SlideShare a Scribd company logo

Filantrop pazdziernik 2014

•
•
Barka Foundation
Barka Foundation
Education
1 of 48
Download to read offline
PISMO RUCHU TWÓRCZEGO OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH FINANSUJĄ PATRONUJĄ W NUMERZE: PFRON — obroniony str. 3 Pokoje zawsze otwarte str.9 W „Niezapominajce″ str. 17 Dla Dominika str. 23 „Zlot talentów″ str. 25 „Iskra″ nie zgaśnie? str. 39 Nr (239) 10 Poznań październik 2014 Nr indeksu 327948 ISSN 1231-8876 Amazonki nad Maltą. Na zdjęciu Krystyna Wechmann, prezes Federacji Stowarzyszeń „Amazonki”. Str. 13 FOT. AURELIA PAWLAK
2 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Perfekcjonizm – pułapka doskonałości Witold Bońkowski Perfekcjoniści mogą, na pierwszy rzut oka, budzić za-zdrość: ich dom (i życie) jest w idealnym porządku, nie spóź-niają się, dotrzymują terminów, metodycznie realizują wszyst-kie swoje plany… w rzeczywi-stości jednak ten różowy obraz to tylko pozory, ukrywające neu-rozę, stany lękowe i nieustanny niepokój. Ciemna strona perfekcjoni-zmu to ciągłe natręctwa utrud-niające życie naszym bliskim – a przede wszystkim nam samym. Nigdy nie jesteśmy w stanie po-zbyć się myśli, że nie mogliśmy zrobić tego, co było do zrobienia, lepiej. Stawiamy sobie niereal-ne wymagania. Pogrążamy się w pozbawionej końca gonitwie za nieosiągalną doskonałością1. Można powiedzieć, że ide-alnie uporządkowany dom to niepokojąca oznaka: świadczy o tym, że psychika osoby, która go zamieszkuje, jest daleka od uporządkowania. Za perfekcjo-nizmem kryje się niepewność: nieświadomie przeczuwamy, że nasza wewnętrzna równowa- Prezydent Poznania Ryszard Grobelny zaprosił chęt-nych do udziału w zabawie „Zagraj w reklamie PBO2015”. Symbolem tegorocznej kam-panii promującej głosowanie w konsultacjach w ramach Poznańskiego Budżetu Oby-watelskiego 2015 będzie nie-bieska piłka z napisem „GŁO-SUJĘ”. Nagranie zdjęć z piłką odbyło się we wrześniu na placu Wolności, przed Starym Browarem na ulicy Półwiej-skiej oraz na Starym Rynku przed Ratuszem. ga jest bardzo krucha, że świat nie jest tak uporządkowany, jak się wydaje; rutynowe czynno-ści muszą być wykonane ide-alnie, żeby ją podtrzymać; jed-nak wystarczy odrobina niepo-rządku, aby zapanował całkowi-ty chaos2. Za obsesją porządku i dosko-nałości może się kryć również niezaspokojona potrzeba uzna-nia: chcemy za wsz elką cenę udowodnić światu, jacy jesteśmy solidni, dokładni i rzetelni. Ideal-ny porządek ma być naszą wizy-tówką. Czujemy się wartościo-wi tylko wtedy, kiedy wiemy, że nie mamy sobie nic do zarzuce-nia. Niestety, najdrobniejsze nie-dociągnięcie niszczy ten obraz… Taka postawa sprawia, że sta-jemy się swoimi najgorszymi wrogami. Nie pozwalamy sobie cieszyć się życiem, skazujemy się na ciągły stres i zgorzknienie. Jednak perfekcjonizm nie tylko utrudnia życie; może prowadzić do poważnych schorzeń: depre-sji, bezsenności oraz zaburzeń odżywiania – anoreksji i bulimii3. Żeby pokonać perfekcjonizm, musimy pogodzić się z tym, że życie jest nieprzewidywalne i czasem chaotyczne. Świat się nie rozpadnie, jeśli zrezygnu-jemy z obsesyjnych prób kon-trolowania go – wręcz prze-ciwnie, życie stanie się łatwiej-sze4. – Chcemy, by energia spo-łeczna, aktywność i zaanga-żowanie wyzwoliły się wła-śnie przy okazji głosowania nad projektami mieszkańców zgłoszonymi do Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego – po-wiedział prezydent Ryszard Grobelny. – W ubiegłym roku mieliśmy prawie 90 tysięcy gło-sów. Tegoroczne projekty zgło-szone do konsultacji są również warte tylu głosów. Piłka, a w zasadzie kula, to idealna forma geometryczna, która, jak wskazują eksperci, ma Odpuśćmy, nie narzucaj-my sobie nadmiernie wygóro-wanych standardów. Przyznaj-my sobie prawo do popełniania błędów. Nie możemy być per-fekcyjni we wszystkim – więk-szość z nas jest świetna w nie-których dziedzinach, słabsza w innych – trzeba to zaakcepto-wać. Większość wyzwań, jakie stawia przed nami życie, nie wy-maga perfekcji – nie musimy ro-bić wszystkiego idealnie, wystar-czy, jeśli zrobimy to dostatecznie dobrze. Świat nie jest doskonały – i my też nie musimy być! Celem artykułu jest utrzymanie zdrowia w dobrej kondycji przez całe dane nam życie. W problemach chorobowych proszę korzystać z porad kwalifi kowanych le-karzy. 1 Przekleństwo perfekcjonizmu, http:// natemat.pl/46547,przeklenstwo-perf-ekcjonizmu- nieustanne-wymagania-moga- wywolywac-stany-chorobowe 2 Kurt Tepperwein, Co choroba mówi o To-bie, przeł. M. Dziedzic, Wydawnictwo KOS, Katowice 2003, s. 201. 3 Being a perfectionist can take a toll on health, http://www.nbcnews.com/ id/38170039/ns/health-mental_health/t/ being-perfectionist-can-take-toll-health/ 4 Ewa Klepacka-Gryz, Perfekcjonizm – jak z nim żyć?, http://zwierciadlo.pl/2013/psy-chologia/ zrozumiec-siebie/perfekcjoni-zm- jak-z-nim-zyc największe możliwości absorbo-wania energii. Starożytni Egip-cjanie wierzyli, że kształt kuli wysyła przyjazne dla człowieka fale. Powstała wewnątrz kuli siła uruchamia energię potrzebną do życia. – Przekazywaliśmy sobie nie-bieską piłkę podczas kręcenia społecznego spotu promującego konsultacje budżetowe – stwier-dził Maciej Milewicz, kierownik Oddziału Dialogu Społeczne-go Biura Prezydenta UMP. – Na pewno warto dzielić się tą ener-gią. awa Karolina Kasprzak POZNAŃ KK P Kierunki zmian w systemie wsparcia osób niepełno-sprawnych, rola oraz zadania Rady Nadzorczej Państwo-wego Funduszu Rehabilita-cji Osób Niepełnosprawnych i Krajowej Rady Konsultacyj-nej do spraw Osób Niepeł-nosprawnych w kontekście wdrażania konwencji o pra-wach osób niepełnospraw-nych były tematem posiedze-nia w Dobieszkowie w gminie Stryków w dniach 4 i 5 wrze-śnia. W spotkaniu zorganizowa-nym z inicjatywy Pełnomocni-ka Rządu do spraw Osób Nie-pełnosprawnych Jarosława Dudy wzięli udział przedsta-wiciele Krajowej Rady Konsul-tacyjnej do spraw Osób Niepeł-nosprawnych, Biura Pełnomoc-nika Rządu do spraw Osób Nie-pełnosprawnych, Rady Nadzor-czej oraz Zarządu Głównego PFRON. Był między innymi minister Jarosław Duda, prezes Zarzą-du Głównego PFRON Teresa Hernik i członek Krajowej Rady Konsultacyjnej do spraw Osób Niepełnosprawnych, przewod-niczący Komisji Polityki Spo-łecznej i Zdrowia Rady Miasta Poznania Michał Tomczak. ZMIANY W USTAWIE Dyskutowano o pracach le-gislacyjnych nad nowelizacją ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-niu osób niepełnosprawnych w związku z nowym rozpo-rządzeniem Komisji Unii Euro-pejskiej. Znowelizowana usta-wa ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2015 roku. Propo-nowane rozwiązania są adre-sowane szczególnie do praco-dawców prowadzących zakła-dy pracy chronionej. Mają dotyczyć przede wszystkim rozszerzenia gru-py podmiotów zwolnionych z wpłat na PFRON o zakła-dy opiekuńczo-lecznicze (art. 21 ust. 2e), uszczegółowienia przepisów dotyczących pod-miotów zwolnionych z wpłat na PFRON w przypadku ogło-szenia ich upadłości albo li-kwidacji (art. 21 ust. 3), rezy-gnacji z obowiązku zapewnie-nia doraźnej i specjalistycznej Głosuję z piłką i aparatem
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 3 ZARZĄD GŁÓWNY PFRON – NA SPOTKANIU W DOBIESZKOWIE Osobowość prawna PFRON – obroniona? opieki medycznej oraz porad-nictwa i usług rehabilitacyj-nych przez zakład pracy chro-nionej (uchylenie art. 28 ust. 1 pkt 3), odstąpienia od obo-wiązku przeznaczania 15% środków Zakładowego Fundu-szu Rehabilitacji Osób Niepeł-nosprawnych na indywidualne programy rehabilitacji z jedno-czesnym zapewnieniem moż-liwości fi nansowania tych pro-gramów ze środków ZFRON (art. 33 ust. 3 pkt 4), dofi nan-sowania osobom niepełno-sprawnym kosztów utrzyma-nia psów asystujących (art. 35a, ust. 1). Jak widać zmiany są dość rozległe. Komuś, kto nie zna ustawy o rehabilitacji zawodo-wej i społecznej oraz zatrud-nianiu osób niepełnospraw-nych mogą wydać się trudne do zrozumienia i zapamięta-nia. Założenia mają usprawnić system. Na ile przyniosą wy-mierne korzyści dla osób nie-pełnosprawnych i czy w ogó-le tak się stanie, czas pokaże. Plusem jest zmiana w art. 26d ust. 1 odnośnie możliwo-ści uzyskania pomocy na re-kompensatę dodatkowych kosztów związanych ze szko-leniem personelu w zakresie wspierania pracowników nie-pełnosprawnych. Obecny za-pis w art. 26d ust. 1 mówi o zwrocie wyłącznie kosztów zatrudnienia pracowników po-magających niepełnosprawne-mu w pracy, zaś po zmianie w grę wchodziłoby rozszerzenie o możliwość uzyskania zwro-tu kosztów szkolenia pracow-nika pomagającego niepełno-sprawnemu w pracy. To jest sensowne, bo nie każda orga-nizacja pozarządowa zajmu-jąca się aktywizacją zawodo-wą osób niepełnosprawnych ma możliwość nieodpłatne-go szkolenia asystentów pracy czy trenerów i nie każdy pra-cownik wspierający niepełno-sprawnego w pracy ma możli-wość szkolenia się odpłatnie. Minusem w proponowanych rozwiązaniach jest zmiana dotycząca rezygnacji z obo-wiązku zapewnienia doraźnej i specjalistycznej opieki me-dycznej oraz poradnictwa i usług rehabilitacyjnych przez zakład pracy chronionej. Za-kłady pracy chronionej i inne instytucje dające miejsca pra-cy osobom niepełnospraw-nym, póki będą istnieć, win-ny zapewniać opiekę medycz-ną oraz dostęp do rehabilitacji każdemu pracownikowi, który jej potrzebuje. SYSTEM PROCENTOWY Istotnym punktem spotka-nia w Dobieszkowie była rów-nież kwestia założeń do zmian w systemie wspierania osób niepełnosprawnych. Dyskuto-wano między innymi nad or-ganizacją procesu orzeczni-czego. O tym m.in. mówił nam Michał Tomczak: – Orzekanie o niepełno-sprawności odbywa się na mocy rozporządzeń wydanych przez Ministerstwo Pracy i Po-lityki Społecznej. W krajach Unii Europejskiej, na przykład w Niemczech, znakomicie sprawdza się tak zwany sys-tem ICF, czyli system procen-towego określania uszczerbku organizmu. Aby w Polsce ten system mógł sprawnie działać, potrzebne są radykalne zmia-ny. Odrębna sprawa to kar-ty parkingowe. PFRON będzie odpowiedzialny za kampanię medialną dotyczącą przedłu-żenia ich ważności, aby każ-da osoba, która z takiej karty korzysta, była dokładnie zapo-znana z tematem. Uczestnicy rozmawiali też o niekorzystnym systemie wspierania zatrudnienia, nie-efektywnym systemie wspar-cia pozazawodowego i nie-adekwatnym systemie orze-kania o niepełnosprawno-ści. Wyłoniono problem, że w treści obecnie wydawanego orzeczenia brakuje informacji dotyczącej skutków, co unie-możliwia dokonanie oceny funkcjonalnej i zaplanowanie odpowiedniej ścieżki wspar-cia oraz przyszłej kariery za-wodowej. NIE NA STAŁE? Przedmiotem dyskusji była ponadto kwestia zachowania osobowości prawnej PFRON. We wrześniowym wydaniu „Fi-lantropa Naszych Czasów” na stronie 7 publikowaliśmy ar-tykuł „Niepełnosprawni – nie-spokojni”. W chwili, gdy numer był już w druku, 29 sierpnia, 434 posłów głosowało w Sej-mie za przyjęciem poselskiego projektu nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-łecznej oraz zatrudnianiu nie-pełnosprawnych dotyczącej zachowania dotychczasowego statusu PFRON. Żaden z parla-mentarzystów nie sprzeciwił się, a tylko dwóch wstrzyma-ło się od głosu. – Osobowość prawna Pań-stwowego Funduszu Rehabili-tacji Osób Niepełnosprawnych została obroniona, ale nie można powiedzieć, że na sta-łe – powiedział Michał Tom-czak. Dużo czasu poświęcono za-gadnieniom konwencji o pra-wach osób niepełnospraw-nych, którą podpisała i raty-fi kowała Wspólnota Europej-ska. To pierwszy międzyna-rodowy akt prawny dotyczą-cy praw człowieka, a w szcze-gólności ujmujący całościowo prawa osób niepełnospraw-nych. Równe prawa dla wszyst-kich winny być elementarną zasadą w każdym demokra-tycznym państwie. Życie jed-nak pokazuje, że praw należ-nych człowiekowi często się nie przestrzega. Przepisy sta-ją się wówczas tylko teorią nie znajdującą odniesienia w praktycznym działaniu. FOT. (2X) ARCHIWUM Michał Tomczak: – Osobowość prawna Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych została obroniona. Ale nie można powiedzieć, że na stałe. Prezes Zarządu Głównego PFRON Teresa Hernik i minister Jarosław Duda podczas spotkania w Dobieszkowie.
