El documento describe el Neoclasicismo, un estilo artístico que surgió en Europa entre mediados del siglo XVIII y la primera mitad del siglo XIX. Se caracterizó por imitar los modelos clásicos griegos en lugar de los romanos, en reacción contra el Barroco y el Rococó. Se manifestó en la arquitectura, la escultura, las artes decorativas y la pintura, inspirándose en los descubrimientos arqueológicos de Pompeya y Herculano. Algunos de sus principales exponentes fueron Jacques-Louis
2. Definicións
• Arte da Ilustración.
• Imitación e adaptación dos modelos clásicos ao
gusto de momento, canso dos excesos do
Barroco e do Rococó.
• Arte ao servizo dunha filosofía da estética
baseada nos modelos gregos máis que nos
romanos.
• Academicismo: axuste á normas = espírito
racional e ilustrado.
4. Contexto
• Manifestouse en toda Europa nun período comprendido entre mediados do
século XVIII e a primeira metade do século XIX.
• Ruptura co estilo rococó, que dominara o segundo cuarto do Setecentos
cos seus excesos decorativos, as súas asimetrias e sinuosidades, as
descobertas arqueolóxicas das cidades de Herculano (1738) e Pompeia
(1748), completamente destruídas pola erupción do Vesubio en 79 d. C., o
papel decisivo de historiadores, coleccionadores e amateurs da arte,
preconizaron o retorno aos cánones da beleza grega e, así, o retorno à
nobre simplicidade da arte da Antigüidade Clásica.
• Todas os ramos da arte, primeiro a arquitectura e a escultura, depois as
artes decorativas e, por último a pintura, revelaron o predominio do gusto
«à grega» que acabou por se manifestar tamén no vestiario, nos
penteados, na decoracións das estancias ou nas temáticas das festas de
sociedade. Neste tempo, en Francia, todo se facía à la grecque.
5. Os precursores franceses
• Personalidades que pertencían ao círculo mais
restrito da corte, como Madame de
Pompadour, favorita de Luis XV, e figuras de
Estado, que desempeñaban importantes
cargos ao servizo da corte como diplomatas e
ministros.
• Historiadores e anticuarios, e investigadores
incansabeis como Diderot, responsábel, con
d’Alembert, da famosa Enciclopédia e tamén
considerado o pioneiro da crítica de arte
moderna.
• Intelectuais que organizaban e dinamizaban
F. BOUCHER, Madame de Pompadour reunións que permitiam o debate de ideas e a
reflexión sobre as artes através do diálogo.
23. SOBRE LA MODA
Siempre la moda fue la moda. Quiero decir que siempre el mundo fue inclinado
a los nuevos usos. Esto lo lleva de suyo la misma naturaleza. Todo lo viejo
fastidia. El tiempo todo lo destruye. A lo que no quita la vida, quita la gracia...
Piensan algunos que la variación de las modas depende de que sucesivamente
se va refinando más el gusto, o la inventiva de los hombres cada día es más
delicada. ¡Notable engaño! No agrada la moda nueva por mejor, sino porque se
juzga que lo es, y por lo común se juzga mal. Los modos de vestir de hoy que
llamamos nuevos, por la mayor parte son antiquísimos. Aquel linaje de
anticuarios que llaman medallistas (estudio que en las naciones también es de
la moda) han hallado en las medallas que las antiguas emperatrices tenían los
mismos modos de vestidos y tocados que, como novísimos, usan las damas en
estos tiempos... Hoy renace el uso mismo que veinte siglos ha expiró. Nuestros
mayores le vieron decrépito y nosotros le logramos niño. Enterróle entonces el
fastidio y hoy le resucita el antojo.
PADRE FEIJOO, Teatro Crítico Universal
25. L. BOCCHERINI (1743-1805), Quinteto para corda en Do maior nº 6, op. 30.
Música nocturna das rúas de Madrid. Os españois divírtense nas rúas.
(Passa calle “Os Manolos”.)