1. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
สี่ แผ่นดิน บทที่ 7 แผ่นดินที่ 2
LENA = NARRATOR + minor characters
NIK = พลอย
NIK = คุ ณ หลวง (พ่ อ เพิ ่ ม )
Lena: *Introduction to the characters and plot over view of the chapter.*
เรื่องทีทำาให้พลอยต้องยุ่งใจอยูระยะเวลาหนึ่งก็คือเรื่องบ้านคลอง
่ ่
บาง หลวง ในตอนแรกพลอยก็มิได้สนใจเรื่องบ้านนี้เท่าไรนัก เพราะ
ถึงจะได้จ่ายเงินให้แก่คุณอุ่นเพื่อชำาระหนึ้สิน พลอยก็ยังเห็นว่าบ้าน
คลองบางหลวงยังเป็นของคุณอุ่น คุณอุ่นจะให้ใครอยู่หรือจะทำาอะไร
กับบ้านนั้นก็สุดแล้วแต่อัธยาศัย ความจริงพลอยมีความรู้สึก และมี
ความหลังผูกพันอยู่กับบ้านคลองบางหลวงมาก ถึงแม้ว่าจะจากมา
นานแล้วก็ตาม พลอยก็ยังเห็นว่า บ้านนั้นเป็นบ้าน และถ้านึกถึงคำาว่า
บ้านครังไร พลอยก็ต้องนึกถึงบ้านคลองบางหลวงก่อนที่อื่น
้
แต่วันหนึ่งคุณอุ่นเดินขึ้นมาหาถึงบนตึกแล้วก็พูดขึ้นว่า
หลังจากนั้นมา คุณอุ่นก็โอนบ้านคลองบางหลวงให้แก่พลอยเป็น
กรรมสิทธิ์ และวันหนึ่งเมื่อมีโอกาส พลอยก็ชวนพ่อเพิ่มลงเรือไปดู
บ้านด้วยกัน ยิ่งเรือเล่นใกล้บานเข้าไปพลอยก็ยิ่งใจเต้น เพราะจาก
้
บ้าน ไปนานหนักหนา คราวนี้จะกลับมาเยียมบ้านในฐานะที่เป็น
่
เจ้าของโดยสมบูรณ์
June"ใครจะไปนึก" เสียงพ่อเพิ่มปรารภขึ้นลอยๆ "ใครจะไปนึกว่าบ้าน
นี้จะตกเป็นของแม่พลอยไปได้ เมื่อเรายังเป็นเด็กวิ่งเล่นกันอยู่ แม่
พลอยเคยนึกบ้างไหม"
Nik: "ฉันจะไปนึกได้อย่างไร คุณหลวงก็" พลอยตอบ "เรามันลูกเมีย
น้อย ลูกเมียหลวงท่านมีออกเป็นกอง"
June"นั่นน่ะซี" พ่อเพิ่มพูด "ใครจะไปนึก นี่แหละเขาเรียกว่า อนิจฺจำ
ไม่เทียง !"
