YMCA
Your SlideShare is downloading.
×
Check these out next
Recommended
More Related Content
More from GURT Resource Centre (20)
Grupy
- 1. GRUPY SAMOPOMOCOWE SPOSÓB NA AKTYWIZACJĘ SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ BORIS 2009
- 2. GRUPY W ŻYCIU CZŁOWIEKA CZŁOWIEK JAKO ISTOTA SPOŁECZNA ŻYJE WE WSPÓLNOCIE I PRZY JEJ POMOCY ZASPAKAJA SWOJE POTRZEBY. JEGO ŻYCIE PRZEBIEGA W BARDZO ZŁOŻONEJ RZECZYWISTOŚCI, SKŁADAJĄCEJ SIĘ Z NIEZLICZONEJ ILOŚCI KONTEKSTÓW SPOŁECZNYCH (kontekst rodzinny, sąsiedzki, edukacyjny, zawodowy, religijny, rekreacyjny, itp.). KAŻDY Z KONTEKSTÓW ZWIĄZANY JEST Z ISTNIENIEM CHARAKTERYSTYCZNYCH DLA NIEGO GRUP, DO KTÓRYCH CZŁOWIEK W CIĄGU SWOJEGO ŻYCIA PRZYSTĘPUJE. ICH ILOŚĆ JEST NIEZLICZONA I NIE SPOSÓB ICH WSZYSTKICH WYMIENIĆ. NALEŻY JEDNAK ODPOWIEDZIEĆ SOBIE NA PYTANIA: CO KIERUJE JEGO POSTĘPOWANIEM? DLACZEGO PRZYŁĄCZA SIĘ DO TEJ, CZY INNEJ GRUPY?
- 3. MOTYWACJA TO UKŁAD MOTYWÓW LUDZKIEGO POSTĘPOWANIA, CZYLI WEWNĘTRZNY MECHANIZM, KTÓRY URUCHAMIA I ORGANIZUJE ZACHOWANIE CZŁOWIEKA ORAZ KIERUJE NA OSIĄGNIECIE CELU.
- 4. MOTYWACJA CELE MOGĄ BYĆ: DODATNIE, czyli takie do osiągnięcia których zmierzamy UJEMNE, czyli te których staramy się unikać
- 5. PROCESY MOTYWACYJNE PROCESY MOTYWACYJNE ZARÓWNO DODATNIE, JAK I UJEMNE CHARAKTERYZUJĄ SIĘ TAKIMI SAMYMI CECHAMI: mają kierunek, co oznacza że pobudzają do osiągania lub do unikania określonych stanów, posiadają natężenie, czyli ich pobudzenie oznacza przyrost lub spadek sił, towarzyszą im określone stany emocjonalne, które w przypadku spełnienia pragnień lub uniknięcia spełnienia obaw są dodatnie, natomiast w przypadku gdy spełniają się obawy lub gdy pragnienie nie zostanie spełnione pojawiają się emocje negatywne.
- 6. MOTYWACJA – POTRZEBY PODSTAWOWYM ELEMENTEM WARUNKUJĄCYM POJAWIENIE SIĘ MOTYWACJI SĄ POTRZEBY, OZNACZAJĄCE ODCZUWANY PRZEZ CZŁOWIEKA BRAK CZEGOŚ – BRAK OKREŚLONEJ SUBSTANCJI, PRZEDMIOTU LUB OSOBY.
- 7. POTRZEBY LICZBA LUDZKICH POTRZEB JEST NIEOGRANICZONA, STANOWIĄ ONE ŹRÓDŁO JEGO AKTYWNOŚCI, W ZWIĄZKU Z DĄŻENIEM DO ICH RELATYWNIE SZEROKIEGO ZASPOKOJENIA. NIEZASPOKOJENIE POTRZEB PROWADZI DO FRUSTRACJI.
- 8. HIERARCHIA POTRZEB WG ABRAHAMA MASLOWA SAMOREALIZACJA POTRZEBY ESTETYCZNE POTRZEBY POZNAWCZE SZACUNEK PRZYNALEŻNOŚĆ BEZPIECZEŃSTWO POTRZEBY FIZJOLOGICZNE
- 9. KORZYŚCI Z PRZYNALEŻNOŚCI DO GRUP WIĄZANIE SIĘ Z GRUPAMI WYJAŚNIANE JEST W KATEGORIACH WYMIANY SPOŁECZNEJ – LUDZIE STARAJĄ SIĘ ODWDZIĘCZAĆ ZA WYŚWIADCZONE DOBRO, PRZYSŁUGĘ I TEGO SAMEGO OCZEKUJĄ OD INNYCH. DOKONUJĄC WYBORU GRUPY CZŁOWIEK ROZPATRUJE TO NAJCZĘŚCIEJ W KATEGORIACH ZYSKÓW I STRAT, JAKIE UCZESTNICTWO W DANEJ GRUPIE MOŻE PRZYNIEŚĆ. ZDANIEM FOA I FOA ISTNIEJE 6 RODZAJÓW KORZYŚCI PŁYNĄCYCH Z PRZYNALEŻNOŚCI DO GRUPY: MIŁOŚĆ PIENIĄDZE STATUS INFORMACJE DOBRA USŁUGI
- 10. PRZYSTĘPOWANIE DO GRUP DECYZJA O PRZYSTĄPIENIU DO DANEJ GRUPY PODEJMOWANA JEST PO ANALIZIE JEJ ATRAKCYJNOŚCI, BĘDĄCEJ WYPADKOWĄ BILANSU ZYSKÓW I KOSZTÓW ZWIĄZANYCH Z PRZYSTĄPIENIEM I POZOSTANIEM W JEJ STRUKTURACH. BILANS JEST UZALEŻNIONY OD OCZEKIWANYCH ILOŚCI I RODZAJÓW ZYSKÓW ORAZ PRZEWIDYWANYCH KOSZTÓW, JAKIE NALEŻY PONIEŚĆ PRZYSTĘPUJĄC DO DANEJ GRUPY – CZAS, ENERGIA, POŚWIĘCANE NA JEJ RZECZ ZASOBY.
- 11. GRUPA: DAJE MOŻLIWOŚĆ ZMIERZENIA SIĘ ZE SWOIMI PROBLEMAMI DAJE MOŻLIWOŚĆ PEŁNIEJSZEGO I BARDZIEJ WSZECHSTRONNEGO SPOJRZENIA NA DANY PROBLEM STANOWI ŹRÓDŁO SIŁY DLA TWORZĄCYCH JĄ LUDZI DOSTARCZA WSPARCIA EMOCJONALNEGO
- 12. CO TO JEST GRUPA? GRUPĄ SĄ DWIE LUB WIĘCEJ OSÓB MIĘDZY, KTÓRYMI ISTNIEJE BEZPOŚREDNIA INTERAKCJA, KTÓRE POSIADAJĄ USTALONE WSPÓLNE NORMY, MAJĄ WSPÓLNY CEL, TWORZĄ ROZWINIĘTĄ STRUKTURĘ GRUPOWĄ I MAJĄ POCZUCIE ODRĘBNOŚCI SWOJEJ GRUPY W STOSUNKU DO INNYCH GRUP.