4 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Alzheimer – wciąż zagadką „Choroba Alzheimera – fak-ty i mity” – tak brzmiał ty-tuł wykładu otwartego zorgani-zowanego z okazji Światowe-go Dnia Choroby Alzheimera przez Wielkopolskie Stowarzy-szenie Na Rzecz Osób z Choro-bą Alzheimera w Poznaniu. W piątek 19 września w Zakładzie Zdrowia Publicznego Uniwer-sytetu Medycznego specjalista neurolog Jan Ilkowski przybli-żył istotę tego schorzenia. W spotkaniu wzięli udział opiekunowie osób chorych, członkowie rodziny i wolonta-riusze. Ilkowski zwrócił uwagę, że na Alzheimera choruje staty-stycznie około 50 mln ludzi na całym świecie, a w krajach roz-wijających się żyje aż 65% osób z demencją. Ryzyko zachoro-wania na Alzheimera wzrasta z wiekiem. Na zachorowalność mogą mieć wpływ: wiek, geny, historia chorób w rodzinie, ura-zy głowy i inne czynniki. Specjalista podkreślił też, że wciąż brakuje narzędzi diagno- Caritas Archidiecezji Po-znańskiej prowadzi cha-rytatywny projekt pod nazwą „Podzielmy się radością”. Pie-niądze będą zbierane za po-średnictwem Internetu. Przed-sięwzięcie ruszyło od paździer-nika tego roku. Do tego celu wykorzysta-no narzędzie internetowe au-kcjecaritas. pl Zebrane pieniądze będą przeznaczone na cztery przedsięwzięcia: „Tornister pe-łen uśmiechu” (zakup potrzeb-nych materiałów szkolnych), „Skrzydła” (zbiórka na stypen-dia dla dzieci), „Przekaż ciepło” (kupno opału ) oraz „Puste miej-sca” (Wigilia). W sierpniu rozpo-czął się stypendialny, długoter-minowy program „Skrzydła”. Jest on skierowany do uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i li-ceów, którzy z powodu złej sy-tuacji materialnej potrzebują po-mocy w dożywianiu w placów-ce szkolnej, przy zakupie wypra-wek oraz na dofi nansowanie do wycieczek szkolnych. Parafi a pod wezwaniem Naj-świętszego Serca Jezusa i świę-tego Floriana postanowiła włą-czyć się do tego przedsięwzię-cia. Pierwszym krokiem jest zbiórka przedmiotów przezna-czonych na licytację. Można przynosić przedmioty codzien-nego użytku w dobrym stanie do ponownego wykorzystania. Nie przyjmuje się odzieży. Mile wi-dziane są między innymi bibe-loty, książki, płyty, wazoniki, za-stawy stołowe, pocztówki, ob-razki i obrazy ścienne. Rzeczy te trafi ą na licytację internetową, a uzyskane pieniądze pomogą w przeprowadzaniu akcji „Skrzy-dła”. awa Cztery piękne i utalentowa-ne dziewczyny w niebiesko białych strojach okazały się prawdziwą ozdobą III Turnie-ju Koszykówki na Wózkach w Koninie w dniach 23-24 sierp-nia 2014. Oprawą artystyczną zajęły się uczestniczki projektu Akademia Życia (Marta Smorczewska, Pa-trycja Pochyluk i Marta Stogiń-ska) oraz Joanna Maćkowska należąca do składu drużyny KSS Mustang. Przygotowania do występu czirliderki rozpoczęły półtora miesiąca przed wydarzeniem. Swój układ trenowały w Szkole Podstawowej nr 3 w Koninie, gdzie spotkały się z ogromną aprobatą, a drzwi sta-ły dla nich otworem. W przygo-towaniach wspierała je Joanna Obiała. Pomysł na stworzenie grupy czirliderek powstał podczas jed-nego z meczów koszykówki, na którym byłyśmy obecne miesz-kając w Koninie. Pomyślałyśmy wtedy, że chciałybyśmy kiedyś wystąpić w przerwie meczu i zaprezentować swój autorski układ. Czirliderki przyznają, że w trakcie ćwiczeń towarzyszył im stres, gdyż czas na przygo-towania był ograniczony i mia-ły chwile zwątpienia. Na szczę-ście nie poddały się i pozwoliły uczestnikom turnieju podziwiać swoje umiejętności taneczne. PATRYCJA POCHYLUK stycznych, które pozwoliłyby określić, czy jest to Alzheimer, czy nie. Do mitów zalicza się w szczególności twierdzenie, że demencja i choroba Alzheimera są tym samym. Kiedyś podejrze-wano, że aluminium może być przyczyną zachorowań na Al-zheimera, jednak czas obalił ten pogląd. Na wykładzie poruszono też kwestię depresji i jej związku z chorobą Alzheimera. Zdaniem lekarza, depresja czasem wy-przedza pojawienie się Alzhe-imera. Tę chorobę diagnozuje się niekiedy u osób, które leczy-ły się psychiatrycznie. Nie wynaleziono leku zatrzy-mującego chorobę. Są leki, któ-re zwalniają postęp choroby, ale jej nie zatrzymują. Dla ludzi na-uki Alzheimer wciąż pozostaje zagadką. Aby ustrzec się tej cho-roby, warto ćwiczyć mózg, najle-piej poprzez aktywność twórczą (naukę języka obcego, rysowa-nie czy grę na gitarze). KAROLINA KASPRZAK Podzielmy się radością Niezwykłe czirliderki FOT. (2X) ARCHIWUM
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 5 23 i 24 sierpnia odbył się w Koninie III Towarzyski Turniej Koszykówki na Wóz-kach. Organizatorem była Fun-dacja im. Doktora Piotra Ja-naszka PODAJ DALEJ, której po-magali: Konińskie Stowarzy-szenie Sportowe MUSTANG, Spółdzielnie Socjalne SPORT I REHA BILITACJA, BLUES HO-STEL i Centrum Organizacji Po-zarządowych w Koninie. Turniej zorganizowano dzię-ki fi nansowemu wsparciu Mia-sta Konina, reprezentowane-mu na turnieju przez prezydenta Miasta Józefa Nowickiego, a tak-że dzięki Bankowi BGŻ, który re-prezentowała dyrektor Monika Durkiewicz. Uczestniczyły cztery druży-ny: Salutare Wrocław – zwycięz-ca ubiegłorocznego turnieju, IKS DSS Kraków – zwycięzca turnie-ju sprzed dwóch lat, Reprezen-tacja Polski do lat 22, która roz-poczęła rywalizację w Mistrzo-stwach Europy do lat 22 oraz go-spodarze turnieju drużyna Mu-stang Konin, która w poprzed-nich dwóch edycjach zajmowa-ła II miejsce. Po pierwszym dniu rywaliza-cji, kiedy drużyny rozegrały po dwa mecze, poznaliśmy już czę-ściowe wyniki turnieju. O miej-sca III i IV rywalizowały druży-ny IKS DSS Kraków i Salutare Wrocław o zwycięstwo w tur-nieju Reprezentacja Polski z go-spodarzami – MUSTANG Konin. Mecze miały bardzo wyrówna-ny przebieg. III miejsce zdobyła drużyna IKS DSS Kraków poko-nując Wrocławian 59:45. W fi na-le turnieju Reprezentacja Polski nie dała żadnych szans koniń-skim MUSTANGOM wygrywając 68:46. W młodzieżowej repre-zentacji Polski mamy swojego wychowanka Mateusza Tylaka. Tegoroczny Turniej dedy-kowaliśmy naszemu koledze śp. Marcinowi Wróblowi, który zmarł w wypadku w ubiegłym roku. Dla Marcina udział w ze-szłorocznym konińskim Turnie-ju był ostatnim, w którym brał udział. Marcin Wróbel był człon-kiem kadry narodowej w koszy-kówce na wózkach, reprezento-wał nasz kraj na Igrzyskach Pa-raolimpijskich w Londynie. Dziękujemy wszystkim, któ-rzy włączyli się w organizację i przygotowanie turnieju, w tym w szczególności: Polskiemu Lepiej czytać książki Wzrastające tempo życia powoduje, że mamy co-raz mniej czasu na czytanie książek. W gazetach oglądamy zdjęcia i czytamy podpisy pod nimi, rzadko zagłębiając się w teksty. W telewizji wybór am-bitnych programów jest zniko-my. Stad pomysł projektu pod na-zwą „W Poznaniu lubimy czy-tać”, którego organizatorem była Biblioteka Raczyńskich w Po-znaniu, a inicjatorami serwis Lu-bimyczytać. pl i Urząd Miasta Po-znania. Projekt trwał do 5 paź-dziernika i miał pokazać stolicę Wielkopolski jako ośrodek roz-woju polskiego czytelnictwa. Organizatorzy chcą tym dzia-łaniem zaszczepić miłość do książek, dzięki którym nie tylko zdobywamy i poszerzamy wie-dzę z różnych dziedzin, ale także poprawiamy wymowę i utrwala-my znajomość poprawnej polsz-czyzny. Internet nie zastąpi wy-drukowanej książki. awa Wyniki badania GUS Główny Urząd Statystycz-ny we wrześniu ogłosił wy-niki badania aktywności eko-nomicznej ludności. Okaza-ło się, że współczynnik aktyw-ności zawodowej osób niepeł-nosprawnych w wieku produk-cyjnym wyniósł 27,2%, wskaź-nik zatrudnienia 22,5%, a stopa bezrobocia 17,4%. Współczynnik aktywności zawodowej, jak i wskaźnik za-trudnienia, wzrosły o 1,5 punk-tu procentowego, natomiast sto-pa bezrobocia spadła o 1 punkt procentowy. Obniżenie kwot do-fi nansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-nych, które nastąpiły od 1 kwiet-nia tego roku, nie spowodowa-ły pogorszenia sytuacji osób nie-pełnosprawnych na rynku pracy. Wyraźny wzrost wskaźników aktywności zawodowej i zatrud-nienia między pierwszym a dru-gim kwartałem 2014 roku jest charakterystyczny także dla lat poprzednich. awa III TOWARZYSKI TURNIEJ KOSZYKÓWKI NA WÓZKACH W KONINIE Mustangi i inni Związkowi Koszykówki, Ap-tekom PRIMA, Fitness Clubo-wi CALYPSO, Pizerii LeLe, AN-DREE AbresiveArticles, wolon-tariuszom Fundacji im. Dokto-ra Piotra Janaszka PODAJ DA-LEJ. KAROL WŁODARCZYK FUNDACJA IM. DOKTORA PIOTRA JANASZKA PODAJ DALEJ UL. POŁUDNIOWA 2A, 62 – 510 KONIN TEL. 507 153-267 K.WLODARCZYK@PODAJDALEJ.ORG.PL FOT. (3X) ARCHIWUM „PODAJ DALEJ”
6 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Ku wiklinie – w Nowej Róży Pod hasłem „Ku Wiklinie” 31 sierpnia tego roku człon-kowie Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego w Poznaniu znowu spotkali się w gościnnej zagrodzie funda-cji „hOlendry” w Nowej Róży 2. Jednak zanim przekroczyli-śmy progi tej starej olenderskiej osady, gościliśmy w Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa w Nowym Tomyślu. U bram przy-witała nas gospodyni Nowej Róży Zofi a Schroten-Czernie-jewicz i oddała pod opiekę kie-rownika Andrzeja Chwalińskie-go. Zgromadziliśmy się przed zabytkową chatą osadnika olę-derskiego z końca XVIII wieku, w której od 1985 roku mieści się muzeum. Jest w nim wiele eks-ponatów związanych z uprawą wikliny i chmielu. Podziwialiśmy fantastyczne wyroby z wikliny, w tym wspaniałe meble, koszyki w różnym kształcie i wielkości, wi-kliniarskie dzieła sztuki w plene-rze, nawet wiklinowy parasol. Stąd udaliśmy się do Nowej Róży. Zofi a Schroten-Czernie-jewicz gościła tu naszą SMową rodzinę po raz piąty. Jak zawsze, uczestniczyliśmy w warsztatach twórczych z wykorzystaniem dobrodziejstw okolicznej natu-ry i darów okolicznych miesz-kańców. Były warsztaty kulinar-ne „Żywność prosto z pola”, wy-konywanie stroików i obrazów z darów pól i lasów „Fascynacje i dekoracje”, malowanie obrazów zakończone wystawą „Energia z oddechu i uśmiech”, wdzieranie się w ostępy leśne osób na wóz-kach „Las bez barier”, spotkanie „Iskra” na KDO Zasady umieszczania logo-typów Urzędu Miasta Po-znania obowiązujące przy identyfi kacji działań promo-cyjnych, kłopot lokalowy Sto-warzyszenia Na Rzecz Osób Niepełnosprawnych „Iskra” oraz prezentacja działań skoncentrowanych na akty-wizacji zawodowej osób nie-pełnosprawnych były tema-tem XXII posiedzenia Komi-sji Dialogu Obywatelskiego przy Pełnomocniku Prezyden-ta Miasta Poznania do Spraw Osób Niepełnosprawnych. W czwartek 4 września w Sali Białej Urzędu Miasta Po-znania Artur Kabat reprezen-tujący UM omówił temat „Sto-sowanie identyfi kacji wizual-nej Miasta Poznania w trak-cie realizacji przez organi-zacje pozarządowe projek-tów dofi nansowanych ze środ-ków Urzędu Miasta Poznania”. Uczestnicy spotkania dowie-dzieli się, że logotypy należy umieszczać na wszystkich ma-teriałach promocyjnych w dol-nym lewym narożniku wraz z adnotacją „Zadanie fi nansowa-ne ze środków Urzędu Miasta Poznania”. Prezes Stowarzyszenia „Iskra” Tomasz Popadowski poprosił członków KDO o pi-semną opinię dla organizacji, która pomoże w staraniach o znalezienie lokalu i wsparcie fi nansowe na jego ewentualny remont i adaptację do potrzeb osób niepełnosprawnych. Opi-nię zaakceptowano jednogło-śnie. O sytuacji „Iskry” piszemy na stronie 39. Tematem posiedzenia był też projekt Wielkopolskiego Forum Organizacji Osób Nie-pełnosprawnych (WIFOON) pod nazwą „Ośrodek Aktywi-zacji Zawodowej – szansą na zatrudnienie osób z niepełno-sprawnościami”. O projekcie mówiła Katarzyna Rogacka. Dyskutowano nad przyję-ciem rekomendacji dotyczą-cych działalności Poznańskie-go Centrum Wspierania Orga-nizacji Pozarządowych i Wo-lontariatu – „Centrum Bukow-ska” w związku z ogłoszeniem nowego konkursu na prowa-dzenie Centrum. KAROLINA KASPRZAK W skali kraju stopa pro-centowa zatrudnionych osób niepełnosprawnych wy-nosi zaledwie 27%. To wynik, który powinien motywować do systematycznych działań w zakresie poprawy jakości ży-cia ludzi z różnymi rodzajami niepełnosprawności. O pozy-tywnych aspektach zatrudnia-nia mówili laureaci IX edycji etapu regionalnego (wielko-polsko- lubuskiego) konkursu dla pracodawców wrażliwych społecznie „Lodołamacze”. Środa 24 września i Pałac Działyńskich na Starym Ryn-ku w Poznaniu będą kojarzyć się z wrażliwością na potrze-by słabszych, wsparciem w przełamywaniu barier archi-tektonicznych i społecznych, a szczególnie z faktem, że cho-ciaż świat coraz szybciej podą-ża naprzód, nie brakuje na nim ludzi o otwartych umysłach i sercach. – W województwie wielko-polskim funkcjonuje 177 zakła-dów pracy chronionej i 21 spół-dzielni inwalidzkich. Uroczysta gala „Lodołamaczy” to promo-cja zatrudniania osób niepeł-nosprawnych oraz ludzi, któ-rzy chcą być aktywni. Także szansa, żeby niepełnospraw-nych zauważać i pamiętać o nich każdego dnia. – podkreślił wojewoda wielkopolski Piotr Florek. W IX edycji w regionie wiel-kopolsko- lubuskim udział wzięło 75 fi rm, organizacji oraz instytucji. W całej Polsce do konkursu przystąpiło blisko 400 fi rm. Wielkopolsko-lubuska ka-pituła konkursu uhonorowa-ła: Spółdzielnię Niewidomych „Nadodrze” z Bytomia Odrzań-skiego (I miejscem i statuet-ką „Lodołamacz 2014” w kate-gorii „Zakład Pracy Chronio-nej”), fi rmę W.O.T „ECO-PAK-IR” sp. z.o.o z Sulmierzyc (II miej-scem i srebrnym medalem), fi r-mę „SYSTHERM” Danuta Gaziń-ska sp. j. z Poznania (III