่

2. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
พอเรือเล่นถึงตีนท่าหน้าบ้าน พลอยก็ต้องใจหาย เพราะความทรุด
โทรมปรักหักพัง ศาลาท่านำ้านั้น เอนเอียงเกือบจะลงนำ้าอยูแล้ว ที่
่
บันไดท่านำ้ามีเจ๊กมานั่งสองสามคน ล้างผักบ้าง ซักผ้าย้อมมะเกลือ
บ้าง พลอยค่อยๆ ก้าวขึ้นจากเรือ แล้วย่องหลีกทางคนที่อยู่ตามขั้น
บันไดขึ้นไป คนเหล่านันก้มหน้าทำาธุระของตนไปเป็นปกติ มิได้มีใคร
้
เหลียวมาสนใจมอง เหมือนกับว่าท่านำ้านั้นเป็นท่านำ้าสาธารณะ พอ
พลอยโผล่เข้าไปในบ้านก็ใจหาย เพราะที่ลานบ้านนั้น มีใครเอาผ้า
ย้อมมะเกลือมาตากไว้ กลายเป็นลานตากผ้า พลอยเหลียวหลังมาดู
พ่อเพิ่ม เหมือนกับจะขอความเห็น แต่พ่อเพิ่มก็พูดว่า
June"ไม่เป็นไรหรอกแม่พลอย เดินต่อเข้าไปเถิด บ้านที่ไม่มีเจ้าของ
คอยดูก็เป็นอย่างนี้แหละ"
พลอยแข็งใจเดินเข้าไปในบ้านตามคำาแนะนำาของพ่อเพิ่ม เห็นสภาพ
ภายในบ้านแล้วก็อยากจะร้องไห้ เพราะความสงสาร ตัวตึกนั้นเหมือน
กับซากศพของคนที่พลอยเคยรู้จักและเคยรัก มานอนตายโดย
ปราศจากสิ่งปกคลุม ต้นโพธิ์ต้นไทรเริ่มจะขึ้นงอกงามบนชายคาบ้าน
บางต้นก็โตน่าใจหาย ตามขอบพาไล และระเบียงชั้นบนนั้น มีใย
แมงมุมจับอยู่เต็ม บางอันก็มีแมงมุมตัวโตๆ เกาะอยู่น่าขยะแขยง
กระเบื้องที่ปูเป็นทางเดินเข้าไปถึงตัวตึกนั้น แตกหายไปแล้วเป็นส่วน
มาก ปล่อยทางเดินไว้เป็นหลุมเป็นบ่อ ลูกมะหวดกระเบื้องสีเขียว
ตามราวบันไดนั้น ก็แตกหรือบิ่นไปหลายลูก ตึกนั้นยังปิดอยู่จริงตาม
ที่คุณอุ่นบอกเอาไว้ แต่ก็มีร่องรอยว่ามีคนอาศัยอยู่ตามใต้ถุนโถงข้าง
ล่าง และแม้แต่ระเบียงชั้นบน เพราะพลอยแลเห็นหม้อข้าวหม้อแกง
เศษอาหารและผ้าผ่อนที่ตากไว้ตามลูกกรงระเบียง
พ่อเพิ่มเดินอยู่ข้างหลังพลอยอุทานขึ้นเบาๆว่า
June"ความจริงฉันก็ออกจากบ้านนี้ไปไม่นานเท่าไร แต่ทำาไมถึงได้
โทรมเร็วอย่างนี้ก็ไม่รู้ !"
พลอยมองดูรอบๆ ตัวแล้วก็ยงใจหายยิ่งขึ้น ของบางอย่างที่เคยรู้จักดี
ิ่
เมื่อยังเด็กๆ จนบัดนี้ก็คงยังเหลืออยู่บ้าง ต้นปีบใหญ่ ต้นพิกุลใหญ่ที่
เคยแย่งกันเก็บดอกกับเด็กๆ เดี๋ยวนี้ก็ยังคงอยู่ แผ่เงาร่มรื่น เด็กสอง

3. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
สามคนนั่งเล่นกันอยูใต้ต้นไม้เหล่านั้น พลอยก็ไม่รว่าลูกใครๆ ต้นไม้
่ ู้
ดัดที่เจ้าคุณพ่อก่อกระถางอิฐ ปลูกไว้เป็นแถวๆ ข้างตึกยังอยู่เกือบ
ครบ แต่ทำาท่าว่าจะโตเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ เพราะไม่มใครคอยดัดคอย
ี
