Własność lokali i wspólnota mieszkaniowa. Komentarz - ebook

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki.

Własność lokali
i wspólnota mieszkaniowa
Komentarz

1

Ewa Bończak-Kucharczyk

Własność lokali
i wspólnota mieszkaniowa
Komentarz

Warszawa 2010

3

I
Stan prawny na 31 stycznia 2010 r.

Wydawca:
Grzegorz Jarecki

Redaktor prowadzący:
Joanna Cybulska

Opracowanie redakcyjne:
JustLuk

Skład, łamanie:
JustLuk

© Copyright by
Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., 2010

ISBN: 978-83-264-0283-8

Wydane przez:
Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o.

Redakcja Książek
01-231 Warszawa, ul. Płocka 5a
tel. (022) 535 80 00, (022) 535 82 00
31-156 Kraków, ul. Zacisze 7
tel. (012) 630 46 00
e-mail: ksiazki@wolterskluwer.pl

www.wolterskluwer.pl
Księgarnia internetowa www.profinfo.pl
4

Spis treści

SPIS TREŚCI

Wykaz skrótów .................................................................................................15

Wstęp ................................................................................................................19

Rozdział 1
Cel i zakres obowiązujących regulacji prawnych .........................................21
1.1. Własność lokali jako element reform ustrojowych lat 90. XX w. ............ 21
1.2. Charakterystyka sytuacji przed wejściem w życie ustawy o własności
lokali ............................................................................................................... 22
1.3. Ogólny charakter i zakres regulacji ustawy o własności lokali .................. 29
1.4. Przygotowanie do wejścia w życie ustawy.................................................... 40
1.5. Zmiany ustawy o własności lokali ................................................................ 45

Rozdział 2
Lokal stanowiący przedmiot odrębnej własności i nieruchomość
wspólna.............................................................................................................46
2.1. Lokal............................................................................................................... 46
2.1.2. Definicja i podstawowe cechy lokalu w świetle ustawy
o własności lokali .............................................................................. 46
2.1.2. Szczególne cechy lokali mieszkalnych ............................................ 60
2.1.3. Lokale o innych funkcjach............................................................... 63
2.1.4. Oznaczanie graficzne lokali – załączniki graficzne do aktu
ustanawiającego odrębną własność lokalu ..................................... 66
2.2. Nieruchomość wspólna ................................................................................. 70
2.2.1 Pojęcie nieruchomości wspólnej ......................................................... 70
2.2.2. Udziały w nieruchomości wspólnej ................................................. 79

5

Spis treści

2.2.3. Powierzchnia użytkowa lokalu ........................................................ 87
2.2.4. Granice między nieruchomością wspólną a własnością
indywidualną ..................................................................................... 91
2.3. Prawo użytkowania wieczystego gruntu jako składnik nieruchomości
wspólnej........................................................................................................ 101
2.3.1. Charakter prawa wieczystego użytkowania gruntu i jego
wpływ na własność lokali ............................................................... 101
2.3.2. Sposób postępowania w przypadku ustanawiania odrębnej
własności lokali w budynku stojącym na gruncie oddanym
w użytkowanie wieczyste ................................................................ 108
2.3.3. Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego we własność ... 112
2.4. Podział nieruchomości wspólnej ................................................................ 122

Rozdział 3
Ustanawianie odrębnej własności lokali .....................................................128
3.1. Dotychczasowy właściciel ........................................................................... 128
3.2. Formy ustanawiania odrębnej własności lokali ........................................ 131
3.3. Zniesienie współwłasności lokalu .............................................................. 151
3.4. Wygaśnięcie własności lokalu ..................................................................... 153

Rozdział 4
Wspólnota mieszkaniowa .............................................................................156
4.1. Pojęcie i cechy wspólnoty mieszkaniowej.................................................. 156
4.1.1. Wspólnota mieszkaniowa w świetle art. 6 u.w.l. .......................... 156
4.1.2. Wspólnota mieszkaniowa jako osoba ustawowa ......................... 160
4.1.3. Odrębna własność lokali bez wspólnoty mieszkaniowej ............. 177
4.1.4. Ograniczenia w przypadku własności lokali w spółdzielniach
mieszkaniowych .............................................................................. 179
4.1.5. Wspólnota mieszkaniowa jako podmiot gospodarki narodowej...186
4.1.6. Siedziba (adres) wspólnoty mieszkaniowej .................................. 188
4.2. Zróżnicowanie wspólnot w zależności od liczby lokali (małe i duże
wspólnoty) .................................................................................................... 190

Rozdział 5
Prawa i obowiązki właścicieli lokali ............................................................194
5.1. Prawa i obowiązki właścicieli lokali wynikające z kodeksu cywilnego .... 194

6

Spis treści

5.2. Prawa i obowiązki właścicieli lokali wynikające z ustawy o własności
lokali ............................................................................................................. 196
5.3. Przedstawicielstwo i pełnomocnictwo ....................................................... 203
5.4. Koszty zarządu nieruchomością wspólną .................................................. 207
5.4.1. Koszty zarządu nieruchomością wspólną – składniki i wysokość ..207
5.4.2. Odpowiedzialność finansowa właścicieli lokali względem
wspólnoty mieszkaniowej .............................................................. 219
5.4.3. Dochodzenie należności z tytułu kosztów zarządu
nieruchomością wspólną w odróżnieniu od należności
z tytułu towarów i usług dostarczanych do lokali stanowiących
indywidualną własność ................................................................... 222
5.5. Odpowiedzialność właścicieli lokali za nieruchomość wspólną .............. 235
5.5.1. Pozbawienie własności ................................................................... 235
5.5.2. Odpowiedzialność za zobowiązania dotyczące nieruchomości
wspólnej........................................................................................... 239
5.5.3. Egzekucja z lokali stanowiących odrębną własność .................... 245

Rozdział 6
Zarząd nieruchomością wspólną .................................................................247
6.1. Formy zarządu nieruchomością wspólną .................................................. 247
6.1.1. Rodzaje form zarządu nieruchomością wspólną i możliwość
wyboru określonej formy, wybrany zarząd i zarząd powierzony ...247
6.1.2. Umowa określająca sposób zarządu nieruchomością wspólną
i ewentualnie powierzająca zarząd tą nieruchomością ............... 265
6.1.3. Umowa powierzająca lub zlecająca zarząd
nieruchomością wspólną jako umowa
o zarządzanie nieruchomością ...................................................... 271
6.1.4. Szczególna sytuacja i brak możliwości wyboru
formy zarządu nieruchomością wspólną w spółdzielniach
mieszkaniowych .............................................................................. 298
6.1.3. Zarząd sprawowany bezpośrednio przez właścicieli lokali ......... 309
6.1.4. Zarząd przymusowy powoływany przez sąd................................. 313
6.2. Umowa o korzystanie z nieruchomości wspólnej i umowa quoad usum
we wspólnocie mieszkaniowej .................................................................... 334
6.2.1. Związek umowy o korzystanie ze współwłasności i umowy
quoad usum ze współwłasnością.................................................... 334
6.2.2. Umowa współwłaścicieli o korzystanie
ze współwłasności ........................................................................... 341

7

Spis treści

6.2.3. Regulacja sądowa w sprawie dopuszczenia
do posiadania i umowy quoad usum ............................................. 342
6.2.4. Podział quoad usum ....................................................................... 346
6.2.5. Dopuszczalność zawarcia umowy quoad usum
w odniesieniu do nieruchomości wspólnej ................................... 349
6.2.6. Umowa quoad usum jako element umowy określającej
sposób zarządu nieruchomością wspólną.................................... 358
6.3. Prawa i obowiązki zarządu lub zarządcy ................................................... 360
6.3.1. Prawa i obowiązki zarządu lub zarządcy wynikające z ustawy
o własności lokali ............................................................................ 360
6.3.2. Prawa i obowiązki zarządu lub zarządcy wynikające z umów
o zarządzanie nieruchomościami, w tym o powierzeniu
zarządu .......................................................................................368
6.3.3. Zakres uprawnień i obowiązków zarządcy
przymusowego ustanowionego przez sąd ..................................... 375
6.3.4. Wymóg posiadania licencji w zakresie zarządzania
nieruchomościami w odniesieniu do różnych form
zarządu nieruchomością wspólną ................................................. 388
6.4. Zarząd zwykły i czynności przekraczające zwykły zarząd ........................ 392
6.4.1. Pojęcie zwykłego zarządu i rodzaje czynności
przekraczających zarząd zwykły .................................................... 392
6.4.2. Wykonywanie uchwał w sprawach przekraczających zakres
zwykłego zarządu – zmiany udziałów i inne zmiany w stanie
własności ......................................................................................... 397
6.5. Uprawnienia właścicieli lokali względem zarządu lub zarządcy ............. 403
6.6. Konsekwencje wyboru określonej formy sprawowania zarządu
nieruchomością wspólną ............................................................................. 407
6.7. Ograniczenie uprawnień kontrolnych właścicieli lokali i stosowanie
przez wspólnotę mieszkaniową przepisów o ochronie danych
osobowych .................................................................................................... 409

Rozdział 7
Organizacja zarządu wspólną nieruchomością .........................................418
7.1. Podejmowanie uchwał................................................................................. 418
7.2. Rozstrzyganie sporów w sprawie uchwał i rozstrzygnięć właścicieli
lokali ............................................................................................................. 429

8

Spis treści

7.3. Inne możliwości rozstrzygania na drodze sądowej sporów
przez wspólnoty mieszkaniowe .................................................................. 438
7.4. Zebrania właścicieli lokali .......................................................................... 439
7.5. Eksploatacja nieruchomości i utrzymanie jej
w stanie niepogorszonym ............................................................................ 456
7.5.1. Przejęcie nieruchomości i ustalenie jej stanu .............................. 456
7.5.2. Utrzymanie należytego stanu nieruchomości .............................. 463
7.5.3. Kontrola stanu nieruchomości mieszkalnych .............................. 468
7.6. Korzystanie z usług i zakup towarów ......................................................... 472
7.6.1. Zasady ogólne................................................................................. 472
7.6.2. Problemy z zawieraniem umów oraz rozliczaniem
dostarczania wody i ciepła oraz odprowadzania ścieków
we wspólnotach mieszkaniowych .................................................. 476
7.6.3. Dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków.............................. 477
7.6.4. Dostarczanie energii cieplnej ........................................................ 481
7.6.5. Inne problemy z rozliczaniem usług we wspólnocie
mieszkaniowej i zawieraniem umów o dostarczanie usług ......... 493
7.6.6. Problemy z odsprzedażą usług i ich fakturowaniem oraz
problemy podatkowe...................................................................... 498
7.6.7. Stosowanie przez wspólnoty mieszkaniowe przepisów
o zamówieniach publicznych ......................................................... 511
7.7. Prowadzenie spraw finansowych i rachunek z zarządu
nieruchomością wspólną ............................................................................. 519
7.7.1. Prowadzenie spraw finansowych i pozaksięgowa ewidencja
przychodów i kosztów oraz rozliczeń z innych tytułów
związanych z nieruchomością wspólną ......................................... 519
7.7.2. Zdawanie rachunku z zarządu przez zarząd
lub zarządcę .................................................................................... 526