- 13. WYRÓŻNIAMY: GRUPY NIESPOŁECZNE GRUPY SPOŁECZNE
- 14. GRUPY SPOŁECZNE TO ZBIOROWOŚCI: WZGLĘDNIE TRWAŁE, W ODRÓŻNIENIU NP.: OD GRUPY PASAŻERÓW POCIĄGU ZORGANIZOWANE I USTRUKTURALIZOWANE, W KTÓRYCH POSZCZEGÓLNE ROLE CZŁONKÓW SĄ WYRAŹNIE ZDEFINIOWANE W KTÓRYCH ZACHODZĄ WZGLĘDNIE TRWAŁE STOSUNKI I INTERAKCJE SKŁADAJĄCE SIĘ Z WYBRANEJ I OGRANICZONEJ LICZBY CZŁONKÓW
- 15. GRUPY SPOŁECZNE MOŻEMY ROZPATRYWAĆ W DWÓCH ASPEKTACH: ZADANIOWYM ODNOSZĄCYM SIĘ DO TEGO JAKI CEL, JAKIE ZADANIA GRUPA STAWIA SOBIE DO WYKONANIA, WIĄŻE SIĘ ON Z CZYNNIKIEM PRODUKTYWNOŚCI GRUPY SPOŁECZNYM, KTÓRY ODNOSI SIĘ DO MIEJSCA W GRUPIE POSZCZEGÓLNYCH CZŁONKÓW ORAZ WZAJEMNYCH ZALEŻNOŚCI MIĘDZY NIMI, JEST ON ZWIĄZANY Z CZYNNIKIEM SPÓJNOŚCI POMIĘDZY CZŁONKAMI GRUP
- 16. WYRÓŻNIAMY TRZY RODZAJE ZADAŃ REALIZOWANYCH PRZEZ GRUPY ZADANIA PRODUKCYJNE ZADANIA DYSKUSYJNE ZADANIA POLEGAJĄCE NA ROZWIĄZYWANIU PROBLEMÓW
- 17. KLASYFIKACJE GRUP SPOŁECZNYCH ZE WZGLĘDU NA LICZEBNOŚĆ GRUPY: grupy małe i wielkie, ZE WZGLĘDU NA CZAS TRWANIA: grupy krótko i długotrwałe ZE WZGLĘDU NA SPOSÓB REKRUTACJI DO GRUPY: członkiem grupy zostaje się przez przypisanie, członkiem zostaje się w drodze osobistego wyboru, ZE WZGLĘDU NA RODZAJ PODEJMOWANYCH DZIAŁAŃ: grupy jednofunkcyjne podejmujące generalnie jeden rodzaj działalności, grupy wielofunkcyjne, w których działania dotyczą wielu płaszczyzn, pomagając przy tym w realizacji różnych aspiracji, ZE WZGLĘDU NA SPOSÓB ZORGANIZOWANIA: grupy formalne, których działanie jest regulowane przez różnego rodzaju przepisy prawne (regulaminy, statuty), określające zasady funkcjonowania, odpowiedzialności itp., grupy nieformalne, które nie posiadają oficjalnej i prawnej struktury, ZE WZGLĘDU NA CEL POWOŁANIA: grupy ukierunkowane na wykonanie konkretnego zadania, grupy ukierunkowane na siebie samą, w których najważniejszą rzeczą jest sprawa bycia z innymi, więzi emocjonalne, wykorzystywane jako sposób bycia potrzebnym, zaspokojenie potrzeby przynależności, ucieczki przed samotnością
- 18. PIĘĆ PODSTAWOWYCH CECH MAŁYCH GRUP SPOŁECZNYCH CEL, do jakiego zmierza, INTERAKCJE, w jakich pozostają jej członkowie zmierzając do określonego celu, STRUKTURA GRUPOWA – podział ról, władzy, hierarchia zależności, STOPIEŃ SPÓJNOŚCI, czyli więzi między członkami, DYNAMIKA ROZWOJOWA – każda grupa w trakcie swojego funkcjonowanie przechodzi przez różne fazy rozwoju.
- 19. GŁÓWNE SPOSOBY POWSTAWANIA GRUP SPONTANICZNY LUB ZAMIERZONY Z INICJATYWY JEDNEJ OSOBY LUB PEWNEGO ZGROMADZENIA DOBROWOLNIE LUB Z NAKAZU DLA ZASPOKOJENIA POTRZEB INDYWIDUALNYCH SWOICH UCZESTNIKÓW LUB POTRZEBY SPOŁECZNEJ NAJCZĘŚCIEJ MAMY DO CZYNIENIA ZE SPLOTEM WYMIENIONYCH OKOLICZNOŚCI
- 20. RODZAJE GRUP GRUPY SKUPIAJĄCE LUDZI ZDYSKWALIFIKOWANYCH PRZEZ SPOŁECZEŃSTWO JAKO „NORMALNYCH” np.: alkoholicy, byli skazani, narkomani, homoseksualiści, psychicznie upośledzeni. GRUPY OSÓB ŻYJĄCYCH Z LUDŹMI „NAZNACZONYMI” I CIERPIĄCYCH KONSEKWENCJĘ TEGO PIĘTNA np.: małżonkowie, dzieci alkoholików, chorych psychicznie, więźniów. GRUPY LUDZI Z PROBLEMAMI NIEPOWODUJĄCYMI „NAZNACZENIA” SPOŁECZNEGO, ALE PRZYCZYNIAJĄCYCH SIĘ DO SPOŁECZNEJ IZOLACJI np.; wdowy, samotne matki lub ojcowie, rodzice dzieci nieuleczalnie chorych. GRUPY ETNICZNE, RELIGIJNE, RASOWE jako środek obrony przed dyskryminacją oraz w celu zachowania własnej tożsamości kulturowej.
- 21. GRUPY PROMUJĄCE ZMIANY WYRÓŻNIAMY TRZY PODSTAWOWE RODZAJE GRUP, KTÓRE POWOŁYWANE SĄ PO TO, ŻEBY ZAINICJOWAĆ W CZŁOWIEKU JAKĄŚ PRZEMIANĘ I SĄ TO: GRUPYTRENINGOWE GRUPY TERAPEUTYCZNE GRUPY SAMOPOMOCOWE
- 22. GRUPY TRENINGOWE SŁUŻĄ WYPOSAŻENIU CZŁOWIEKA W WIEDZĘ I UMIEJĘTNOŚCI, KTÓRYCH MU BRAKUJE, A KTÓRE CHCIAŁBY POSIADAĆ. W GRUPACH TEGO RODZAJU ZDOBYWA SIĘ UMIEJĘTNOŚCI ZWIĄZANE Z KOMUNIKACJĄ, SŁUCHANIEM, PODEJMOWANIEM DECYZJI, ROZWIĄZYWANIEM KONFLIKTÓW. MOGĄ ONE RÓWNIEŻ ZAJMOWAĆ SIĘ ROZWIĄZYWANIEM PROBLEMÓW ŻYCIOWYCH np.: jak wychowywać dzieci, gospodarować budżetem. PRACA TAKIEJ GRUPY JEST ZBLIŻONA DO ZAJĘĆ SZKOLNYCH, ZAŚ GRUPY SĄ POWOŁYWANE NA OKREŚLONY CZAS NIEZBĘDNY DO ZDOBYCIA WIEDZY LUB UMIEJĘTNOŚCI Z DANEGO ZAKRESU. LIDER ROŻNI SIĘ OD POZOSTAŁYCH CZŁONKÓW GRUPY TYLKO TYM, ŻE JEST SPECJALISTĄ W DZIEDZINIE (nie musi jednak posiadać z tego zakresu dyplomów wyższych uczelni), KTÓRĄ OBEJMUJE TRENING.
