1. Ang Huli
(Salin ng unang dalawang talata ng The Catch ni Nadine Gordimer)
Dumadaan sa tapat nila tuwing umaga ang payat at matitipuno niyang binti, habang
sila’y nakahiga, walang ginagawa, sa matigas at makintab na buhangin. Masaya silang
nakahilata roon, nagpapasalamat na dinala sila ng agos palabas ng nakasasakal at
nakakahilong siyudad, ngunit dahil sanay silang magsabi ng oras ayon sa tugon ng
kanilang sistema sa iba’t ibang tension sa lungsod – iyakan ng mga bata sa katabing
apartment, ugong ng malalaking trak, kalampagan ng bisikleta sa umaga, agit -it ng mga
gulong sa kalsada, sagitsit ng mantika sa kawali, at sa mala-insektong ugong ng sabay-
sabay na pag-uusap, paglalakad, at pagkakamayaw ng mga kumakain sa tanghali –
pakiramdam nila’y parang hindi tumatakbo ang oras sa payapang dalampasigang sa alon
lamang nakikinig. Gustuhin man nilang magsaya, dahil sa inip ay hinahanap-hanay ng
kanilang katawan ang mga nakasanayan. Kung kaya ang papalapit nang papalapit na
lapat ng mga yapak sa buhangin, ang paghingal dahil sa init ng lalaking nakasuot ng
pantalong kupas at nakatupi, ang pagdaan nito sa kanilang may ulunan hanggang sa
makalayo ito sa dalampasigan at mabuo sa kanilang paningin – ang pagdaraan ng
mangingisdang Indian na ito ay nakawilihan na nilang abangan. Dahil sa kanyang pag-
alis at pagdating nahahati-hati ang umaga sa tatlong panahon; ang maaga at maikling
oras bago siya dumaan, ang oras na siya’y dumadaan, at ang mahaba at mainit na
katanghaliang sumusunod kapat siya’y nakaalis na. At makalipas ang ilang araw, bumati
na siya ng magandang umaga, at pagtingin nila sa kanya’y napuna nilang mahaba ang
kanyang mukha at malapad ang kanyang makintab at maitim na noon. Bumabalot sa
kanyang anit ang kulot na kulot na buhok na lalo pang binigyang-buhay ng matitingkad
na uban. Matangos ang kanyang ilong na may kurba – ang ganitong ilong ay
nakakainggit na sa mga Indian lamang ipinagkaloob. Maiitim ang kanyang mga mata, at
hbahagyang namula sa tama ng araw. Maluwang ang kanyang bibig at sa matipuno
niyang pagngiti ay lumalabas ang ngipin niyang walang sira at ulos-ulos, na bahagyang
nakaungos tulad ng ngiping panggagat ng ilang hayop. Ngunit makikilala na nila siya sa
kanyang mga binti, sa maitim at magaspang niyang talampakan kung saan ang
hinlalaki’y may itim na balahibo, sa matigas at mahabang lulod na ballot ng makintab na
balat, sa hila ng litid sa kanyang bukong-bkong sa paa, na katulad ng higit at hapit ng
lubid sa mga layag ng barko.
The Catch (first two paragraphs)
Nadine Gordimer
His thin strong bony legs passed by at eye level every morning as they lay, stranded on
the hard smooth sand. Washed up thankfully out of the swirl and buffet of the city, they
were happy to lie there, but because they were accustomed to telling the time by their
nerve’s response to the different tensions of the city – children crying in flats, lorries
going heavily and bicycles jangling for early morning, skid of tyres, sound of frying and
the human insect noise of thousands talking and walking and eating at midday – the
tensionless shore keyed only to the tide gave them a sense of timelessness that,
however much they rejoiced mentally, troubled their habit-impressed bodies with a lack
of pressure. So the sound of his feet, thudding nearer over the sand, passing their heads
with the deep sound of a man breathing in the heat above the rolled up, faded trousers,
passing away up the beach and shrinking into the figure of an Indian fisherman, began
to be something to be waited for. His coming and going divided the morning into three;
the short early time before he passed, the time when he was actually passing, and the
largish chunk of warm midday that followed when he had gone. After a few days, he
began to sasy good morning, and looking up they found his face, a long head with a
shining dark dome surrounded with curly hair given a stronger liveliness by the sharp
coarse strokes of grey hairs, the beautiful carved nose handed out so impartially to
Indians, dark eyes slightly blood-shot from the sun, a wide muscular mouth smiling on
strong uneven teeth that projected slightly like the good useful teeth of an animal. But it
was by his legs they would have known him; the dark, dull skinned feet with the few
black hairs on the big toe, the long hard shaft of the shin tightly covered with smooth
shining skin, the pull of the tendons at his ankle like the taut ropes that control the sails
of a ship.
2. Ang Huli
(Salin ng unang dalawang talata ng The Catch ni Nadine Gordimer)
Dumadaan sa tapat nila tuwing umaga ang payat at matitipuno niyang
binti, habang sila’y nakahiga, walang ginagawa, sa matigas at makintab
na buhangin.
Masaya silang nakahilata roon, nagpapasalamat na dinala sila ng agos
palabas ng nakasasakal at nakakahilong siyudad, ngunit dahil sanay
silang magsabi ng oras ayon sa tugon ng kanilang sistema sa iba’t ibang
tension sa lungsod – iyakan ng mga bata sa katabing apartment, ugong
ng malalaking trak, kalampagan ng bisikleta sa umaga, agit-it ng mga
gulong sa kalsada, sagitsit ng mantika sa kawali, at sa mala-insektong
ugong ng sabay-sabay na pag-uusap, paglalakad, at pagkakamayaw ng
mga kumakain sa tanghali – pakiramdam nila’y parang hindi tumatakbo
ang oras sa payapang dalampasigang sa alon lamang nakikinig.