ดู ต้นไม้ดัดที่เจ้าคุณพ่อเคยสนใจเป็นหนักหนา ลงมาเดินดูทั้งเวลา
เช้าและเวลาเย็น บัดนี้มีคนเอาเชือกไปขึงเป็นราวตากผ้า และมีผ้า
เก่าๆ ตากอยู่สองสามชิ้น พลอยแทบจะบอกไม่ถูกว่า ความรู้สึกของ
ตนในขณะนั้นเป็นอย่างไร ของทุกอย่างนั้นคุ้นเคยลูกตาจำาได้หมด
สิ้น แต่ของทุกอย่างนัน ก็เปลี่ยนไปในลักษณะที่น่าสมเพช เหมือน
้
กับคนๆ หนึ่งที่เคยมีสภาพเป็นอยู่อย่างดี แล้วมาเจ็บไข้ยากจนลง
พลอยเดินเลาะตึกเดินไปข้างหลังบ้าน ฝ่าความรกรุงรังและเศษขยะ
เข้าไป เรือนของแม่ยังอยู่ ถึงจะเก่าแก่มากก็ยังคงอยู่เป็นรูปเรือน เสา
บางต้นผุกร่อนไปจนแทบจะขาด และหลังคานันโหว่อยู่เป็นบางแห่ง
้
แต่เรือนทั้งหลังนั้นยังคงอยู่ ความหลังต่างๆ มากมายวูบกลับเข้าสู่
หัวใจ ภาพตนเองเมื่อยังเด็กๆ อยู่กับแม่บนเรือน หรือเล่นอยู่กับพ่อ
เพิ่มและคุณเชยที่ใต้ถุน ยังแจ่มใสอยู่ในความทรงจำา พลอยเหลือบดู
ระเบียงเรือนตรงเสาต้นทีแม่เคยชอบนั่ง ใจนั้นก็หวนคิดถึงแม่ จน
่
นำ้าตาไหลซึมออกมาโดยไม่รู้สึกตัว
"คุณพลอย !" เสียงใครเรียกชื่อพลอยเบาๆ ข้างหลัง ทำาให้พลอย
เหลียวไปดู หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่กับพื้นดิน พอพลอยหันหน้าไปดู หญิง
คนนั้นก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พลอยต้องเพ่งเจ้าของเสียงอยู่นาน
เพื่อฟื้นความจำาว่าคนๆ นั้นเป็นใคร หญิงนั้นมิใช่คนสูงอายุเพราะผม
ยังดำาอยู่ แต่หน้าตาซูบซีดร่างกายผ่ายผอม และดวงตาลึกกลวงจนดู
คล้ายคนแก่
"คุณพลอยจำาบ่าวไม่ได้เสียแล้วหรือ" หญิงนั้นพูดขึ้นแล้วก็ก้มหน้า
ร้องไห้
"ใคร" พลอยถามขึ้นอย่างฉงน "ฉันจำาไม่ได้จริงๆ ใครนี" ่
"พวงเจ้าค่ะ" หญิงนั้นตอบพลางสะอื้นพลาง
พลอยใจหายวาบรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆ ปากก็พูดว่า
"พวงหรือนี่ โธ่ฉันจำาไม่ได้จริงๆ แม่พวงซูบผอมไปมาก เจ็บไข้เป็น
อะไรไปหรือ"
พวงซึ่งมีฐานะเป็นพี่สะใภ้ของพลอย เพราะเป็นภรรยาคุณชิตคนแรก
ก้มหน้าร้องไห้อยู่อีกนาน แต่ก็ยงตอบพลอยตะกุกตะกักว่า
ั

4. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
"บ่าวนึกว่าคุณพลอยจำาบ่าวไม่ได้เสียแล้ว บ่าวไม่ได้เป็นอะไรหรอก
ซูบผอมไปอย่างนี้เอง"
เสียงพ่อเพิ่มถอนใจเบาๆ ด้วยความสงสาร แล้วพูดขึ้นว่า
"แม่พวง คุณชิตอยู่ไหนล่ะ"
"คุณไม่อยู่หรอกเจ้าค่ะ หายไปนานแล้วไม่กลับมาเลย บ่าวไม่รู้วาอยู่
่
ที่ไหน"
เสียงพ่อเพิ่มบ่นอุบอิบในลำาคอดังคล้ายๆ กับว่า "ก็ดีเหมือนกัน" แล้ว
ก็พูดกับพวงดังๆ ต่อไปว่า