- 23. GRUPY TERAPEUTYCZNE MAJĄ ZA ZADANIE UŁATWIĆ LUDZIOM ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW, WOBEC KTÓRYCH SĄ BEZRADNI I POTRZEBUJĄ FACHOWEJ POMOCY, ABY OSIĄGNĄĆ ZMIANĘ. GRUPY TEGO RODZAJU MUSZĄ BYĆ PROWADZONE PRZEZ WYKWALIFIKOWANYCH TERAPEUTÓW (NAJCZĘŚCIEJ TWORZONE W PLACÓWKACH LECZNICTWA PSYCHIATRYCZNEGO). SPOTKANIA GRUP TERAPEUTYCZNYCH WINNY ODBYWAĆ SIĘ REGULARNIE.
- 24. GRUPY SAMOPOMOCOWE TO GRUPY ZŁOŻONE Z OSÓB, KTÓRE BORYKAJĄ SIĘ Z PODOBNYMI PROBLEMAMI I SĄ NASTAWIONE NA WZAJEMNĄ POMOC. KŁADĄ ONE NACISK NA WZAJEMNE ODDZIAŁYWANIE TWARZĄ W TWARZ I NA OSOBISTĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ CZŁONKÓW. NIE SĄ ONE PROWADZONE PRZEZ WYKWALIFIKOWANYCH TERAPEUTÓW, CHOCIAŻ CZĘSTO Z TAKIMI OSOBAMI UTRZYMUJE SIĘ KONTAKT I KORZYSTA Z ICH POMOCY W SYTUACJACH TRUDNYCH. LIDEREM GRUPY JEST NAJCZĘŚCIEJ OSOBA, KTÓRA JEST DOTKNIĘTA TYM SAMYM PROBLEMEM CO POZOSTALI CZŁONKOWIE.
- 25. GRUPY WSPARCIA PRZYKŁADEM GRUPY SAMOPOMOCOWEJ MOŻE BYĆ GRUPA WSPARCIA DOSTARCZAJĄCA POMOCY PSYCHOLOGICZNEJ, WZMACNIAJĄCA W DĄŻENIU DO POKONANIA TRUDNOŚCI, NIOSĄCA POMOC W ODZYSKANIU WIARY W SIEBIE I POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI. SKUPIA ONA LUDZI O PODOBNYCH PROBLEMACH ŻYCIOWYCH DOT. ICH SAMYCH LUB ICH BLISKICH, KTÓRYCH CELEM JEST WZAJEMNE ZAPEWNIENIE POMOCY I OPARCIA W RADZENIU SOBIE Z WŁASNYMI PROBLEMAMI, W DOSKONALENIU SWOJEGO PSYCHOLOGICZNEGO FUNKCJONOWANIA ORAZ ZWIĘKSZONEJ SKUTECZNOŚCI WŁASNYCH DZIAŁAŃ – NIE JESTEM SAM, RAZEM ŁATWIEJ. ŹRÓDŁEM POMOCY JEST TU WZAJEMNY WYSIŁEK, UMIEJĘTNOŚCI I WIEDZA CZŁONKÓW. GRUPY WSPARCIA MOGĄ BYĆ TWORZONE I PROWADZONE WYŁĄCZNIE PRZEZ SAMYCH ZAINTERESOWANYCH, ALE TEŻ ICH CZŁONKAMI MOGĄ BYĆ PROFESJONALIŚCI Z RÓŻNYCH DZIEDZIN: PSYCHOLOGII, PEDAGOGIKI itp.. GRUPĘ TAKĄ OKREŚLAMY JAKO PROFESJONALNĄ GRUPĘ WSPARCIA.
- 26. GRUPY SAMOPOMOCOWE MOGĄ KONCENTROWAĆ SIĘ NA PROBLEMACH, KTÓRE: GDY RAZ DOTKNĄ CZŁOWIEKA, TRAPIĄ GO DO KOŃCA ŻYCIA I SKAZUJĄ OSOBY NIM DOTKNIĘTE NA CIĄGŁĄ WALKĘ np.: uzależnienie od alkoholu, hazardu, MAJĄ CHARAKTER CZASOWY I ICH CZŁONKOWIE SPOTYKAJĄ SIĘ TYLKO DO CHWILI DOPÓKI POTRZEBUJĄ WZAJEMNEJ POMOCY I WSPARCIA, np.: osoby, które straciły bliskiego członka rodziny, matki samotnie wychowujące dzieci.
- 27. IDEA SAMOPOMOCY IDEA SAMOPOMOCY TKWI W WYZWALANIU UŚPIONYCH SIŁ WEWNĘTRZNYCH I MOCNYCH STRON JEDNOSTKI SAMOPOMOCOWEJ, KTÓRĄ MOŻE BYĆ ZARÓWNO POJEDYNCZY CZŁOWIEK, JAK I GRUPA ORAZ SPOŁECZNOŚCI W ODPOWIEDZI NA POJAWIAJĄCE SIĘ POTRZEBY I PROBLEMY.
- 28. IDEA SAMOPOMOCY W SAMOPOMOCY NACISK POŁOŻONY JEST NA SAMOSTANOWIENIE, POLEGANIE NA SAMYM SOBIE, PRZEJĘCIE KONTROLI NAD WŁASNYM ŻYCIEM, TWÓRCZOŚĆ WŁASNĄ I KONIECZNOŚĆ WYKORZYSTYWANIA WŁASNYCH ZASOBÓW W CELU PRZECIWDZIAŁANIA NIEKORZYSTNYM SYTUACJOM.
- 29. IDEA SAMOPOMOCY DOŚWIADCZENIA SAMOPOMOCY SPRZYJAJĄ ROZWOJOWI KOMPETENCJI I UMIEJĘTNOŚCI, CO Z KOLEI POZWALA NA TWORZENIE NOWYCH, POZA BIUROKRATYCZNYCH SPOSOBÓW ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW I RADZENIA SOBIE CORAZ SKUTECZNIEJ Z BIUROKRATYCZNYMI STRUKTURAMI. DLA SAMOPOMOCY NIEZWYKLE ISTOTNE JEST ZNACZENIE SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ, SĄSIEDZTWA, WARTOŚCI DUCHOWYCH I SAMOWYSTARCZALNOŚCI.
- 30. POTRZEBA SAMOPOMOCY WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE POCZUCIE BEZRADNOŚCI I OSAMOTNIENIA BRAK WPŁYWU NA ŻYCIE POLITYCZNE ZANIK WIĘZI SĄSIEDZKICH, RODZINNYCH (życzliwych kontaktów) ZWIĘKSZAJĄCY SIĘ INDYWIDUALIZM POCZUCIE IZOLACJI WE WŁASNYM ŚRODOWISKU
- 31. GŁÓWNE WARTOŚCI SAMOPOMOCY PARTYCYPACJA PARTNERSTWO (każdy jest tak samo ważny) PODMIOTOWOŚĆ (empowerment) BEZPOŚREDNIOŚĆ NIEFORMALNOŚĆ WYMIANA (branie-dawanie)
- 32. WYMIARY SAMOPOMOCY INDYWIDUALNY PRZEZWYCIĘŻENIE PROBLEMU BAZUJĄC NA SILNEJ WOLI GRUPOWY WZAJEMNA POMOC CZŁONÓW GRUPY W CELU ROZWIĄZANIA PROBLEMU WSPÓLNOTOWY WYKORZYSTANIE ZASOBÓW WSPÓLNOTY LOKALNEJ DLA ROZWIĄZANIA PROBLEMÓW
- 33. FORMY SAMOPOMOCY SAMOPOMOC W ZALEŻNOŚCI OD POTRZEB I WARUNKÓW MOŻE PRZYBIERAĆ RÓŻNE FORMY NP.: POMOC WZAJEMNĄ, SAMOOPIEKĘ, SAMOPOMOC POPRZEZ LEKTURY CZY TEŻ PROGRAMY KOMPUTEROWE, PROGRAMY WSPOMAGANE PRZEZ PROFESJONALISTÓW.