Gustuhin man nilang magsaya, dahil sa inip ay hinahanap-hanay ng
kanilang katawan ang mga nakasanayan. Kung kaya ang papalapit nang
papalapit na lapat ng mga yapak sa buhangin, ang paghingal dahil sa init
ng lalaking nakasuot ng pantalong kupas at nakatupi, ang pagdaan nito
sa kanilang may ulunan hanggang sa makalayo ito sa dalampasigan at
mabuo sa kanilang paningin – ang pagdaraan ng mangingisdang Indian
na ito ay nakawilihan na nilang abangan.
Dahil sa kanyang pag-alis at pagdating nahahati-hati ang umaga sa
tatlong panahon; ang maaga at maikling oras bago siya dumaan, ang
oras na siya’y dumadaan, at ang mahaba at mainit na katanghaliang
sumusunod kapat siya’y nakaalis na. At makalipas ang ilang araw, bumati
na siya ng magandang umaga, at pagtingin nila sa kanya’y napuna nilang
mahaba ang kanyang mukha at malapad ang kanyang makintab at
maitim na noon. Bumabalot sa kanyang anit ang kulot na kulot na buhok
na lalo pang binigyang-buhay ng matitingkad na uban.
Matangos ang kanyang ilong na may kurba – ang ganitong ilong ay
nakakainggit na sa mga Indian lamang ipinagkaloob. Maiitim ang kanyang
mga mata, at hbahagyang namula sa tama ng araw. Maluwang ang
kanyang bibig at sa matipuno niyang pagngiti ay lumalabas ang ngipin
niyang walang sira at ulos-ulos, na bahagyang nakaungos tulad ng
ngiping panggagat ng ilang hayop.
Ngunit makikilala na nila siya sa kanyang mga binti, sa maitim at
magaspang niyang talampakan kung saan ang hinlalaki’y may itim na
balahibo, sa matigas at mahabang lulod na ballot ng makintab na balat,
sa hila ng litid sa kanyang bukong-bkong sa paa, na katulad ng higit at
hapit ng lubid sa mga layag ng barko.
3. Ang Huli
(Salin ng unang dalawang talata ng The Catch ni Nadine Gordimer)
Dumadaan sa tapat nila tuwing umaga ang payat at matitipuno niyang
binti, habang sila’y nakahiga, walang ginagawa, sa matigas at makintab
na buhangin.
Masaya silang nakahilata roon, nagpapasalamat na dinala sila ng agos
palabas ng nakasasakal at nakakahilong siyudad, ngunit dahil sanay
silang magsabi ng oras ayon sa tugon ng kanilang sistema sa iba’t ibang
tension sa lungsod – iyakan ng mga bata sa katabing apartment, ugong
ng malalaking trak, kalampagan ng bisikleta sa umaga, agit-it ng mga
gulong sa kalsada, sagitsit ng mantika sa kawali, at sa mala-insektong
ugong ng sabay-sabay na pag-uusap, paglalakad, at pagkakamayaw ng
mga kumakain sa tanghali – pakiramdam nila’y parang hindi tumatakbo
ang oras sa payapang dalampasigang sa alon lamang nakikinig.
Gustuhin man nilang magsaya, dahil sa inip ay hinahanap-hanay ng
kanilang katawan ang mga nakasanayan. Kung kaya ang papalapit nang
papalapit na lapat ng mga yapak sa buhangin, ang paghingal dahil sa init
ng lalaking nakasuot ng pantalong kupas at nakatupi, ang pagdaan nito
sa kanilang may ulunan hanggang sa makalayo ito sa dalampasigan at
mabuo sa kanilang paningin – ang pagdaraan ng mangingisdang Indian
na ito ay nakawilihan na nilang abangan.
Dahil sa kanyang pag-alis at pagdating nahahati-hati ang umaga sa
tatlong panahon; ang maaga at maikling oras bago siya dumaan, ang
oras na siya’y dumadaan, at ang mahaba at mainit na katanghaliang
sumusunod kapat siya’y nakaalis na. At makalipas ang ilang araw, bumati
na siya ng magandang umaga, at pagtingin nila sa kanya’y napuna nilang
mahaba ang kanyang mukha at malapad ang kanyang makintab at
maitim na noon. Bumabalot sa kanyang anit ang kulot na kulot na buhok
na lalo pang binigyang-buhay ng matitingkad na uban.
Matangos ang kanyang ilong na may kurba – ang ganitong ilong ay
nakakainggit na sa mga Indian lamang ipinagkaloob. Maiitim ang kanyang
mga mata, at hbahagyang namula sa tama ng araw. Maluwang ang
kanyang bibig at sa matipuno niyang pagngiti ay lumalabas ang ngipin
niyang walang sira at ulos-ulos, na bahagyang nakaungos tulad ng
ngiping panggagat ng ilang hayop.
Ngunit makikilala na nila siya sa kanyang mga binti, sa maitim at
magaspang niyang talampakan kung saan ang hinlalaki’y may itim na
balahibo, sa matigas at mahabang lulod na ballot ng makintab na balat,
sa hila ng litid sa kanyang bukong-bkong sa paa, na katulad ng higit at
hapit ng lubid sa mga layag ng barko.
