขาพเจาจะแกลง
เอาไฟไปจุดหลังบานใหขงเบงตกใจตื่นขึ้นมาใหจงได วาแลวก็ทําทาจะผละไปดานหลังบาน
กวนอูเห็นดังนั้นก็รั้งแขนเสื้อเตียวหุยไวแลววา เจาจะทําดังนี้ไมชอบเหมือนทําลายความคิดและความพยายาม
ของพี่ใหญ เราสูอุตสาหมาถึงสามครั้งแลว จงอดรนทนรออีกสักหนอยจะเปนไรไป เตียวหุยถูกกวนอูรั้งเสื้อ
และทักทวง ดังนั้นก็คอยสงบลง แตอารมณฮึดฮัดฉุนเฉียวยังหนักอยู จึงปลีกออกไปนั่งเสียที่ใตรมไม
ฝายหนึ่งแสรงนอนหลับ เพื่อทรมานและลองใจอีกฝายหนึ่งวามีศรัทธา วิริยะอุตสาหะสุจริตใจภักดีตอตัวแนน
แฟนสักเพียงไหน ในขณะที่ใจก็หวั่นไหวไปพรอมกัน สวนอีกฝายหนึ่งนั้นยืนสํารวมสงบ นิ่งประหนึ่งศิษยรอ
คอยปรนนิบัติอาจารยผูใหญ ไดความทรมานกายนัก แตในใจกลับปรีดาปราโมทยดวยเชื่อมั่นวาคนผูนี้นี่แลวที่
จะไขประตูแหงฟาพาตัวเขาถึงบัลลังกมังกรในวันหนา ทํานุบํารุงอาณาประชาราษฎรไดดังปณิธาน
มหายุทธนาการครั้งที่สามในลักษณาการที่วานี้ไดดําเนินไปตั้งแต เวลาพระอาทิตยยังไมคลอยถึงศีรษะจนละ
ลับไปทางตะวันตก จนกระทั่งยามเย็นเขามาเยือน ขงเบงก็พลิกตัวคลายประหนึ่งจะลุกตื่นขึ้น แตก็แสรงทํา
หลับตอไป
ศิษยตัวนอยของขงเบงเห็นเลาปยืนสํารวมนิ่งเปนเวลาชานานทรมานนักแลวก็สงสาร เขามากระซิบเลาปวา
ขาพเจาจะปลุกอาจารย ทานจะเห็นประการใด เลาปยกมือขึ้นปรามวาเจาอยาเพิ่งวุนวาย ปลอยใหอาจารยนอน
หลับใหสบายเถิด มหายุทธนาการของฝายหลับกับฝายรอจึงดําเนินตอไป ขงเบงแสรงนอนหลับตอมาจนตะวัน
บายคลอยใกลจะพลบจึงพลิกตัวตื่น รําพึงความเปนกลอนซึ่งยาขอบไดถอดความจากฉบับภาษาอังกฤษของบ
ริวิทเทเลอรวา "ยากจะหาผูใดรูโชคตน แตขามีกังวลเพราะเชื่อวา ที่สุดวันวันหนึ่งคงจะมา ใหขาลาวิเวกสุขเขา
คลุกงาน"
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) พรรณนาวาเมื่อขงเบงตื่นขึ้นไดวาโคลงสี่บทเปนใจความวา "ผูใดนอน
หลับใจก็มิรูสัญญา จักษุอันหลับอยูนั้นจะดูสิ่งใดก็มิไดเห็น หอนอยเรานี้ก็เปนที่สําราญ ถึงเทศกาลฝนก็นอน
อุน พระอาทิตยเจาเอย อยาเพอคลอยคลับใหลับหนาตาง หยุดสองแสงอยูกอนจะไดนอนใหสบาย"
สวนสามกกฉบับสมบูรณระบุวา ขงเบงตื่นขึ้นแลวปากก็ทองโคลงวา "ความฝนอันยาวนาน ผูใดรูกอนบาง
ตลอดชีวิตขายอมรูดี กระทอมยามวสันตนอนหลับสนิท แสงตะวันนอกหนาตางชางแชเชือน" ครั้นสิ้นความลง
ขงเบงจึงเรียกศิษยนอยเขาไปถามวาเวลาวันนี้มีใครมาหาเราบาง ศิษยนอยตอบวาเลาปมาหาทานแตกอน
เที่ยง ยืนคอยทาอาจารยอยูชานานแลว
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ขงเบงไดฟงดังนั้นก็ทําทีดุศิษยนอยวาเมื่อมีแขกมาเยือนถึงกระทอม ไฉนเจาจึงไมปลุกเรา ปลอยใหแขกตอง
รอคอยนานถึงปานนี้ วาแลวขงเบงก็เดินเขาไปขางใน หวีผมใสเสื้อแตงตัวอีกครูใหญ แลวเดินกลับออกมาที่
หองโถง เลาปแลเห็นขงเบง "รูปรางใหญโต สูงถึงหกศอก สีหนาขาวเหมือนหยวก แตงตัวโอโถง ทวงทีเปน

5. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 5
อาจารยผูใหญ" จึงเขาไปคํานับแลววา "ขาพเจาตั้งใจมาหาทานบัดนี้เพราะมีความปรารถนาจะขอสติปญญา
ทาน ดวยแผนดินทุกวันนี้เปนจลาจลจวนจะสาบสูญอยูแลว ตัวขาพเจานี้เปนเชื้อวงศพระเจาเหี้ยนเต แตทวามี