miej-scem i brązowym medalem), Zakład Aktywności Zawodowej Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem – Oddział w Ko-ninie (wyróżnieniem). W kate-gorii „Otwarty rynek” I miejsce i statuetkę „Lodołamacz 2014” otrzymała fi rma „Mol” sp. z.o- .o z Suchego Lasu, II miejsce i srebrny medal fi rma „Hipomedi-cal” sp. j. ze Złotowa, III miejsca i brązowego medalu w tej kate-gorii nie przyznano. W kategorii „Instytucja” I miejsce i statuetkę „Lodołamacz 2014” otrzymała Fundacja imienia Doktora Pio-tra Janaszka „Podaj dalej” z Ko-nina, II miejsce i srebrny medal Stowarzyszenie „Na Tak” z Po- „Ku wiklinie”. Na każdym spo-tkaniu poznaliśmy wspaniałych ludzi, w tym burmistrza Nowego Tomyśla Henryka Helwinga. Natalia Schroten – prezes Fundacji „hOlendry” przybliży-ła nam życie i zmagania z SM mieszkańców Holandii i przed-stawiła kilka holenderskich SM-owych organizacji. Pojawiła się możliwość nawiązania holen-dersko- polskiej współpracy po-między chorymi z SM; wszak SM i Europa są bez granic. Oglą-daliśmy fi lm Ilony Bidzan „SM” – o pasji, cierpieniu i zmaganiach ludzi chorych na stwardnienie rozsiane. Duże wrażenie wywar-ły na nas fi lmy młodych twórców uczestniczących w corocznych warsztatach fi lmowych w Nowej Róży. Mieszkańcy okolic opo-wiadali o swoich pasjach życia i przywiązaniu do tej ziemi i No-wego Tomyśla. Na koniec do późnego popo-łudnia przybywali goście z oko-lic. Wielu poznaliśmy na wcze-śniejszych spotkaniach. Oni już nie wyobrażają sobie swego lasu bez zjazdu osób na wózkach, z balkonikami czy kulami. Podsu-mowaniem spotkania w „hOlen-derskiej” osadzie był pomarań-czowy trunek, wypijany tylko w dniu urodzin króla Holandii. My z okazji 5-lecia cyklu „Las bez barier” wręczyliśmy gospoda-rzom Wiklinowe Serca Wdzięcz-ności. Wiele osób z chęcią przyjeż-dża do Nowej Róży, aby podzie-lić się z innymi swoimi radościa-mi i problemami z całego mi-nionego roku. Organizatorów cieszy, że pomimo deszczowej pogody udało się wyciągnąć z domu wiele osób na wózkach i że każdego roku w lesie bez ba-rier jest nas więcej. Słowem – im dalej w las, tym więcej nas. Pod takim hasłem spotkamy się tu-taj za rok. Wojciech Zieliński POZNAŃ FOT. ARCHIWUM
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 7 „LODOŁAMACZE” W REGIONIE WIELKOPOLSKO-LUBUSKIM ROZDANE Zatrudniać – nie wykluczać jerowicza tytułem „Lodoła-macza Specjalnego 2014” „za szczególną wrażliwość spo-łeczną i promowanie aktyw-ności osób niepełnosprawnych w różnych dziedzinach ży-cia” było miłym zaskoczeniem dla środowiska osób niepełno-sprawnych. Kapituła konkur-su zwróciła szczególną uwagę na to, że Marcin Bajerowicz w ciągu 20 lat dał się poznać jako osoba budująca w społeczeń-stwie pozytywny wizerunek osób niepełnosprawnych – peł-noprawnych obywateli zasłu-gujących w najwyższym stop-niu na uznanie i szacunek. Sta-tuetkę i certyfi kat wręczali lau-reatowi wielkopolscy dzienni-karze – Katarzyna Kmita-No-wacka z Telewizji Polskiej S.A. – Oddział w Poznaniu, zastęp-ca redaktora naczelnego „Gło-su Wielkopolskiego” Krzysztof Smura i zastępca redaktora na-czelnego „Radia Merkury” Ry-szard Ćwirlej. Podsumowanie IX edycji konkursu dla pracodawców wrażliwych społecznie „Lo-dołamacze” organizowanego przez Fundację Aktywizacji Za-wodowej Osób Niepełnospraw-nych (FAZON) po raz kolejny dowiodło, że niepełnospraw-ność nie przeszkadza w rzetel-nym wypełnianiu obowiązków zawodowych, a przeciwdzia-łanie stygmatyzacji, marginali-zacji, oraz zawodowemu i spo-łecznemu wykluczeniu osób niepełnosprawnych powinno być kluczowym dążeniem całe-go społeczeństwa. KAROLINA KASPRZAK I miejsce i statuetka „Lodołamacz 2014” w kategorii „Instytucja” trafi ła do Fundacji imienia Doktora Piotra Janaszka „Podaj dalej” w Koninie „za realizację licznych projektów aktywizujących zawodowo osoby niepełnosprawne”. „Super Lodołamacza 2014” odbiera prezes Zakładu Piekarniczo-Cukierniczego „Glutenex” sp. z.o.o Andrzej Kawa. „Lodołamacz Specjalny 2014” dla Marcina Bajerowicza „za szczególną wrażliwość społeczną i promowanie aktywności osób niepełnosprawnych w różnych dziedzinach życia”. Laureaci, organizatorzy i członkowie kapituły IX edycji konkursu „Lodołamacze” w regionie wielkopolsko-lubuskim. FOT. (4X) KAROLINA KASPRZAK znania, a III miejsce oraz brą-zowy medal Regionalny Ośro-dek Polityki Społecznej w Zie-lonej Górze. – Ideą konkursu „Lodołama-cze” jest promowanie praco-dawców, szczególnie z otwar-tego rynku pracy, którzy chcą zatrudniać i zatrudniają oso-by niepełnosprawne. W Polsce 27% osób niepełnosprawnych funkcjonuje zawodowo. Wśród niepełnosprawnych, co warto podkreślić, nie brakuje osób o wysokich kwalifi kacjach. – mó-wił członek Zarządu Powiatu Poznańskiego, przewodniczą-cy kapituły Zygmunt Jeżewski. Kapituła przyznała ponadto tytuły honorowe – „Super Lo-dołamacz 2014” i „Lodołamacz Specjalny 2014”. „Super Lodo-łamacza 2014” otrzymał Zakład Piekarniczo-Cukierniczy „Glu-tenex” sp. z.o.o z Tarnowa Pod-górnego, a „Lodołamacza Spe-cjalnego 2014” redaktor naczel-ny „Filantropa Naszych Cza-sów” Marcin Bajerowicz. Uhonorowanie Marcina Ba-
8 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Chronić przed nadużyciami Z MACIEJEM LOGĄ – członkiem Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej w Warszawie rozmawia KAROLINA KASPRZAK. – W rodzinach osób nie-pełnosprawnych wiele wąt-pliwości budzi kwestia ubez-własnowolnienia. Proszę po-wiedzieć jak przebiega proces ubezwłasnowolnienia osoby niepełnosprawnej? – Ubezwłasnowolnienie słu-ży osobom, które nie są w sta-nie samodzielnie troszczyć się o swoje sprawy i dbać o wła-sne dobro. Dotyczy to przede wszystkim osób niepełno-sprawnych intelektualnie, lecz również takich, u których za-burzenia psychiczne wynika-ją z nadużywania alkoholu bądź zażywania narkotyków. W sprawach o ubezwłasno-wolnienie orzeka zawsze sąd okręgowy właściwy dla miej-sca zamieszkania danej oso-by. Wniosek może złożyć naj-bliższy krewny, małżonek albo przedstawiciel ustawowy. We wniosku należy podać, czy w grę wchodzi ubezwłasnowol-nienie całkowite czy częścio-we. Trzeba opatrzyć go krót-kim uzasadnieniem i załączyć zaświadczenia lekarskie o sta-nie zdrowia. W trakcie postę-powania osoba, której wnio-sek dotyczy, musi zostać prze-słuchana w obecności lekarza specjalisty. Najczęściej powo-łuje się psychiatrę lub psycho-loga, który wydaje opinię o za-sadności bądź braku podstaw do ubezwłasnowolnienia. Opi-nia ta jest głównym dowodem w sprawie i podstawą orzecze-nia sądowego. – Jak może się bronić osoba niepełnosprawna, wobec któ-rej współmieszkańcy (człon-kowie najbliższej rodziny) do-puszczają się przemocy? – Jeśli w rodzinie występu-je przemoc fi zyczna lub psy-chiczna, jedną z metod obrony jest zgłaszanie interwencji po-licyjnej. Gdy zgłoszenia są uza-sadnione, interwencje odnoszą właściwy skutek i często pro-wadzą do założenia tak zwa-nej „niebieskiej karty”. Jest to do-kument służbowy wypełniany przez funkcjonariusza policji w trakcie interwencji. Po założe-niu „niebieskiej karty” dzielnico-wy odwiedza rodzinę, przepro-wadza wywiady środowiskowe i monitoruje sytuację. Istnienie „niebieskiej karty” oraz notatek z interwencji policyjnych to do-wody w postępowaniu karnym o znęcanie się. Można też pomi-nąć tę procedurę: złożyć od razu zawiadomienie o przestępstwie i domagać się ścigania spraw-cy przemocy. Dopuszczalne są również powództwa cywilne o ochronę dóbr osobistych, za-dośćuczynienia i odszkodowa-nia. Formą obrony ofi ary prze-mocy jest także zastosowanie wobec sprawcy nakazu opusz-czenia wspólnie zajmowanego mieszkania. – Czy w świetle obowią-zujących przepisów może-my mówić o przymusowym umieszczeniu w domu po-mocy społecznej osoby nie-pełnosprawnej, która jest w pełni poczytalna i świadoma swoich praw? – W aktualnym stanie praw-nym umieszczenie osoby z niepełnosprawnością czy też chorej psychicznie bez jej zgo-dy w placówce opieki całodo-bowej jest co do zasady nie-możliwe do przeprowadze-nia. Kwestię tę regulują prze-pisy o ochronie zdrowia psy-chicznego. Od tej zasady jest tylko jeden wyjątek polegają-cy na tym, że wyrażenie zgody na leczenie nie jest wymagane w sytuacji, kiedy brak tej zgo-dy zagraża życiu danej oso-by. W tym przypadku organy samorządowe do spraw spo-łecznych (np. ośrodek pomo-cy społecznej) mogą wystąpić do sądu opiekuńczego z wnio-skiem o przyjęcie do domu po-mocy społecznej. – W jaki sposób sąd mo-nitoruje zachowanie osoby nadużywającej alkoholu, któ-rej ograniczono prawa rodzi-cielskie? – Zachowanie osoby nad-używającej alkoholu może być monitorowane przez róż-ne instytucje. W postanowie-niu o ograniczeniu władzy ro-dzicielskiej, w przypadku za-grożenia dobra dziecka, sąd może orzec o stałym nadzo-rze kuratora sądowego, zobo-wiązać opiekuna do określo-nego zachowania albo skie-rować go do placówki zajmu-jącej się terapią rodzinną, po-radnictwem bądź leczeniem odwykowym. Obecnie nadzór kuratorski staje się coraz bar-dziej skuteczny, gdyż zatrud-niane na tych stanowiskach osoby muszą posiadać sto-sowne kwalifi kacje oraz do-świadczenie. Ponadto istnie-je możliwość wystąpienia o ograniczenie kontaktów rodzi-ca nadużywającego alkoholu z jego małoletnimi dziećmi (np. poprzez zakaz zabierania ich poza miejsce pobytu). Można też orzec obowiązek przepro-wadzania widzeń w obecności drugiego rodzica lub kuratora sądowego. Ostatecznością jest orzeczenie całkowitego zaka-zu kontaktów. – Jaki przepis prawny chro-ni niepełnosprawnego pra-cownika, wobec którego pra-codawca stosuje mobbing i dyskryminację? – Każdy pracownik, w tym także z orzeczonym stop-niem niepełnosprawności, chroniony jest przed mob-bingiem i nierównym trakto-waniem przepisami kodek-su pracy oraz kodeksu postę-powania cywilnego. Zgodnie z tymi przepisami pracow-nikowi przysługują roszcze-nia majątkowe o zadośćuczy-nienie pieniężne, jak również roszczenia o charakterze nie-majątkowym polegające na żądaniu zaniechania działań naruszających dobra osobiste pracownika. Wybór sposobu ochrony należy do poszkodo-wanego. – Dziękuję za rozmowę. O spółdzielniach socjal-nych jako formie akty-wizacji osób korzystających ze wsparcia instytucji pomo-cy społecznej, fi nansowaniu przystępowania do spółdziel-ni socjalnych oraz centrach i klubach integracji społecznej będzie mowa podczas blo-ków szkoleniowych, które re-alizuje Stowarzyszenie Insty-tut Zachodni na zlecenie Re-gionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Poznaniu. Udział w szkoleniu jest bez-płatny – szkolenia są fi nanso-wane ze środków Unii Europej-skiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Prze-widywane terminy spotkań to: 4–5 listopada, 25–26 listopada i 27–28 listopada w Hotelu In-ter Szablewski w Dymaczewie Nowym. Osoby chętne mogą uczestniczyć w kilku blokach szkoleniowych. Formularze zgłoszeniowe są dostępne na stronie interneto-wej http://www.siz.poznan. pl/ekonomia-spoleczna/ Licz-ba miejsc jest ograniczona, a o zakwalifi kowaniu się na szko-lenie decyduje kolejność zgło-szeń. Kontakt: (61) 852 41 62, 666 739 981, szkolenia@siz. poznan.pl KAROLINA KASPRZAK FOT. ARCHIWUM Bezpłatne szkolenia