Rozdział 8
Obowiązki podatkowe wspólnoty mieszkaniowej i właścicieli lokali .......529
8.1. Podatek od nieruchomości ......................................................................... 529
8.2. Inne obowiązki podatkowe wspólnoty
mieszkaniowej.............................................................................................. 534
8.3 Obowiązki podatkowe właścicieli lokali ...................................................... 538
8.4. Fundusz remontowy wspólnoty mieszkaniowej ........................................ 539

9

Spis treści

Rozdział 9
Sprzedaż i nabywanie nieruchomości, zmiany granic nieruchomości
gruntowej i podział
wspólnoty mieszkaniowej .............................................................................551
9.1. Sprzedaż i nabywanie nieruchomości przez wspólnotę mieszkaniową
– zasady ogólne ............................................................................................ 551
9.2. Zbycie części gruntu wchodzącego w skład nieruchomości..................... 558
9.3. Zbycie lokalu powstałego w wyniku nadbudowy lub przebudowy
nieruchomości wspólnej.............................................................................. 562
9.3.1. Zasady ogólne................................................................................. 562
9.3.2. Zbycie lokalu powstałego w wyniku nadbudowy lub
przebudowy nieruchomości wspólnej stanowiącej
współwłasność gminy, innej jednostki samorządu terytorialnego
lub Skarbu Państwa.............................................................................565
9.4. Nabycie lokalu na własność wspólnoty mieszkaniowej
odrębną od nieruchomości wspólnej i zbycie takiego lokalu .................. 570
9.5. Zmiany granic nieruchomości gruntowej .................................................. 572
9.6. Zmiana udziałów w nieruchomości wspólnej ........................................... 578
9.6.1 Zasady ogólne ..................................................................................... 578
9.6.2. Zmiana udziałów w nieruchomościach wspólnych z udziałem
gminy lub Skarbu Państwa ............................................................. 581
9.7. Podział wspólnoty mieszkaniowej .............................................................. 587

Rozdział 10
Szczególne problemy związane z zarządem wspólną nieruchomością .....590
10.1. Dominacja jednego właściciela i problemy z nią związane ..................... 590
10.2. Niektóre problemy związane z posiadaniem lokali
przez gminę .................................................................................................. 592
10.3. Bałagan we własności.................................................................................. 596
10.3.1. Źle określone udziały w nieruchomości wspólnej ....................... 596
10.3.2. Niewłaściwe granice nieruchomości ............................................. 597
10.3.3. Nieuregulowane stany prawne ...................................................... 600
10.3.4. Brak dokumentacji technicznej..................................................... 604
10.4. Trudności w utrzymaniu i dokonywaniu remontów nieruchomości
oraz możliwości zrzeczenia się własności .................................................. 605
10.4.1. Zły stan techniczny nieruchomości ............................................... 605
10.4.2. Trudności w utrzymaniu przedmiotu własności przez
właścicieli domów i lokali .............................................................. 605

10

Spis treści

10.5. Korzystanie z kredytu bankowego przez wspólnotę mieszkaniową ....... 612

Rozdział 11
Spory związane ze stosowaniem niektórych
innych ustaw i sposoby ich rozstrzygania ...................................................618
11.1. Przyczyny sporów i sposoby ich rozstrzygania .......................................... 618
11.2. Wspólnota jako strona postępowania administracyjnego ....................... 623

Rozdział 12
Wady i zalety polskich rozwiązań – interpretacje i wątpliwości prawne ....630

Wybrane przykłady z orzecznictwa ..............................................................635
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 1986 r. ..............................637
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1989 r. ................................640
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1989 r. ..................643
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1994 r. ...........................645
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1995 r. ............................655
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1996 r. .............................660
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1996 r. ................................666
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1996 r. ..................................674
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1997 r. ......................678
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1997 r. .................................682
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1997 r. .............................689
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. ..........................693
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1998 r. ...................................698
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 1999 r. ...................701
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 1999 r. ..................................706
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1999 r. ...............................708
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002 r. ......................711
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r. ...............................715
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r. ......................................718
Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 1996 r. .............721
Uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 stycznia 1997 r. ..............735

11

Spis treści

Uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 1997 r. .................737
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 marca 2002 r. ......................745
Wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 26 marca 1997 r. .......................746
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodka Zamiejscowego
w Poznaniu z dnia 27 lipca 1995 r. .......................................................753
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodka Zamiejscowe-
go we Wrocławiu z dnia 26 października 1995 r. .............................756
Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 1998 r. .757
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 stycznia 1999 r. ....765
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 września 2002 r. ....769
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2004 r. ........................................771
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2005 r. ..................774
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2006 r. ...........775
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2007 r. .................................777
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r. ......................780
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r. ....................................782
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2007 r. .............................787
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2007 r. .............795
Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2007 r. .......798
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2007 r. .............................803
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 lutego 2008 r. . 818
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2008 r. ................................820
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2008 r. ...................................824
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008 r. ..................................827
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2008 r. ................................830
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2009 r. ..................................831
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r. ...........................832
Uchwała Sądu Najwyższego, z dnia 16 maja 2008 r. .................................840
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2008 r. ................847
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 czerwca 2008 r. ...........850
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2008 r. .........853

12

Spis treści

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 czerwca 2008 r. ...........857
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2008 r. .........863
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 czerwca 2008 r. .......866
Wyrok NSA z dnia 25 lipca 2008 r. .............................................................868
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2008 r. .......873
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2008 r. .....................882
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2008 r. .................................885
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r. .............................887
Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2009 r. ........................................................888
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2009 r. ........................896
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2009 r. ......................897
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2009 r. .............................900
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2009 r. ...................901
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r. ...........................911
Uchwała NSA z dnia 27 lipca 2009 r. ..........................................................912
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r. ...................917
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r. .......................921
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2009 r. ...........................924

Ustawa o własności lokali.............................................................................925

Literatura.......................................................................................................941

Wykaz jednostek redakcyjnych ....................................................................945

13

Wykaz skrótów

WYKAZ SKRÓTÓW

Źródła prawa

k.c. – ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny
(Dz. U. Nr 16, poz. 94 z późn. zm.)
Konstytucja – ustawa z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483
z późn. zm.)
k.p.a. – ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępo-
wania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.)
k.p.c. – ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępo-
wania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.)
k.r.o. – ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny
i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.)
nowelizacja z dnia – ustawa z dnia 16 marca 2000 r. o zmianie ustawy
16 marca 2000 r. o własności lokali oraz zmieniająca ustawę o zmianie
ustawy o własności lokali (Dz. U. Nr 29, poz. 355)
p.g.k. – ustawa z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne
i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 240,
poz. 2027 z późn. zm.)
pr. bud. – ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst
jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.)
pr. energ. – ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne
(tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.)
pr. spółdz. – ustawa z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze
(tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 z późn. zm.)

15

Wykaz skrótów

p.w.k.c. – ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadza-
jące kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94 z późn. zm.)
p.z.p. – ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień
publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
r.o.t. – rozporządzenie Ministra Budownictwa z dnia 28
czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru
wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozli-
czeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe od-
prowadzanie ścieków (Dz. U. Nr 127, poz. 886)
r.z.c. – rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 9 paździer-
nika 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad kształto-
wania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopa-
trzenia w ciepło (Dz. U. Nr 193, poz. 1423)
u.g.k. – ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komu-
nalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 z późn. zm.)
u.g.n. – ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
u.k.w.h. – ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczy-
stych i hipotece (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
u.o.d.o. – ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych
osobowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 101,
u.o.p.l. – ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw loka-
torów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Ko-
deksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31,
u.p.d.o.p. – ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r.
u.p.o.l. – ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opła-
tach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 121,

16

Wykaz skrótów

u.p.p.u.w. – ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu pra-
wa użytkowania wieczystego w prawo własności nie-
ruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459 z późn. zm.)
u.p.t.u. – ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)
u.p.z.p. – ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717
z późn. zm.)
u.s.m. – ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
u.s.p. – ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicz-
nej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.)
u.u.cz.p.g. – ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czysto-
ści i porządku w gminach (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r.
u.w.l. – ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst
u.w.t.r. – ustawa z dnia 21 listopada 2000 r. o wspieraniu termo-
modernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459)
u.z.z.w. – ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrze-
niu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst

Czasopisma, orzecznictwo

Biul. SN – Biuletyn Sądu Najwyższego
KPP – Kwartalnik Prawa Prywatnego
M. Praw. – Monitor Prawniczy
NPN – Nowy Przegląd Notarialny
OTK – Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego
OSA – Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych
OSAB – Orzecznictwo Sądów Apelacji Białostockiej
OSN – Orzecznictwo Sądu Najwyższego
OSNAPiUS – Orzecznictwo Sądu Najwyższego. Izba Administra-

17

Wykaz skrótów

cyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
ONSA WSA – Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego
i wojewódzkich sądów administracyjnych
PiP – Państwo i Prawo
PS – Przegląd Sądowy
Pr. Spółek – Prawo Spółek
PUG – Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego
SC – Studia Cywilistyczne

Inne skróty

EFTA – Europejskie Porozumienie o Wolnym Handlu
GIODO – Generalny Inspektor Danych Osobowych
NSA – Naczelny Sąd Administracyjny
SA – Sąd Apelacyjny
SN – Sąd Najwyższy