สติปญญานอยแลวก็เปนชาวบานนอกอยูเมืองตุนกวน แจงวาทานเปนคนดีมีสติปญญา ปรากฏเอิกเกริกเสมือน
เสียงฟา ขาพเจามีความ ยินดี มาคํานับทานถึงสองครั้งแลวก็มิไดพบจึงเขียนหนังสือฝากไวหวังจะใหทาน
แจง"
ขงเบงรับคํานับเลาปแลวตอบวาความอันทานมาเยือนกระทอมนอยนี้แลหนังสือของทานนั้นขาพเจาไดรับแลรู
สิ้นแลว แตวิตกวาตัวขาพเจายังหนุมออนวัยนัก เปนคนบานนอกชาวปามีสติปญญาอันนอย ผิวาจะไปทํา
ราชการดวยทานแลวเกรงวาราชการทานจะเสียไป
เลาปจึงวาอาจารยอยาไดถอมตัวเลย สุมาเตกโชและชีซีไดเลาความเกียรติประวัติแลสติปญญาความรูของ
ทานใหขาพเจาไดรูแจงทุกประการแลว ขอทานไดเมตตาอยาไดบิดพลิ้ว ชวยขาพเจา ทํานุบํารุงแผนดินให
เปนสุข เพื่อใหปรากฏอานุภาพแหงสติปญญาความคิดทานสืบไปในเบื้องหนาโนนเถิด ขงเบงเชิญเลาปนั่งลง
บนพื้นที่ยกสูงในหองโถงขางโตะยาว ตัวขงเบงก็นั่งลงที่อีกดานหนึ่งของโตะ แลวสั่งศิษยนอยใหยกชุดน้ําชา
ออกมาตอนรับเลาป จากนั้นจึงถามวา "ซึ่งทานจะใหขาพเจาไปชวยคิดอานทําราชการนั้น ความคิดทานจะทํา
ประการใด จงชี้แจงใหขาพเจาแจงกอน"
เลาปขยับตัวเขาไปใกลขงเบงแลววา แผนดินพระเจาเหี้ยนเตเปนจลาจลใกลสาบสูญ ศัตรูราชสมบัติฮึกเหิม
กําเริบ ทํารายบานเมืองแลราษฎร เดือดรอนทุกหยอมหญา ตัวขาพเจาเปนเชื้อพระวงศฮั่น มีน้ําใจเจ็บรอนดวย
แผนดิน ตั้งหนาแสวงหาผูมีสติปญญามาชวยคิดอานทําการเพื่อกําจัดศัตรูราชสมบัติ ทํานุบํารุงอาณาประชา
ราษฎรใหเปนสุข แตยังไมสมความคิด อันผูคนทั้งปวงนั้นขาพเจาเตรียมพรอมอยูแลว ขาดแตผูมีสติปญญา
ชวยคิดอานบัญชาการ ดังนั้นขาพเจาจึงมาคํานับทานหวังเชิญทานไปทําราชการชวยทํานุบํารุงใหบรรลุ
ปณิธาน ขอทานจงเมตตาชวยขาพเจาดวย
ขงเบงจึงวา นับแตตั๋งโตะครองอํานาจเปนใหญในเมืองหลวงไดกบฏตอแผนดิน ขมเหงรังแกขุนนางขาราชการ
แลราษฎรทั้งปวง หัวเมืองตางๆ จึงพรอมใจกันลุกขึ้นสูกับอํานาจรัฐเพื่อกําจัดอํานาจของตั๋งโตะเสีย แต
แตกแยกแตกสามัคคี แกงแยงแขงดีกัน ทําลายลางกันจนดับสูญ บรรดาหัวเมืองที่เหลือก็ตั้งตัวขึ้นเปนใหญ
สิ้นตั๋งโตะแลว ลิฉุย กุยกีก็ทําหยาบชาแกบานเมืองแลราษฎรจนกระทั่งอํานาจตกอยูแกโจโฉ โจโฉครอง
อํานาจในเมืองหลวงแลวซองสุมกําลังทหารไวเปนอันมาก แตกระนั้นกําลังทหารก็ยังนอยกวาอวนเสี้ยว การ
ที่โจโฉกําจัดอวนเสี้ยวเสียไดนั้นมิใชวาจะสําเร็จไดเพราะกําลังทหารที่มากกวา ดวยทหารโจโฉมีนอยกวาอวน
เสี้ยวถึงสิบเทา แตทําการใหญหลวงสําเร็จลุลวงไดก็ดวยอาศัยความคิดสติปญญาตัว โจโฉนั้นแมโฉดชั่วเปน
ศัตรูราชสมบัติ ขมเหงพระเจาเหี้ยนเต ทําการชั่วชาตอบานเมืองแลราษฎรถึงปานนี้แลวก็ดี แตไมอาจที่จะ
กําจัดโจโฉไดโดยงาย
สวนซุนกวนนั้นเลา เปนเจาเมืองกังตั๋ง แมมีกําลังอันนอยแตอํานาจของซุนกวนไดสืบทอดมาแลวถึงสามชั่ว
อายุคน ไดซองสุมกําลังผูคน นักปราชญ แลบัณฑิตไวเปนอันมาก แผนดินแดนกังตั๋งสงบรมเย็น ฝายครอง
อํานาจและฝายอาณาประชาราษฎรสามัคคีสมานฉันทเปนน้ําหนึ่งใจเดียวกัน กําลังนอยจึงเหมือนหนึ่งกําลัง
มาก ยอมประมาทมิได ทั้งภูมิประเทศยังมีแมน้ําแยงซีเปนปราการขวางกั้นปองกันการบุกรุกคุกคามจากขาศึก
เปนแข็งแรง ชอบที่ทานจะผูกมิตรไมตรีกับซุนกวน สวนเมืองเกงจิ๋วเปนเมืองใหญแตอยูหนาศึก เหมือนหนึ่งมี