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 9 Centrum Poznania, Nowo-wiejskiego 11. Budynek ja-kich wiele w okolicach Placu Wolności. Większości W ielko-polan starszej nieco daty na-zwa ulicy kojarzy się z zakła-dem energetycznym, które-mu karnie wpłacają rachun-ki za prąd. Dla młodszych uli-ca Nowowiejskiego to świet-ne miejsce wieczornych, klu-bowych wypraw. Od pewnego czasu do świadomości kon-serwatywnych (w jak najbar-dziej pozytywnym znaczeniu tego terminu) poznaniaków dociera i utrwala się infor-macja, że właśnie tutaj znaj-dują się biura Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Poznaniu. Co to i czym się zajmuje ROPS, kto tam pracu-je? Na te pytania dzielny, wy-sportowany reporter stara się odpowiedzieć na łamach „Fi-lantropa” po raz trzeci. Jestem młody, sprawny i przepadam za aktywnością ruchową we wszystkich jej przejawach. Rezygnuję więc z windy i schodami docieram do drugiego piętra. Skręcając w lewo natknę się na sekretariat i pokoje Działu Księgowości. A gdy skręcę w prawo? To bardzo nietypowa część ROPS-u. Przestronna, wyciszo-na. Kilka pokoi biurowych i po-mieszczenia o niewiadomym (na razie) przeznaczeniu: na podłodze dywany i wykładziny, wygodne fotele, stoliki z kolo-rowymi kredkami i bajkowymi książeczkami. ROPS prowadzi przedszkole? – pierwsza myśl przelatuje przez głowę. Nie, niemożliwe. Nie słychać prze-cież zwykłego w takim miejscu dziecięcego gwaru. Więc co? – Wielkopolski Ośrodek Ad-opcyjny – tłumaczy kierująca Ośrodkiem Basia. – To, że nie słychać i widać typowej dla pracy urzędów krzątaniny, jest zupełnie naturalne. Wykonu-jemy inną, różną od admini-stracyjnej pracę, a ta wymaga specjalnych warunków. Stąd atmosfera skupienia, spokoju, refl eksji i zaufania – czasami ogromnych emocji. Pracujemy przecież z rodzinami i dzieć-mi! Każdego roku na adopcję w Polsce czeka ponad 2 tysią-ce dzieci. W WOA (Centrala w Poznaniu i oddziały w Lesz-nie i Pile) średnio ponad dwie-ście dzieciaków znajduje nowy dom i nowe rodziny. Zespół tworzy siedemnastu specjali-stów: pedagogów, psycholo-gów i niezastąpiona (jak za-znacza Basia) Agnieszka, spi-nająca pracę WOA administra-cyjnie. Pokoje zawsze otwarte(3) W powszechnej opinii proces adopcyjny jest długo-trwały, a efekty nieprzewidy-walne. Jak jest naprawdę? – To oczywiście mit – prote-stuje Barbara. – Wszystko za-leży od rodzin adoptujących dzieci, ich motywacji i deter-minacji. Jeżeli rodzina chce opiekować się dzieckiem do-stosowując swoje życie do jego potrzeb i wymagań, to proces adopcyjny nie trwa długo. Nie-stety, nie zawsze tak jest, ale i z takimi sprawami musimy so-bie radzić… Opuszczam WOA w optymi-stycznym nastroju. Pewnie to kwestia sprawy i ludzi, z któ-rymi miałem okazję porozma-wiać. Muszę zejść piętro niżej, jest winda, schody, jest i… po-ręęęęęęęcz. Na pierwszym piętrze znaj-duje się Dział Rehabilitacji Za-wodowej i Społecznej. Moż-na odnieść wrażenie, że wyso-kość wsparcia (ponad 112 mln zł w latach 2003-2013), jakie uzyskują wielkopolskie zakła-dy aktywności zawodowej, or-ganizacje pozarządowe i insty-tucje działające na rzecz osób z niepełnosprawnościami, wy-maga rozbudowanej kadry ad-ministracyjnej. – Nic bardziej mylnego – roz-wiewa moje wątpliwości Ję-drzej, kierownik Działu. – Nasz dział to cztery osoby (wlicza-jąc w to mnie) zajmujące się bardzo szeroką problematyką. Dlatego musimy być zoriento-wani w różnych, czasami bar-dzo odbiegających od siebie dziedzinach. Od budownictwa przez gospodarkę, podatki aż po prawo. Trudno się dziwić – zakres zadań jaki realizuje Dział, wy-maga uniwersalnej wiedzy. To właśnie tutaj składane są wnioski o dofi nansowanie ro-bót budowlanych służących osobom z niepełnosprawno-ściami, tutaj są oceniane i, je-żeli dojdzie do realizacji (decy-zje ostateczne podejmuje Sej-mik Województwa), również monitorowane i rozliczane. To tutaj rozdzielane są środki PFRON-u wspierające funkcjo-nowanie wielkopolskich ZAZ-ów (około 60% ogólnych kosz-tów utrzymania). – W Dziale Rehabilitacji Za-wodowej i Społecznej ROP-S- u – dodaje Jędrzej – realizu-jemy również zadania zlecone przez PFRON. To np. Program Wyrównywania Różnic Między Regionami, w którym zajmu-jemy się dofi nansowywaniem zakupu sprzętu rehabilitacyj-nego dla wielkopolskich szpi-tali i innych jednostek służby zdrowia. Współpracujemy tak-że z Wojewódzką Społeczną Radą ds. Osób Niepełnospraw-nych przy Marszałku Woje-wództwa Wielkopolskiego i z biurem Pełnomocnika Rządu ds. osób Niepełnosprawnych. Mam szczęście, trafi łem na dzień zebrań kierowni-ków działów. W sumie nor-ma – tak dzieje się w każdej fi rmie, w urzędzie również. W sali 206 są wszyscy. Więk-szość już znam i czytelnicy „Fi-lantropa” również. Ale nie do wszystkich pokoi (z braku cza-su) mogłem zajrzeć. Spotkanie prowadzi zastępca dyrekto-ra Wojciech Zarzycki. Jest Łu-kasz (prywatnie: znany muzyk rockowy) – szef Działu Admi-nistracyjnego, który zapewnia ROPS-owi sprawne funkcjo-nowanie, zajmuje się przetar-gami, archiwum, siecią inter-netową i ochroną danych oso-bowych. Jest Magda z Działu Planowania i Analiz, pracują-cego przy obsłudze projektów. Jeż także Ania, szefowa Dzia-łu Organizacyjnego, „strażnika” nagrodzonego przez Związek Miast Polskich „Domu Warto-ści” i kodeksu etycznego pra-cownika ROPS, jest Mariola, kierująca Działem Księgowo-ści. Nie zostaję długo na spo-tkaniu – umówiłem się na roz-mowę z dyrektor Aleksandrą Kowalską. W sekretariacie czeka kil-ka osób. Sylwia, perfekcyjnie regulująca „ruch” w „sztabie” ROPS-u prognozuje, że pocze-kam minutę. Nie myliła się. – Czy można poznać ludzi pracujących w takiej instytucji i ich pracę w czasie trzech wi-zyt? – Dyrektor Kowalska prze-jęła moją rolę. Na odpowiedź nie musiała długo czekać: – Nie, ale bardzo bym chciał. Może będzie jeszcze okazja? – Z pewnością. Ale proszę pytać – zaprasza moja roz-mówczyni. Po kwadransie py-tań i odpowiedzi Sylwia przy-pomina: – Pani dyrektor, o 10.00 spo-tkanie… Musimy kończyć, szkoda. Z drugiej strony… zawsze mogę wrócić. W ROPS-ie pokoje są zawsze otwarte! TOMASZ GRABOWSKI PRACA NA CAŁY ETAT CENTRUM TERAPII MANUALNEJ w Sierosławiu zatrudni na stanowisko obsługi klienta w rejestracji panią z orzeczeniem o niepełnosprawności. Praca na cały etat. Wymagana znajomość języka angielskiego i/lub niemieckiego. CV ze zdję-ciem prosimy składać osobi-ście w siedzibie fi rmy: Sierosław, ul. Leśna 1 62-0 80 Tarnowo Podgórne
10 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Karta Dużej Rodziny Wojewoda Piotr Florek za-prasza do udziału w ogól-nopolskim programie Karta Dużej Rodziny instytucje kultu-ry, ośrodki sportowe, podmio-ty publiczne i prywatne z ca-łego województwa. Mogą one przystąpić do programu zniżek i systemu ulg dla rodzin wielo-dzietnych. Wojewoda zawiera umowy partnerskie określają-ce zasady udzielania zniżek na mocy porozumienia podpisa-nego z ministrem pracy i poli-tyki społecznej. Karta Dużej Rodziny to ogól-nopolski program wspierania ro-dzin wielodzietnych. Skierowa-ny jest do rodzin mających przy-najmniej troje dzieci, bez wzglę-du na osiągany dochód. Dotyczy także rodzin zastępczych i ro-dzinnych domów dziecka. Ro-dzice otrzymują kartę dożywot-nio, dzieci – do 18 roku życia lub do ukończenia nauki, mak-symalnie do osiągnięcia 25 lat. Osoby niepełnosprawne otrzy-mają kartę na czas trwania orze-czenia o niepełnosprawności. Karta jest wydawana bezpłatnie każdemu członkowi rodziny. Kartę przyznaje wójt, bur-mistrz lub prezydent miasta na wniosek członka rodziny wie-lodzietnej. Karta oferuje system zniżek i dodatkowych upraw-nień udzielanych przez instytu-cje państwowe oraz fi rmy pry-watne, które przystąpią do pro-gramu. Zyskują one prawo do posługiwania się w materiałach reklamowych i informacyjnych znakiem „Tu honorujemy Kar-tę Dużej Rodziny”. Wykaz ak-tualnych partnerów programu oraz informacje o oferowanych ulgach znajduje się w serwisie www.rodzina.gov.pl. By zgłosić fi rmę do programu, należy określić formę i wyso-kość zniżek oferowanych rodzi-nom wielodzietnym, pobrać ze strony Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego formularz zgło-szeniowy i przesłać go na ad-res awerbicka@poznan.uw.gov. pl. Warunki współpracy zosta-ną uzgodnione po weryfi kacji danych. Dodatkowe informacje na temat Karty Dużych Rodzin można uzyskać korzystając z in-folinii Ministerstwa Pracy i Poli-tyki Społecznej (22 529 06 81, 22 661 11 99). TOMASZ STUBE Wiosna w sercach – jesienią Wielkopolski Związek In-walidów Narządu Ru-chu w ramach realizacji za-dania „Wiosna w sercach II”, współfi nansowanego przez Miasto Poznań, zorganizowa-ło w dniu 6 września Święto Pieczonego Ziemniaka. Tradycją organizowanych przez Związek imprez jest po-kazywanie uczestnikom no-wych zakątków. Tym razem na miejsce spotkania wybrano Dziewiczą Bazę leżącą u pod-nóża Dziewiczej Góry w gmi-nie Czerwonak. Słońce rów-nież polubiło imprezy orga-nizowane przez WZINR, bo mimo chłodnego początku ty-godnia sobota była bardzo sło-neczna i ciepła. Dlatego już przed wyznaczoną godziną zbiórki uczestnicy stawili się w Dziewiczej Bazie. Zaczęto od poczęstunku, aby po chwili przy akompa-niamencie gitary rozpocząć wspólne śpiewy. Pan Zenek przygrywał nie tylko do tek-stów ze śpiewników i do utwo-rów nuconych przez biesiad-ników. Były konkursy wywo-łujące dużo radości. Miały na celu podniesienie sprawności uczestników zabawy. Trzeba było obrać trzy ziemniaki bez odkładania ich na stół czy tra-fi ć ziemniakiem do celu. Dużo emocji wzbudził konkurs na kie założenia. Pokazano cie-kawe i urokliwe miejsce w bli-skim otoczeniu Poznania (wie-le osób było tam po raz pierw-szy). Poprzez zaproszenie do udziału całych rodzin pokaza-no, że osoby z niepełnospraw-nością potrafi ą się doskona-le bawić, ale również dosko-nale sobie radzą przy pokony- Błażej Friedrich POZNAŃ najdłuższą obierzynę. Chętni poszli na spacer na wieżę wi-dokową. Było pieczenie kiełba-sek nad ogniskiem. Przystępując do każdego za-dania Związek zakłada sobie cele, które chciałby osiągnąć. Święto Pieczonego Ziemniaka pozwoliło zrealizować wszyst-waniu własnych ograniczeń, a często wiele czynności wyko-nują szybciej niż osoby spraw-ne. Wspólne rozmowy i śpiewy pokazały, że można doskonale się bawić bez alkoholu. Choć Poznańska Pyra zosta-ła strasznie przeegzaminowa-na, to jednak ani jeden ziem-niak się nie zmarnował: za zgodą leśniczego wykorzysta-ne pyry wyniesiono do lasu dla dzików. Budujące jest uczest-niczenie w imprezach promu-jących tak wysoką kulturę spę-dzania wolnego czasu. FOT. (3X) ARCHIWUM WZINR
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 11 Inauguracja VII edycji „SyMfonii Serc” w Warszawie Kanały informacyjne, spo-ty, napisy na tramwa-jach i autobusach, komuni-katy w mediach. Szacuje się, że już ponad dwa i pół milio-na osób dowiedziało się o ko-lejnej edycji kampanii infor-macyjnej Polskiego Towarzy-stwa Stwardnienia Rozsia-nego „SyMfonia Serc”. Wiele wciąż jeszcze nie wie, czym jest SM. We wtorek 2 września o 12.00 w sali konferencyjnej imienia Je-rzego Turowicza Fundacji Stefa-na Batorego przy Sapieżyńskiej 10 a w Warszawie Rada Głów-na PTSR zorganizowała wer-nisaż połączony z konferencją prasową. Na wydarzenie złożyła się inauguracja VII edycji „SyM-fonii Serc” oraz podsumowanie konkursu poetyckiego i fotogra-fi cznego pod hasłem „Pewnego dnia…”. WIEDZIEĆ WIĘCEJ W tym roku patronat honoro-wy nad „SyMfonią Serc” sprawu-je Rzecznik Praw Obywatelskich Irena Lipowicz. Żałuję, że tylko nieliczni dziennikarze przyby-li na konferencję prasową. Sy-tuacja chorych na stwardnienie rozsiane jest poważna. Powinno się jak najwięcej o niej mówić. Taki właśnie cel ma „SyMfonia Serc”. VII edycji towarzyszyła ca-łodzienna akcja informacyjna na temat SM na Krakowskim Przed-mieściu w Warszawie. W nie-dzielę 14 września w godzinach od 11 do 21 prowadzono bada-nia poziomu cukru, warszta-ty udzielania pierwszej pomocy, porady związane z profi laktyką chorób kręgosłupa oraz prawi-dłowej postawy, warsztaty z za-kresu opieki nad osobami star-szymi i przewlekle chorymi czy pokazy tańca na wózkach. Moż-na było zdobyć wiedzę o stward-nieniu rozsianym, a w szczegól-ności przekonać się, że nie jest chorobą zakaźną. MŁODZI CHORZY Na ogólnopolską kampa-nię „SyMfonia Serc” składa-ją się różne wydarzenia pod-kreślające wagę problemów lu-dzi ze stwardnieniem rozsia-nym. Realizatorzy, prócz zwięk-szania świadomości społeczeń-stwa, przez inicjatywę wywiera-ją wpływ na organy władzy pań-stwowej, walcząc o łatwiejszy dostęp do leczenia oraz rehabi-litacji. – Od wielu lat zabiegamy o jak najlepsze możliwości le-czenia. Udało się doprowadzić do tego, że kolejne 3 leki bę-dziemy przyjmować nie przez 5 lat, ale tak długo, jak lekarz neurolog uzna to za koniecz-ne. Dzięki wsparciu osób do-brej woli możemy szerzej mó-wić o chorobie i jej leczeniu we współczesnym świecie – po-wiedziała wiceprzewodniczą-ca PTSR Helena Kładko. Zaprezentowano piosen-kę „SM-ka” napisaną przez Witolda Szacunia. Po ofi cjal-nym powitaniu i wprowadze-niu głos zabrał prof. nadzw. dr hab. Jerzy Kotowicz, specjali-sta neurolog Akademickiego Centrum Medycznego w War-szawie. Przekazał szereg cie-kawych informacji dotyczą-cych patogenezy stwardnie-nia rozsianego, ewolucji cho-roby, leczenia. Dowiedzieli-śmy się, że „badania patolo-giczne oraz nowe techniki re-zonansu magnetycznego wy-kazały, że we wczesnej fazie choroby dochodzi do zmian zapalnych, które powodu-ją nieodwracalne uszkodze-nie aksonów. Nasilenie proce-su zapalnego we wczesnej fa-zie choroby koreluje ze stop-niem inwalidztwa w jej póź-niejszym przebiegu”. Profesor Kotowicz uświa-domił ponadto słuchaczom, że chorują najczęściej oso-by dorosłe między 20 a 40 ro-kiem życia, ale też dzieci przed 16 rokiem życia. O tej grupie chorych u nas praktycznie nie mówi się w ogóle. Szacuje się, że w Polsce na stwardnienie rozsiane cierpi około 45 tysięcy osób. To scho-rzenie jest najczęstszą przy-czyną niepełnosprawności. Po-ważne ograniczenia zdrowot-ne uniemożliwiają wykony-wanie pracy zawodowej. Cho-rzy często latami toczą batalie o przyznanie renty z tytułu nie-zdolności do pracy, dostęp do leków, terapii. Do form choroby zalicza się postać rzutowo-zwalniają-cą, wtórnie