18

Wstęp

WSTĘP

Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U.
z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) powołała w 1995 r. do życia 67 417
wspólnot mieszkaniowych. Od tego czasu liczba wspólnot wzrosła i nadal
rośnie – w wyniku sprzedaży mieszkań z zasobów publicznych i budowy no-
wych, przeznaczonych na sprzedaż, dawno już przekroczyła 110 000. Ozna-
cza to, że co najmniej kilka milionów ludzi stykało się bezpośrednio z prob-
lematyką własności lokali (oprócz samych właścicieli byli to domownicy
właścicieli, zarządcy, przedstawiciele właścicieli publicznych i osób praw-
nych będących właścicielami lokali).
Ludzie ci, aby dobrze sobie radzić ze swoją własnością lub z zarządza-
niem cudzymi lokalami, potrzebują odpowiedniej wiedzy. Niniejsza książ-
ka stanowić ma odpowiedź na te potrzeby i obejmuje większość zagadnień
związanych ze specyfiką lokali stanowiących odrębną własność na tle innych
nieruchomości, a także różnorodną tematykę związaną z funkcjonowaniem
wspólnot mieszkaniowych. Porusza szczególne problemy, jakie powstają, gdy
jednym z właścicieli lokali jest gmina albo gdy własność lokali związana
jest z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu. Omówione więc
zostały zarówno problemy związane z ustanawianiem odrębnej własności
lokali, jak i te, które pojawiają się, gdy wspólnota chce zmienić udziały lub
nabyć sąsiednią nieruchomość.
Szeroko omówione zostały kwestie związane z zarządzaniem nierucho-
mością wspólną, w tym różnorodne obowiązki zarządu lub zarządcy, także
takie, które związane są ze stosunkowo nowymi przepisami, jak np. zwią-
zane z administrowaniem danymi osobowymi. Wyczerpująco potraktowane
też zostały zagadnienia związane z funkcjonowaniem wspólnoty mieszka-
niowej jako osoby ustawowej.

19

Wstęp

Publikacja zawiera także spostrzeżenia na temat innych problemów, z ja-
kimi borykają się wspólnoty mieszkaniowe oraz niektóre informacje o spo-
sobach ich rozwiązywania.
Książka prezentuje stan prawny aktualny na koniec stycznia 2010 r. i za-
wiera zestaw załączników pozwalających zorientować się w orzecznictwie
Sądu Najwyższego, Trybunału Konstytucyjnego i sądów administracyjnych,
związanym z odrębną własnością lokali.

20

1.1. Własność lokali jako element reform ustrojowych lat 90. XX w.

Rozdział 1

CEL I ZAKRES OBOWIĄZUJĄCYCH REGULACJI PRAWNYCH

1.1. Własność lokali jako element reform ustrojowych lat 90. XX w.

Reformy ustrojowe początku lat 90., prowadząc m.in. do ograni-
czenia inflacji, wyjścia z recesji, wzrostu gospodarczego, wzrostu do-
chodów ludności i spadku oprocentowania kredytu oraz wprowadzając
odpowiednie regulacje prawne dotyczące sfery gospodarczej, zapocząt-
kowując stopniowe przekształcenia sektora bankowego i innych instytu-
cji finansowych, a także szeroko zakrojoną prywatyzację, oddziaływały
na sferę mieszkalnictwa w dwojaki sposób. Z jednej strony stworzyły
odpowiednie warunki makroekonomiczne i instytucjonalne, bez któ-
rych przeprowadzenie bezpośrednich reform sfery mieszkaniowej by-
łoby niemożliwe, a z drugiej – zakreśliły ramy i wytyczyły niektóre kie-
runki tych reform.
Skoro jednym z fundamentów reform ustrojowych mających prowa-
dzić do rozwoju gospodarki rynkowej była własność, to również i w sfe-
rze mieszkaniowej przywracanie pełnych praw własności mieszkań wy-
dawało się naturalne i niezbędne.
Odpowiednie postanowienia na ten temat zawierał m.in. opracowany
przez rząd w 1992 r. „Nowy ład mieszkaniowy”, wskazujący podstawo-
we kierunki reformy mieszkalnictwa. W myśl zawartych tam propozycji
mieszkanie miało stać się towarem rynkowym, a nie jak dotychczas do-
brem osobistym, należało przywrócić pełne prawa własności mieszkań
i wprowadzić nieruchomości mieszkalne do obrotu rynkowego. Należa-

21

Rozdział 1. Cel i zakres obowiązujących regulacji prawnych

ło też dążyć do urynkowienia gospodarki istniejącymi zasobami miesz-
kaniowymi.
Realizacja tych założeń polegała na umieszczeniu w pakiecie nowych
ustaw, rozpoczynających bezpośrednią reformę mieszkalnictwa w Polsce
w roku 1994, ustawy o własności lokali, zaliczanej dziś do ważniejszych
ustaw regulujących stosunki w sferze mieszkaniowej.
Ustawa ta uporządkowała sprawy własności mieszkań oraz ujedno-
liciła zasady ustanawiania odrębnej własności lokali mieszkalnych bez
względu na to, czy lokale te znajdują się w budynkach stanowiących włas-
ność Skarbu Państwa, własność jednostek samorządu terytorialnego,
własność różnych innych osób prawnych, czy też osób fizycznych. Wpro-
wadziła też instytucję wspólnoty mieszkaniowej.
Zakres oddziaływania tej ustawy nieustannie się poszerza na skutek:
− sprzedaży mieszkań przez gminy, po przekazaniu im na własność
(w wyniku komunalizacji) większości zasobów mieszkaniowych
Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
− sprzedaży mieszkań, które nie podlegały komunalizacji, stanowią-
cych własność Skarbu Państwa, przedsiębiorstw państwowych, spó-
łek z udziałem Skarbu Państwa i innych państwowych osób praw-
nych;
− budowy nowych mieszkań w celu ich sprzedaży osobom fizycznym
i prawnym.

1.2. Charakterystyka sytuacji przed wejściem w życie ustawy
o własności lokali

Ustawa o własności lokali nie jest pierwszym aktem prawnym regulu-
jącym w Polsce odrębną własność lokali. Możliwość ustanawiania odręb-
nej własności lokali wprowadzono już bowiem w okresie międzywojen-
nym, w oparciu o rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 24 października 1934 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 94, poz. 848
z późn. zm.). Rozporządzenie to dopuszczało możliwość ustanawiania
odrębnych praw własności na poszczególnych piętrach i częściach pię-
ter, jeśli odpowiednie władze budowlane uznały, że są to samodzielne

22

1.2. Charakterystyka sytuacji przed wejściem w życie ustawy o własności lokali

pomieszczenia. W świetle tego rozporządzenia można było ustanowić
odrębną własność lokali w budynkach należących do osób prawnych,
w tym spółdzielni mieszkaniowych, oraz w budynkach osób fizycznych
wzniesionych po wejściu w życie rozporządzenia (po dniu 28 paździer-
nika 1934 r.). Zezwolono też na stosowanie przepisów tego rozporządze-
nia do budynków, które przed jego wejściem w życie stanowiły własność
osób prawnych i zostały podzielone na lokale, pod warunkiem że umo-
wy, na mocy których ta odrębna własność powstała, zostaną dostosowa-
ne do przepisów rozporządzenia. Było to wykorzystywane przez spół-
dzielnie mieszkaniowe w celu ustanawiania odrębnej własności lokali
na rzecz członków.
Omawiane rozporządzenie regulowało także zarząd nieruchomością
wspólną, a korespondowało z nim rozporządzenie Ministra Sprawiedli-
wości z dnia 28 października 1934 r. normujące prowadzenie ksiąg wie-
czystych dla lokali będących odrębną własnością (Dz. U. Nr 84, poz. 690).
Powojenne prawo rzeczowe utrzymywało w mocy rozporządzenie
Prezydenta RP z 1934 r. w sprawie własności lokali. Zostało ono tyko
w 1946 r. uzupełnione o art. 21, wprowadzający zasadę, że dla powsta-
nia odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej,
przy czym jednocześnie z wpisem lokalu do księgi dokonuje się wpisu
przynależnego do własności lokalu udziału w nieruchomości wspól-
nej. Przepisy tego rozporządzenia stosowano jednak rzadko, przede
wszystkim z powodu dysponowania lokalami przez organy administra-
cji państwowej.
Rozporządzenie Prezydenta RP z 1934 r. zostało ostatecznie uchylo-
ne przez art. V pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wpro-
wadzające kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94 z późn. zm.) i od dnia
1 stycznia 1965 r. problematykę odrębnej własności lokali regulowały
w stosunku do wszystkich lokali art. 133, 135–138 k.c. (bez względu na
datę powstania odrębnej własności lokalu) oraz art. XIX p.w.k.c.
Na ich podstawie lokal mógł stanowić odrębną nieruchomość, gdy:
− był przeznaczony do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych właści-
ciela i jego bliskich (stanowił własność osobistą);
− nie przekraczał określonych rozmiarów (do czasu wejścia w życie
ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe, tekst jedn.:

23


Dz. U. z 1987 r. Nr 30, poz. 165 z późn. zm. i wydanego na jej pod-
stawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r.
rozmiary te określone były w ustawie z dnia 28 maja 1957 r. o wy-
łączeniu spod publicznej gospodarki lokalami domów jednorodzin-
nych oraz lokali w domach spółdzielni mieszkaniowych, tekst jedn.:
Dz. U. z 1962 r. Nr 47, poz. 228 z późn. zm.);
− znajdował się w takim domu mieszkalnym, w którym ustanawianie
odrębnej własności lokali w ogóle było dopuszczalne (o czym decy-
dowały odrębne przepisy).
Domami, w których można było wówczas ustanowić odrębną włas-
ność lokali, były:
− nowo wybudowane małe domy mieszkalne złożone z 2–4 lokali
mieszkalnych o odpowiednich rozmiarach, na użytkowanie któ-
rych wydano pozwolenie po wejściu w życie ustawy z dnia 28 maja
1957 r. o wyłączeniu spod publicznej gospodarki lokalami domów
jednorodzinnych oraz lokali w domach spółdzielni mieszkaniowych,
czyli po 11 czerwca 1957 r.;
− wzniesione wcześniej małe domy mieszkalne stanowiące własność
państwową;
− domy jednorodzinne niezależnie od czasu ich wzniesienia i bez
względu na osobę właściciela – jeżeli była w nich ustanawiana od-
rębna własność 2–4 lokali dla różnych osób.
Nowelizacja ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terena-
mi w miastach i osiedlach (tekst jedn.: Dz. U. z 1969 r. Nr 22, poz. 159
z późn. zm.), dokonana ustawą z dnia 6 lipca 1972 r. o zmianie ustawy
o gospodarce terenami w miastach i osiedlach oraz ustawy o wyłączeniu
spod publicznej gospodarki lokalami domów spółdzielni mieszkaniowych
(Dz. U. Nr 27, poz. 193), wprowadziła do tej ustawy art. 15a. Zgodnie
z jego treścią, w domach wielomieszkaniowych stanowiących własność
państwa można było ustanawiać odrębną własność lokali i sprzedawać
te lokale ich najemcom jako odrębny przedmiot własności z równoczes-
nym oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu, na
którym położony jest budynek.
W świetle ustawy – Prawo lokalowe, lokal stanowił własność osobi-
stą, a dysponowanie nim podlegało różnym ograniczeniom. Artykuł 5