"เขาไปตั้งแต่เมื่อไร"
"เมื่อคุณใหญ่ข้ามฟากไปอยู่กับคุณพลอยใหม่ๆ ก็ยงไปมาบ้างเป็น
ั
บางครั้ง แล้วก็หายไปเลย" พวงตอบ
"หลานๆ ฉันเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีทุกคนหรือแม่พวง" พลอยถาม
ขึ้น
"ของบ่าวมีอยู่สองคนเท่าที่คุณเคยเห็นนั่นแหละเจ้าค่ะ" พวงตอบ
แล้วก็ดูเหมือนจะร้องไห้หนักขึ้นอีกเมื่อพูดถึงลูก "แต่คนผู้หญิงเสียๆ
แล้ว เหลือคนผู้ชายคุณก็เอาไปด้วย เวลานีบ่าวอยู่คนเดียว"
้
พลอยรู้สึกสงสารพวงจับใจ อยากจะพูดจาปลอบโยน อยากจะช่วย
เหลือสัตว์ไม่มีบาป ผู้ที่โชคชาตาบันดาลให้ต้องรับเคราะห์กรรมอัน
หนัก ถ้าคุณชิตไม่เกิดต้องใจในตัวพวงแต่ครั้งกระนั้น ป่านนี้พวงก็
คงจะได้ลูกผัวที่เหมาะสม และชีวิตในครอบครัวเป็นสุขตามควรแก่
ฐานะ แต่เคราะห์กรรมบังคับให้พวงต้องเป็นเมียนาย เพื่อจะได้ถูก
ทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้านเก่าๆ ที่เกือบจะร้างเพราะขาดคนดูแล
ไปไหนไม่รอด
"คนเก่าๆ ยังมีใครเหลืออยู่บางไหมแม่พวง" พลอยถามต่อ
้
"ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ เหลือแต่พวงคนเดียว" พวงตอบ "เมื่อท่านสิ้นบุญ
และเผาแล้ว คนเก่าๆ เขาพากันออกไปเสียมาก ที่เหลือก็มีแต่คน
แก่ๆ ค่อยตายค่อยหมดไป บางคนลูกหลานเขาก็มารับไปอยู่ด้วย
บ่าวจะไปกับเขาบ้างก็ไม่รู้จะไปทางไหน คนรู้จักกันเขามาขออาศัย
อยู่ทโรงครัว บ่าวก็เลยให้เขาอยู่ เพราะจะได้มีเขาไว้เป็นเพื่อน" พวง
ี่
พูแก้ตัวเหมือนกับว่ากลัวพลอยจะดุ
"ไม่เป็นไรหรอกแม่พวง" พลอยตอบ "ดีแล้วจะได้มีใครเป็นเพื่อน
บ้าง"

5. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
"เดี๋ยวนี้คนข้างนอกเขาใช้เป็นทางเดินผ่านไปลงท่า ไปอาบนำ้าบ้าง
ซักผ้าบ้าง ลงเรือบ้าง บ่าวก็ไม่มปัญญาจะไปห้ามเขาได้ เพราะบ่าว
ี
เป็นผู้หญิงคนเดียว"
"ช่างเขาเถิดแม่พวง" พลอยพูดปลอบ "ฉันเห็นใจแล้ว ก็ขอบใจแม่
พวงมากที่ยงคอยเป็นหูเป็นตาไม่ทิ้งบ้าน แม่พวงอยู่ต่อไปเถิด ฉันจะ
ั
หาคนมาอยู่เป็นเพื่อน และจัดการบ้านนี้ให้เรียบร้อย"
พลอยเปิดกระเป๋าที่ถือไปด้วย หยิบเงินออกส่งให้พวงห้าสิบบาท
พร้อมกับพูดว่า "ฉันไม่ได้เอาเงินติดตัวมามาก ไม่ได้นึกว่าจะพบใคร
แม่พวงเอาไว้ใช้ก่อนเถิด วันหลังฉันจะส่งมาให้อีก"
ระหว่างที่นั่งเรือกลับบ้าน หลังจากที่ได้สำารวจดูบ้านจนทั่วแล้ว
พลอยก็นั่งรำาพึงถึงพวงด้วยความสงสารจับใจมาตลอดทาง พอลงเรือ
มาได้สักหน่อยพ่อเพิ่มก็พูดขึ้นว่า
June"นีแม่พลอยจะทำาอย่างไรกับบ้านนั้น"