postępującą, pier-wotnie postępującą, łagod-ną i ostrą. Rzut choroby leczy się sterydami – wlew dożyl-ny, zaś do leków stosowanych w pierwszym rzucie (leczenie modyfi kujące) zalicza się inter-ferony beta 1a i 1b oraz octan glatirameru. Przy drugim rzu-cie stosuje się fi ngolimod, te-rifl unomid i natalizumab. Nie-zwykle istotne jest też leczenie objawowe, rehabilitacja funkcji ruchowych i poznawczych. SM, jak powiedzieli przedsta-wiciele PTSR, to poważny, wie-lowymiarowy problem społecz-ny. Dzięki organizacjom poza-rządowym ludzie z SM mogą uzyskać cenne wsparcie i pora-dy w zakresie specjalistycznego leczenia, ale też szeroko infor-mować społeczeństwo o konse-kwencjach tej choroby. WYSOKI POZIOM Po części inaugurującej VII edycję „SyMfonii Serc” przy-szedł czas na nagradzanie lau-reatów prac w konkursie po-etyckim i fotografi cznym. Me-dale, dyplomy i upominki wrę-czały władze PTSR oraz człon-kowie jury. Skład jury konkur-su poetyckiego tworzyli: Do-rota Ryst, Krzysztof Bieńkow-ski i Andrzej Zaniewski, a fo-tografi cznego Wanda Hansen, Katarzyna Nowicka i Przemy-sław Wierzchowski. Nagro-dzono wiersze Janusza Kowal-kowskiego, Reginy Sobik, Aliny Puk, Andrzeja Gajczyka, Marci-na Gdowskiego, Piotra Zegara, Lilianny Misiak, Elżbiety Sła-boszewskiej, Waldemara Ruty, Marii Stawickiej, Beaty Dudek, Moniki Kładko i fotografi e: Ka-tarzyny Chołuj, Agnieszki Ku-szyńskiej, Iwony Augustyniak, Barbary Bunk, Danuty Ewy Tracz, Grzegorza Gojżewskie-go, Katarzyny Młyńczyk, To-masza Iwaniuka i Teresy Nie-zgodzkiej. Przewodniczący PTSR To-masz Połeć nagrodził Moni-kę Kładko za „całokształt osią-gnięć we wszystkich dotych-czasowych edycjach konkursu fotografi cznego organizowane-go przez PTSR”. Prace prezen-towały wysoki poziom – od-zwierciedlały codzienne życie osób ze stwardnieniem rozsia-nym, pasje, radości i oczeki-wania. O poezji chorych na SM mówił juror Andrzej Zaniew-ski. Zarówno wiersze jak i fo-tografi e nadesłane na konkurs pomagają społeczeństwu zbli-żyć się do chorych, zrozumieć ich przeżycia i trudy, którym co-dziennie stawiają czoła. Więcej o wierszach opublikowanych w zbiorze „Kubek pełen SMaku 2” piszemy na stronie 20. KAROLINA KASPRZAK Nagrodę za „całokształt osiągnięć we wszystkich dotychczasowych edycjach konkursu fotografi cznego organizowanego przez PTSR” odbiera Monika Kładko. FOT. KAROLINA KASPRZAK
12 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 W środę 1 października był obchodzony Mię-dzynarodowy Dzień Senio-ra. Powiat Poznański z tej okazji przygotował liczne atrakcje w Domu Pomocy Społecznej w Lisówkach dla jego mieszkańców i osób starszych z 17 gmin. W piątek 19 września zor-ganizowano tu piknik, dzię-ki któremu ludzie starsi mo-gli wspólnie się spotkać, za-sięgnąć konsultacji specja-listycznych, wziąć udział w różnych konkurencjach, do-wiedzieć się jak można chro-nić się przed kradzieżami czy oszustwami fi nansowymi. Mieszkańców DPS i senio-rów z gmin powiatu poznań-skiego odwiedziła radna sej-miku województwa wielko-polskiego Maria Grabkow-ska, wicestarosta poznań-ski Tomasz Łubiński, członek Zarządu Powiatu Poznań-skiego Zygmunt Jeżewski, dy-rektor Wydziału Spraw Spo-łecznych i Zdrowia Starostwa Powiatowego w Poznaniu Te-resa Gromadzińska, dyrektor Powiatowego Centrum Po-mocy Rodzinie Elżbieta Bi-jaczewska, kierownik Dzia-łu do spraw Osób Niepełno-sprawnych PCPR Elżbieta Mazur, przedstawiciele Rady Powiatu i jednostek organi-zacyjnych Powiatu Poznań-skiego. – Spotykamy się z okazji Międzynarodowego Dnia Se-niora, który został uchwalo-ny przez Organizację Naro-dów Zjednoczonych 14 grud-nia 1990 roku. Powiat Po-znański stara się podejmo-wać jak najwięcej działań w zakresie pomocy społecznej i wsparcia seniorów. Ktoś kie-dyś powiedział, że o kulturze narodu świadczy szacunek do osób starszych. Myślę, że w tym względzie mamy jesz-cze dużo do zrobienia, a dzi-siejsze wydarzenie jest tego początkiem – mówił Zyg-munt Jeżewski. Wystąpił zespół folklory-styczny, kapela dudziarska, Sandra Paetz, była biesiada z wodzirejem i pokaz tańca. W poszczególnych strefach (zdrowia, bezpieczeństwa, rozrywki, artystyczna) cze-kały stanowiska medyczne, dietetyczne, Powiatu Poznań-skiego, Powiatowego Zespo-łu do spraw Orzekania o Nie-pełnosprawności, Powiato-wego Centrum Pomocy Ro-dzinie, stanowisko z kijkami nordic walking. Seniorzy obejrzeli pokaz tresury psa, brali udział w warsztatach decupage, origa-mi, wykonywali przedmioty użytkowe. Był pomiar ciśnie-nia krwi, glukozy, wagi ciała, doradztwo w kwestii odży-wiania, gry tradycyjne (war-caby, chińczyk), instruktaż pierwszej pomocy. KAROLINA KASPRZAK FOT. (4X) KAROLINA KASPRZAK W DOMU POMOCY SPOŁECZNEJ W LISÓWKACH Starsi aktywni Stali czytelnicy „Filantropa Naszych Czasów”. Od lewej: Maciej Matuszewski, Teresa Gromadzińska, Maria Grabkowska, Zygmunt Jeżewski, Elżbieta Bijaczewska, Elżbieta Mazur, Renata Kuźniewska. Występy artystyczne. Zainteresowaniem cieszyły się różnego rodzaju porady; seniorzy na co dzień nie mają możliwości korzystania z nich nieodpłatnie. Jak widzi i zachowuje się człowiek po spożyciu alkoholu…
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 13 P Amazonki Przyjechała ich z całej Pol-ski ponad setka, by wziąć udział w dwudziestej Ogólno-polskiej Jubileuszowej Sparta-kiadzie Amazonek, zorganizo-wanej przez oddział poznań-ski. Panie w wiankach na gło-wach dumnie paradowały nad Maltą. Przed chwilą zeszły z ło-dzi smoczych, w których płynę-ły zagrzewając się do zwycię-stwa. Ale najpiękniejszym ak-centem było rzucanie kwiatów do wody dla tych, które odeszły i okrzyki radości tych, które na-dal żyją. Przygotowania do uroczysto-ści rozpoczęły się w paździer-niku ubiegłego roku. Było to ogromne przedsięwzięcie. Trze-ba było pozałatwiać setki du-żych i małych spraw, by wszyst-ko się udało. Amazonki święto-wały nad Maltą od czwartku 11 września do niedzieli 14 wrze-śnia na terenie Campingu Malta przy ulicy Krańcowej w Pozna-niu. Patronat nad uroczystościa-mi sprawowała Anna Komorow-ska, żona prezydenta RP, a pa-tronat medialny nad obchodami objęła TVP Poznań. – Ta olimpiada jest moim dzieckiem, bo uczestniczę w niej od początku – powiedziała Helena Pawlak, skarbniczka po-znańskiego oddziału. – Dzisiaj jestem podwójnie szczęśliwa, bo moja drużyna zajęła w wy-ścigu łodzi smoczych pierwsze miejsce, dlatego koleżanki wło-żyły mi na głowę dwa wianki. Po raz pierwszy Amazonki zetknęły się z łodziami smoczy-mi, zwyczajem rzucania kwia-tów jako symbolu dla nieżyją-cych koleżanek oraz okrzyka-mi radości w podziękowaniu za życie, przeszczepionym z Kana-dy. Obsada takiej łodzi liczy dzie-sięć zawodniczek ze sternikiem, oprócz tego rytm nadaje bębni-sta. Taki wyścig to spory wysi-łek, ale Amazonki doskonale so-bie radzą z przeciwnościami. – W tym roku wprowadziliśmy inne dyscypliny, bo do tej pory było strzelanie z łuku – dodaje Helena Pawlak. – Amazonki były trochę zaskoczone ich nazwami, ale chętnie wzięły w nich udział. Było dużo śmiechu i zabawy, a o to chodzi, by cieszyć się każdą chwilą. Amazonki dobrze rozu-mieją to przesłanie. Ogrom pracy, wysiłku, serca i oddania w przygotowanie wło-żyła Joanna Grzesiak, terapeut-ka i doktorantka z Akademii Wy-chowania Fizycznego w Pozna-niu. – Jedną z nowości jest kubb, gra polegająca na eliminacji od-powiednio ułożonych drewnia-nych klocków lub pałek, rozsta-wionych na trawiastym, piasz-czystym lub betonowym pod-łożu, przez dwie, opozycyjnie w stosunku do siebie drużyny. Zwycięstwo daje strącenie króla, czyli drewnianego klocka usta-wionego na środku pola gry – wyjaśnia Joanna. Z daleka widać rozwieszo-ną siatkę do gry w siatkówkę z wielkimi otworami. To pier-ścieniówka, czyli gra drużyno-wa, podobna do tradycyjnej siat-kówki. Zadaniem zawodników jest przerzucanie piłki na boisko drużyny przeciwnej przez otwo-ry w siatce. Było popularne rin-go, tajemniczo brzmiący speed-minton podobny do badminto-na, petanque – tradycyjna fran-cuska gra towarzyska z elemen-tami zręcznościowymi, polega-jąca na rzucaniu z wytyczonego okręgu metalowymi kulami oraz bowling. – Dla mnie najbardziej wzru-szające jest rzucanie kwiatów do wody – mówi Beata Tietz. – Wówczas myślę o koleżankach, których już nie ma i dziękuję za dar życia. Po zawodach był grill, a wie-czorem koncert Hanny Śleszyń-skiej. Spartakiadę zakończy-ła uroczysta Gala Jubileuszowa z okazji XX-lecia Federacji Sto-warzyszeń „Amazonki”. Uroczy-stość zaszczycili posłanka Elż-bieta Radziszewska i Ryszard Grobelny, prezydent Poznania. Były odznaczenia, kwiaty, gratu-lacje i wiele wzruszeń. Aurelia Pawlak POZNAŃ AP nad Maltą FOT. (3X) AURELIA PAWLAK
14 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Bez wątpienia jedną z naj-ważniejszych korzyści płynących z zajęć hipotera-pii jest nauka raczkowania i chodzenia. Pacjenci, którym nie dawano szans na wstanie z inwalidzkiego wózka, bar-dzo często za pomocą konia osiągają cel oznaczony jako niemożliwy. Jak dokonuje się ów cud? Zacznę od krótkiego wytłu-maczenia, w jaki sposób uczy się mózg. Organ ten zbudo-wany jest z różnych rodzajów neuronów, czyli komórek ner-wowych. Odpowiadają one za nasze czucie, ruch, myśli i po-czynania. Aby wszystko spój-nie działało, neurony two-rzą między sobą wiele sieci, po których przekazywane są wszelakie informacje w po-staci oddziaływań chemicz-nych i impulsów elektrycz-nych. Każde nowe doświad-czenie, spontaniczna myśl lub nieznana sytuacja powodu-je, że w naszym mózgu two-rzą się nowe sieci neuronów. Pojedyncze doznania two-rzą tak zwany ślad pamięcio-wy, czyli engram. Pozwala on na odtworzenie w pamięci sy-tuacji z przeszłości, aby zna-leźć rozwiązanie w chwili po-wtórzenia określonej sytuacji. Gdy bodźce wykorzystujące ślad pamięciowy powtarza-ją się, wówczas engram prze-mienia się w stałe połączenie między neuronami, a informa-cja po takich „trasach” przebie-ga natychmiastowo. Działa to również w drugą stronę – jeśli przestajemy wy-konywać pewne czynności, to połączenia w mózgu stają się coraz słabsze i mogą na-wet zanikać. Jeśli dziecko nie potrafi chodzić i raczkować, to znaczy, że jego mózg nie utworzył sieci neuronów po-trzebnych do koordynacji owej czynności albo utracił je w wyniku tragicznego wypadku lub braku możliwości powta-rzania tych umiejętności. Koń idący stępem porusza mied-nicą siedzącego na nim czło-wieka dokładnie w tych sa-mych osiach i płaszczyznach, jak robimy to podczas cho-dzenia. Mózg pacjenta siedzą-cego na grzbiecie zwierzęcia dostaje w ten sposób nowe in-formacje i zapamiętuje je jako połączenie neuronów – en-gram. Ten ruch, którego wcze-śniej organizm podopieczne-go nie znał, jest powtarzany podczas każdych zajęć, więc ślad pamięciowy przekształca się w trwałe połączenie. Może to jednak trwać nawet kilka ty-godni. Gdy mózg nauczy się poprawnie chodzić, wystar-czy tylko wypracować mięśnie do utrzymania wagi ciała oraz zmysł równowagi, by pacjent wstał z inwalidzkiego wózka i postawił swoje samodzielne pierwsze kroki. Co z raczko-waniem? Napiszę najprościej – to samo. Mózg uczy się no-wego ruchu poprzez położe-nie pacjenta na koniu. Wów-czas nogi i ręce podopieczne-go poruszane są przez koń-czyny przemieszczającego się zwierzęcia identycznie jak podczas prawidłowego racz-kowania. W ten sposób kory-gowane są również wszelakie patologie związane z porusza-niem się. Podsumowując, raczkowa-nie i chodzenie to umiejętno-ści nabywane z czasem. Nawet jeśli dziecko ma z nimi trudno-ści, to nie oznacza, że jest ska-zane na wózek inwalidzki. Hi-poterapia ma ogromny wpływ na umiejętność prawidłowe-go poruszania się. Najwięk-szą rolę odgrywa tu sam koń, którego nie da się zastąpić, ponieważ to on porusza cia-łem pacjenta i powoduje utwo-rzenie połączeń neuronów w mózgu odpowiedzialnych za zapamiętanie i odtwarzanie w przyszłości prawidłowych wzorców raczkowania i cho-dzenia. Im bardziej systematy-cza terapia, tym trwalszy efekt można osiągnąć. Zapraszam na zajęcia! AGNIESZKA PIECHOWIAK FUNDACJA „APJA” 609 047 831 BIURO@FUNDACJA-APJA.ORG.PL WWW.FUNDACJA-APJA.ORG.PL „Przelewamy krew za Cy-sterki” – taką nazwę no-siła akcja poboru krwi, w któ-rą chętnie włączali się miesz-kańcy powiatu poznańskie-go. W sobotę 13 września przy pałacu w Owińskach Związek Harcerstwa Polskiego – Hufi ec Czerwonak tradycyjnie zorga-nizował piknik cysterski „Kon-wencjonalia 2014”. Przyjecha-li wolontariusze z poznańskie-go „Hospicjum Palium”, muzy-cy, rzemieślnicy. Spotkanie miało na celu pre-zentację dawnych strojów, sta-rych rzemiosł, walk rycerskich, muzyki sakralnej w nowocze-snej aranżacji. Wstęp był dar-mowy, dzięki czemu ze spo-tkania mogły skorzystać rodzi-ny w trudnej sytuacji material-nej. Osoby niepełnosprawne i wszyscy, którzy nie widzieli jesz-cze pierwszego w Europie Parku Orientacji Przestrzennej na tere-nie Specjalnego Ośrodka Szkol-no- Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych w Owińskach mo-gli, mogli się tam wybrać. Była też możliwość zwiedza-nia z przewodnikiem pocyster-skiego kościoła Jana Chrzciciela w Owińskach, warsztatu papie-ru czerpanego, aranżacji dawnej polskiej wsi, przymierzalni stro-jów i uzbrojenia. Był turniej łucz-niczy, warsztaty artystyczne. Wolontariusze poznańskie-go „Hospicjum Palium” chętnie opowiadali dzieciom i młodzie-ży o roli wolontariusza w cho-robie terminalnej. Zachęcali do malowania motyli symbolizują-cych delikatność i wrażliwość na ludzkie cierpienie. Przeprowa-dzono również zbiórkę publicz-ną „Wyprawki szkolne dla dzieci z gminy Czerwonak”. KAROLINA KASPRZAK HIPOTERAPIA – REHABILITACJA I PRZYJEMNOŚĆ(7) Raczkowanie i chodzenie FOT. (2X) KAROLINA KASPRZAK Pamiętali o chorych Akcja „Przelewamy krew za Cysterki” była okazją do podzielenia się bezcennym lekiem. Malowanie motyli.