24


ust. 2 upoważniał Radę Ministrów do określenia wielkości lokali i do-
mów mieszkalnych wymienionych w art. 3 tej ustawy (czyli domów jedno-
rodzinnych, małych domów mieszkalnych, domów letniskowych i domów
mieszkalno-pensjonatowych) oraz do ustalenia warunków wyodrębniania
własności lokali w domach wielomieszkaniowych niestanowiących własno-
ści państwa, a także do ustalenia warunków i trybu przeniesienia na rzecz
osób fizycznych własności lokali w takich domach (o których mówił art. 4
ust. 2 tej ustawy). Artykuł 4 ust. 1 przesądzał natomiast, że w domach
stanowiących własność państwa może nastąpić ustanowienie odrębnej
własności niektórych samodzielnych lokali mieszkalnych, jeżeli własność
poszczególnych lokali zostanie przeniesiona na rzecz osób fizycznych.
Artykuł 32 prawa lokalowego ograniczał możliwości wynajęcia bądź
użyczenia całego lokalu stanowiącego odrębną własność, uzależniając
ją od zgody wydziałów spraw lokalowych właściwych terenowo urzędów
dzielnicowych (ograniczenie to obowiązywało aż do uchylenia tego ar-
tykułu w 1990 r.). Ponadto przepisy prawa lokalowego nie przewidywały
w ogóle możliwości zmiany przeznaczenia pomieszczeń służących potrze-
bom mieszkańców całej nieruchomości na lokal mieszkalny bądź użyt-
kowy, a art. 43 ustawy wspominał jedynie o możliwości zmiany przezna-
czenia lokalu mieszkalnego na użytkowy oraz użytkowego na mieszkalny
– przy zachowaniu trybu postępowania administracyjnego.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1983 r.
w sprawie wyodrębniania własności lokali w domach wielomieszkanio-
wych stanowiących własność osób fizycznych (Dz. U. Nr 21, poz. 93),
ustanowienie odrębnej własności w takich domach stało się dopusz-
czalne także wtedy, gdy w danym domu znajdowały się lokale użytkowe
niekoniecznie potrzebne do wykonywania zawodu przez właścicieli od-
rębnych lokali. Lokal użytkowy nie mógł jednak stanowić przedmiotu
odrębnej własności, a jeżeli w domu mieszkalnym, w którym ustanowio-
no odrębną własność lokali, znajdowały się lokale użytkowe niezbędne
do wykonywania zawodu przez właściciela lokalu to, zgodnie z art. 135
§ 2 k.c., stanowiły one część składową lokalu mieszkalnego. Brak możli-
wości ustanowienia w tym okresie odrębnej własności lokalu użytkowego
stwierdzała także uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 maja
1980 r., III CZP 82/79, OSNC 1981, nr 7, poz. 120, w której, powołując się

25


na art. 135 k.c., Sąd Najwyższy uznał, że ustanowienie odrębnej własności
lokali w małym domu mieszkalnym niestanowiącym własności państwo-
wej, w którym oprócz lokali mieszkalnych znajduje się lokal użytkowy,
niekonieczny do wykonywania zawodu przez jednego z właścicieli loka-
li, nie jest dopuszczalne, chyba że lokal ten mógłby być zakwalifikowany
jako część składowa lokalu jednego z właścicieli, gdyby to było koniecz-
ne do wykonywania przez niego zawodu. Lokal taki stanowiłby wów-
czas – do czasu przyznania go jednemu z właścicieli lokali mieszkalnych
– składnik nieruchomości stanowiących przedmiot ich współwłasności.
Kolejnym aktem prawnym, ważnym dla własności lokali w Polsce, była
(obowiązująca jeszcze w chwili wejścia w życie ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali) ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodar-
ce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r.
Nr 30, poz. 127 z późn. zm.). Na podstawie tej ustawy możliwe było suk-
cesywne ustanawianie odrębnej własności lokali w domach stanowiących
własność państwową i sprzedawanie tych lokali z jednoczesnym odda-
niem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu, na którym po-
łożony był budynek. Jednak sprzedaż lokalu zajętego przez najemcę mo-
gła nastąpić tylko na rzecz tego najemcy lub wskazanej przez niego osoby
bliskiej, stale z nim zamieszkującej. Omawiana ustawa regulowała także
sposób zarządu nieruchomością wspólną. Artykuł 21 ust. 3 tej ustawy
stwarzał też możliwość powiększenia liczby lokali w budynku, ale jedy-
nie poprzez przebudowę, nadbudowę lub rozbudowę domu. Wymagało
to jednak uzyskania stosownej decyzji administracyjnej.
Przed wejściem w życie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali, w myśl art. 21 ust. 3 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszcza-
niu nieruchomości, w domach stanowiących własność Skarbu Państwa
lub gminy (dopóki choćby jeden lokal pozostawał tam własnością Skarbu
Państwa lub gminy) zgodę na przebudowę, rozbudowę lub nadbudowę
lokalu (nie w odniesieniu do przepisów budowlanych, lecz w znaczeniu
wyrażenia woli dokonywania przebudowy itd.) wyrażał organ administra-
cyjny lub zarząd gminy, co eliminowało wpływ na te decyzje właścicieli
lokali. Odpowiedni organ administracyjny lub zarząd gminy zobowiąza-
ny był wówczas do powiadomienia zainteresowanych stron o wszczęciu
postępowania jak i o rozstrzygnięciu, przy czym stronami postępowania

26


byli zarówno właściciele lokali, jak i najemcy mieszkań sąsiadujących
z pomieszczeniem stanowiącym przedmiot decyzji.
W związku z powstaniem w wyniku przebudowy lub rozbudowy nowe-
go lokalu, zarząd gminy lub właściwy organ administracyjny powinien –
w myśl art. 21 ust. 4 ustawy o gospodarce gruntami – móc wydać decyzję
zmieniającą wielkość udziałów właścicieli poszczególnych lokali we współ-
własności domu oraz we współużytkowaniu wieczystym gruntu. Decyzja
ta stanowiła podstawę dokonania wpisów w księdze wieczystej. Właści-
cielom lokali, których udział się zmniejszył, przysługiwało na podstawie
art. 21 ust. 5 ustawy odszkodowanie ustalane w trybie administracyjnym
według zasad obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.
W dniu 28 marca 1988 r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie
w sprawie wyodrębniania własności lokali w domach wielomieszkaniowych
niestanowiących własności Państwa (Dz. U. Nr 10, poz. 79), które zastąpi-
ło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 1983 r. Nowe rozpo-
rządzenie (w § 2 ust. 2 i 3) wprowadziło możliwość budowy domów przez
zespoły osób fizycznych w celu wyodrębnienia własności lokali na rzecz
tych osób oraz możliwość budowy domów z lokalami przeznaczonymi do
sprzedaży, których własność mogła zostać ustanowiona na rzecz nabywców.
Stwarzając możliwość sprzedaży mieszkań, ustawa o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości ograniczała jednocześnie pra-
wa nabywców, eliminując możliwości określania formy zarządu przez
współwłaścicieli w domach wielomieszkaniowych stanowiących w czę-
ści własność Skarbu Państwa, a w późniejszym okresie również gminy.
Również wydane na podstawie tej ustawy rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu
oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości
(tekst jedn.: Dz. U. z 1989 r. Nr 14, poz. 75) w § 28 ust. 1 kontynuowało tę
zasadę, narzucając sprawowanie zarządu przez jednostki organizacyjne
powołane do zarządzania państwowymi budynkami mieszkalnymi – we
wszystkich domach wielomieszkaniowych, w których została sprzedana
część lokali. Jedynie w przypadku domów, w których zostały sprzeda-
ne wszystkie lokale, zarząd domem mógł być sprawowany przez samych
współwłaścicieli na zasadach określonych w przepisach kodeksu cywil-
nego o współwłasności.

