1. Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
Άρθρο του Παναγιώτη Ραμιώτη του Κωνσταντίνου
Για όσους κατάγονται από
ορεινές περιοχές, με την είσοδο
του καλοκαιριού νοιώθουν να
τους κρυφτοκαίει μια
αλλοιώτικη δίψα για τις
βουνήσιες ομορφιές. Είναι μια
εσώβαθη νοσταλγία που
θεριεύει τον ψυχικό κόσμο και
τον αναστατώνει κυριολεκτικά.
Ο νούς τους φτερουγίζει στις
δροσόλουστες βουνοπλαγιές
και η φαντασία τους αναπλάθει
εικόνες από βιώματα
περασμένων στιγμών που τους
συγκινούν και παρορμούν τη
διάθεση για επιστροφή στην ορεισίβια φύση.
Η ζωή και το αποπνυκτικό περβάλλον στα αστικά κέντρα φουντώνει την επιθυμία για
μιά αλλαγή που μόνο η επίσκεψη στη γενέτειρα γή μπορεί να την ικανοποιήσει.
Πόσοι από τους ξενητεμένους των ορεινών χωριών ενώ έχουν γνωρίσει ασύγκριτες
ομορφιές σχεδόν σ΄ολάκερη την Ελλάδα, πουθενά όμως δεν βρήκαν τη γεύση και τη
συναισθηματική πληρότητα που τους δίνει ο γυρισμός στα ΄΄πάτρια εδάφη΄΄.
Κι αυτό γιατί ο πόνος και ο καϋμός της ξενητειάς τους έγινε δυσβάσταχτος, πόσο
μάλλον κάτω από τις συνθήκες τις οποίες βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Η ασίγαστη νοσταλγία για μια οπτική εμπειρία των τόπων και χώρων που έζησαν τα
μικρά τους χρόνια, μα η ανάγκη τους έκανε να ξενητευτούν, τους φέρνει γοργόφτερα
στα μέρη αυτά έστω και για στιγμές.
Όσοι μάλιστα ξέκοψαν από ανάγκη ή από επαγγελματικές δυσκολίες για πολλά
χρόνια, ο γυρισμός τους παίρνει τη μορφή προσκυνήματος.
Μα και όσοι ανεβαίνουν συχνά νιώθουν στενά
δεμένοι με την συνέχεια της ζωής και της προόδου
του χωριού.
Πιό πολύ όμως η δίψα του χωριού φαίνεται
σ΄εκείνους που αδυνατούν από αξεπέραστα εμπόδια
να πραγματοποίήσουν κατά τους θερινούς μήνες
κάποια επίσκεψη στο αγαπημένο τους χωριό.
Γι΄αυτό και ο πονεμένος ποιητής Κρυστάλλης, ο
τραγουδιστής του βουνού και της στάνης στο πίημά
του
΄΄Ο Σταυραϊτός΄΄ έγραψε τους πιό ταιριαστούς
στίχους για όσους καίγονται στο λιοπύρι του κάμπου
και μένουν με την βαθειά νοσταλγία στο είναι τους
για τα βουνήσια κάλλη που τίποτε δεν μπορεί να τα
αναπληρώσει:
΄΄Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες να μου προσφέρουν
γιατρικό τ΄αθάνατα νερά τους.
Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαϊδισμό τους να με κοιμίζουν τα βραδύ να
ξυπνούν το τάχυ....
Θέλω να ακούω τριγύρω μου πεύκα κι οξυές να σκούζουν.

2. Θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά ψηλά στεφάνια.
Θέλω κρεμάμενα νερά σεξιά ζερβά να βλέπω, θέλω μα δεν έχω φτερά δεν έχω
κλαπανάρια
και τυρανιέμαι και πονώ και σβιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλώ σε σταυραϊτέ, για χαμηλώσου λίγο και δώσ΄μου τις φτερούγες σου και
πάρε με μαζί σου.
Πάρε με απάνου στα βουνά τι θα με φάει ο κάμπος!!!!!!!!΄΄
ΡΑΜΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