ศัตรูรายเรียงรอบทั้งสี่ดาน หากแมนผูใดไมมีสติปญญาก็หาอาจที่จะปองกันรักษาเมืองเกงจิ๋วไวไดไม เมืองนี้
ในภายหนาจะตกเปนสิทธิแกทาน สวนเมืองเสฉวนนั้นเลาเปนหัวเมืองใหญมั่งคั่งสมบูรณ ทั้งภักษาหาร
ธัญญาหารและมังสาหารก็อุดม แตบัดนี้เลาเจี้ยงผูเปนเจาเมืองเปนคนไรสติปญญา มีน้ําใจโลเล มิไดเลี้ยงดู
ทหารโดยยุติธรรม แลราษฎรก็ไมเปนน้ําหนึ่งใจเดียวกัน "ถึงจะมีสมบัติดังเมืองฟาก็นับวันจะสาบสูญ" เพราะ
บรรดาเหลาทหารไมพอใจ คิดเอาใจออกหากอยู เมืองเสฉวนนี้จะเปนสิทธิ์แกทานในวันหนาเชนเดียวกัน ตัว
ทานก็เปนเชื้อพระวงศของพระเจาเหี้ยนเต มีสติปญญาแลน้ําใจโอบออมอารีเปนอันมาก ถาคิดอานไดเมืองเกง
จิ๋วแลวก็จะไดเมืองเสฉวนดวย อันพระเจาฮั่นโกโจปฐมกษัตริยแหงราชวงศฮั่นก็ตั้งตัวไดที่เมืองเสฉวนนี้ เมื่อ
ทานไดเมืองเกงจิ๋วแลเมืองเสฉวนสรางไมตรีเปนพันธมิตรกับหัวเมืองโดยรอบ จับมือเปนพันธมิตรกับซุนกวน
แหงกังตั๋งไวมั่นคงแลว แผนดินระส่ําระสายขึ้นเมื่อใดคงไดทีคิดอานทําการยึดครองตงงวนไดโดยสะดวก
อาณาประชาราษฎร ก็จะมีความสุขสืบไป ซึ่งทานขอใหขาพเจาคิดอานชวยทํานุบํารุงบาน เมืองนั้นขาพเจาก็
ชวยคิดอานสั่งสอนไดแตเพียงเทานี้ ทานจงมีอุตสาหะวิริยะตั้งหนาทําการไปตามแผนการแลความคิดนี้ก็จัก
สําเร็จลุลวงบรรลุปณิธานเปนมั่นคง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

6. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 6
นี่คือแผนยุทธศาสตรสามกกที่ขงเบงกําหนดยุทธศาสตรใหถือเอาโจโฉเปนกกหนึ่งซึ่งถึงแมโจโฉจะเปนศัตรู
ราชสมบัติ ขมเหง ย่ํายีฮองเตตลอดจนขุนนางแลราษฎร แตมีกําลังอํานาจใหญหลวงนัก ยังไมอาจกําจัดได
โดยงาย ซุนกวนก็เปนอีกกกหนึ่งซึ่งถึงแมมีกําลัง นอยแตความมีน้ําหนึ่งใจเดียวกันและความอุดมพรอมมูลดวย
ผูคนแลเสบียงอาหาร ทั้งมีแมน้ําแยงซีเปนปราการอันสําคัญก็ประมาทมิได เลาปก็จะตองตั้งตัวเปนอีกกกหนึ่ง
โดยตองยึดเกงจิ๋วและเสฉวนไวเปนฐานอํานาจ ผูกพันธมิตรไวกับซุนกวนใหแนนแฟน ไดทีเมื่อใดแลวจึงคอย
ยึดครองเมืองหลวงหรือแผนดินตงงวน ยุทธศาสตรที่วานี้ยาขอบไดสรุปเปนหลักยุทธศาสตรวา "เหนือรบโจโฉ
ใตจับมือซุนกวน" ซึ่งนับเปนหลักยุทธศาสตรที่ลือลั่นในประวัติศาสตรจีนและประวัติศาสตรการสงครามของ
โลก
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
วิพากษยุทธศาสตรสามกก (ตอนที่ 203)
มหายุทธนาการระหวางฝายหนึ่งซึ่งตองการปลีกวิเวกอยูกับธรรมชาติตามวิถีแหงเตา กับอีกฝายหนึ่งซึ่งมี
ปณิธานมั่นในอันที่จะกอบกูฟนฟูพระราชวงศฮั่น ทํานุบํารุงประชาราษฎรใหเปนสุขใกลยุติลง ขงเบงตื่นขึ้นแลว
ยังคงดิ้นรนเปนครั้งสุดทายไมยอมเลื้อยลงจากโงลังกั๋ง ไดแตเสนอยุทธศาสตรสามกกใหเลาปไปปฏิบัติ
หลังจากเสนอยุทธศาสตรสามกกแลว ขงเบงสั่งใหศิษยนอยเขาไปหยิบแผนที่เมืองจีนซึ่งแสดงอาณาเขต
เมืองเสฉวนอันมีหัวเมืองขึ้น 50 หัวเมืองมาแขวนที่ผนังหองโถง ชี้ใหเลาปดูแลววาทางใตฝงแมน้ําแยงซี ซุน
กวนไดครองอํานาจเปนใหญ เปนปกแผนไพบูลยมาถึงสามชั่วอายุคน แผนดินสงบรมเย็นเปนสุข กําลังนอยจึง
เหมือนหนึ่งกําลังมาก ทางฝงเหนือของแมน้ําแยงซีดานตะวันออกจดทะเลหลวง ดานตะวันตกติดตอกับแดน