27


Nowe rozwiązania prawne, korespondujące ze zmianami systemu
społeczno-gospodarczego kraju i bardziej odpowiadające zasadom go-
spodarki rynkowej, wprowadziła dokonana w 1990 r. nowelizacja ko-
deksu cywilnego.
Ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywil-
ny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) uchyliła art. 133, 134 i 135 k.c., przewi-
dujące ograniczenia w ustanawianiu odrębnej własności lokali, oraz
art. 138 k.c., dotychczas ograniczający dysponowanie lokalem przez
właściciela, a nadto zmieniła brzmienie art. 136 i 137 k.c. W związku
z tym, od wejścia w życie ustawy (od dnia 1 października 1990 r.), na
podstawie przepisów k.c.:
– można było ustanawiać odrębną własność lokali nie tylko dla zaspo-
kojenia potrzeb osobistych właściciela bądź jego bliskich, ale rów-
nież w innych celach;
– można było ustanawiać odrębną własność lokali w każdym budyn-
ku – bez względu na jego rodzaj i czas wzniesienia oraz bez wzglę-
du na powierzchnię lokalu;
– jedna osoba mogła być właścicielem kilku lokali;
– przedmiotem odrębnej własności mógł być nie tylko lokal mieszkal-
ny, ale również lokal użytkowy (także garaż).
Zatem, przed wejściem w życie ustawy o własności lokali można było być
właścicielem lokalu:
– na podstawie przepisów kodeksu cywilnego (w tym art. 136 i 137 k.c.)
oraz art. XIX p.w.k.c.;
– na podstawie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nie-
ruchomości (art. 21 ust. 1–6 i art. 31 ust. 1–4).
Ponadto, ustanawiania odrębnej własności lokali przez spółdziel-
nie mieszkaniowe dotyczył art. 232 ustawy z dnia 16 września 1982 r.
– Prawo spółdzielcze (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848
z późn. zm.). Istniała też nadal odrębna własność lokali oraz innych
części budynków ustanowiona wcześniej, na podstawie obowiązujących
wówczas przepisów.
W chwili wejścia w życie ustawy o własności lokali prowadzono w Pol-
sce sprzedaż mieszkań z zasobów publicznych (najpierw państwa, a na-
stępnie także gmin, którym państwo przekazało na własność większość

28

1.3. Ogólny charakter i zakres regulacji ustawy o własności lokali

mieszkań przeznaczonych do stałego wynajmowania). Prowadzono ją
przede wszystkim na podstawie ustawy o gospodarce gruntami i wy-
właszczaniu nieruchomości, obowiązującej od 1982 r.
Nabywca takiego mieszkania, choć mógł je sprzedać i zapisać
w spadku, nie decydował o sprawach zarządu budynkiem i opłacał,
tak jak najemcy, którzy mieszkań nie kupili, czynsz urzędowy, pokry-
wający średnio zaledwie około 30 kosztów eksploatacji. Skoro zakup
mieszkania nie powodował konieczności opłacania pełnych kosztów
jego utrzymania, a ponadto gminy polskie, posiadając kompetencje do
ustalenia ceny sprzedaży i jej obniżania, starały się w pierwszej po-
łowie lat 90. zachęcić najemców do zakupu zajmowanych przez nich
mieszkań, stosując znaczne zniżki ceny, to właścicielami lokali miesz-
kalnych często zostawały osoby o niskich dochodach. Osoby te, po wej-
ściu w życie ustawy o własności lokali, stanęły nagle w obliczu koniecz-
ności opłacania pełnych kosztów utrzymania swojej własności, czemu
nie zawsze były w stanie sprostać. Oprócz tego, ponieważ wcześniej
mimo dokonania zakupu mieszkania stanowiącego wcześniej własność
publiczną, nabywca nadal opłacał czynsz urzędowy, a nieruchomość,
w której położony był jego lokal, zarządzana była przez państwowe lub
komunalne jednostki organizacyjne, część właścicieli lokali w chwili
wejścia w życie ustawy o własności lokali nie potrafiła sprecyzować
różnicy między własnością a najmem, a zdecydowana większość nie
miała żadnych doświadczeń związanych z gospodarowaniem własny-
mi nieruchomościami.


Art. 1
1. Ustawa określa sposób ustanawiania odrębnej własności samo-
dzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa
i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.
2. W zakresie nie uregulowanym ustawą do własności lokali stosuje
się przepisy Kodeksu cywilnego.

29


Art. 34
W Kodeksie cywilnym skreśla się art. 136 i art. 137.

Art. 35
W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Przepisy wprowadzające Ko-
deks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 94, z 1974 r. Nr 24, poz. 142, z 1982 r.
Nr 19, poz. 147 i z 1990 r. Nr 55, poz. 321) skreśla się art. XIX.

Art. 36
W ustawie z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (Dz. U. z 1987 r.
Nr 30, poz. 165, z 1989 r. Nr 10, poz. 57, Nr 20, poz. 108, Nr 34, poz. 178
i Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 4, poz. 19, Nr 32, poz. 190 i Nr 34, poz. 198
oraz z 1991 r. Nr 115, poz. 496) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2 w ust. 1 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) lokale stanowiące odrębne nieruchomości.”;
2) w art. 3 skreśla się ust. 2;
3) skreśla się art. 4;
4) w art. 23:
a) skreśla się ust. 3,
b) ust. 8 otrzymuje brzmienie:
„8. Przepisy ust. 6 i 7 stosuje się odpowiednio do osób zajmują-
cych lokale w domach spółdzielni mieszkaniowej.”;
5) w art. 24 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do budynków mieszkalnych,
w których wyodrębniono własność wszystkich lub części lokali.”;
6) w art. 25:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami zwią-
zanymi z wykonywaniem zarządu i eksploatacją budynków
mieszkalnych, stanowiącymi w całości własność Skarbu Pań-
stwa lub własność gminy, wraz z przynależnymi gruntami,
które nie zostały oddane w zarząd lub użytkowanie, zarzą-
dzają organy gminy lub utworzone w tym celu przedsiębior-

30


stwa bądź inne państwowe lub komunalne jednostki organi-
zacyjne.”,
b) dodaje się ust. 6 w brzmieniu:
„6. Przepisów ust. 2–4 oraz wydanych na podstawie art. 26 nie
stosuje się do domów, w których wyodrębniono własność wszyst-
kich lub części lokali.”;
7) w art. 65 w ust. 5 w zdaniu drugim skreśla się wyraz „własność”.

Art. 37
W ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece
(Dz. U. Nr 19, poz. 147 oraz z 1991 r. Nr 22, poz. 92 i Nr 115, poz. 496)
art. 24 otrzymuje brzmienie:
„Art. 24. 1. Dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę
wieczystą, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Dotyczy to tak-
że nieruchomości lokalowych oraz nieruchomości, w których nierucho-
mości lokalowe zostały wyodrębnione.
2. W księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, w której
własność lokali została wyodrębniona, ujawnia się sposób zarządu tą
nieruchomością określony w umowie, a w razie nieujawnienia domnie-
mywa się sposób zarządu wynikający z ustawy.
3. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, określa zakłada-
nie i prowadzenie ksiąg wieczystych dla lokali stanowiących odrębne nie-
ruchomości oraz dla nieruchomości, w których wyodrębnienia dokonano.”

Art. 38
W ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wy-
właszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127, Nr 103,
poz. 446 i Nr 107, poz. 464, z 1993 r. Nr 47, poz. 212 i Nr 131, poz. 629
oraz z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 31, poz. 118 i Nr 84, poz. 384) wprowa-
dza się następujące zmiany:
1) w art. 21 skreśla się ust. 1–6 i ust. 10;
2) w art. 31:
a) skreśla się ust. 1–4,

31


b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szcze-
gółowe zasady i tryb oddawania w użytkowanie wieczyste grun-
tów, sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Skarbu
Państwa lub własność gminy, sposób zapłaty ceny sprzedaży,
rozliczeń z tytułu rozwiązania umowy użytkowania wieczystego
i sprzedaży.”

Art. 39
1. Minister Sprawiedliwości dostosuje do niniejszej ustawy rozporzą-
dzenie z dnia 18 marca 1992 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy
o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 29, poz. 128).
2. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, określa tryb
egzekucji z lokali stanowiących odrębne nieruchomości.

Zanim ustalono zakres regulacji ustawy o własności lokali, należa-
ło najpierw przesądzić, że w ogóle istnieje potrzeba wprowadzania no-
wych przepisów. Zadecydował o tym ograniczony zakres regulacji zawar-
ty w dotychczasowych przepisach, niewystarczający w obliczu potrzeb
pojawiających się w związku z przemianami gospodarczymi, nowymi
technologiami oraz zmianami organizacji i finansowania budowy do-
mów mieszkalnych.
Ogólna zasada wyrażona w art. 48 k.c. stanowi, że „[...] do części skła-
dowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale
z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadze-
nia lub zasiania” (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w dalszych
przepisach k.c.). Jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, więc zainte-
resowani (np. właściciel nieruchomości gruntowej i osoba budująca) nie
mogą tego zmienić w drodze umowy. Jednak w świetle takiej regulacji
prawnej, właścicielem budynku może być tylko ta osoba, która jest jed-
nocześnie właścicielem gruntu, na którym wzniesiony jest (lub będzie)
budynek. Z taką sytuacją będziemy mieli do czynienia, jeżeli właściciel
gruntu wybuduje na nim dom, który również stanowić będzie jego włas-
ność. Ustawowym wyjątkiem jest w tym przypadku budynek wzniesio-

32


ny na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, stanowiący własność
użytkownika wieczystego (por. art. 235 § 1 k.c.).
Tymczasem, gdy wybudowany ma być budynek mieszczący wiele lokali, to
ograniczona liczba osób jest w stanie podołać pełnym wydatkom związanym
z zakupem działki, jej uzbrojeniem i budową, podobnie jak wydatkom zwią-
zanym z utrzymaniem takiego budynku. Poza tym, zdecydowanie więcej
osób zainteresowanych jest nabyciem na własność jednego lokalu mieszkal-
nego w celu zaspokojenia swojej potrzeby mieszkaniowej niż osób zaintere-
sowanych dokonywaniem inwestycji polegającej na wybudowaniu wieloloka-
lowego budynku mieszkalnego w celu stałego wynajmowania znajdujących
się w nim lokali. Przesądziło to o potrzebie wprowadzenia takich regulacji
prawnych, które umożliwiłyby nabywanie na własność nieruchomości lo-
kalowych i zaspokoiłyby potrzebę posiadania własnego mieszkania, a jed-
nocześnie umożliwiłyby sprawne zarządzanie takimi nieruchomościami.
Cele te miała realizować uchwalona dnia 24 czerwca 1994 r. ustawa
o własności lokali.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.w.l., zakres jej regulacji zarysowany został
bardzo szeroko, obejmując sposób ustanawiania odrębnej własności sa-
modzielnych lokali mieszkalnych i lokali o innym przeznaczeniu, a tak-
że prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością
wspólną. Ustawa ta dotyczy zatem wszystkich nieruchomości zabudowa-
nych choćby jednym budynkiem, w którym znajduje się więcej niż jeden
lokal, jeśli choćby jeden lokal ma stanowić (stanowi) własność odrębną
od pozostałych. Nie ma przy tym znaczenia, czy lokale te są mieszkalne
czy nie, a zatem przepisy ustawy stosować się będzie także do tych nieru-
chomości, w których nie ma ani jednego lokalu mieszkalnego, ale w któ-
rych są lokale o innym przeznaczeniu, stanowiące odrębną własność.
Zakres regulacji ustawy o własności lokali, określony w art. 1 ust. 1,
wymagał, by w ustawie znalazły się:
– definicja lokalu i określenie, co stanowić będzie przedmiot współ-
własności, a co nie;
– regulacje związane z odpowiedzialnością właścicieli lokali i osób
sprawujących zarząd nieruchomością;
– regulacje związane z rozstrzyganiem sporów między właścicielami
lokali i innych sporów, związanych z własnością lokali lub współ-