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 15 Pozytywnym przykła-dem wzajemnej pomo-cy wśród liderów organizacji pozarządowych okazał się kolejny charytatywny ma-raton fi tness pod hasłem „Z zumbą, z sercem, dla serca i zdrowia” – Aktywnie w Po-wiecie Poznańskim”. W so-botnie popołudnie 6 wrze-śnia w amfi teatrze (Sce-na nad Jeziorem) w Swarzę-dzu zapaleńcy tańczyli przez prawie 3 godziny. Był to już trzeci maraton z cyklu „Z zumbą, z sercem…”. Charytatywne maratony fi t-ness realizuje Stowarzyszenie Na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Pobiedzi-skach w ramach zadania pu-blicznego fi nansowanego ze środków Powiatu Poznańskie-go. O poprzednim maratonie zumby pisaliśmy w sierpnio-wym wydaniu „Filantropa” na stronie 11. Aktywny PKPS Kolejną osobą wyróżnioną Srebrną Honorową Odzna-ką przez Wielkopolski Zarząd Wojewódzki PKPS w Poznaniu została 24 lutego Teresa Kan-ciak z Bnina za szczególne za-sługi dla organizacji, w której działa już 25 lat. W latach 80- tych dała się poznać jako bar-dzo dobry organizator. Na następną kadencję Za-rządu Miejsko-Gminnego PKPS podczas wyborów 5 marca zo-stali wybrani dotychczaso-wi członkowie. Funkcję preze-sa nadal pełni Bogdan Wesołek. ZM-G PKPS otrzymał za aktyw-ność bilety dla 55 osób na kon-cert charytatywny z okazji Dnia Kobiet. Złożono podziękowania osobom, instytucjom, fi rmom wspierającym PKPS w Kórniku. ZM-G został zaproszony przez Radę Sołecką Czołowa do Klubu Środowiskowego. RS po-dzieliła się z członkami PKPS informacjami o działaniach na rzecz starszych ludzi. Trwa kon-takt kórnickiego PKPS z Pola-kami na Ukrainie. Raz na kwar-tał jest przekazywana żywność dla chorego na fenyloketonu-rię ukraińskiego chłopca. Trwa-ją przygotowania do dystrybu-cji żywności zakupionej z fun-duszy unijnych. Osobom niepeł-nosprawnym przekazywany jest sprzęt rehabilitacyjny. Kórnicki PKPS podjął się opieki nad po-mnikiem Stanisława Woźniaka, żołnierza AK. Trwa współpraca PKPS z róż-nymi organizacjami. Od Kórnic-kiego Stowarzyszenia Pomo-cy Osobom z Niepełnospraw-nością Intelektualną i Rucho-wą „Klaudynka” Bogdan Weso-łek otrzymał podziękowanie za pracę społeczną dla najbardziej potrzebujących. Komenda Hufca ZHP im. Tytusa hr. Działyńskiego w Kórniku dziękowała za pomoc w organizacji akcji letniej. ROBERT WRZESIŃSKI Zadowolenia z charytatywnego maratonu zumby w Swarzędzu Tym razem organizacja z Pobiedzisk pomogła Stowarzy-szeniu Przyjaciół Dzieci Spe-cjalnej Troski imienia Leszka Grajka w Swarzędzu. Całko-wity dochód z zakupu cegiełek było oprzeć się pokusie. Zum-ba porwała do tańca niemal wszystkich! Podopieczni Sto-warzyszenia Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski imienia Lesz-ka Grajka wykazali się dosko-nałym poczuciem rytmu. Uczestników powitała pre-zes Stowarzyszenia Na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełno-sprawnej w Pobiedziskach Małgorzata Halber oraz prze-wodnicząca Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski imienia Leszka Grajka Barbara Kucharska. W spotka-niu wzięli udział radni Powiatu Poznańskiego – Agnieszka Do-lata i Paweł Bocian. Imprezę wsparli: Urząd Mia-sta i Gminy Swarzędz, Swa-rzędzkie Centrum Sportu i Re-kreacji, salon kosmetyczny „Karina” – Karina Gryciuk, sa-lon fryzjerski „Halina”, klub „Atrium” – siłownia i fi tness, klub „2B Activ”, sklep „Mega- Fit”, solarium w Swarzędzu, Mistrz Świata Ekwadoru 2013 w kulturystyce Marek OLEY Olejniczak, drużyna piłkar-ska „Meblorze”, grupa kultu-rystyczna „MF Team”, Haniball Team Adam Leśniewski (opra-wa muzyczna), Katarzyna Ja-naszek (fotografi a), wolonta-riusze, pielęgniarka i wielu lu-dzi dobrej woli. KAROLINA KASPRZAK FOT. ROBERT WRZESIŃSKI Taniec zdrowia i z sercem Powitania i podziękowania dla instruktorów oraz wszystkich zaangażowanych. nie kryła Barbara Kucharska. Taniec dla zdrowia i z sercem. (zbiórki publicznej przeprowa-dzonej na podstawie zezwo-lenia Starosty Poznańskiego) przekazano swarzędzkiej or-ganizacji. Charytatywny maraton zum-by prowadziło 7 instruktorów. Konferansjerem był nasz re-dakcyjny kolega Marcin Woj-cieszak. Tańczyli sprawni i nie-pełnosprawni, młodsi i nieco starsi. Takt muzyki i serdeczna atmosfera sprawiły, że trudno FOT. (3X) KAROLINA KASPRZAK
16 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Barka pomogła tysiącom ludzi Z TOMASZEM SADOWSKIM, prezesem Fundacji Pomocy Wzajemnej „Barka” rozmawia AURELIA PAWLAK. – We wrześniu przypadł ju-bileusz 25-lecia „Barki”. Czuje się pan człowiekiem spełnio-nym, pomagającym ludziom? – Duch pomagania innym towarzyszył mi od urodze-nia. To zasługa moich rodzi-ców. Wskazali drogę, którą po-dążam przez całe życie. Mam ogromną satysfakcję, że „Bar-ka” pomogła przez te dwadzie-ścia pięć lat tysiącom ludzi. Wielu z nich wróciło do społe-czeństwa, pozakładali rodziny, mają dzieci, pracują. Mają am-bicje i marzenia. Nasza dzia-łalność ewoluowała, bo zaczy-naliśmy od wspólnoty we Wła-dysławowie, a teraz nawiązali-śmy kontakty z innymi krajami, wprowadzamy nowe rozwią-zania, projekty, pomysły spra-wiające, że „Barka” już dawno opuściła granice Polski. – Barka to symboliczna na-zwa... – Na ten pomysł wpadła nie-pełnosprawna dziewczynka, która skojarzyła takie skupisko ludzi z Arką. Ta nazwa jest już bardzo popularna, więc zmie-niliśmy ją na „Barkę”, która ob-jęła odpowiedni kurs i już od ćwierćwiecza z niego nie zba-cza. – Pewnego dnia z żoną Bar-barą porzuciliście dotychcza-sowe życie i zamieszkaliście z grupą osób wykluczonych w zdewastowanym budynku szkoły we Władysławowie. – Tak zaczęła się histo-ria „Barki”. Oboje z żoną wy-braliśmy taki sposób na życie. Wspólnie z mieszkańcami za-braliśmy się za remont domu, w którym mieszkaliśmy. Powstał Niezapominajka. Nazwa tego kwiatu, symbolizu-jąca miłość i wierność, ide-alnie pasuje do Zakładu Ak-tywności Zawodowej w Go-łaszewie w gminie Mieści-sko. Tutaj pracę znalazło wiele osób niepełnospraw-nych z terenu gminy, które być może nigdy nie wyszły-by z domów. Teraz mają za-jęcie, spotykają się z innymi ludźmi. I, co najważniejsze, nadali sens swojemu życiu. Zanim powstał ZAZ w Go-łaszewie, był tutaj budynek starej szkoły, który ulegał de-gradacji. Władze gminy zde-cydowały o przekształceniu go w miejsce dla osób z róż-nymi niepełnosprawnościa-mi. W przedsięwzięcie za-angażował się PFRON. W tej chwili pracuje tu trzydzie-ści osób niepełnosprawnych oraz obsługa, kierownictwo i kierowcy – w sumie czter-dzieści jeden osób. – Pracujemy w trzech dzia-łach: ogrodniczo-porządko-wym, krawiecko-pamiątkar-skim i niszczenia dokumen-tów – mówi Tadeusz Syno-radzki, kierownik placów-ki. – Uczestnicy są dowożeni naszym transportem z róż-nych gminnych miejscowości i odwożeni do domów. Udało się nam już wprowadzić oso-by na otwarty rynek pracy. Li-czymy, że za nimi pójdą ko-lejni. Zaglądamy do jednego z pomieszczeń, w którym jest gabinet rehabilitacyjny. Za-jęcia prowadzi wykwalifi ko-wana rehabilitantka Karoli-na. Ćwiczenia odbywają się poza godzinami pracy. Wy-konywane są między innymi zabiegi laserowe i ultradź-więkowe. Podopieczni dys-ponujący wskazaniami od le-karza mogą korzystać z wi-rówek dla kończyn dolnych, górnych. Można też ćwiczyć na rowerze stacjonarnym. Na nowoczesnej hafciarce pracuje znakomity krawiec Darek. Lubi przyjeżdżać do Gołaszewa, bo tutaj robi to, co lubi. Czuje się potrzebny i zadowolony, czego dowodem jest uśmiech na jego twarzy. Potrafi wykonać najbardziej skomplikowany haft. – Mamy także praktykan-tów z Powiatowego Urzędu Pracy – dodaje Tadeusz Sy-noradzki. – Część z nich pra-cuje przy składaniu lamp. Przed laty podpisano umo-wę z fi rmą Lena Lighting S.A. w Środzie Wielkopolskiej. zakład stolarski, pieczarkar-nia, uprawy ogrodnicze. Dzię-ki pracy zyskaliśmy pieniądze na utrzymanie całej grupy. Nie-zwykle cenne było dla nas ser-deczne przyjęcie przez miesz-kańców Władysławowa, Irene-usza Witkowskiego, dyrekto-ra szkoły w Chmielniku i pro-boszcza Jerzego Gąszczaka. W 1990 roku pomoc fi nansowa Marii Garwolińskiej umożliwi-ła utworzenie Fundacji Pomo-cy Wzajemnej „Barka”. – O „Barce” słychać dwa razy w roku w czasie Bożego Narodzenia i Wielkanocy. – Nie zależy nam na rozgło-sie. Najważniejszy jest czło-wiek, który potrzebuje naszej pomocy. Ale okazjonalne zain-teresowanie może być irytują-ce. Niewiele osób wie, że „Bar-ka” jest już siecią. Usamodziel-nione są programy obejmujące wspólnoty, edukację, tworze-nie miejsc pracy. Dzięki temu powstały fundacje, spółdzielnie pracujące na własny rachunek. Zajmują się tym ludzie, którym pomagaliśmy odbudować swój potencjał, rozbudzić ukryte ta-lenty i umiejętności. Odzyska-li godność i człowieczeństwo. To cel naszej działalności. Tu nie przychodzi się na „gotowe”. Trzeba wziąć się w garść i wy-prostować swoje życie. – Kim są wasi podopieczni? – Przekrój jest bardzo róż-ny. Na początku przychodzi-ło do nas od tysiąca do dwóch tysięcy osób rocznie. Wie-lu z nich nigdzie nie pracowa-ło, nie mało gdzie mieszkać, stracili rodziny, zostali odrzu-ceni przez bliskich. Najwięk-szy problem stanowiła praca, bowiem ci ludzie często nie mieli kwalifi kacji. Nie potrafi li się odnaleźć w nowej, kapita-listycznej rzeczywistości. Kie-rowaliśmy ich na terapię, a po wyjściu z niej odbywali różne-go rodzaju staże, uczestniczyli w centrach integracji społecz-nej. Wkrótce przekonaliśmy się, że nie wystarczy dać miskę i nocleg. Trzeba postarać się o stworzenie takich warunków, aby oni mogli się nauczyć żyć w nowej rzeczywistości. Cho-dziło nam o rozwój osoby, któ-ra została bez grosza, miesz-kania, pomocy. Prywatyzowały się fabryki, upadały hotele ro-botnicze, zaczęły się zaludniać dworce bezdomnymi. Byli to ludzie kompletnie nieporadni, popadali w nałogi, nie widzie-li sensu życia. Najpierw potrze-bowali terapii, namiastki nor-malnego życia, a potem pracy. W okresie transformacji było to trudne, ale nie niemożliwe. – Jaki był program obcho-dów jubileuszowych? – W Stowarzyszeniu Inte-gracyjnym Wspólnoty Barka w Chudobczycach, gdzie znajdu-je się farma ekologiczna, odby-ła się konferencja pod hasłem „Partnerstwa lokalne i rozwój przedsiębiorczości społecznej. Perspektywy rozwoju wspól-not solidarnych w Polsce”. Był również spektakl amerykań-skiego pisarza i fi lozofa Richar-da Bacha pod tytułem „Mewa”, opowiadający o tym, że główny bohater początkowo jak inne mewy w stadzie lata dla zdo-bycia łupu, ale wkrótce uświa-damia sobie, że lot może być czymś więcej niż codzien-ną walką o przetrwanie. Daje szansę na przekroczenie wła-snych granic, pokonanie ogra-niczeń i słabości. – Z roku na rok podbijacie coraz więcej krajów na świe-cie. – Podróże w naturalny spo-sób wpisały się w naszą dzia-łalność. Są to wyjazdy na róż-nego rodzaju konferencje, kur-sy, podczas których dużo się uczymy, poznajemy nowych lu-dzi, nawiązujemy cenne kon-takty. Nasza fundacja dzia-ła nie tylko w Polsce i Europie. Współpracuje z Ugandą, Kenią, Meksykiem i Kanadą. Na tym nie zamierzamy poprzestać, bo wiedzy nigdy dosyć. Wiele po-mysłów przenieśliśmy na nasz grunt. Wszystko, co robimy, jest związane wyciągnięciem ręki do potrzebujących. To jest na-sza misja. FOT. AURELIA PAWLAK