เมืองเสฉวนนั้นอยูในอํานาจของโจโฉ ซึ่งมีกําลังใหญหลวงนัก สวนทางเมืองเกงจิ๋วนั้นอยูหนาศึก ดานเหนือ
ติดกับแดนในอํานาจของโจโฉ ดานใตติดกับแดนเมืองกังตั๋ง ไปทางตะวันตกมีอาณาเขตเชื่อมตอกับแดนเมือง
เสฉวน หากไมมีสติปญญาแทจริงแลวก็ไมอาจรักษาเมืองเกงจิ๋วไวได แตเมืองเกงจิ๋วนี้เมื่อรวมเขากับแดน
เมืองเสฉวนแลวก็จะมีอาณาเขต กวางใหญ เมื่อใดที่ทานไดเมืองเกงจิ๋วแลวก็จะไดเมืองเสฉวนดวย และเมื่อ
นั้นทานก็จะเปนใหญสมความปรารถนา
เลาปไดฟงคําขงเบงและดูแผนที่ตามที่ขงเบงไดชี้แจงแสดงดังนั้นแลวจึงวา "ซึ่งทานมีความเมตตาสั่งสอน
แนะนําให ขาพเจามีความยินดีนัก สวางในดวงใจดุจวาพระอาทิตยมีปริมณฑลอันปราศจากเมฆ สองสวางไป
ทั่วโลก"
แลววาขาพเจาวิตกอยูตรงที่เมืองเกงจิ๋วนั้นเลาเปยวเปนเจาเมือง สวนเมืองเสฉวนเลาเจี้ยงเปนเจาเมือง ทั้ง
สองเมืองนี้ปกครองดวยคนแซเลาซึ่งเปนแซเดียวกับขาพเจาและตางก็เปนเชื้อพระวงศ หากขาพเจาจะคิดอาน
แยงชิงเอาเมืองเกงจิ๋วและเมืองเสฉวนเปนสิทธิแกตัว ก็เหมือนหนึ่งเปนกบฏตอพระราชวงศฮั่น ทรยศตอเชื้อ
พระวงศแซเดียวกัน กลายเปนคนไรความกตัญู ขาพเจาไมอาจตัดใจทําการดังนี้ได
ขงเบงจึงวาทานกลาวความดังนี้ก็ชอบดวยประเพณีที่มีมาแตกอน แตการณบนพื้นแผนดินนี้ยอมเปนไปตามวิถี
อันสวรรคไดลิขิต ขาพเจาไดตรองดูเหตุการณอยางถี่ถวนแลวเห็นวาเลาเปยวเจาเมืองเกงจิ๋วอายุจะไมยืนยาว
สืบไป สวนเลาเจี้ยงก็เปนคนไรแกนสาร ครองแดนเสฉวนไดอีกไมนาน แมวาทานจะมีความกตัญูตอแผนดิน
ไมประสงคจะแยงชิงเอาทั้งสองเมืองนี้ แตที่สุดแลวทั้งสอง เมืองนี้ก็จะมีอันเปนไปเองแลวจะตกเปนสิทธิแก
ทานเปนมั่นคง
ความแลแผนที่อันขงเบงนําแสดงแกเลาป ณ บัดนี้ ยอมไมใชสิ่งที่เพิ่งทําเพิ่งพูดในวันที่พบกับเลาป แต
ประจักษชัดวาเปนการบานที่ขงเบงไดจัดแจงคิดอานจบสิ้นในชวงเวลานับแตเลาปไปเยือนแดนมังกรหลับครั้ง
แรก จึงสามารถสรุปกําหนดขึ้นเปนหลักยุทธศาสตรสามกกอันหลักแหลมลึกซึ้งได ดังนั้นการเยือนโงลังกั๋งสอง
ครั้งกอนของเลาปแมจะมิไดพบขงเบงแตไดกอเกิดภาระอันหนักอึ้งแกขงเบงในการพิเคราะหความทั้งปวงที่
เปนไปในแผนดิน แลวคิดอานกําหนดขึ้นเปนยุทธศาสตรเข็มมุงแลยุทธวิธี ทั้งทางการเมือง การทูต และ
การทหาร จนเลาปฟงแลวก็เห็นหนทางขางหนาสวางไสววาจะสามารถตั้งตัวขึ้นเปนใหญไดตามแผนการนั้น
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ยุทธศาสตรสามกกอันขงเบงไดนําเสนอแกเลาปนี้ประกอบขึ้นดวยสองสวน คือสวนที่เปนยุทธศาสตรและสวน
ที่เปนเข็มมุงที่พึงปฏิบัติใหสําเร็จจึงจะบรรลุถึงยุทธศาสตรดังกลาว ดังนั้นการทํา ความเขาใจในยุทธศาสตร
และเข็มมุงดังกลาวจึงเปนเรื่องจําเปนตอความเขาใจในวิถีดําเนินของสามกก และเปนที่ตั้งแหงขอสังเกต วาวัน

7. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 7
เวลาใดที่มุงมั่นดําเนินตามยุทธศาสตรและเข็มมุงนี้อยางถูกตองก็จะเกิดอานุภาพและผลอยางหนึ่ง แตถา
เมื่อใดที่ลังเลหรือกาวพลั้งพลาดไปจากยุทธศาสตรและเข็มมุงดั่งนี้แลวก็จะเกิดผลอีกอยางหนึ่ง
ยุทธศาสตรสามกกแบงออกเปนสองระยะคือ