33


własnością nieruchomości, w której ustanowiono odrębną włas-
ność lokali;
– regulacje dostosowujące inne, dotychczas obowiązujące przepisy
do nowej ustawy i pozwalające sprecyzować zakres oddziaływania
ustawy o własności lokali w stosunku do zakresu obowiązywania
innych ustaw.
Jednak przede wszystkim potrzebne było przyjęcie jakiegoś nowego
modelu i spójnych zasad funkcjonowania własności lokali, czego urze-
czywistnieniu służyć miały przepisy nowej ustawy.
Zasady wprowadzone tą ustawą można opisać następująco.
Własność lokalu składa się z samego mieszkania lub lokalu o innym
przeznaczeniu (to niejako główna część lokalu stanowiąca wyłączną in-
dywidualną własność właściciela lokalu) oraz z udziału w tych częściach
nieruchomości, które nie są samodzielnymi lokalami (mieszkalnymi ani
o innej funkcji), tj. z udziału we własności lub w prawie wieczystego użyt-
kowania gruntu oraz z takiego samego udziału we własności wspólnych
części budynku lub budynków.
Właścicielami lokalu mogą być osoby fizyczne i prawne, tak prywat-
ne, jak i publiczne, w tym Skarb Państwa i jednostki samorządu teryto-
rialnego, a obowiązki i uprawnienia tych wszystkich właścicieli związane
z własnością lokali są jednakowe.
Każdy właściciel lokalu ma obowiązek pokrywać 100% kosztów utrzy-
mania swojego mieszkania (własności indywidualnej) oraz ułamkową
(odpowiadającą jego udziałowi we współwłasności) część kosztów utrzy-
mania wspólnych części nieruchomości.
Właściciel lokalu nie ma prawa do zniszczenia przedmiotu swojej
własności, gdyż czyniąc to, niszczy także własność innych osób. A więc
jeśli nie pokrywa on niezbędnych kosztów jej utrzymania lub ją dewastu-
je, może zostać na drodze sądowej pozbawiony własności lokalu.
Każdy właściciel uczestniczy w podejmowaniu decyzji dotyczą-
cych zarządzania wspólną nieruchomością (ma zarówno prawo, jak
i obowiązek to robić), przy czym decyzje właściciele podejmują albo
zawierając umowę, albo przez głosowanie, a każdy właściciel lokalu
dysponuje tyloma głosami, ile wynosi jego udział we własności nieru-
chomości wspólnej.

34


Właściciele lokali w danej nieruchomości stanowią wspólnotę miesz-
kaniową, która podejmuje decyzje wspólnie, ale aby możliwe było spraw-
ne funkcjonowanie wspólnot mieszkaniowych składających się z większej
liczby właścicieli, należy w ustawie w sposób szczególny uregulować ich
działanie.
Podejmowane przez właścicieli lokali w przewidzianej prawem formie
decyzje dotyczące zarządu wspólną nieruchomością mają pierwszeństwo
przed regulacjami dotyczącymi zarządu nieruchomością wspólną, zawar-
tymi w ustawie o własności lokali.
Wspólnota mieszkaniowa powstaje z mocy prawa w każdej nierucho-
mości zabudowanej choćby jednym budynkiem wielolokalowym, w któ-
rej dotychczasowy właściciel całej nieruchomości sprzedał choćby jeden
lokal, przy czym wspólnota mieszkaniowa nie jest osobą prawną, ale po-
siada zdolność do czynności prawnych i zdolność sądową. Z tego wzglę-
du ma ona niejako dwojaki charakter. Z jednej strony to zbiór właści-
cieli lokali (co wskazano w art. 6 u.w.l.), ale jednocześnie, ze względu na
szczególne rozwiązania organizacyjne, to jednostka organizacyjna dzia-
łająca w oparciu o przepisy szczególne (której w 2007 r. przyznano z tego
względu status tzw. osoby ustawowej).
Najemcy nie wchodzą w skład wspólnoty i są pozbawieni wpływu na
jej działanie, każdy spośród właścicieli lokali ma prawo wynajmować
swoje lokale i osiągać dochód z czynszu (tak gminy i inne osoby praw-
ne, jak i osoby fizyczne), ale jednocześnie każdy właściciel odpowiada
wobec wspólnoty mieszkaniowej za swoich najemców i ich zachowanie.
Poza tym przyjęto założenie, że odrębną własność lokalu można usta-
nowić w każdym budynku mieszczącym co najmniej jeden samodzielny
lokal, a to, czy zostanie ona ustanowiona, zależy wyłącznie od właściciela
(ewentualnie od współwłaścicieli) nieruchomości. Z tego względu ustawa
o własności lokali nie wprowadza żadnych zakazów uniemożliwiających
ustanowienie takiej własności. Obecnie obowiązujące wyjątki od tej zasady
wprowadzono w innych ustawach. Zakaz ustanawiania odrębnej własności
lokali został wprowadzony przez art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkanio-
wego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.) – najpierw
umieszczono go w art. 20 ust. 2, a następnie (w związku z likwidacją Krajo-

35


wego Funduszu Mieszkaniowego) w art. 15e ust. 2. Przepis ten stanowi, że
lokale mieszkalne wybudowane przy wykorzystaniu preferencyjnego kredy-
tu, udzielanego towarzystwom budownictwa społecznego i spółdzielniom
mieszkaniowym na postawie przepisów tej ustawy, nie mogą być, pod rygo-
rem nieważności, wyodrębnione na własność, a także nie może być do nich
ustanowione spółdzielcze własnościowe prawo. Ponadto, przepisy art. 121
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkanio-
wych (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.) wprowa-
dzają kolejne ograniczenia. W ust. 1 napisano, że statut spółdzielni może
przewidywać ograniczenie możliwości przeniesienia przez spółdzielnię na
inne osoby własności lokali mieszkalnych w domach dla inwalidów, osób
samotnych i innych domach o specjalnym przeznaczeniu. W ust. 2, który
kontynuuje zakaz wprowadzony poprzednią ustawą, stwierdza się, że nie-
dopuszczalne jest przeniesienie przez spółdzielnię na inną osobę własności
lokalu mieszkalnego oraz ustanowienie spółdzielczego własnościowego pra-
wa do lokalu w budynku wybudowanym z udziałem środków pochodzących
z kredytu udzielonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego ze środków
Krajowego Funduszu Mieszkaniowego lub w ramach realizacji rządowych
programów popierania budownictwa mieszkaniowego.
Aby umożliwić realizację nowych regulacji dotyczących własności lo-
kali i wspólnot mieszkaniowych, należało z dniem wejścia w życie ustawy
o własności lokali zrezygnować z dochodzenia zobowiązań lub roszczeń
z przeszłości, wynikających z przepisów regulujących dotychczas zarzą-
dzanie nieruchomościami, w których ustanowiono odrębną własność lo-
kali – co dotyczyć miało zarówno państwa lub gmin, czy też państwowych
lub komunalnych jednostek organizacyjnych (np. w zakresie zobowiązań
z tytułu niewykonanych remontów, które wcześniej miała wykonać gmi-
na), jak i osób fizycznych (np. w zakresie żądania od właścicieli loka-
li, rozliczenia różnicy między kosztami utrzymania lokalu a opłacanym
czynszem lub dochodzenia przez właścicieli lokali zwrotu kwot wpłaca-
nych corocznie na remonty, które nie zostały wykonane).
Przystąpienie do realizacji tych zasad z chwilą wejścia w życie ustawy
z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali musiało spowodować, w po-
równaniu z dotychczasowym stanem prawnym, pewnego rodzaju rewo-
lucję. Wiązała się ona głównie z tym, że:

36


– każdy właściciel lokalu miał od dnia 1 stycznia 1995 r. opłacać peł-
ne koszty utrzymania i remontów swojej własności;
– gmina i Skarb Państwa oraz państwowe i komunalne osoby praw-
ne stały się w świetle ustawy takimi samymi właścicielami lokali jak
osoby fizyczne lub prywatne osoby prawne, niezależnie od tego, że
często posiadały większość lokali w budynkach wspólnot mieszka-
niowych;
– każdy właściciel lokalu otrzymał prawo (i obowiązek) uczestnicze-
nia w zarządzie nieruchomością wspólną.
Nowa ustawa zawierała także przepisy mające na celu skorelowanie
regulacji w niej zawartych z innymi ustawami.
Generalna zasada, zawarta w art. 1 ust. 2 u.w.l., wskazująca, że w za-
kresie nieuregulowanym ustawą, do własności lokali stosuje się przepisy
kodeksu cywilnego, miała ogromne znaczenie. Oznaczała bowiem osa-
dzenie własności lokali w dotychczasowym systemie prawnym. Przesą-
dzała także, że lokal stanowiący odrębną własność jest jednocześnie od-
rębną nieruchomością i – jeśli pominie się regulacje szczególne zawarte
w ustawie o własności lokali – nie różni się od innych nieruchomości.
Jeśli zatem jakaś kwestia dotycząca własności lokali lub z tą własnością
związana nie jest uregulowana w ustawie o własności lokali, to obowią-
zują te wszystkie przepisy kodeksu cywilnego, które mają zastosowanie
do innych nieruchomości – tak przepisy dotyczące własności i współwłas-
ności, użytkowania wieczystego, zarządu współwłasnością, jak i przepisy
dotyczące czynności cywilnoprawnych i inne.
Wprowadzając zasadę, że w zakresie nieuregulowanym w u.w.l. do
własności lokali stosuje się przepisy k.c., ustawa o własności lokali uchy-
liła jednocześnie przepisy art. 136 i 137 k.c. oraz art. XIX p.w.k.c. i samo-
dzielnie uregulowała problematykę zawartą w tych przepisach, tj. prob-
lematykę ustanawiania odrębnej własności lokali, zakres współwłasności
związanej z własnością lokalu i prawa właścicieli lokali.
Jednocześnie zmiany wprowadzone przez art. 36 u.w.l. wyłączyły lo-
kale stanowiące przedmiot odrębnej własności (i nieruchomości wspól-
ne) spod działania przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo
lokalowe (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 11, poz. 55 z późn. zm.). Pra-
wo lokalowe obowiązywało zresztą w ogóle tylko do dnia 12 listopada

