1. เงิ น 20 บาท มี ค ่ า มากสำ า หรั บ คน
บางคน
ใน ขณะที่ใครหลายๆ คนกินอิ่ม นอนหลับอยู่ในบ้านที่
แสนสบาย ใช้เงินฟุ่มเฟือยเต็มสูบไม่มีจำากัด อยากได้อะไรซื้อ
อยากกินอะไรกิน ทิงๆ ขว้างๆ บ้างตามประสาคนเหลือกินเหลือ
้
ใช้ แต่ในอีกมุมหนึ่ง...กลับมีคนที่ยอมเดินด้วยเท้า จากจังหวัด
อุบลราชธานี ไปยังจังหวัดอยุธยา ด้วยระยะทางไกลมากว่า 600
กิโลเมตร เพียงเพื่อเงินวันละ 20 บาท
เรื่อง ที่ทางทีมงานจะขอนำาเสนอต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เพื่อน
สมาชิกเว็บไซต์ พันธ์ทิพย์ดอทคอม ประสบเหตุการณ์ด้วยตัวเอง
และอยากนำามาเล่าให้เพื่อนๆ ได้ฟัง ซึ่งเขาก็เล่าว่า ... ผมและ
ครอบครัวได้เดินทางไปเที่ยวจังหวัดอยุธยา ระหว่างทางก่อนที่
จะถึงจุดหมาย ผมได้มองไปข้างทางและเห็นชายแก่คนหนึ่งใส่
เสื้อสีขาว กางเกงขายาวสีนำ้าเงิน กำาลังเดินอยู่ข้างทางแบกถุง
ปุ๋ย พร้อมห่อผ้าขาวม้า 1 ห่อ เดินกลางแดดกลางวันร้อนๆ ยาม
บ่าย ผมจึงให้แฟนจอดรถและลงไปถามชายชราคนนั้นว่า
ผม : ตาจะไปไหน ทำาไมมาเดินตากแดดแบบนี้เล่า
ตา : (ยิม) จะไปอยุธยา
้
ผม : ตาจะไปทำาไมที่อยุธยา ไปหาใครเหรอ

2. ตา : ไปรับจ้างเลี้ยงวัว มีคนเขาบอกว่าที่อยุธยา มีคนเขาหาคน
เลี้ยงวัว
ผม : เขาจ้างวันละเท่าไหร่ ตารู้จักเขาเหรอ
ตา : เขาจ้างวันละ 20 บาท มีที่พักให้ด้วย (ตาหมายถึงนอนกับ
วัวเลย) ตาไม่รู้จักเขา หรอก ที่ไปนี้ก็ต้องไปถามเขาอีกทีว่าใคร
จะจ้างตาเลี้ยงวัวบ้าง
ผม : แล้วใครบอกตาว่าที่อยุธยาเขาหาคนเลี้ยงวัว
ตา : คนแถวบ้านตาบอก เขาพูดกันว่าที่อยุธยามีคนเขาหาคน
เลี้ยงวัวเยอะ
ผม : ตามาจากไหนละ มาคนเดียวเหรอ แล้วยายไปไหนล่ะ
ตา : ตามาจากอุบลฯ ตามาคนเดียว เพราะยายตายแล้ว
ผม : ลูกๆ ไม่มีเหรอตา
ตา : มีลูก 2 คน ชายคน หญิงคน มีครอบครัวกันหมดแล้ว ไม่
เคยเห็นหน้ามาหลายปีแล้ว ยายตายนี่พวกมันยังไม่รู้เลย
ผม : แล้วทำาไมตาไม่อยู่บ้าน หางานแถวบ้านทำาล่ะ
ตา : ตาไม่มีบ้าน พอยายตาย พี่น้องยายเขาก็ไม่ให้อยู่ในที่ของ
เขา งานแถวบ้านมี แต่เขาไม่จ้างตาทำา เขาบอกว่าตาแก่แล้ว ทำา
อะไรช้าไม่ทัน เขาก็ไม่จ้างตา
ผม : แล้วตามาถึงที่นี่ได้อย่างไง
ตา : ตาเดินมาเรื่อยๆ
ผม : เดินมาจากอุบลฯ นะเหรอตา ทำาไมไม่นั่งรถเมล์มาล่ะ
ตา : (ยิม) ตาไม่มีตังค์ (ควักเงินออกมาให้ดู ซึ่งในมือตามีเงิน
้