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 17 W „Niezapominajce” – jak w domu Dzięki temu podopieczni tu-tejszego ZAZ mają zapew-nione zajęcie. Weteranem w tej dziedzinie jest Jarek, któ-ry doskonale wie, jak zło-żyć wszystkie półfabrykaty, by lampa była sprawna. To żmudna praca, wymagająca cierpliwej staranności. Ale dla Jarka jest ona wielką fraj-dą. Nie pamięta, ile takich lamp złożył, ale na pewno bardzo dużo. W tym samym pomieszczeniu pracuje Zdzi-sław, który dostał się tutaj dzięki programowi unijne-mu. Dzięki pracy w „Nieza-pominajce” uwierzył w sie-bie. Podobnie jak Grażyna, minków, które układane w ba-loty szybko znajdują nabyw-ców z różnych miast. To za-jęcie szczególnie podoba się dwóm niepełnosprawnym braciom z jednej z gminnych wsi. Wyciągnięcie z domów niepełnosprawnych w gminie Mieścisko było dobrym po-sunięciem. Na przyjęcie cze-ka kolejnych trzydzieści osób niepełnosprawnych. Nieste-ty, z różnych powodów praw-nych nie można rozbudować placówki. Ale może ktoś na-stępny wystartuje na otwarty rynek pracy i zwolni miejsce. AURELIA PAWLAK która także wyspecjalizowa-ła się w skręcaniu lamp. W kolejnym dziale panie składają torebki na prezenty. – Szyjemy również róż-nego rodzaju t-shirty, czap-ki z daszkiem, torby lniane, papierowe, ortalionowe, po-ściele, obrusy, fl agi, ręczniki frotte, proporczyki dla przed-szkoli oraz różnych zakła-dów pracy, fartuchy dla ma-sarni, ubrania robocze dla kuchni – mówi Dorota. Wtó-rują jej koleżanki, które dzię-ki zdobytemu doświadczeniu podejmują czasami bardzo trudne zlecenia. W dziale niszczenia doku-mentów stoi wielka maszyna, która pochłania niezliczoną ilość dokumentów od instytu-cji państwowych oraz przed-siębiorców, a oddaje ogromną masę ścinków. Niszczenia od-bywa się zgodnie z wymoga-mi wynikającymi z ustawy o ochronie danych osobowych. Z kolei na zewnątrz budyn-ku widać ogromny foliowy tu-nel. Tutaj dojrzewają pomido-ry uprawiane w naturalny spo-sób. To królestwo Alosia, któ-ry z sercem o nie dba, podle-wa, pielęgnuje. W pobliżu od-bywa się cięcie drewna do ko- FOT. (4X) AURELIA PAWLAK Darek haftuje. Składanie torebek. Praca przy cięciu drewna. Tadeusz Synoradzki.
18 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 LUDZIE ZWIĄZKU Zasłużyć na zaufanie Jerzy Skrobiszewski (z prawej) z burmistrzem Środy Wojciechem Ziętkowskim na pikniku w Lutyni. W wielu przypadkach nie-pełnosprawność nie jest związana z chorobą, ale z nie-szczęśliwym wypadkiem. I tak było w tym przypadku. Jurek Skrobiszewski urodził się 19 kwietnia 1948 roku w Jasz-kowie w powiecie średzkim. Tam skończył szkołę podstawo-wą. Naukę kontynuował w Śro-dzie Wielkopolskiej, a następ-nie w Technikum Mechaniza-cji w Poznaniu. Rozpoczął pra-cę w Państwowym Ośrodku Ma-szynowym w Środzie Wielko-polskiej. W 1970 roku Jerzy Skro-biszewski bierze ślub – z tego szczęśliwego związku narodzi-ła się dwójka dzieci: córka i syn. W 1977 roku Jurek ulega wy-padkowi, którego następstwem jest usztywnienie stawu kola-nowego, powiązane z zapale-niem kości i skróceniem nogi, co spowodowało konieczność poruszania się o lasce ortope-dycznej i noszenie ortezy. Nigdy nie wróci już do pełnej spraw-ności, zaczyna więc poszuki-wać kontaktu z organizacją sku-piającą takich jak on osób z nie-pełnosprawnością ruchową. Nie jest to łatwe, zwłaszcza w małej miejscowości, a w takiej właśnie, w Solcu, mieszkał Jurek. W 1988 roku dowiaduje się o zebraniu powołującym do ży-cia Koło Środa Wielkopolskie-go Związku Inwalidów Narządu Ruchu. Dochodzi do spotkania z ówczesnym Prezesem Związku Bogdanem Nowakiem, zebrania założycielskiego i w efekcie do powołania Koła w Środzie Wiel-kopolskiej. Jerzy Skrobiszewski zostaje wybrany Przewodniczą- – Co oznacza nazwa FIONA? – Fundacja na Rzecz Integra-cji Osób Niepełnosprawnych i Autystycznych. Nasza baza to CIiA, czyli Centrum Integracji i Aktywizacji przy ulicy Mielżyń-skiego w Poznaniu. Przed no-wym sezonem pomalowaliśmy ściany, odnowiliśmy pomiesz-czenia i sprzęty. Zadomowili-śmy się tu dzięki dobrym lu-dziom, których mamy szczę-ście spotykać na naszej drodze. Mamy piękną siedzibę w cen-trum miasta. Aby się tu dostać trzeba pokonać kilka pięter, ale to nie przeszkadza tym, którzy do nas przychodzą. – Prowadzicie fundację ro-dzinnie, czyli pani, mąż i syn. Bez wynagrodzenia… – Jesteśmy wolontariuszami FIONY od przeszło pięciu lat. Ale oboje z mężem mamy swoje ży-cie zawodowe, a fundację pro-wadzimy „po godzinach”, po-święcając jej każdą wolną chwi-lę. FIONA stała się dla nas dru-gim domem. Dbamy o dobrą at-mosferę, wymyślamy różne ini-cjatywy, staramy się pomagać tym, którym jest trudniej. Na-szym wynagrodzeniem jest ra-dość i uśmiechy na twarzach podopiecznych. FIONA jest or-ganizacją non-profi t, a wolon-tariat stanowi podstawę naszej działalności. Dowodem uzna-nia dla nas jest tytuł Poznański Corocznie w Nowym To-myślu odbywa się Jarmark Chmielo-Wikliniarski. Do tego-rocznej edycji zaproszono Dru-żynę Szpiku, która podczas Jar-marku propagowała m.in. re-jestrowanie się w bazie poten-cjalnych dawców szpiku. Jarmark Chmielo-Wikliniarski przeszedł już do historii. Ocenia-jąc to najważniejsze nowotomy-skie święto można rzec w skró-cie: kto był, ma co wspominać, kto nie był ma czego żałować. – Tegoroczne święto chmielu i wikliny było dla mnie wyjątkowe, ponieważ był to już 20. Jarmark podczas mojego urzędowania. Z roku na rok jego poziom wzra-sta. Dzięki sprawdzonemu ze-społowi można budować powo-dzenie tak dużej imprezy. Pod względem organizacyjnym, roz-rywkowym i wizerunkowym te-goroczny Jarmark był znakomi-ty – mówi Henryk Helwing, bur-mistrz Nowego Tomyśla. Dla nowotomyślan to trzy-dniowe święto jest nagrodą za całoroczny pracę. Nie można pominąć jego ogromnej roli w promocji miasta. Żadne wyda-rzenie nie przyciąga do Nowego Wolontariusz Roku 2012. Doce-niono nasze wysiłki, dzięki cze-mu zaangażowaliśmy się jesz-cze bardziej. Naszym celem jest integracja i społeczna rehabilita-cji podopiecznych. – Co wyróżnia waszą dzia-łalność? – Zaczynaliśmy od obozów wspinaczkowych dla osób z autyzmem. Znaleźliśmy wła-sną formułę, konsekwentnie łą-cząc zajęcia sportowe z inten-sywnym programem aktywi-zująco- integracyjnym. Zależa-ło nam na tym, by docenić wy-siłek rodzica, jadącego ze swoim dzieckiem na drugi koniec Polski i oprócz dawki adrenaliny, mo-tywacji i przyjemności podczas wspinaczki, dać mu szansę na skorzystanie z zajęć wspierają-cych funkcjonowanie w społecz-nej rzeczywistości, trudnej dla osoby z autyzmem. – Kim są wasi podopieczni? – Fundację założyliśmy z my-ślą o osobach z autyzmem, ale życie samo pisze scenariusze. Dzisiaj może się do nas dołą-czyć każdy. Nie jest ważna dia-gnoza, sytuacja rodzinna, wiek. Warunkiem jest chęć zaangażo-wania się całym sercem. Trzeba pamiętać, że bycie w grupie to udział w spotkaniu indywiduali-stów, którzy rozumieją koniecz-ność dostosowywania się do sie- Tomyśla takiej rzeszy ludzi, jak właśnie Jarmark. – Staramy się, aby młodzież, rodzice, dziadkowie znaleźli coś ciekawego dla siebie. Z myślą o młodych zostali zaproszeni Ra-fał Brzozowski i zespół Bracia. Rodzice mogli wspominać swą młodość słuchując koncertu ze-społu Lombard, z kolei występ zespołu Skaldowie był gratką dla starszych odbiorców impre-zy. Międzypokoleniowy aspekt Jarmarku tworzy więź pomiędzy cym tego Koła. Pełni tę funkcję do dziś. Jurek jest wulkanem energii i pomysłów. Wiele imprez, które cieszą się wieloletnią już trady-cją, jak chociażby piknik w Lu-tyni czy wypady nad morze, są jego pomysłem. Ale przecież Ju-rek jest cały czas czynny zawo-dowo, a poza tym udziela się społecznie. Przez dwie kaden-cje był radnym gminy Krzykosy, od 10 lat pełni funkcję Przewod-niczącego Powiatowej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Staroście Średzkim, należy do Rady Sołeckiej w Sulęcinku, jest członkiem Rady Budowy Ko-ścioła w tej miejscowości. Jego hobby to piłka nożna i wycieczki krajoznawcze. Można by jeszcze długo wy-mieniać kim był i komu pomaga. Nie o to chodzi. Postawa Jurka pokazuje, że rzecz nie w niepeł-nosprawności, ale w chęci dzia-łania. W pragnieniu pomagania innyma. Wiele osób pełnosprawnych z naszego otoczenia swoją obo-jętność tłumaczy tym, że prze-cież jedna osoba nic nie zmieni, nic nie może. Nie idzie na wybo-ry, zebranie, nie bierze udziału w wyrażaniu swojej opinii. Bo cięż-ko, bo daleko, bo pada deszcz lub świeci słońce. Jurek pokazuje, że jemu zawsze się chce, że war-to. Kiedy zjawia się uśmiechnię-ty i oparty na swojej lasce, czu-je się ciepło, przychylność i życz-liwość. Środowisko obdarza go największym wyróżnieniem, na jakie można sobie zasłużyć: za-ufaniem. BŁAŻEJ FRIEDRICH FOT. ARCHIWUM
PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 19 Nie kryją łez radości Z ANNĄ JANIAK, szefową Fundacji FIONA w Poznaniu rozmawia AURELIA PAWLAK. bie nawzajem. To nie jest łatwe, ale udaje się. – Czy uczestnicy obozów po powrocie nie mówią: dość, to nie dla mnie? – Przeciwnie, nie kryją łez ra-dości, że mogli uczestniczyć w czymś niezwykłym. Uczą się by-cia razem i chcą się ponownie spotykać z kolegami. Naszym założeniem jest komponowanie grupy, którą na tych samych pra-wach współtworzą podopiecz-ni, rodzice i wolontariusze. Ra-zem uczestniczą w przygodzie. Nie stosujemy dyrektywnego po-dejścia. Nie stoimy z boku poka-zując palcem, co i jak należy ro-bić. Zawsze współuczestniczy-my, pokonujemy podobne trud-ności, doświadczamy podobne-go wysiłku, ale nie zapominamy o sprawnej organizacji i budowa-niu atmosfery bezpieczeństwa. – Są różne rodzaje niepełno-sprawności; czy każdy może skorzystać z waszej oferty? – Nie każdy. Organizuje-my dwa ogólnodostępne obo-zy: zimowy i letni, ale więk-szość Anna Janiak, jej mąż Przemek (z lewej) i syn Jerzy. miejsc jest z góry zarezer-wowana przez rodziny uczest-niczące w poprzednich wyjaz-dach. Na sugestie rodziców, aby zabrać nową rodzinę pytam: a kto z was zrezygnuje? Chętnych brak. Chyba, że zdarzą się sytu-acje losowe. – Jesteście jedyną organiza-cją pozarządową w Polsce, któ-ra dysponuje przenośnym par-kiem linowym. Jak go wykorzy-stujecie? – Podczas naszych plenero-wych imprez rozwieszamy sitaki i przeszkody na znacznej wyso-kości. Odpowiadamy również na zaproszenia innych organizato-rów i uatrakcyjniamy ich pikni-ki. Z naszych linowych atrakcji mogą skorzystać osoby o zróż-nicowanym poziomie spraw-ności, a dla osób z porażeniem mózgowym wykonaliśmy we-dług własnego pomysłu specjal-ną uprząż zakładaną na wózek inwalidzki. Dzięki temu możemy podpiąć wózek, wciągnąć na kil-ka metrów do góry i zrobić wa-hadło, bujające się nawet po kil-ka metrów w każdą stronę. – Współpracujecie z innymi stowarzyszeniami i fundacja-mi? – Interesuje nas każda pro-pozycja umożliwiająca osiąga-nie wspólnych celów. Aktywnie współdziałamy ze Stowarzysze-niem na Rzecz Dzieci i Młodzie-ży z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym „Żurawinka”, Stowa-rzyszeniami „Potrafi ę więcej” czy ProFuturo. Lubimy działać ra-zem z innymi. – A gdybym chciała przyjść do was i pomilczeć? – Zapraszamy. U nas każdy ma się czuć jak w domu. Może porozmawiać lub pomilczeć, je-śli tego potrzebuje. uczestnikami tego wydarzenia – dodaje Henryk Helwing. Nie brakowało okazji do zaku-pu wyrobów wiklinowych. Były konkursy plecionkarskie, na naj-piękniejszą formę wiklinową, na najdłuższą ramkę, największą szyszkę chmielową i na najcie-kawszą witrynę sklepową, przy-braną chmielem i wikliną. Jar-mark umacnia wiklinową mar-kę Nowego Tomyśla i przypomi-na, że to właśnie tutaj jest polska stolica wikliny. – O tym, że w mieście niepo-dzielnie króluje wiklina, niech świadczy fakt, że przyodziewam wiklinowy strój i na trzy dni za-mieniam się z burmistrza w wi-klinowego burmistrza – podsu-mowuje Henryk Helwing. Na Jarmark zaproszono Dru-żyna Szpiku, która od kilku już lat edukuje i informuje ludzi, aby oddawali nie tylko krew, ale przede wszystkim rejestrowali się w bazie potencjalnych daw-ców szpiku i oddawali szpik, kie-dy znajdzie się genetyczny bliź-niak. – Pomysł zorganizowania akcji powstał w marcu 2014 r. po prelekcji w jednej z nowo-tomyskich szkół ponadgimna-zjalnych. Mimo że w Nowym Tomyślu jest oddział Regional-nego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, nie posia-damy możliwości rejestracji w bazie potencjalnych dawców szpiku. Jedynym sposobem są właśnie tego typu akcje, które dają mieszkańcom możliwość zostania bohaterami. Na Jar-marku mieliśmy dwa stanowi-ska. Akcja propagująca świa-dome dawstwo szpiku trwa-ła przez trzy dni, podczas któ-rych łącznie uczestniczyło 25 naszych wolontariuszy. Wolon-tariuszki roznosiły w wiklino-wych koszyczkach ulotki, szpi- FOT. (2X) TOMASZ MANTAS Wiklinowy Jarmark z Drużyną Szpiku kowe gadżety i cukierki. Nasze stoiska promocyjne cieszyły się sporym zainteresowaniem. Udzielaliśmy niezbędnych in-formacji, na czym polega reje-stracja, a później ewentualne oddanie szpiku – mówi Kon-rad Przybylski z Drużyny Szpi-ku Nowy Tomyśl. STANISŁAW FURMANIAK FOT. AURELIA PAWLAK
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014
Filantrop pazdziernik 2014