37


1994 r., tj. do czasu wejścia w życie – również już nieobowiązującej – usta-
wy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach miesz-
kaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 z późn. zm.),
gdyż z tym dniem straciło moc – zgodnie z art. 67 pkt 1 tej ustawy.
Również zmieniana przez art. 38 u.w.l. ustawa z dnia 29 kwietnia
1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości już nie
obowiązuje, gdyż zastąpiona została ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603 z późn. zm.).
Artykuł 38 u.w.l. uchylił ust. 1–6 i ust. 10 art. 21 ustawy o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, które zawierały regulacje do-
tyczące sprzedaży lokali w domach stanowiących własność Skarbu Pań-
stwa lub własność gminy oraz dotyczące przebudowy i nadbudowy ta-
kich domów. Zgodnie z regulacjami zawartymi w uchylanych ustępach:
– lokale w tych domach sprzedawane być powinny wraz ze sprzedażą
lub oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej części gruntu
niezbędnej do racjonalnego korzystania z domu;
– części domów oraz inne urządzenia niesłużące wyłącznie do użyt-
ku właścicieli poszczególnych lokali stanowiły współwłasność właś-
cicieli lokali w częściach ułamkowych odpowiadających stosunko-
wi powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej domu
i w takim samym stosunku należało określać ułamkową część grun-
tu sprzedawanego lub oddawanego we współużytkowanie wieczyste
wraz z lokalem;
– o przebudowie lub nadbudowie omawianych domów, polegającej
na zwiększeniu liczby lokali decydował, do czasu sprzedaży przez
Skarb Państwa lub gminę wszystkich lokali w danym domu, rejo-
nowy organ rządowej administracji ogólnej lub zarząd gminy, które
też były władne w drodze decyzji administracyjnej, po dokonaniu
przebudowy, nadbudowy lub rozbudowy, zmienić udziały poszcze-
gólnych właścicieli lokali we współwłasności i we współużytkowaniu
gruntu;
– decyzje te stanowiły podstawę do dokonania odpowiednich wpisów
w księdze wieczystej, a w przypadku zmniejszenia na mocy tych de-
cyzji wielkości udziału poszczególnych właścicieli lokali, właścicie-

38


lom tym przysługiwało odszkodowanie ustalone według zasad obo-
wiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.
Rada Ministrów upoważniona była do określenia w drodze rozporzą-
dzenia, jakie domy lub lokale w domach mieszkalnych mogą być sprzeda-
wane, pomimo że ich powierzchnia i liczba izb przekracza normy prze-
widziane dla tych domów i lokali w odrębnych przepisach.
Uchylenie tych przepisów było oczywistą konsekwencją innego ure-
gulowania tych kwestii w ustawie o własności lokali.
Jednocześnie uchylone zostały przez art. 38 pkt 2 u.w.l. ust. 1–4 art. 31
ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, które do-
tyczyły udziału właścicieli lokali w kosztach eksploatacji i remontów ich
własności, a także nadano nową treść ust. 5 tego artykułu, upoważniając
Radę Ministrów do wydania rozporządzenia wykonawczego regulującego
(odpowiednio do unormowań wprowadzanych u.w.l.) zasady i tryb sprze-
daży oraz oddawania w użytkowanie wieczyste nieruchomości stanowią-
cych własność Skarbu Państwa lub gminy oraz do uregulowania kwestii
z tym związanych, takich jak sposób zapłaty ceny sprzedaży i rozlicze-
nia z tytułu rozwiązania umowy użytkowania wieczystego i sprzedaży.
Zmiany art. 24 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hi-
potece (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn. zm.), wprowa-
dzane przez art. 37 u.w.l., przystosowywały treść tego przepisu do nowych
uregulowań prawnych dotyczących nieruchomości lokalowych, nakładając
jednocześnie na Ministra Sprawiedliwości obowiązek wydania rozporzą-
dzenia określającego zakładanie i prowadzenie ksiąg wieczystych dla lo-
kali stanowiących odrębne nieruchomości i dla nieruchomości, w których
ustanowiono odrębną własność lokali (dla gruntu zabudowanego budyn-
kiem wielolokalowym, w którym wyodrębniono własność lokalu lub lokali).
Z regulacjami tymi korespondował art. 39 u.w.l., upoważniający Mini-
stra Sprawiedliwości do wydania kolejnych dwóch rozporządzeń dostoso-
wujących istniejące przepisy do nowej treści praw związanych z odrębną
własnością lokali – do dostosowania do rozwiązań wprowadzanych usta-
wą o własności lokali rozporządzenia z dnia 18 marca 1992 r. w sprawie
wykonania przepisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz do
wydania rozporządzenia określającego tryb egzekucji z lokali stanowią-
cych odrębne nieruchomości.

39


1.4. Przygotowanie do wejścia w życie ustawy
Art. 40
1. Państwowe lub komunalne jednostki organizacyjne, sprawujące na
podstawie przepisów dotychczasowych zarząd nieruchomościami wspól-
nymi, są obowiązane zapewnić dla każdej z zarządzanych nieruchomości
wspólnych ewidencję umożliwiającą najpóźniej od dnia 1 października
1994 r. ustalenie kosztów i przychodów dla każdej wspólnej nieruchomo-
ści oraz powiadomić współwłaścicieli, nie później niż do dnia 30 listopada
1994 r., o zmianach, jakie wprowadza niniejsza ustawa co do sposobu za-
rządzania nieruchomością wspólną oraz co do ponoszenia jego kosztów.
2. Do czasu uregulowania tych spraw przez właścicieli do zarządu, o któ-
rym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy niniejszej ustawy do-
tyczące zarządu zleconego przez właścicieli osobie fizycznej lub prawnej.

Art. 41
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1995 r., z wyjątkiem prze-
pisu art. 40 ust. 1, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Przewidując, że zarówno właściciele lokali, jak i osoby związane z zarzą-
dzaniem budynkami mieszkalnymi mogą mieć problemy związane z bra-
kiem wiedzy o uregulowaniach wprowadzanych przez u.w.l., ustawodawca
umieścił tam przepis art. 40 ust. 1, który wchodził w życie odpowiednio
wcześniej, bo z dniem ogłoszenia ustawy (był to 27 lipca 1994 r.), ponieważ
jego zadaniem było odpowiednie przygotowanie wejścia całej ustawy w życie.
Zobowiązywał on dotychczasowych zarządców nieruchomości, takich
jak państwowe lub komunalne jednostki organizacyjne (zarządzające w roku
1994 większością nieruchomości wspólnych), m.in. do powiadomienia właś-
cicieli lokali na piśmie o zmianach, jakie wprowadza nowa ustawa, a które
będą obowiązywały od dnia 1 stycznia 1995 r. Zadanie to, zgodnie z treścią
omawianego przepisu, powinno być wykonane do dnia 30 listopada 1994 r.
Z badań przeprowadzanych w latach 1994–1996 w 128 gminach1 wyni-
ka jednak, że okres przygotowawczy do wejścia w życie przepisów ustawy,
1
E. Bończak-Kucharczyk, Problemy funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych w okre
sie wdrażania ustawy o własności lokali, cz. 1, Raport i wnioski z badań, Fundacja Spraw

40


przypadający pomiędzy jej opublikowaniem a dniem 1 stycznia 1995 r.,
który powinien zostać wykorzystany na zapoznanie się osób zaintereso-
wanych z ustawą, przeprowadzenie zmian organizacyjnych w gminach
i jednostkach komunalnych zarządzających nieruchomościami wspólny-
mi oraz na mobilizację właścicieli mieszkań do ponoszenia zwiększonych
obciążeń, został wykorzystany źle.
Reakcja organów gmin na nową sytuację prawną była najczęściej
spóźniona. Wpływ nowej ustawy widoczny był przede wszystkim w pro-
jektach budżetów gmin na 1995 r., natomiast wszyscy pytani przedstawi-
ciele organów gmin stwierdzili, że ukazanie się ustawy o własności lokali
nie miało żadnego wpływu ani na tok oraz harmonogram prac progra-
mowych i organizacyjnych, ani na zaplanowany sposób i termin doko-
nywania przekształceń własnościowych. Często wyrażano też opinię, że
ustawa przeszkodziła w realizacji gminnych planów sprzedaży, gdyż znie-
chęciła najemców do zakupu. Badani przedstawiciele jednostek organi-
zacyjnych administrujących zasobami mieszkalnymi gmin stwierdzali
też najczęściej, że przed dniem 1 stycznia 1995 r. nie zauważyli żadnych
oznak zmiany polityki gminy spowodowanej ustawą o własności lokali,
a jeśli zauważyli jakieś zmiany, to wiązały się one raczej z wejściem w ży-
cie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.
Komunalne jednostki organizacyjne dotychczas zarządzające budyn-
kami, w których ustanowiono odrębną własność lokali, źle wywiązały się
z obowiązków, jakie nałożył na nie art. 40 ust. 1 u.w.l.2
Powiadomienie współwłaścicieli o zmianach wprowadzonych ustawą
w 52% badanych gmin jednostki te wykonały po terminie, a w 37% gmin
powiązały tę czynność z zawiadomieniem o konieczności wpłacania od no-
wego roku zaliczek na pokrycie kosztów zarządu w określonej, wyższej niż
dotychczasowy czynsz, wysokości. Ponieważ pisma od dotychczasowych za-
rządców były dla około 91% badanych właścicieli lokali (osób fizycznych)
pierwszą wiadomością o ustawie o własności lokali, ich znaczenie dla spraw-

Publicznych, Program Reformy Polityki Społecznej, lipiec 1996 r. oraz E. Bończak-Ku-
charczyk, M. Izdebska, K. Chmura, R. Kozłowski, Problemy funkcjonowania wspólnot
mieszkaniowych w okresie wdrażania ustawy o własności lokali, cz. 2, Lista problemów,
Fundacja Spraw Publicznych, Program Reformy Polityki Społecznej, lipiec 1996 r.
2
Tamże.