ระยะแรก จะตองทําแผนดินจีนใหกลายเปนสามกก คือโจโฉกกหนึ่ง ซุนกวนกกหนึ่ง และเลาปเปนอีกกกหนึ่ง
เพราะสถานการณ ที่เลาปมีกําลังเล็กและออนแอที่สุดยอมไมอาจตานทานรับมือ และเอาชัยชนะแกโจโฉได
โดยงาย ในขณะที่ซุนกวนแหงเมืองกังตั๋งนั้นก็ตั้งอยูในชัยภูมิอันมั่นคงปลอดภัยและอุดม ยอมไมอาจเอาชนะ
ไดเชนเดียวกัน ดังนั้น การกําหนดยุทธศาสตรใหเปนสามกกจึงเปนแต ยุทธศาสตรเดียวเทานั้นที่จะสามารถทํา
ใหเลาปตั้งตัวได เปาหมายของยุทธศาสตรขั้นนี้คือเลาปจะตองไดเมืองเกงจิ๋วและเมืองเสฉวนไวเปนฐานกําลัง
ใหสําเร็จ
ระยะที่สอง เมื่อเปนสามกกแลวจะตองสรางสัมพันธไมตรีกับหัวเมืองทั้งปวง รอคอยโอกาสเปนทีแลวจึงคอย
เขายึดแผนดินตงงวน คือแผนดินที่อยูในอํานาจครอบครองของโจโฉ และเมื่อทําการสําเร็จ แลวก็เหมือนหนึ่ง
ไดเมืองกังตั๋งดวย ดังนี้การรวบรวมแผนดินจีนใหเปนหนึ่งก็จะบรรลุผลสําเร็จ
เพื่อบรรลุถึงยุทธศาสตรดังกลาว ขงเบงไดกําหนดเข็มมุงทั้งทางการเมือง การทูต และการทหารไวเปนสาม
ประการคือ
ประการแรก จะตองยึดเมืองเกงจิ๋วใหไดกอน แลวจึงยึดเมืองเสฉวนตอไป ซึ่งขงเบงมั่นใจวาเข็มมุงประการนี้จะ
สามารถบรรลุผลอยางแนนอน เพราะไดคํานวณสถานการณแลว ทั้งสองเมืองนี้จะตกไดแกเลาป
ประการที่สอง จะตองดําเนินการทางการทูต ทางการเมืองและทางการทหาร "เหนือรบโจโฉ ใตจับมือซุนกวน"
นั่นคือการผูกสัมพันธมิตรกับซุนกวนรับมือกับโจโฉ
ประการที่สาม จะตองสรางไมตรีผูกมิตรกับหัวเมืองโดยรอบเมืองเสฉวน และตองรักษาเมืองเกงจิ๋วไวใหสําเร็จ
คอยโอกาสที่แผนดินวุนวายแลวจึงคอยยึดเอาแผนดินตงงวน เมื่อสําเร็จแลวก็เหมือนไดแผนดินกังตั๋งดวย เมื่อ
นั้นแผนดินจีนก็จะเปนหนึ่งเดียว
ยุทธศาสตรและเข็มมุงดังกลาวนี้ เปนความจําเปนและเปนความถูกตองที่จะตองกําหนดในเบื้องแรก มิฉะนั้น
แลวการดําเนินการทั้งปวงก็เสมือนหนึ่งไรทิศทาง ไมอาจบรรลุผลสําเร็จได
อิทธิพลทางความคิดจากยุทธศาสตรนี้ไดสงผลตออิทธิพลทาง ความคิดทางยุทธศาสตรในชั้นหลัง และมี
อิทธิพลตอการคนควากฎแหงสงครามและทฤษฎีวาดวยความสัมพันธระหวางการเมืองกับสงครามในชั้นหลัง
ดวย
เหมาเจอตงไดสรุปเกี่ยวกับเรื่องนี้วา "สงครามเปนเครื่องมือทางการเมือง และเพื่อบรรลุเปาหมายทาง
การเมือง" เพราะเหตุนี้จึงสรุปตอไปวา "สงครามคือการเมืองที่หลั่งเลือด และการเมืองก็คือสงครามที่ไมหลั่ง
เลือด"
เหมาเจอตงผูนําพรรคคอมมิวนิสตจีนและนักคิดผูยิ่งใหญแหง ลัทธิมารกซเลนิน ไดกลาวตอไปวา "เมื่อจะ
ดําเนินการทางการเมือง ขอแรกตองรูวา ใครเปนศัตรู ใครเปนมิตร จะตองรูวาจะสามัคคีกับใคร ไปรบกับใคร"
นักการเมืองบางจําพวกดําเนินงานทางการเมืองโดยไรทิศทาง ไรเปาหมาย และไรอนาคต นักการเมืองเหลานี้
ความจริงหาใชนักการเมืองไม หากเปนเพียงนักเลือกตั้งมีเปาหมายเพียงเพื่อการแสวงหาประโยชนสวนตัว
สวนพรรคหรือสวนพวกเทานั้น วิถีดําเนิน ของคนเหลานี้ไมเปนไปเพื่อประโยชนของบานเมือง ไมเปนไปเพื่อ
ประโยชนของปวงชน ความสําเร็จของคนเหลานี้ก็คือความพินาศยอยยับของบานเมือง และความยากไรของ
ปวงชน
นักการเมืองจําพวกนี้จึงมักถือหลักคติวา "การเมืองไมมีมิตรแท และไมมีศัตรูถาวร" นั่นก็คือใครก็ไดตอใหเลว