่
Nik: "คุณหลวงเห็นฉันควรทำาอย่างไรเล่า" พลอยย้อนถาม
June"ถ้าเป็นของฉัน ฉันก็จะให้ใครเขาเช่า หรือขายไปเสียให้หมด
เรื่องหมดราว ทิ้งเอาไว้ก็รังแต่จะก่อความกังวล"
Nik: "เห็นจะขายไม่ได้หรอกคุณหลวง" พลอยตอบ "เมื่อคุณอุ่นเธอ
โอนให้ฉัน เธอบอกว่าอยากให้บานนี้ ตกไปเป็นของประไพ ฉันไป
้
ขายเธอจะได้โกรธฉันตาย"
June"แม่พลอยยังกลัวคุณอุ่นอยู่อีกหรือ"
Nik: "ยังคร้ามอยู่มากทีเดียว คุณหลวงเล่า"
June"ฉันก็ยังกลัวเหมือนกัน" พ่อเพิ่มหัวเราะ "เวลาเธอตาเขียวขึ้นมา
ฉันใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักที เฮ้อ ! คุณอุ่นนี่เธอหาเวรมาให้แม่
พลอยแท้ๆ ทีเดียว"
Nik: "คุณหลวงอย่าไปว่าเธอเลย เธอก็เจตนาดี ว่าแต่ฉันจะทำา
อย่างไรกับบ้านนี้เท่านั้น"
June"เช่าก็ไม่ได้ขายก็ไม่ได้ จะทำาอย่างไร" พ่อเพิ่มพูดลอยๆ
Nik: "ทิ้งไว้อย่างนี้ก็ไม่ได้" พลอยพูดต่อให้ "ฉันว่าจะช่วยทำาเสียให้
ดี แล้วหาคนเฝ้า"
June"ก็ดีหรอก แต่จะเสียสตางค์มากเท่านั้น" พ่อเพิ่มปรารภขึ้น

6. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
Nik: "ก็จะทำาอย่างไรได้เล่าคุณหลวง ถ้าจะทิ้งไว้จะยิงเสียใหญ่ ว่า
่
แต่ฉันจะได้ใครเป็นคนคอยดู เวลาซ่อมเวลาทำา คุณหลวงจะดูให้ฉัน
ได้ไหม"
June"เมื่อแม่พลอยไม่มใครจริงๆ ฉันก็ต้องดูให้ แต่เสร็จแล้วจะให้ใคร
ี
เฝ้า"
Nik: "พวงเขาก็ยงอยู" พลอยตอบ "ทางฝ่ายเราหาคนที่ไว้ใจได้ ไป
ั ่
ช่วยเฝ้าบ้านก็เห็นจะพอ แล้วก็มีคนดูแลอย่าให้กลับรกไปอีก"
June"ฉันกลัวอยู่อย่างเดียวเท่านัน" พ่อเพิ่มพูด "พอซ่อมเสร็จทำา
้
เสร็จ คนที่ออกไปแล้วก็จะกลับมาใหม่"
Nik: "คุณชิตใช่ไหม" พลอยถาม
June พ่อเพิ่มพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า "เมียเขาก็ยังอยูที่นั่นทังคน พอ
่ ้
เห็นแม่พลอยสนใจเขาก็จะกลับมาอยู่ จะทำาอย่างไรดี"
Nik: "จะทำาอย่างไรคุณหลวง" พลอยพูดทวนคำา "จะทำาอย่างไรดี
ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องด้วยเลย"
พ่อเพิ่มนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดขึ้นว่า
June"อย่าเพิ่งไปคิดถึงเขาแต่ตอนนี้เลย เราดูๆไปก่อน เขาอาจไม่มา
ก็ได้ แต่ถ้ามาจริงก็เอาไว้เป็นภาระฉันเอง"
Nik: "คุณหลวงจะทำาอย่างไร" พลอยถามอีก
June"เถอะน่า" พ่อเพิ่มพูด "ไว้ดูกันไปก็แล้วกัน ฉันก็นักเลงเหมือน
กันนี่นา"
คำาประกาศของพ่อเพิ่มว่าตนเป็นนักเลง ทำาให้พลอยอดหัวเราะไม่ได้
และเมื่อได้หัวเราะพ่อเพิ่มเสียแล้ว พลอยก็รู้สึกสบายใจขึ้น เรื่องที่
เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ดูจะเล็กลง
ต่อจากนั้นมา พลอยก็เริ่มซ่อมและทำาความสะอาดบ้านคลองบาง
หลวงให้คงสภาพเดิม พ่อเพิ่มเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยดูแลให้เสมอ
พ่อเพิ่มว่างเมื่อไรก็ข้ามฟากไปดูให้ บางทีก็ถึงนอนค้างที่นั่น พ่อเพิ่ม
เห็นสิ่งใดควรหรือไม่ควรทำา ก็นำาเรื่องมาปรึกษาหารือพลอยทุกครั้ง
ไป พ่อเพิ่มเป็นคนที่ไม่สนใจแยแสต่อเงินของตัวเอง มีมากก็ใช้มาก
ไม่มีก็ไม่ใช้ และการใช้เงินของพ่อเพิ่มก็เป็นไปโดยปราศจากความ
ระมัดระวัง พ่อเพิ่มไม่เคยคิดบัญชีรายได้รายจ่ายของตนเอง แม้แต่จะ
นึกถึงก็ไม่เคย แต่ในเรื่องที่เกี่ยวกับเงินของผู้อื่น เช่นในกรณีบูรณะ
บ้านคลองบางหลวงคราวนี้ ซึ่งพลอยเป็นผู้ออกเงิน พ่อเพิ่มก็บังเกิด
ความระมัดระวังและมีความละเอียดถีถ้วนอย่างน่าอัศจรรย์ เกือบจะ
่

7. นิก จูน ลีน่า
IB Thai P. 5
2010
เรียกได้วา พ่อเพิ่มเอาใจใส่กับเงินที่พลอยจะต้องใช้จ่ายทุกสตางค์
่
คอยระมัดระวังอย่างเข้มงวด มิให้เงินของน้องสาวรัวไหล เมื่อจ่ายไป
่
เท่าใดพ่อเพิ่มก็คอยดูให้ได้ผลตอบแทนคุ้มค่า จนพลอยนึกเลื่อมใส
อดไว้ในใจมิได้ก็พูดขึ้นในวันหนึ่งว่า
Nik: "ฉันไม่นึกเลย ว่าคุณหลวงจะระมัดระวังเรื่องเงินถึงเพียงนี้ ป่าน
นี้คุณหลวงมิรวยกว่าที่ฉันรู้ไปแล้วหรือ"
พ่อเพิ่มหัวเราะแล้วตอบว่า
June"ไม่จริงหรอกแม่พลอย ฉันอยู่อย่างไรก็อย่างนั้น ไม่เคยรวยกับ
เขาสักที"
Nik: "ทำาไมเล่าคุณหลวง คุณหลวงคิดเงินราวกับพ่อค้าน่าจะรำ่ารวย
ไม่แพ้คนอื่น"
June"ฉันคิดเป็นแต่เงินของคนอื่นเขาเท่านั้น" พ่อเพิ่มตอบ "ยิ่งเป็น
เงินของแม่พลอยที่เป็นน้อง ฉันก็ต้องระมัดระวังมาก เงินของฉันเอง
มันก็ไปอีกเรื่องหนึ่ง ไม่รู้มันหายไปไหนหมด เลยขี้เกียจดูเอง ให้เมีย
เขาดูให้ถึงได้มีพอกินพอใช้อยู่ทุกวันนี้ ผู้หญิงเขาเก่งกว่าเรา"
Nik: "แล้วเขาให้คุณหลวงใช้บ้างหรือเปล่า" พลอยอดถามไม่ได้
June"เขาจ่ายให้เป็นรายวัน" พ่อเพิ่มตอบหน้าตาเฉย
Nik: "วันละเท่าไร"
June"วันละสลึง ยังดีเสียอีก แต่ก่อนเขาให้วันละเฟื้องเท่านั้น"
พลอยต้องหัวเราะงอหาย เมื่อพ่อเพิ่มขยายความลับให้ฟังว่า ถูก
ภรรยาควบคุมอย่างไร และพ่อเพิ่มเองก็เห็นว่าเรื่องที่ตัวเล่าให้น้อง
สาวฟังนั้น เป็นเรื่องขบขันอยู่ไม่น้อย
Nik: "เขาบอกว่าถ้าเขาไม่จ่ายเป็นรายวัน ฉันไม่ค่อยกลับบ้าน" พ่อ
เพิ่มอธิบายเพิ่มเติม "แต่บางทีฉันก็ไม่กลับอยูนั่นเอง"
่