3. 15 บาท เหรียญ 5 บาท 1 เหรียญ ที่เหลือเป็นเหรียญบาทเก่าๆ
สีเขียว)
ผม : แล้วตาออกจากอุบลฯ มาวันไหน
ตา : หลังสงกรานต์ 2 วัน (ยิม)
้
ผม : แล้วตาเอาอะไรมาด้วย นี่หออะไรที่ตาถือมา
่
ตา : อ๋อ ห่อกระดูกยาย กับถุงเสื้อผ้าตา
ผม : แล้วตากินอะไรอยู่
ตา : เดินผ่านร้านที่เขาขายมันต้ม แม่ค้าเขาเลยให้ตามากินฟรีๆ
ไม่เอาตังค์ตาด้วย
ผม : (สายตาของผมมองไปที่เท้าของตา เห็นรองเท้าของตามี
กระดาษติดที่ส้น) กระดาษติดที่เท้าตานะ ระวังหกล้ม
ตา : (ยิม) อ๋อ ตาเอามันมารองที่เท้าตาเอง เพราะส้นรองเท้ามัน
้
ขาดแล้ว เวลาเดินมันร้อนส้นเท้า
ผม : แล้วนั่นนำ้าอะไรจ๊ะตา (เห็นนำ้าสีนำ้าตาลในขวดสีขาวขุ่น
มากๆ วางอยู่ข้างๆ ตา)
ตา : นำ้ากินตาเอง
หลัง จากนั่งคุยกับตาแกไปเรื่อยๆ ก็ได้รู้ว่า ตา อายุ 76
ปีแล้ว แต่ผมดันลืมถามชือแกมา รู้แต่ว่าสิ่งที่ได้สังเกตเห็นตลอด
่
เวลาคือ เนื้อตัวค่อนข้างเลอะ มีรอยยุงกัดตามตัวเยอะมาก
เพราะแกบอกว่าอาศัยนอนข้างถนน นอนศาลา และดวงตาของ
แกฝ้ามัวมาก เหมือนมีเส้นใยบางๆ ในดวงตา และอีกสิ่งหนึ่งที่

4. เห็นก็คือ "รอยยิ้ม" ที่ เห็นฟัน 1 ซี่ ของแกมีมาให้ตลอดเวลา
ระหว่างที่สนทนากัน ทำาให้ผมรู้สึกว่าตาเป็นคนอารมณ์ดี จาก
นั้นผมจึงได้ส่งร่มในมือที่ถือก่อนลงจากรถให้แกไว้ใช้ พร้อม
เงินอีก 190 บาท (เพราะมีอยู่แค่นั้น) ซึงตอนที่แกได้รม ตาแก
่ ่
ดีใจมาก ยิมตลอดเวลา ในใจแกคงคิดว่าต่อไปนี้แกคงไม่ต้อง
้
เดินร้อนแล้วล่ะ อย่างไรก็ตาม หลายคนอาจจะสงสัยว่า ทำาไมตา
แกไม่ไปบวช หรือขอข้าววัดกิน เรื่องนี้พวกเราคุยกันว่า ตาแก
ยังคงอยากทำางานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่อยากจะขออาศัยวัดกิน มี
มือมีเท้าก็อยากทำาให้เกิดประโยชน์บ้าง …
...และ นี่คือตัวอย่างหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นว่า ยังมีคนอีก
จำานวนมากต้องปาดกัดตีนถีบเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
รู้แบบนี้แล้วทำาไมไม่ลองมองย้อนมาดูตัวเอง ว่าวันนี้คุณ "
พอเพียง" แค่ไหนกัน ? ทั้งนี้ผู้เล่าประสบการณ์ คิดได้ว่า
เขาโชคดีเหลือเกินที่มีกินมีใช้ เกิดมาไม่ลำาบาก มีพ่อแม่ มี
เงินให้ใช้ แต่หลังจากเจอตาแล้วทำาให้เขาคิดได้ว่า ต่อไป
นี้เขาต้องรู้จักใช้เงิน รู้คุณค่าของเงินมากขึ้น เผื่อวันหน้า
จะได้ไม่ลำาบาก