ทรามต่ําชาสักเพียงไหน หากมีผลประโยชนรวมกันแลวก็สามารถรวมมือรวมการกันได แตหากผลประโยชน
ขัดกันแลวตอใหเปนมิตรรวมสาบาน ก็พรอมที่จะทําลายลางใหวายวอดไดลงคอ
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

8. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 8
บานใด เมืองใด ประเทศใดมีนักการเมืองถอยต่ําชาแบบนี้ ยอมมีอนาคตที่บานเมืองจะตองกลายเปนทาสของ
ชาติอื่น ยอมมีอนาคต ที่ปวงชนจะตองกลายเปนทาสของชาติอื่น หรือมิฉะนั้นก็จะเกิดกลียุคขึ้นในบานเมือง
เพราะเมื่อใดที่ราษฎรเดือดรอนทุกขเข็ญ ไมเห็นทางออกก็ยอมพรอมเพรียงกันปฏิเสธอํานาจและการปกครอง
นั้น แลวลุกขึ้นสูเพื่อกอบกูฟนฟูบานเมืองของตน กอตั้งอํานาจรัฐของประชาชนขึ้นสักวันหนึ่ง
เลาปไดฟงขงเบงยืนยันมั่นเหมาะวาในที่สุดเมืองเกงจิ๋วและเมืองเสฉวนจะตองตกไดแกเลาป และเมื่อดําเนิน
ตามยุทธศาสตรสามกกแลวก็จะเปนหนทางที่จะบรรลุถึงปณิธานของตัวก็มีความยินดียิ่งนัก คํานับขงเบงแลววา
แผนการยุทธศาสตรของทานนี้เลอเลิศนัก ขอเชิญทานออกไปชวยทําราชการดวยขาพเจา ทํานุบํารุงสั่งสอน
ใหขาพเจาดําเนินการตามแผนการยุทธศาสตรนี้สืบไป
ขงเบงจึงวาตัวขาพเจาเปนชาวปาบานนอกคอกนา มีสติปญญาอันนอย การทั้งปวงที่เคยทําก็เปนการหยาบ
ตามประสาชาวปา แตกตางจากการแผนดินซึ่งละเอียดออนลึกซึ้งนัก ซึ่งจะไปอยูทําราชการ ดวยทานนั้นเกรง
วาจะทําใหราชการของทานเสียไป
เลาปจึงวาขอทานอยาไดบิดพลิ้ว จงเมตตาขาพเจาและอาณาประชาราษฎรทั้งปวง หากแมนวาทานไมออกไป
ชวยคิดอานทําการแลว คงไมอาจปราบปรามยุคเข็ญใหแผนดินเปนสุขได อาณาประชาราษฎรจะไดรับความ
เดือดรอนไมมีที่สิ้นสุด
เลาปกลาวความสิ้นคําแลว ความอัดอั้นตื้นตันประดังขึ้นในอกมิรูที่จะกลาวความใดตอไปได จึงกมหนาลงจรด
พื้น รองไหสะอึกสะอื้นอยูกับที่
ขงเบงเห็นดังนั้นก็เวทนานัก ทั้งประจักษวาเลาปมีศรัทธา วิริยะ อุตสาหะ ภักดีตอตัวโดยสุจริตก็สงสาร น้ําใจที่
คิดอานจะเสนอเพียง แผนการแตตัวไมยอมออกจากโงลังกั๋งก็สิ้นสุดสะบั้นลง ณ บัดนั้น จึงกลาวกับเลาปวา
"ถาทานมีความรักใครขาพเจามั่นคงอยูแลว ก็อยารองไหวิตกไปเลย ตัวขาพเจาก็จะไปทําราชการดวยทาน ถึง
มาตรวาขาพเจาจะเปนประการใดก็ดี ก็จะชวยทํานุบํารุงตามสติปญญา"
คําขงเบงที่วา "ถึงมาตรวาขาพเจาจะเปนประการใดก็ดี" เปนความที่จะขามไปมิไดเปนอันขาด ดวยภูมิปญญา
ความรูความสามารถ หยั่งคาดการณในเบื้องหนาไดกระจางไมตางกับสุมาเตกโช มีหรือที่ขงเบงจะไมรูวาการ
ออกไปชวยเลาปคนไรวาสนาเปนการใหญหลวง
สุมาเตกโชไดเห็นการณเบื้องหนาวา "ขงเบงไดความระกําใจ รากโลหิตออกเมื่อภายหลัง" สิ่งที่สุมาเตกโช
เห็นดังนี้ ขงเบงก็ยอมแลเห็นดุจเดียวกัน แตแมกระนั้นถึงจะเห็นอนาคตขางหนาดังนี้แลวก็ยังยอมรับชะตา
กรรมนั้น ทั้งนี้เหตุผลก็คงมีอยูประการเดียวเทานั้นคือเปนผลจากอํานาจแหงธรรม คือศรัทธา วิริยะ อุตสาหะ
และความภักดีโดยสุจริต
หรือแมหากพิจารณาอีกนัยยะหนึ่งก็เปนไปไดวาแมจะรูวาสวรรคลิขิตชะตาเลาปไวเปนประการใด แตก็จะอาศัย
ภูมิปญญาแหงตัวแกลิขิตสวรรคนั้นไดสําเร็จ แลเมื่อพิเคราะหอัธยาศัยน้ําใจของขงเบงที่ทระนงในความคิดแล
สติปญญาตัวแลว ก็เล็งเห็นไดวาความประการนี้ก็มีเหตุผลหนักหนวงอยูเปนอันมาก
เลาปไดฟงขงเบงรับคําเชิญจะออกไปชวยทําราชการดวยก็มีน้ําใจยินดีนัก เรียกกวนอู เตียวหุย เขาไปใน
กระทอมแลวใหคํานับขงเบง กวนอู เตียวหุย แมขุนเคืองขงเบงจนเห็นอาการไดชัดแตก็ขัดใจเลาปไมได จําใจ
ตองเขาไปคํานับ ขงเบงเห็นอาการสองนองรวมสาบานของเลาปก็รูทีแลวรับคํานับตามธรรมเนียม
เลาปสั่งใหทหารติดตามเอาแพรพรรณสิ่งของทั้งปวงที่เตรียมไป แลวมอบแกขงเบงเปนการคํานับ ขงเบงก็รับ
เอาสิ่งของทั้งนั้น แลววาเวลาวันนี้ค่ําแลว ทานจงพักคางคืนเสียที่นี่ราตรีหนึ่งกอน วันรุงพรุงนี้คอยเดินทาง
กลับไปเมืองซินเอี๋ย
เลาปก็รับคํา ขงเบงจึงสั่งใหศิษยนอยจัดแจงที่พักแลวจัดหาอาหารเลี้ยงดูเลาป กวนอู เตียวหุย และทหาร
ติดตาม
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ขงเบง เลาป กวนอู เตียวหุย และจูกัดกิ๋น กินอาหารรวมโตะสนทนาถึงความเปนไปในบานปาจนเวลาลวงยาม
แรกของราตรีจึงเสร็จสิ้น แตเลาปยังไมเต็มใจที่จะเขาหลับนอนดวยบรรยากาศบานปายามนี้เปนที่เบิกบาน
สําราญใจนัก จึงบอกใหกวนอู เตียวหุย เขานอนกอนตามอัธยาศัย

9. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 5 ตอนที่ 201-250 หนาที่ 9
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ขงเบงดูดาว (ตอนที่ 204)
ขงเบงเห็นอาการเลาปดังนั้นก็แจงวาเลาปยังไมประสงคจะเขานอนหากตองการสนทนาตอไป จึงชวนเลาป
ออกไปนั่งดื่มน้ําชาที่เกงหนากระทอม สนทนาเกี่ยวกับสถานการณบานเมือง จนผานยามแรกและเขาสูยาม
สองราตรีนั้นเปนขางแรม บนอากาศดวงดาวพราวพรางกระจางเต็มทองฟา แวววาววับวามงามตายิ่งนัก ดู
ประหนึ่งอยูใกลคลายกับจะเอื้อมควาไดถึง สายลมราตรีปลายฤดูหนาวตนฤดูใบไมผลิโชยมาเปนที่สบาย กลิ่น
ดอกไมปานานาพันธุโชยมาตามสายลมหอมระรื่นชื่นใจ เสียงนกกลางคืนรองกองในแนวปาขณะออกหากิน
ตามประสาขงเบงเห็นดาวเดนตาพรายพรางเต็มทองฟา จึงชวนเลาปออกมาจากเกงหนากระทอม ทอดตาขึ้น
ไปในอากาศแลวชี้ใหเลาปดูไปบนทองฟาขางทิศเหนือ แลววานั่นเปนกลุมดาวจระเข เปนดาวประจําขางทิศ
อุดร เปนกลุมดาวที่บงบอกเวลาในยามราตรี มีทั้งสิ้นสิบเอ็ดดวง สี่ดวงตรงกลางคือขาหนาหลังทั้งสี่ จาก
ตําแหนงดาว ที่เปนขาหลังเบื้องลางไปทางทิศตะวันออกมีสามดวงเปนหางของจระเข ดานหนามีสี่ดวงเปนตา
สองดวงและจมูกอีกสองดวง ตําแหนงดาวที่เปนจมูกดวงบนนั้นเปนดาวประจําพระองคพระมหากษัตริยคือพระ
เจาเหี้ยนเต บัดนี้เศราหมองนัก มีเหตุแตเบื้องบนมีดาวอีกดวงหนึ่งสีเหลืองปนแดงสวางไสว รัศมีรุงโรจนนั่น
คือดาวประจําตัวของโจโฉ ขมดาวประจําพระองคพระเจาเหี้ยนเตอยู ลักษณะดังนี้บงชี้วาวาสนาโจโฉยัง
รุงเรือง ประกอบดวยกําลังเปนอันมาก แลววาพระเจาเหี้ยนเตเปนชาวราศีธาตุไฟ ธาตุไฟเปนตนกําเนิดธาตุดิน
ตัวโจโฉเปนชาวธาตุดิน ครองอํานาจในเมืองฮูโตซึ่งเปนปูมธาตุดินดังนี้ยอมแสดงวาโจโฉไดใชและอาศัยอิง
อํานาจของฮองเตตั้งฐานอํานาจอยูในชัยภูมิอันสมพงศแกตัว อํานาจของโจโฉจึงปราบ ใหสิ้นไปไดโดยยาก
ขงเบงชี้ไปทางทองฟาเบื้องทิศใตแลววา ดาวดวงที่มีรัศมีสีฟาแกมแสดรุงเรืองสวางไสวอยูนั้นคือดาว
ประจําตัวซุนกวนซึ่งครองอํานาจเปนใหญในแควนกังตั๋งเปนปูมธาตุทอง โจโฉขมซุนกวนไมไดและซุนกวนก็
ทํารายโจโฉไมไดดุจกัน ขงเบงชี้มือไปบนทองฟาขางทิศตะวันตกแลววา นั่นคือดาวประจําตัวเลาเจี้ยงเจา
เมืองเสฉวน อับแสงใกลจะรวงโรย เมืองเสฉวนตกอยูในปูมธาตุไม ตัวทานก็เปนชาวราศีธาตุไม เมืองเสฉวนจึง
สมพงศกับทาน ทานจะตั้งตัวไดที่เมืองเสฉวนนี้เฉกเดียวกับพระเจาฮั่นโกโจในครั้งกระโนนพระเจาฮั่นโกโจ
พายแพศึกแกฌอปาอองแลวไดเคลื่อนกองทัพเขาไปปกหลักเปนฐานที่มั่นกอตั้งอํานาจขึ้นในดินแดนเสฉวน
และตั้งตัวเปนใหญไดที่เมืองเสฉวนนี้
เลาปมองตามมือของขงเบงไปดวยความสนใจเปนอยางยิ่ง ผงกศีรษะยอมรับความอันขงเบงไดแสดงมาทุก
ประการ ขงเบงเห็นอาการเลาปดังนั้นแลวจึงชี้ไปที่ดาวอีกดวงหนึ่งซึ่งอยูใกลกับดาวประจําตัวของเลาเจี้ยง มีสี
ฟาแกมเขียวสดใสแตยังไมรุงโรจนนัก และวาดาวดวงนี้คือดาวประจําตัวทาน บัดนี้แมยังไมมีรัศมีอันสวาง ไสว
รุงเรืองแตขาพเจาไดสังเกตการปรากฏของดาวดวงนี้มาชั่วเวลาหนึ่งแลว ประจักษวามีรัศมีสดใสเพิ่มขึ้นโดย
ลําดับ แสดงวาเมืองเสฉวนนี้จะตกเปนของทาน อันดาวประจําตัวเลาเจี้ยงนั้นอับแสงลงโดยลําดับ ในขณะที่
ดาวประจําตัวของทานรุงเรืองสวางขึ้นโดยลําดับเชนเดียวกัน ขาพเจาคาดการณวาวันใดที่ดาวประจําตัวเลาเจี้ย
งออนแสงแรงลาลงแลว ดาวประจําตัวของทานก็จะรุงเรืองขึ้นแทนที่ ทานจะตั้งหลักไดที่เมืองนี้เปนมั่นคง ขง
เบงชี้ใหเลาปดูแถบสีขาวคลายกลุมเมฆที่ทอดทาบทองฟาขางทิศตะวันตก พาดผานมายังจุดที่ขงเบงและเลา
ปยืนอยูแลววา แถบทางสีขาวที่ทอดทาบดังนี้คือทางชางเผือก ผันแปรเคลื่อนไปตามเวลา หาคงที่ไม ในยาม
นี้ทางชางเผือกทอดทาบทองฟาขางเมือง เสฉวนผานเมืองซงหยงตรงไปยังเมืองเกงจิ๋ว นี่คือเสนทางแหงการ
กาวสูอํานาจของทาน บงชี้วาทานจะตั้งตนอํานาจจากเมืองเกงจิ๋ว กอนแลวเขาสูเมืองเสฉวนดังที่ขาพเจาได
กลาวแกทานเมื่อพลบค่ําวันนี้
ขงเบงชี้ขึ้นไปที่ดาวดวงหนึ่งซึ่งอยูบนทองฟาเหนือศีรษะคอนไปขางทิศใตแลววาดาวดวงนี้เปนดาวประจําตัว
เลาเปยวเจาเมืองเกงจิ๋ว สีแดงคล้ําเศราหมองริบหรี่ใกลดับสูญแลว สุขภาพของเลาเปยวกําลังสุกงอมเต็มที่
ใกลลาโลก อิทธิพลของดาวประจําตัวทานที่ทอดกระแสผานทางชางเผือกจรดอยูใกลดาวประจําตัวของเลา
เปยว บงบอกวาเลาเปยวรวงลับลงเมื่อใด เมืองเกงจิ๋วก็จะตกไดแกทานเมื่อนั้น ดวยเหตุฉะนี้ขาพเจาจึงกลาว
คาดคะเนกับทานเมื่อยามพลบวาเมืองเกงจิ๋วและเมืองเสฉวนจะตองตกเปนของทาน
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
เลาปยืนมองทองฟาดวยอารมณปลอดโปรงโลงใจเบิกบานเปนพิเศษ ในขณะที่สายตาก็ทอดตามมือของขง
เบงที่ชี้ไปยังดาวตามทิศตางๆ และฟงคําวิจารณการในเบื้องนภากาศอยางใจจดใจจอ เห็น กวางขวางลึกซึ้งยิ่ง
นัก ลวนเปนสิ่งที่เลาปไมเคยไดยิน ไมเคยไดฟงมาแตกาลกอนลวนเปนเรื่องเหนือคิด เหนือคนทั้งสิ้น จิตใจ
เลาปในยามนี้จึงเปยมดวยความศรัทธาในภูมิปญญาอันแจงฟาจบดินของขงเบง และเชื่อมั่นวาดวยภูมิปญญา
ความรูของขงเบงนี้นี่แลวที่จะทําใหปณิธานของตัวที่มุงมั่นกอบกูฟนฟูพระราชวงศฮั่น ทํานุบํารุงแผนดินใหเปน
สุข จักสําเร็จสมดังปรารถนาเปนแนแท เลาปก็มีใจยินดีปรีดาปราโมทยหาที่ประมาณมิไดเลาปฟงคําขงเบงสิ้น