- 34. POTENCJAŁ GRUP SAMOPOMOCOWYCH TKWI W: PODSTAWOWYCH ZASADACH, DO KTÓRYCH ZALICZAMY: SAMOSTANOWIENIE, TERAPEUTYCZNY WPŁYW POMAGANIA NA POMAGAJĄCEGO, FAKT ŻE KONSUMENT JEST JEDNOCZEŚNIE PRODUCENTEM, WZROŚCIE ZASOBÓW, UPODMIOTOWIENIU, RESTRUKTURYZACJI POMOCY, POCZUCIU WSPÓLNOTY, MECHANIZMACH DECYDUJĄCYCH O ICH SKUTECZNOŚCI – WYMIANA I OTWARTOŚĆ, NIEZALEŻNOŚCI.
- 35. KORZYŚCI Z PRZYNALEŻNOŚCI DO GRUPY DLA POJEDYNCZEGO CZŁOWIEKA SAMODOSKONALENIE SAMOAKCEPTACJA AKCEPTACJA PRZEZ INNYCH POKONANIE NIEŚMIAŁOŚCI I ZAHAMOWAŃ W KONTAKTACH Z INNYMI ZWIĘKSZENIE LUB WYKSZTAŁCENIE UMIEJĘTNOŚCI WYRAŻANIA UCZUĆ I MYŚLI PRZEŁAMYWANIE SAMOTNOŚCI I IZOLACJI WYDOBYCIE ZE STANU PRZYGNĘBIENIA UKSZTAŁTOWANIE UMIEJĘTNOŚCI POMAGANIA ZAINTERESOWANIE SPRAWAMI INNYCH ROZWIJANIE ŻYCIOWEJ ZARADNOŚCI OBUDZENIE NADZIEI
- 36. FUNKCJE GRUP SAMOPOMOCOWYCH ZWIĄZANE Z ZASPAKAJANIEM POTRZEB I ASPIRACJI CZŁONKÓW GRUPY FUNKCJA AFILIACJI jest odpowiedzią na potrzebę przynależności, jej zaspokojenie warunkuje równowagę psychiczną. FUNKCJA EKSPRESYJNA umożliwia jednostce samorealizację, poprzez rozwijanie zainteresowań, pogłębienie wiedzy. FUNKCJA POMOCOWA jest związana z niesieniem bezpośredniej pomocy swoim członkom w chwili gdy znajdą się oni w potrzebie.
- 37. FUNKCJE GRUP SAMOPOMOCOWYCH ZWIĄZANE Z ZASPAKAJANIEM POTRZEB SZERSZEJ SPOŁECZNOŚCI FUNKCJA INTEGRACYJNA – polega na udziale w tworzeniu lub odbudowaniu więzi społecznych, doprowadzenia do zbliżanie się do siebie przedstawicieli danej społeczności. FUNKCJA WYCHOWAWCZA polega, w szczególności na przyczynianiu się do swoistego wychowania społeczeństwa, uczenia tolerancji i akceptacji dla osób niepełnosprawnych czy upośledzonych, wrażliwości na los drugiego człowieka. FUNKCJA REPREZENTACJI – przedstawianie interesów grup, negocjacji z sektorem publicznym – jest to funkcja grupy nacisku.
- 38. ETAPY TWORZENIA GRUPY ROZPOZNANIE PROBLEMU OPRACOWANIE PROJEKTU REALIZACJA PROJEKTU
- 39. ROZPOZNANIE PROBLEMU ROZPOZNANIE PROBLEMU – DIAGNOZA TO ETAP POLEGAJĄCY NA: USTALENIU POTRZEB, PROBLEMÓW DANEJ POPULACJI ORAZ DOKONANIE ICH OCENY: KOGO DOTYCZĄ (ilość osób, ich cechy społeczno – demograficzne), JAKIEGO SĄ RODZAJU? NA JAKIM TERENIE WYSTĘPUJE? JAK SIĘ OBJAWIĄ? JAKIE SĄ ICH PRZYCZYNY? JAKIE SKUTKI ZA SOBĄ NIOSĄ? JAK SĄ ODCZUWANE PRZEZ POSZCZEGÓLNE GRUPY? (bezpośrednio zainteresowane problemem, czyli ocena sił wewnętrznych – motywacji i zainteresowania osób oraz innych osób ze środowiska, czyli presji społecznej).
- 40. ANALIZA PRZYCZYNOWO – SKUTKOWA PROBLEMÓW FRUSTRACJE ESKALACJA ZANIEDBYWANIE ODEBRANIE ZŁE WZORCE PROBLEMÓW DZIECI DZIECI DLA DZIECI NIEZASPOKOJONE ALKOHOLIZM UZALEŻNIENIE DZIECI: POTRZEBY OD POMOCY PROBLEMY W NAUCE BRAK OSÓB, PROBLEMY UZALEŻNIENIA Z KTÓRYMI MOŻNA WYCHOWAWCZE UCIECZKI TRUDNA SYTUACJA POROZMAWIAĆ MATERIALNA SAMOTNE MACIERZYŃSTWO ŚMIERĆ PARTNERA ROZPAD ZWIĄZKU WYBÓR „PRZYPADEK” NIEZGODNOŚĆ CHOROBA CHĘĆ POSIADANIA CHARAKTERÓW PRZEMOC DZIECKA WYPADEK ALKOHOLIZM ZDRADA ZŁE WZORCE BRAK UŚWIADOMIENIA
- 41. OPRACOWANIE PROJEKTU W PROJEKCIE NALEŻY OKREŚLIĆ: CELE TWORZENIA GRUPY JEJ SKŁAD RODZAJ CZŁONKOSTWA SPOSOBY DZIAŁANIA I ŚRODKI DO JEGO REALIZACJI HARMONOGRAM DZIAŁAŃ SPOSÓB OCENY REALIZACJI PROJEKTU
- 42. REALIZACJA PROJEKTU ROZMOWY Z POTENCJALNYMI KANDYDATAMI NA CZŁONKÓW GRUPY (w przypadku osób, które są znane osobie inicjującej grupę – przed spotkaniem, w przypadku osób nieznanych taką rozmowę należy przeprowadzić podczas pierwszego spotkania) PRZYGOTOWANIE SYTUACJI (określenie miejsca spotkania – kameralna sala, przygotowanie scenariusza) ZAPROSZENIE ZAINTERESOWANYCH (w przypadku grupy samopomocowej najlepsze są zaproszenia imienne, ale dopuszczalne są też inne formy: ogłoszenia, ulotki, itp.) PRZEPROWADZENIE SPOTKANIA WSPÓLNE USTALENIE HARMONOGRAMU DZIAŁAŃ GRUPY REALIZACJA USTALONYCH ZADAŃ
- 43. PODSTAWOWE ZMIENNE MAJĄCE WPŁYW NA FUNKCJONOWANIE GRUPY CELE ANIMATORA W PRACY Z GRUPĄ SKŁAD GRUPY UDZIAŁ I OBECNOŚĆ CZŁONKÓW GRUPY