Recommended

Komunikacja twarzą w twarz
Komunikacja twarzą w twarzKomunikacja twarzą w twarz
Komunikacja twarzą w twarzWojtek Laskowski
 
Basic theory of human capital
Basic theory of human capitalBasic theory of human capital
Basic theory of human capitalSpicemanX
 
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...ADR Nord
 
конфлікти між батьками та дітьми
конфлікти між батьками та дітьмиконфлікти між батьками та дітьми
конфлікти між батьками та дітьмиlarysaperesunko
 
Biuletyn Obywatelska Wielkopolska
Biuletyn Obywatelska WielkopolskaBiuletyn Obywatelska Wielkopolska
Biuletyn Obywatelska WielkopolskaBarka Foundation
 
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015Zaproszenie na konferencję 11.06.2015
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015Barka Foundation
 
Ramowy program konferencji 11.06.2015
Ramowy program konferencji 11.06.2015Ramowy program konferencji 11.06.2015
Ramowy program konferencji 11.06.2015Barka Foundation
 
Programme SEEA seminar 14 april
Programme SEEA seminar 14 aprilProgramme SEEA seminar 14 april
Programme SEEA seminar 14 aprilBarka Foundation
 

Recommended

Komunikacja twarzą w twarz
Komunikacja twarzą w twarzKomunikacja twarzą w twarz
Komunikacja twarzą w twarzWojtek Laskowski
 
Basic theory of human capital
Basic theory of human capitalBasic theory of human capital
Basic theory of human capitalSpicemanX
 
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...
CADRUL LEGISLATIV, INSTITUŢIONAL ȘI STRATEGIC al politicii dezvoltării region...ADR Nord
 
конфлікти між батьками та дітьми
конфлікти між батьками та дітьмиконфлікти між батьками та дітьми
конфлікти між батьками та дітьмиlarysaperesunko
 
Biuletyn Obywatelska Wielkopolska
Biuletyn Obywatelska WielkopolskaBiuletyn Obywatelska Wielkopolska
Biuletyn Obywatelska WielkopolskaBarka Foundation
 
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015Zaproszenie na konferencję 11.06.2015
Zaproszenie na konferencję 11.06.2015Barka Foundation
 
Ramowy program konferencji 11.06.2015
Ramowy program konferencji 11.06.2015Ramowy program konferencji 11.06.2015
Ramowy program konferencji 11.06.2015Barka Foundation
 
Programme SEEA seminar 14 april
Programme SEEA seminar 14 aprilProgramme SEEA seminar 14 april
Programme SEEA seminar 14 aprilBarka Foundation
 
The Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in AfricaThe Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in AfricaBarka Foundation
 
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracyRaport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracyBarka Foundation
 
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy Barka Foundation
 
Rynek pracy 2014
Rynek pracy 2014Rynek pracy 2014
Rynek pracy 2014Barka Foundation
 
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznychFundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznychBarka Foundation
 
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...Barka Foundation
 
Barka project overview
Barka project overviewBarka project overview
Barka project overviewBarka Foundation
 
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local levelEvaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local levelBarka Foundation
 
Report by adrian kearns
Report by adrian kearnsReport by adrian kearns
Report by adrian kearnsBarka Foundation
 
WSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrówWSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrówBarka Foundation
 
Bulletin112 brioude
Bulletin112 brioudeBulletin112 brioude
Bulletin112 brioudeBarka Foundation
 
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha MjidhoDiscussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha MjidhoBarka Foundation
 
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014Barka Foundation
 
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społecznySprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społecznyBarka Foundation
 
Agenda 'more than a roof'
Agenda 'more than a roof'Agenda 'more than a roof'
Agenda 'more than a roof'Barka Foundation
 
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miastaZycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miastaBarka Foundation
 
Nowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiecNowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiecBarka Foundation
 
Sommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologneSommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologneBarka Foundation
 
Zaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniuZaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniuBarka Foundation
 
Zakres szkolenia
Zakres szkoleniaZakres szkolenia
Zakres szkoleniaBarka Foundation
 

More Related Content

More from Barka Foundation

The Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in AfricaThe Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in AfricaBarka Foundation
 
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracyRaport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracyBarka Foundation
 
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy Barka Foundation
 
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznychFundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznychBarka Foundation
 
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...Barka Foundation
 
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local levelEvaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local levelBarka Foundation
 
WSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrówWSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrówBarka Foundation
 
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha MjidhoDiscussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha MjidhoBarka Foundation
 
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014Barka Foundation
 
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społecznySprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społecznyBarka Foundation
 
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miastaZycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miastaBarka Foundation
 
Nowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiecNowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiecBarka Foundation
 
Sommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologneSommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologneBarka Foundation
 
Zaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniuZaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniuBarka Foundation
 

More from Barka Foundation (20)

The Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in AfricaThe Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
The Potential of the Social Economy for Local Development in Africa
 
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracyRaport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób niepełnosprawnych na lokalnym rynku pracy
 
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
Raport z badań sytuacja osób bezrobotnych w wieku 50+ na lokalnym rynku pracy
 
Rynek pracy 2014
Rynek pracy 2014Rynek pracy 2014
Rynek pracy 2014
 
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznychFundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
Fundusz rozwoju przedsiebiorst spolecznych
 
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
Reducing poverty in Africa - Realistic targets for the post-2015 MDGs and Age...
 
Barka project overview
Barka project overviewBarka project overview
Barka project overview
 
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local levelEvaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
Evaluation of the impact of the free movement of EU citizens at local level
 
Report by adrian kearns
Report by adrian kearnsReport by adrian kearns
Report by adrian kearns
 
WSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrówWSZ SW, list do rady ministrów
WSZ SW, list do rady ministrów
 
Bulletin112 brioude
Bulletin112 brioudeBulletin112 brioude
Bulletin112 brioude
 
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha MjidhoDiscussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
Discussion paper on collaboration - Baiba Dhidha Mjidho
 
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
Biznes a prawa człowieka zaproszenie 10-12_2014
 
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społecznySprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
Sprawiedliwość społeczna a nowy ład społeczny
 
Agenda 'more than a roof'
Agenda 'more than a roof'Agenda 'more than a roof'
Agenda 'more than a roof'
 
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miastaZycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
Zycie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta
 
Nowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiecNowoczesna organizacja rozrodu owiec
Nowoczesna organizacja rozrodu owiec
 
Sommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologneSommet de l'elevage 2014 pologne
Sommet de l'elevage 2014 pologne
 
Zaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniuZaproszenie do udziału w szkoleniu
Zaproszenie do udziału w szkoleniu
 
Zakres szkolenia
Zakres szkoleniaZakres szkolenia
Zakres szkolenia
 

Filantrop pazdziernik 2014

  • 1. PISMO RUCHU TWÓRCZEGO OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH FINANSUJĄ PATRONUJĄ W NUMERZE: PFRON — obroniony str. 3 Pokoje zawsze otwarte str.9 W „Niezapominajce″ str. 17 Dla Dominika str. 23 „Zlot talentów″ str. 25 „Iskra″ nie zgaśnie? str. 39 Nr (239) 10 Poznań październik 2014 Nr indeksu 327948 ISSN 1231-8876 Amazonki nad Maltą. Na zdjęciu Krystyna Wechmann, prezes Federacji Stowarzyszeń „Amazonki”. Str. 13 FOT. AURELIA PAWLAK
  • 2. 2 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Perfekcjonizm – pułapka doskonałości Witold Bońkowski Perfekcjoniści mogą, na pierwszy rzut oka, budzić za-zdrość: ich dom (i życie) jest w idealnym porządku, nie spóź-niają się, dotrzymują terminów, metodycznie realizują wszyst-kie swoje plany… w rzeczywi-stości jednak ten różowy obraz to tylko pozory, ukrywające neu-rozę, stany lękowe i nieustanny niepokój. Ciemna strona perfekcjoni-zmu to ciągłe natręctwa utrud-niające życie naszym bliskim – a przede wszystkim nam samym. Nigdy nie jesteśmy w stanie po-zbyć się myśli, że nie mogliśmy zrobić tego, co było do zrobienia, lepiej. Stawiamy sobie niereal-ne wymagania. Pogrążamy się w pozbawionej końca gonitwie za nieosiągalną doskonałością1. Można powiedzieć, że ide-alnie uporządkowany dom to niepokojąca oznaka: świadczy o tym, że psychika osoby, która go zamieszkuje, jest daleka od uporządkowania. Za perfekcjo-nizmem kryje się niepewność: nieświadomie przeczuwamy, że nasza wewnętrzna równowa- Prezydent Poznania Ryszard Grobelny zaprosił chęt-nych do udziału w zabawie „Zagraj w reklamie PBO2015”. Symbolem tegorocznej kam-panii promującej głosowanie w konsultacjach w ramach Poznańskiego Budżetu Oby-watelskiego 2015 będzie nie-bieska piłka z napisem „GