Discurso do vicepresidente da Coordenadora no acto do XXI4 Certame A mocidade coa lingua, celebrado no Auditorio de Ferrol o 18 de marzo de 2016.

1. Ei, Ferrol !!!!!!!! Bos días!
Estiven a darlhe voltas de como presentar o acto de hoxe.
Este acto que hoxe celebra o seu 24 aniversario. Parabéns,
A Mocidade coa lingua. Parabéns a aqueles que fostes
quen de traernos esta xoia até hoxe.
Grazas, Xosé Manuel Pazo, Miguel Ríos, Corona, Melba,
Antía, Manolo Rei, Eduardo, María Xosé, Miguel Anxo,
Pim...
Grazas aos centos de persoas, de patriotas galegos, que
dedicastes horas e horas e moitas enerxías na vosa
entrega para que a nosa lingua, a lingua propria de Galiza
continúe viva.
Dicía que lle estiven dando voltas ao que dicirvos hoxe.
Neste día tan importante e neste lugar sobranceiro.
E, vou ser sincero. .. Non fun capaz porque me embargou
a emoción...
Sabedes por que ?
Porque tiven a sorte de coñecer a moitos dos protagonistas
desta historia. Entón, decidín mergullarme na historia de A
Mocidade coa lingua e da CN Lca na procura dese
documento, desas palabras que resumiran os últimos 25
anos.
E achei estes dosu documentos que paso a ler.
O primeiro é dunha rapaza que foi alumna do C. Arenal,
QING ZHEN CHEN. O segundo tireino do facebook. E
como atopei? Pois porque a un dos personaxes desta
historia déuselle por colgalo na rede.
Agardo que vos gusten.

3. “Bo día. Quizais vos chame a atención que veña aquí ler un manifesto en defensa da lingua
galega unha rapaza que, xa non é que non sexa falante dunha lingua latina, senón que nin
sequera o é dunha lingua europea.
Levo en Galicia pouco máis de cinco anos, e ao chegar aquí atopeime con que na escola se
ensinaban dúas linguas oficiais. Aclaráronme que unha era a lingua propia do país e a outra a
oficial do estado. Axiña me dei conta de que aquela lingua propia do país tiña un papel
subordinado respecto á outra oficial. Explicáronme que había unhas razóns históricas e que
mesmo houbera épocas nas que estivera prohibido o uso da lingua da terra, pero que na
actualidade eran oficiais ámbalas dúas, que podían utilizarse libremente e que incluso os
documentos administrativos se redactaban e publicaban na lingua galega.
Entón foi cando xa non entendín nada. Como é posible que a lingua propia, o máis entrañable,
o máis esencial e característico dun pobo, ese mesmo pobo non a queira usar e ata haxa
algúns que a desprecien e se rebelen contra o seu uso?
No meu país tamén hai distintos pobos con distintas linguas, e eu non me podo imaxinar que
os falantes permitan que a súa lingua propia, esa lingua na que as avoas lle cantaron aos
nenos, a lingua na que contaron contos e lendas, a lingua na que se escribiron fermosísimos
versos, a lingua na que amantes de todas as épocas intercambiaron palabras de amor, poida
chegar a desaparecer simplemente por desinterese e abandono.
A lingua é o don máis preciado que temos, o sinal da nosa identidade. Hoxe é un día de festa,
pero que non quede isto nunha festa, que sexamos conscientes de que ten que servir para
algo, de que nós, os máis novos, somos os que temos na man o futuro da nosa fala. Mozos e
mozas galegos, non deixedes que se perda, usádea e loitade por ela.
QING ZHEN CHEN ( A mocidade coa lingua 2002)