สี่แผ่นดิน บท10
- 24. • (261) =
• (282) =
• (282) =
• (282) =
Editor's Notes
- แม่ชั้น แม่ของพี่เนื่องกับแม่ช้อยมาหาคุณสายเพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษาตามลำพัง คุณสายเลยบอกให้แม้อยกับแม่พลอยไปเข้าเฝ้าเสด็จ พลอกับช้อยจึงต้องจำใจออกจากห้อง พอออกจากห้องแม่ช้อยสังหรว่าต้องพูดเรื่องแม่พลอยกับช้อยแน่ๆ
- ช้อยบอกให้พลอยไปขึ้นเฝ้าคนเดียวเพราะจะไปชักเอาความจะแม่ชั้น
- พอกลับมาจากเผ้าเสด็จคุณสายก็บอกแพลอยว่าผม่ชั้นรักพลอยเหมือนลูกกลัวต่อไปพลอยจะเหินห่าง แต่พลอยก็ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คุณสายพยายามจะพูดมากเท่าไหร่ ไม่นานนักช้อยก็กลับมาหน้าตาเหมือนเพิ่งร้องไห้มาหยกๆ พอถูกคุณสายบ่นว่าไปไหนมาก็ร้องไห้หนัก พอคุณสายรู้ว่าแม่ช้อยไปคุยกับแม่ชั้นแล้วก็เข้าใจและไบ่นอะไรต่อ
- ตอนกลางคืน เอได้โอกาศแม่พลอยมาถามแม่ช้อยถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แม่ช่อยก็ไม่อยากบอกเพราะไม่อยากให้แม่พลอยเป็นทุกข์ แต่ก็คิดได้ว่าถึงยังไงพลอยก็ต้องรู้วันหนึ่ง จึงขอให้พลอยสัญญากับตนว่าพลอยจะ ทำใจให้แข็งไว้ อย่าโกรธ อย่าน้อยใจ พยามอดทนทุกอย่างที่ฉันจะบอก พลอยสัญญา
- แม่ช้อยให้พลอยอ่านจดหมายที่พี่เนื่องส่งมาถึงช้อย เขียนคร่าวๆว่า พี่เนื่องจะต้องแต่งงานเดือนหน้ากับสมบุญทำอาชีพขายข้าวแกงในตลาด ถึงพี่ไม่ได้รักเขาแต่พี่พลาดพลั้งทำเขาท้อง ซึ้งพี่ต้องรับผิดชอบ และยอมรับกรรม พี่เป้นคนไม่มีวาสนาและขอให้แม่ช้อยช่วยบอกให้พลอยลืมพี่ด้วย
- มื่พลอยได้อ่านจดหมายพลอยถึงกับสติเลือนลาง คิดในหัวว่า พี่เนื่องมีเมียแล้ว ทั้งที่คิดว่าวันหนึ่งจะได้ปรนนิบัติพี่เนื่อง พี่เนื่องขอให้พลอยลืม แต่พลอยทำไม่ได้เพราะมันเหมือนกับดับพระอาทิตย ถึงอยากลืมก็ลืมไม่ได้ และพลออยากให้พี่เนื่องรู้ว่าพลอยไม่ได้โกรด ไม่หึงหวง เพราะเห็นความดีของพี่เนื่อง ทีความรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองทำ
- พลอยได้แต่เตือนสติตัวเองว่าต้องทำใจตดีๆไว้ รับคำช้อยไว่แล้วว่าจะ ไม่โกรธ ไม่น้อยใจ ไม่เสียใจ พลอยบอกให้ช้อยอ่าไปโกรธพี่เนือง น้ำใจผู้ชายอย่างนี้หายาก ฉันนับถือจริงๆ เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถ้ารักให้จริงก็ไม่โกรธคนนั้น พี่เนื่องทำถูกแล้ว พอช้อยได้ยินพลอยพูดอย่างนี้ ช้อยก้หายโกรธและรู้สึกนับถือพลอกมาก และกราบตักพลอย พลอเลยเริ่มร้องไห้ ให้ช้อยปลอบ
- ต่อมาคุณสายบอกให้พลอยไปเข้าเฝ้าเสด็จ แล้วเสด็จทรงสอนว่าของต่างๆที่มีราคานั้น เพราะปากคนว่า เพราะเราเชื่ออย่างนั้นจะเป็นกรอดหรือเป้นเพรช ถ้าเราไปนึกรักมันเข้าแล้วหายไปเมื่อไรก็เสียดาย ถ้าเราไม่อยากทุกข์ ไม่อยากเสียคน ก็อย่าไปรักอะไรให้มากนัก ถึงจะรักก็ต้องรู้ว่ากำพึดว่ามันเป็นเพรช หรือเป็นกรด ถ้ารู้ราคาจริงๆของมัน เราก้จะไม่เสียดาย สิ่งใดๆที่เกิดแก่เราทุกวันนี้ต้องมีผลในวันข้างหน้า ถ้าทำตัวให้ถูกจะเกิดผลดีแก่เราในอนาคต
- ไม่นานช้อยมาเข้าเฝ้า ช้อเลยเล่าไปว่าพี่เนื่องจะแต่งงานกับลูกแม่ค้าขาข้าวแกง เสด็จเลยบอกว่าสมกันดีถ้าจะมาสู่ขอคนของข้าก็ไม่ให้หรอก
- วันต่อมาพลอยก็ปิดผนึกของที่พี่เนื่องส่งให้กี๋ข่าวว่าเสด็จจะตามพระเจ้าอยู่หัวไปบางปะอินในเดือนหน้าและพลอยต้องตามเสร็จไปด้วย พลอยยุ่งกับการเตรียมตัวทำให้ลืมเรื่องที่เนื่องไป พลอยได้พบแม่ชั้นอีกครั้งจึงได้คุยกันถึงรื่องพี่เนื่องแต่พลอยก็ไม่ร็สึกอะไรแล้ว
- ซื่อสัตย์ต่อคำพูด- เพราะพลอยสัญญากับช้อยว่าจะไม่โกรธ ไม่น้อยใจ ไม่เสียใจ พลอจึงคอยเตือนสติตัวเองเกี่ยวกับสัญญาที่มีไว้ใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น- พลอยพยายามช่วยปลอบช้อยตอนที่ช้อร้องไห้แข็มแข็ง- ถึงพลอจะเจ็บเพียงใด พลอกก็พยายามแข็งใจเพราะสัญญากับช้อยแล้ว ไม่เห็นแก่ตัว- พลอยให้อภัยให้พี่เนื่องเพราะเข้าใจว่าพี่เนื่องสงสารและต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อ พูดจาเห้นแก่ตัว แต่กลับเข้าใจในการกระทำของี่เนื่องมีความเป็นผู้ใหญ่- รู้จักการให้อภัย
- มีการใช้พรรณนาโวหารเพื่อสื่อให้ผู้อ่านเข้าใจถึงความรู้สึกของตัวละครได้อย่างดีอุปมาอุปมัย ทำให้ผู้อ่านสามารถเช้าถึงความรู้สึกของตัวละครทำให้เห็นภาพ “ความรู้สึกต่างๆที่สุ่มอยู่ในหัวใจของพลอยนั้นเปรียบเหมือนดินระเบิดอย่างแรง ตราบใดที่ยังไม่มีชนวนมาจุด พลอยเองก็ไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกโทมนัส ความผิดพลาดหวังทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวนั้นมีมากเพียงใด พอช้อยก้มลงมากราบก็เหมือนกับใครเอาไฟมาจ่อเช้าที่ดินระเบิด ความรู้สึกทั้งปวงที่อั้นเอาไว้นั้นพลุ่งขึ้นสุดขีด พลอยตัวสั่นระริกเหมือนกับถูกไฟ น้ำตาร้อนๆทะลักออกจากเบ้าตาทั้งสองข้าง พลอยประคองตัวช้อยเข้าไว้แล้วก็ซบหน้าลงร้องไห้กับบ่อข้างหนึ่งของช้อย เหมือนกับหัวใจจะขาด ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาแต่ก่อน” 277