41


nego jej wdrażania było ogromne. Tymczasem większość (78,5%) badanych
osób fizycznych stwierdziła, że otrzymane przez nich pisma sporządzono
w taki sposób, iż – poza tym, że od stycznia trzeba będzie więcej płacić za
mieszkanie – nic albo niewiele więcej z ich treści nie dało się zrozumieć.
Analiza treści zebranych zawiadomień wskazuje natomiast, że nie tylko
zdecydowana większość z nich napisana jest urzędniczym, niekiedy mało
zrozumiałym językiem, ale też często brak tam podstawowych informacji
o ustawie, o które mogło chodzić ustawodawcy. Najczęściej nie ma żadnych
informacji dotyczących zarządu nieruchomością, a informacja o wejściu
w życie ustawy o własności lokali powiązana jest z informacją o koniecz-
ności uiszczania przez właścicieli lokali większych opłat (nie zawsze nawet
nazwanych kosztami zarządu wspólną nieruchomością). Niektóre pisma
robią wrażenie, jakby napisano je nie po to, aby o czymkolwiek poinformo-
wać, ale po to, aby obwieścić podwyżkę opłat, używając ustawy jako tarczy
kierującej ewentualne pretensje w stronę ustawodawcy, a nie zarządcy3.
Niezależnie od tego, że w nowym stanie prawnym właściciele lokali
mieli być zobowiązani do pokrywania pełnych kosztów utrzymania swo-
jej własności (co oznaczało także brak obowiązku pokrywania kosztów
utrzymania własności cudzej), należało umożliwić dokładne określenie
wysokości kosztów, jakie pokrywać miał każdy z właścicieli lokali. Wy-
magało to najpierw umożliwienia określenia kosztów utrzymania każ-
dej nieruchomości, w której ustanowiono odrębną własność lokali. Aby
to umożliwić trzeba było przygotować odpowiednie metody księgowa-
nia i rozliczania kosztów – odrębnie dla każdej nieruchomości. Dotych-
czas nie miało to miejsca, gdyż nie było ani obowiązku, ani – zdaniem
dotychczasowych zarządców – potrzeby innego niż zbiorcze rozliczania
kosztów utrzymania nieruchomości zarządzanych przez jedną jednost-
kę organizacyjną. Dlatego art. 40 ust. 1 u.w.l. zobowiązywał państwowe
i komunalne jednostki organizacyjne, sprawujące na podstawie przepi-
sów dotychczasowych zarząd nieruchomościami wspólnymi, również do
zapewnienia dla każdej z zarządzanych nieruchomości wspólnych ewi-
dencji umożliwiającej najpóźniej od dnia 1 października 1994 r. ustale-
nie kosztów i przychodów dla każdej nieruchomości.

3
Tamże.

42


Również i to zadanie zostało wykonane źle. W 66% badanych gmin
nie dotrzymano terminu założenia odrębnych dla każdej nieruchomości
wspólnej ewidencji przychodów i kosztów, a w większości spośród bada-
nych 128 gmin (89,4%) założono odrębną ewidencję kosztów w sposób
nieprawidłowy, zarówno z powodu niewiedzy lub niechęci, jak i dlatego,
że instrumentarium księgowe jednostek komunalnych nie było do tego
odpowiednio przystosowane4. Do nowo założonych odrębnych ewiden-
cji kosztów dla każdej nieruchomości wspólnej odniesiono najczęściej
tylko część kosztów, gdyż pozostałych nie dało się podzielić pomiędzy
poszczególne nieruchomości. W rezultacie, na początku 1995 r. więk-
szość komunalnych zarządców odnosiła do poszczególnych nierucho-
mości wspólnych uśrednione dla wielu nieruchomości kwoty kosztów,
niewiele mające wspólnego z rzeczywistymi kosztami zarządu każdej
z tych nieruchomości osobno. W ten sposób osiągnięto efekt sprzeczny
z intencją ustawodawcy, udowadniając, że fikcją jest, iż od dnia wejścia
w życie ustawy każdy właściciel lokalu będzie płacił za swoją własność.
Stało się to następnie źródłem wielu problemów praktycznych i prawnych.
Ostatecznie, w dniu wejścia w życie ustawy o własności lokali można
było obserwować powszechny brak wiedzy o tym, jaka jest treść prawa
własności oraz jakie prawa i obowiązki wiążą się z własnością nierucho-
mości, w tym z własnością lokalu. W odczuciu części właścicieli lokali
nadrzędna w stosunku do prawa własności mogła być wola władz, które
wyposażone były w możliwość wywłaszczania według swej woli. Tylko
41,2% pytanych właścicieli lokali twierdziło, że zna prawa i obowiązki
właściciela (choć twierdzenia te można uznać za nie w pełni wiarygod-
ne), a tylko 38% uważało, że władze nie mają prawa (lub faktycznie nie
mogą) ich praw własności naruszać. Około 35% pytanych o to pracowni-
ków samorządowych i przedstawicieli zarządców nieruchomości uważało
natomiast, że gmina ma prawo, a nawet powinna w określonych sytua-
cjach ingerować w prawo własności osób, które zakupiły lokale od gminy
i w stosunki panujące wewnątrz wspólnot mieszkaniowych5.
Złe wykorzystanie okresu przygotowawczego, negatywne skutki bra-
ku wiedzy o regulacjach prawnych, przyzwyczajenie do modelu funk-
4
Tamże.
5
Tamże.

43


cjonowania mieszkalnictwa sprzed wejścia w życie ustawy o własności
lokali, nieumiejętność przystosowania się do nowych warunków, a na-
wet niezdolność do wyobrażenia sobie innych rozwiązań niż stosowa-
ne dotychczas, spowodowały wysuwanie (tak przez właścicieli lokali lub
przedstawicieli jednostek zarządzających zasobami mieszkaniowymi, jak
i przez inne osoby) żądań zmiany ustawy w taki sposób, aby upodobnić
ją do przepisów funkcjonujących przed jej wejściem w życie, albo też żą-
dań uregulowania przez prawo absolutnie wszystkich kwestii związanych
z funkcjonowaniem wspólnot mieszkaniowych. Wiele osób nie potrafiło
bowiem działać w sytuacji, w której współwłaściciele sami mają decydo-
wać o sprawach związanych z współwłasnością.
Postulaty tego typu lub komentarze świadczące o tym, że brak dokład-
nych regulacji osoby badane uważają za dotkliwy, zgłaszane były zarówno
przez osoby fizyczne (57,8% badanych osób), jak i przez przedstawicieli
organów gmin (32%) i przez przedstawicieli zarządców nieruchomości
(66% pytanych osób). Oprócz tego, wprowadzenia szczegółowych regu-
lacji mogli żądać przedstawiciele organizacji reprezentujących właścicieli
mieszkań i właścicieli nieruchomości6.
Te i inne problemy o podłożu mentalnościowym często odbierane
były przez osoby ankietowane jako ważne problemy prawne, co sprzyja-
ło utrzymywaniu się przekonania o wadliwości ustawy o własności lokali
i konieczności szybkiej ingerencji ustawodawcy, mającej na celu popra-
wienie nieudanych przepisów. Tymczasem do ich usunięcia konieczne
było przede wszystkim nabycie przez właścicieli lokali odpowiedniej wie-
dzy oraz umiejętności samodzielnego działania i podejmowania decyzji.
Przekonaniu o wadliwości ustawy mogło towarzyszyć rozpowszech-
nianie tezy, że bez aktów wykonawczych ustawy o własności lokali nie
da się realizować, w związku z czym należy poczekać aż one się ukażą.
Teza ta nie miała żadnych podstaw. Ustawa bowiem nie zawierała i nie
zawiera żadnej delegacji do wydania rozporządzeń wykonawczych.
Niezależnie od tego regulacje ustawy o własności lokali okazały się
w praktyce dość trwałe, czego dowodem mogą być stosunkowo rzadkie
ich zmiany, z których żadna nie naruszała zasadniczo modelu wprowa-
dzonego pierwotnie.
6
Tamże.

44

1.5. Zmiany ustawy o własności lokali

1.5. Zmiany ustawy o własności lokali

Pierwsze lata funkcjonowania ustawy obfitowały w liczne krytyki jej
przepisów i żądania zmian jej przepisów. Jednak pierwsza zmiana ustawy
dokonana ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o własno-
ści lokali (Dz. U. Nr 106, poz. 682 z późn. zm.) miała dość wąski zakres,
spowodowany zapewne zbyt krótkim okresem obserwacji funkcjonowa-
nia przepisów ustawy.
Bardziej znaczącej nowelizacji dokonano ustawą z dnia 16 marca
2000 r. o zmianie ustawy o własności lokali oraz zmieniającą ustawę
o zmianie ustawy o własności lokali (Dz. U. Nr 29, poz. 355), która była
oparta o analizę problemów dostrzeżonych w czasie prawie 5 lat obo-
wiązywania ustawy. Nowelizacja ta usuwała część trudności w zrozu-
mieniu terminologii ustawy, precyzowała zakres obowiązków zarządu
lub zarządcy, normowała kwestie odtwarzania dokumentacji technicz-
nej budynków, dawała możliwości tworzenia działek budowlanych wokół
przynajmniej części budynków wspólnot stojących na niefunkcjonalnych
działkach, wzmacniała ochronę mniejszościowych właścicieli przed do-
minacją właściciela większościowego, uwalniała wspólnoty od obowiąz-
ku prowadzenia ksiąg rachunkowych i wprowadzała regulacje mające
ułatwić zmiany udziałów w tych nieruchomościach wspólnych, gdzie ich
suma była większa lub mniejsza od 1, a także regulacje ułatwiające po-
dejmowanie w takich nieruchomościach uchwał przez właścicieli lokali.
Drobne zmiany zostały też wprowadzone ustawą dnia 21 stycznia
2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem ad-
ministracji publicznej (Dz. U. Nr 12, poz. 136 z późn. zm.) i dotyczyły
zmieniających się kompetencji jednostek samorządu terytorialnego i pań-
stwa. Ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce
nieruchomościami oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2004 r. Nr 141,
poz. 1492 z późn. zm.) dodano natomiast art. 3a oraz zmieniono brzmie-
nie art. 5 ustawy, dostosowując przepisy o podziale nieruchomości wspól-
noty do nowego brzmienia definicji działki budowlanej.

45

Własność lokali i wspólnota mieszkaniowa. Komentarz - ebook

Recommended

Recommended

More Related Content

More from e-booksweb.pl

More from e-booksweb.pl (20)

Własność lokali i wspólnota mieszkaniowa. Komentarz - ebook