- 44. CELE PRACY Z GRUPĄ CELE MOŻNA ROZPATRYWAĆ W DWÓCH PŁASZCZYZNACH: NIESIENIA POMOCY POSZCZEGÓLNYM CZŁONKOM GRUPY W ROZWIĄZANIU ICH PROBLEMÓW NOŚNIKA ZMIAN SPOŁECZNYCH
- 45. CELE PRACY Z GRUPĄ W PRZYPADKU GRUPY MAMY DO CZYNIENIA Z TRZEMA RODZAJAMI CELÓW: ANIMATORA INDYWIDUALNYCH KAŻDEGO Z UCZESTNIKÓW GRUPY GRUPY JAKO CAŁOŚCI
- 46. SKŁAD GRUPY OD SKŁADU GRUPY ZALEŻY CZY ZAINICJOWANA GRUPA BĘDZIE MIAŁA WZGLĘDNIE TRWAŁĄ STRUKTURĘ ORAZ TO JAK BĘDZIE SIĘ ROZWIJAŁA. ZASTANAWIAJĄC SIĘ NAD SKŁADEM GRUPY NALEŻY UWZGLĘDNIĆ DWA CZYNNIKI: WIELKOŚĆ GRUPY JEDNORODNOŚĆ GRUPY
- 47. WIELKOŚĆ GRUPY NIE MA ŚCISŁYCH WYTYCZNYCH, JAKA LICZNA POWINNA BYĆ GRUPY, NALEŻY JEDNAK PAMIĘTAĆ, ŻE WINNA LICZYĆ TYLE OSÓB, ŻEBY MOŻLIWE BYŁO WZAJEMNE KOMUNIKOWANIE SIĘ. W PRZYPADKU GRUPY SAMOPOMOCOWEJ LICZBA UCZESTNIKÓW NIE POWINNA PRZEKRACZAĆ 15 – 20 OSÓB
- 48. JEDNORODNOŚĆ GRUPY DLA ZACHOWANIA SPÓJNOŚCI I STABILNOŚCI GRUPY GRUPA WINNA BYĆ W MIARĘ JEDNORODNA, CHOĆ OCZYWIŚCIE STOPIEŃ TEJ JEDNORODNOŚCI ZALEŻY OD CELÓW, JAKIE PRZED SOBĄ STAWIA. O JEDNORODNOŚCI DECYDUJE PRZEDE WSZYSTKIM WSPÓLNY PROBLEM LUB POTRZEBA. WŚRÓD INNYCH WSKAŹNIKÓW JEDNORODNOŚCI NALEŻY WYMIENIĆ np.: wiek, płeć, wykształcenie, zawód, status społeczny, itp. DO WSKAŹNIKÓW NALEŻY PODCHODZIĆ ZE ZDROWYM ROZSĄDKIEM, NIE UNIKAJĄC TEŻ PEWNYCH NIEJEDNORODNOŚCI, KTÓRE MOGĄ CO PRAWDA STAĆ SIĘ PRZYCZYNĄ KONFLIKTÓW, ALE TEŻ MOGĄ POZYTYWNIE WPŁYWAĆ NA JEJ ROZWÓJ I DYNAMIKĘ. WAŻNE JEDNAK JEST, ŻEBY RÓŻNICE NIE BYŁY ZBYT DUŻE, PONIEWAŻ UNIEMOŻLIWIAJĄ INTEGRACJĘ I WZAJEMNE KOMUNIKOWANIE.
- 49. UDZIAŁ I OBECNOŚĆ CZŁONKÓW GRUPY CHODZI O OKREŚLENIE, CZY: UCZESTNICTWO W GRUPIE MA BYĆ DOBROWOLNE CZY OBOWIĄZKOWE GRUPA MA MIEĆ CHARAKTER OTWARTY CZY ZAMKNIĘTY OTWARTOŚĆ OZNACZA, ŻE DOPUSZCZALNE SĄ ZMIANY, IŻ CZŁONKOWIE GRUPY MOGĄ PRZYCHODZIĆ I ODCHODZIĆ, TAKIE MOGĄ BYĆ np.: grupy edukacyjne lub zainteresowań. GRUPY ZAMKNIĘTE - PO ZAWIĄZANIU SIĘ NIE DOPUSZCZAJĄ DO SIEBIE NOWYCH UCZESTNIKÓW. TAKI WŁAŚNIE CHARAKTER WINNY MIEĆ GRUPY, KTÓRYCH CELEM JEST WSPOMAGANIE W ROZWIĄZYWANIU OSOBISTYCH PROBLEMÓW, STAŁE ZMIANY UCZESTNIKÓW UNIEMOŻLIWIĄ REALIZACJĘ TEGO ZADANIA.
- 50. PRZYGOTOWANIE SPOTKANIA GRUPY SAMOPOMOCOWEJ DOBÓR MIEJSCA SPOTKANIA I ODPOWIEDNI JEGO WYSTRÓJ USTALENIE CZASU SPOTKANIA PRZYGOTOWANIE SCENARIUSZA SPOTKANIA OKREŚLENIE REZULTATU, JAKIM MA SIĘ ZAKOŃCZYĆ SPOTKANIE ZADBANIE O DOBRĄ ATMOSFERĘ
- 51. PIERWSZE SPOTKANIE GRUPY SAMOPOMOCOWEJ PIERWSZE SPOTKANIE GRUPY SAMOPOMOCOWEJ MA CHARAKTER ORGANIZACYJNY. DAJE ONO UCZESTNIKOM MOŻLIWOŚĆ OTWARTEGO WYRAŻENIE SWOICH PROBLEMÓW I OCZEKIWAŃ ZWIĄZANYCH Z UCZESTNICTWEM W GRUPIE. W JEGO TRAKCIE LUDZIE WZAJEMNIE SIĘ POZNAJĄ, USTALAJĄ ZASADY, JAKIE BĘDĄ OBOWIĄZYWAŁY PODCZAS KOLEJNYCH SPOTKAŃ ORAZ OKREŚLAJĄ INNE WAŻNE DLA GRUPY SPRAWY.
- 52. PRZEBIEG PIERWSZEGO SPOTKANIA WZAJEMNE POZNANIE Osoby biorące udział w spotkaniu przedstawiają się pozostałym uczestnikom oraz mówią, jakie są ich problemy i oczekiwania związane z uczestnictwem w grupie. SPRAWY ORGANIZACYJNE częstotliwość spotkań – ważne, żeby przynajmniej na początku funkcjonowania grupy samopomocowej spotkania odbywały się regularnie i często np.: 1 na tydzień lub 2 tygodnie, w określone dni, o stałej porze. Czas trwania spotkania – 1,5 – 2 godziny lista uczestników – dobrze jest na 1 lub 2 spotkaniu sporządzić listę uczestników (imię, nazwisko, adres, telefon) grupa otwarta czy zamknięta osoba kontaktowa – wybranie jednej lub dwóch osób, które przejmą funkcje osób kontaktowych osoba prowadząca spotkanie - aby spotkanie przebiegało sprawnie powinna być osoba, które je prowadzi. W przypadku grupy samopomocowej za każdym razem prowadzącym może być inna osoba. WYPRACOWANIE ZASAD Wypracowanie zasad jest niezwykle istotne, albowiem ułatwia funkcjonowanie grupy, pozwala na przełamanie oporów mówienia o trudnych, czasem wstydliwych sprawach. PODSUMOWANIE Pod koniec spotkania każdy z uczestników winien wyrazić swoją opinię o spotkaniu oraz określić czy ma zamiar przyjść na następne spotkanie.
- 53. ETAPY ROZWOJU GRUPY ETAP FORMOWANIA ETAP KONFLIKTU ETAP NORMATYWNY ETAP DZIAŁANIA ETAP ZAKOŃCZENIA DZIAŁANIA
- 54. ETAP FORMOWANIA JEST TO ETAP, NA KTÓRYM ROZPOCZYNA SIĘ ŻYCIE GRUPY, KIEDY UCZESTNICY WZAJEMNIE SIĘ POZNAJĄ, ZDOBYWAJĄ INFORMACJE NA TEMAT CELÓW GRUPY, SZUKAJĄ SWOJEGO W NIEJ MIEJSCA, itp. ETAPOWI TEMU TOWARZYSZY NIEPOKÓJ I NIEPEWNOŚĆ CO DO ZADAŃ I SYTUACJI.
- 55. ETAP KONFLIKTU WZAJEMNE POZNAWANIE UCZESTNIKÓW, CELÓW; PODZIAŁ ZADAŃ, RÓL, itp., PRZYCZYNIA SIĘ DO POJAWIENIA RÓŻNIC, CO SPRZYJA POJAWIENIU SIĘ MNIEJ LUB BARDZIEJ POWAŻNYCH KONFLIKTÓW, KTÓRE JEŚLI NIE ZOSTANĄ ROZWIĄZANE MOGĄ STAĆ SIĘ PRZYCZYNĄ ROZPADU GRUPY.
- 56. ETAP NORMATYWNY PODCZAS TEGO ETAPU DOOKREŚLANE SĄ NORMY, KTÓRE BĘDĄ OBOWIĄZYWAĆ WSZYSTKICH CZŁONKÓW.
- 57. NORMY GRUPOWE NORMA GRUPOWA OZNACZA PRZEPIS, ZASADĘ OKREŚLAJĄCĄ, W JAKI SPOSÓB POWINIEN LUB NIE POWINIEN ZACHOWAĆ SIĘ CZŁONEK DANEJ GRUPY, PEŁNIĄCY OKREŚLONĄ ROLĘ I ZAJMUJĄCY OKREŚLONĄ POZYCJĘ SPOŁECZNĄ. NORMY REGULUJĄ ZWYCZAJE GRUPY, WPŁYWAJĄ NA WYTWORZENIE SIĘ POCZUCIA WIĘZI WŚRÓD CZŁONKÓW GRUPY ORAZ WZROSTU ICH IDENTYFIKACJI Z GRUPĄ. NORMY GRUPOWE PEŁNIĄ DWIE PODSTAWOWE FUNKCJE: PRZYCZYNIAJĄ SIĘ DO OSIĄGNIĘCIA CELÓW GRUPOWYCH ZAPEWNIAJĄ TRWANIE GRUPY, CZYLI POZWALAJĄ NA ZACHOWANIE TOŻSAMOŚCI, SAMOIDENTYFIKACJI GRUPY
- 58. NORMY GRUPOWE NORMY NAJCZĘŚCIEJ ODNOSZĄ SIĘ DO: działań, czyli wskazują jak pracować, jak się miedzy sobą komunikować, wyglądu, czyli określają sposób ubierania w celu zaznaczenia identyfikacji z grupą, nieformalnych układów społecznych, alokacji dóbr, czyli określenie komu i jakie zyski mają przypaść w udziale. ISTNIENIE NORM: umożliwia kontrolowanie zachowań członków grup, co może mieć wpływ na przetrwanie grupy, sprawia, że kontakty społeczne są bardziej efektywne, a ich przebieg można przewidzieć, zmniejsza niepewność i zakłopotanie członków grupy w sytuacjach nietypowych. NORMY SĄ MECHANIZMEM KONTROLI, ZA ICH NIEPRZESTRZEGANIE MOŻNA ZOSTAĆ WYKLUCZONYM Z GRUPY.
- 59. PODSTAWOWE NORMY GRUPOWE NORMA WZAJEMNEGO WSPOMAGANIA NORMA SOLIDARNOŚCI GRUPOWEJ NORMY ZWIANE Z LOJALNOŚCIĄ WOBEC ZESPOŁU ODPOWIEDZIALNOŚĆ I WSPÓŁODPOWIEDZIALNOŚĆ RZETELNOŚĆ I TERMINOWOŚĆ DĄŻENIE DO PROFESJONALIZMU SZACUNEK I WZAJEMNA AKCEPTACJA OTWARTA KOMUNIKACJA NORMY ZWIĄZANE ZE SPOSOBEM ROZWIĄZYWANIA KONFLIKTÓW
- 60. ETAP DZIAŁANIA POLEGA NA REALIZACJI ZADAŃ, KTÓRE MAJĄ UCZESTNIKÓW DOPROWADZIĆ DO ZAŁOŻONEGO CELU.
- 61. DWA ASPEKTY FUNKCJONOWANIA GRUPY OSOBA PROWADZĄCA GRUPĘ WINNA ZWRACAĆ UWAGĘ NA DWA ASPEKTY JEJ FUNKCJONOWANIA: TREŚCI czyli to co się dzieje w grupie: fakty, pomysły, propozycje, opinie odnoszą się do podejmowanych przez grupę działań, bieżących zadań, czyli do tego co się dzieje. Są to te elementy, na których skupia się uwaga uczestników. PROCESU czyli jak to się odbywa: czyli odczucia, postawy, relacje, emocje, niezgodności, a zatem to co może nam powiedzieć – jak się dzieje. Są to wszystkie elementy odnoszące się do tego, co rozgrywa się między uczestnikami podczas wspólnej pracy, czyli takich zjawisk jak – próba sił, różnice w stylu pracy, ukryte cele, nie wypowiedziane odczucia, „niepisane reguły”, jakimi kieruje się grupa.
- 62. UDANA GRUPA ROZUMIE SWOJE CELE I ZADANIA. ELASTYCZNIE DOSTOSOWUJE SPOSÓB DZIAŁANIA DO PRZYJĘTYCH CELÓW. CHARAKTERYZUJE SIĘ WYSOKIM STOPNIEM KOMUNIKACJI I ZROZUMIENIA MIEDZY SWOIMI CZŁONKAMI. INDYWIDUALNE ODCZUCIA, STANOWISKA I POGLĄDY WSZYSTKICH JEJ CZŁONKÓW SĄ PRZEKAZYWANE W SPOSÓB BEZPOŚREDNI I OTWARTY. POTRAFI PODJĄĆ I DOPROWADZIĆ DO KOŃCA PROCES PODEJMOWANIA DECYZJI. ZAPEWNIA WSZYSTKIM CZŁONKOM UDZIAŁ W PODEJMOWANIU WSZELKICH WAŻNYCH DECYZJI. OSIĄGA RÓWNOWAGĘ POMIĘDZY SKUTECZNOŚCIĄ DZIAŁAŃ ZESPOŁOWYCH A REALIZACJĄ POTRZEB INDYWIDUALNYCH. ZAPEWNIA DZIELENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI PRZEZ WSZYSTKICH SWOICH CZŁONKÓW. WSZYSCY MOGĄ PRZEDSTAWIĆ WŁASNE POMYSŁY, ROZWIJAĆ I OPRACOWYWAĆ PROJEKTY INNYCH, OPINIOWAĆ, SPRAWDZAĆ WYKONALNOŚĆ POTENCJALNYCH DECYZJI, A TAKŻE W INNY SPOSÓB PRZYCZYNIAĆ SIĘ DO OSIĄGNIĘCIA CELÓW PRZYJĘTYCH PRZEZ GRUPĘ I WŁAŚCIWEGO JEJ FUNKCJONOWANIA. JEST ZWARTA, ALE NIE OGRANICZA NIEZALEŻNOŚCI SWOICH CZŁONKÓW. WŁAŚCIWIE WYKORZYSTUJE UMIEJĘTNOŚCI CZŁONKÓW. NIE JEST ZDOMINOWANA PRZEZ PRZYWÓDCĘ ANI ŻADNEGO Z CZŁONKÓW. JEST OBIEKTYWNA W OCENIANIU SAMEJ SIEBIE. NIE UCIEKA OD WŁASNYCH PROBLEMÓW I JEST ZDOLNA DO MODYFIKOWANIA SWOICH DZIAŁAŃ. UTRZYMUJE RÓWNOWAGĘ MIEDZY EMOCJAMI I ROZSĄDKIEM ORAZ TWÓRCZO WYKORZYSTUJE EMOCJE, KTÓRE PRZEŻYWAJĄ JEJ CZŁONKOWIE.
- 63. SKUTECZNOŚĆ GRUPY SKUTECZNOŚĆ DZIAŁANIA GRUPY ZALEŻY NIE TYLKO OD OSIĄGANYCH REZULTATÓW, ALE RÓWNIEŻ OD JEJ WEWNĘTRZNEGO FUNKCJONOWANIA, KTÓRE JEST PRAWIDŁOWE JEŚLI CZŁONKOWIE GRUPY: mają poczucie przynależności do grupy i odczuwają pozytywne nastawienie innych członków grupy do siebie, wiedzą czego grupa od nich oczekuje i na czym ma polegać ich aktywne uczestnictwo oraz czują, że ich wysiłek jest doceniany, mają wpływ na ustalanie reguł, celów i planowanie sposobów ich realizacji oraz podejmowanie decyzji. BUDOWANIU DOBREJ WSPÓŁPRACY I MIŁEJ ATMOSFERY PODCZAS SPOTKAŃ SŁUŻY BLIŻSZE POZNANIE SIĘ CZŁONKÓW GRUPY, CO POMAGA RÓWNIEŻ W BUDOWANIU ZAUFANIA, KTÓRE JEST NIEZBĘDNE DO SKUTECZNEGO DZIAŁANIA.
- 64. ROLA FACILITATORA W GRUPIE POZYTYWNY WPŁYW NA FUNKCJONOWANIE GRUPY MA TO, GDY WSZYSCY JEJ CZŁONKOWIE CZUJĄ SIĘ ODPOWIEDZIALNI ZA KIEROWANIE NIĄ. WSKAZANE JEST ZATEM UMOŻLIWIENIE TEGO KAŻDEMU Z NICH. SZANSĘ TAKĄ STWARZA ROLA FACILITATORA, KTÓRĄ ZA KAŻDYM RAZEM MOŻE PEŁNIĆ INNA OSOBA, CO POZWOLI JEJ SPRAWDZIĆ SIĘ W TEJ ROLI I LEPIEJ ZROZUMIEĆ GRUPĘ I JEJ CELE. FACILITATOR, CZYLI OSOBA USPRAWNIAJĄCA DZIAŁANIE, NIE JEST LIDEREM, LECZ KIMŚ, KTO PROWADZI SPOTKANIE, MODERUJE DYSKUSJE, UŁATWIA PODEJMOWANIE DECYZJI I KONKRETNYCH DZIAŁAŃ. JEGO ZADANIEM JEST ZACHĘCANIE WSZYSTKICH DO WYPOWIEDZI NA DANY TEMAT, MOŻE RÓWNIEŻ SAM PROPONOWAĆ SPOSOBY ROZWIĄZANIA.
- 65. LIDER W GRUPIE POJAWIENIE SIĘ W GRUPIE FACILITATORA NIE PRZESZKADZA, ANI NIE ZAGRAŻA LIDEROWI, JEŚLI TAKI W GRUPIE SIĘ POTRZEBNY. JEGO ROLA POWINNA RACZEJ POLEGAĆ NA REPREZENTOWANIU INTERESÓW GRUPY NA ZEWNĘTRZ, A NIE PROWADZENIU SPOTKAŃ. LIDER, PRZYWÓDCA TO OSOBA WYZNACZONA LUB WYBRANA PRZEZ CZŁONKÓW GRUPY DO KIEROWANIA NIĄ. O LEGALNYM PRZYWÓDZTWIE MÓWIMY WÓWCZAS, GDY WŁADZA ZOSTAŁA DANEJ OSOBIE PRZEKAZANA PRZEZ GRUPĘ, GDY NATOMIAST WŁADZĘ ZDOBYWA ONA SAMA MAMY DO CZYNIENIA Z PRZYWÓDZTWEM SAMOZWAŃCZYM.
- 66. CECHY I UMIEJĘTNOŚCI LIDERA LIDERA JAKO OSOBĘ ZNACZĄCĄ DLA GRUPY WINNY CHARAKTERYZOWAĆ OKREŚLONE CECHY I UMIEJĘTNOŚCI, DO KTÓRYCH NALEŻY ZALICZYĆ m.in.: umiejętność rozwiązywania problemów, łatwość nawiązywania kontaktów i wzbudzania zaufania, inicjatywa, elastyczność, racjonalność. PONADTO PONIEWAŻ CELEM PRZYWÓDCY JEST WPŁYWANIA NA ZACHOWANIE INNYCH WINIEN ON RÓWNIEŻ STANOWIĆ PEWIEN WZÓR DO NAŚLADOWANIA.
- 67. STYLE PRZYWÓDZTWA SUKCES GRUPY JEST UZALEŻNIONY OD WYBORU WŁAŚCIWEGO STYLU PRZYWÓDZTWA, WŚRÓD KTÓRYCH WYRÓŻNIAMY CZTERY PODSTAWOWE: DYREKTYWNY, ZORIENTOWANY NA OSIĄGNIĘCIA, UDZIELAJĄCY WSPARCIA, UCZESTNICZĄCY. DWA PIERWSZE ZORIENTOWANE SĄ NA ZADANIA I STRUKTURĘ, NATOMIAST TRZECI I CZWARTY NA RELACJE INTERPERSONALNE. STOSOWANIE POSZCZEGÓLNYCH STYLÓW KIEROWANIA WINNO BYĆ DOSTOSOWANE DO BIEŻĄCEJ SYTUACJI.
- 68. PODEJMOWANIE DECYZJI AUTORYTARNE PODEJMOWANIE DECYZJI polega na arbitralnym podejmowaniu decyzji przez jednostki silne, autorytarne, posiadające przewagę w zespole i nieliczące się ze zdaniem ogółu. DEMOKRATYCZNE PODEJMOWANIE DECYZJI polega na podejmowaniu decyzji w drodze głosowania. METODA CONSENSUSU wypracowanie wspólnego stanowiska zespołu w oparciu o wzajemne przekonywanie się, wymianę argumentów, wyrażanie poglądów przez wszystkich członków.
- 69. ETAP ZAKOŃCZENIE DZIAŁANIA TO ETAP, W KTÓRYM NASTĘPUJE ROZWIĄZANIE GRUPY. MA TO NAJCZĘŚCIEJ MIEJSCE PO OSIĄGNIĘCIU CELU.
- 70. PORÓWNANIE MODELU PROFESJONALNEGO Z MODELEM POMOCY WZAJEMNEJ MODEL PROFESJONALNY MODEL POMOCY WZAJEMNEJ Samopomoc stanowi formę Profesjonalista wie najlepiej. autoterapii. Diagnoza i rozwiązanie każdego Skuteczna pomoc płynie z problemu wymaga interwencji wewnątrz, bo tylko sam człowiek, eksperta. którego dany problem dotyczy Leczenie samemu jest wie, czego potrzebuje i co mu nieskuteczne, a nawet pomaga. niebezpieczne. Ktoś z zewnątrz może jedynie pobudzić wewnętrzny mechanizm samoleczenia.
- 71. PORÓWNANIE MODELU PROFESJONALNEGO Z MODELEM POMOCY WZAJEMNEJ MODEL PROFESJONALNY MODEL POMOCY WZAJEMNEJ Podstawą świadczenia pomocy jest posiadanie formalnych kwalifikacji i Nie ma specjalnych warunków wykształcenia. przyjęcia – każdy może przyjść i Tylko profesjonalista ma wnieść swój wkład, bez względu na wystarczającą wiedzę i wnikliwość, to kim jest i jakie ma wykształcenie. by zrozumieć i rozwiązać problem. Nikt nie ma obowiązku słuchać Kto nie przeszedł specjalnego innych, jeśli ich rady wydają mu się szkolenia nie może pomagać nietrafne. innym Biegłym jest ten, kto ma większe Do świadczenia pomocy powołane doświadczenie, czy też jest są specjalne instytucje wzorcem do naśladowania. zatrudniające profesjonalistów.
- 72. PORÓWNANIE MODELU PROFESJONALNEGO Z MODELEM POMOCY WZAJEMNEJ MODEL PROFESJONALNY MODEL POMOCY WZAJEMNEJ Władza w relacji profesjonalista – Każdy ma swój udział we władzy. klient jest zawsze w rękach tego Grupą kieruje się zamiennie lub po pierwszego. kolei. Nie ma charyzmatycznych Wszystko co się dzieje w tych przywódców. relacjach ma charakter hierarchiczny. Pomaganie innym jest aktem dobrowolnym lub środkiem Pomoc jest towarem. samorealizacji. Profesjonalista za swój czas i wiedzę otrzymuje wynagrodzenie. Nie pobierane są żadne opłaty, ani nie wypłacane honoraria.
- 73. PORÓWNANIE MODELU PROFESJONALNEGO Z MODELEM POMOCY WZAJEMNEJ MODEL PROFESJONALNY MODEL POMOCY WZAJEMNEJ Udzielenie pomocy jest Udzielanie pomocy jest traktowane jako służba na rzecz postrzegane wyłącznie w społeczności, dobry uczynek, kategoriach pracy lub zawodu. działanie wyzwalające energię, niekończący się obowiązek. Ważna jest forma podejścia do Ważne są relacje subiektywne i rozwiązania problemu. spontaniczne. Ceniony jest tu Profesjonalista stara się być zdrowy rozsądek, intuicję, obiektywny. Świadczenie pomocy mądrości ludowe i bezpośrednie oparte jest na wynikach badań, doświadczenie. obserwacji, uznanych teoriach.
- 74. PORÓWNANIE MODELU PROFESJONALNEGO Z MODELEM POMOCY WZAJEMNEJ MODEL PROFESJONALNY MODEL POMOCY WZAJEMNEJ Uznaje się prawo do wzajemnej krytyki i otwartej konfrontacji. Profesjonalista wystrzega się Konflikty interpersonalne są oceny i konfrontacji. dopuszczalne, a nawet wskazane. Rady są udzielane, nawet gdy nikt o nie nie prosi. Uczestników zachęca się do Niewskazane jest zaprzyjaźnienie się i utrzymywania kontaktów towarzyskich utrzymywanie kontaktów towarzyskich i udzielania sobie pomocy także poza między profesjonalistą a członkiem grupą. grupy. Spotkania odbywają się w dowolnym Spotkanie odbywają się w miejscach miejscu prywatnym lub publicznym, oficjalnych – ops, szkoła. które odpowiada uczestnikom.
- 75. BIBLIOGRAFIA Andrzej W. Lipiński - Podstawy socjologii – wybrane teksty socjologiczne” tom 2 –Radom 1996 Bob Biagi - „Pracując razem” – podręcznik pomagający grupom w efektywniejszej pracy Bożena Kowalczyk i Paweł Jordan – „Budowanie zespołu” –BORIS Warszawa 2001 Carol K. Oyster „Grupy” – Poznań 2002 Carole Sutton – „Psychologia dla pracowników socjalnych” – Gdańsk 2004 Cristina de Robertis, Henri Pascal „Postępowanie metodyczne w pracy socjalnej z grupami i ze społecznościami”– Katowice 1999 Charles D. Garvin, Brett A. Seabury – „Działania interpersonalne w pracy socjalnej” – Katowice 1998 Danuta Walczak – Duraj – „Podstawy socjologii” – Łódź 1998 Elliot Aronson, Timothy D. Wilson, Robin M. Alert – „Psychologia społeczna” –Poznań 1997 Ewa Stanisławek redakcja – „Wybrane problemy psychologii społecznej” – Warszawa 2004 Hanna Hamer – „Rozwój umiejętności społecznych” – przewodnik dla nauczycieli - Warszawa 1999 Jan Szczepański – „Elementarne pojęcia socjologii” – Warszawa 1970 Jan Turowski – „Socjologia. Małe struktury społeczne” – Lublin 2001 Janusz Reykowski – „Z zagadnień psychologii motywacji” – Warszawa 1970 Jerzy Szmagalski - „Przewodzenie małym grupom” –Warszawa 1998 Maria Przetacznik – Gierowska i Grażyna Makiełło – Jarża – Podstawy psychologii ogólnej” – Warszawa 1989 Marianne Schneider Corey, Gerard Corey – „Grupy. Zasady i techniki grupowej pomocy psychologicznej” - Warszawa 1995 Michale Doyle, Dawid Straus – „Sposób na dobre zebranie” – Warszawa 1997 Małgorzata Załuska, Jerzy Boczoń i inni – „Organizacje pozarządowe w społeczeństwie obywatelskim” – Katowice 1998 Paweł Jordan i Bohdan Skrzypaczak - „Centrum Aktywności Lokalnej jako metoda rozwoju społeczności lokalnej” – Warszawa 2002 Philip G. Zimbardo – „Psychologia i życie” – Warszawa 1999 Piotr Sztopmka – „Socjologia” – Kraków 2003 Tadeusz Pilch, Irena Lepalczyk i inni – „Pedagogika społeczna” - Warszawa 1995 Wilhelmina Wosińska – „Psychologia życia społecznego” – Gdańsk 2004 „Jak żyć z ludźmi” – program profilaktyczny młodzieży. Ćwiczenia grupowe – MEN, Warszawa 1999 Materiały Stowarzyszenie BORIS wypracowane podczas szkolenia na temat tworzenie KISS
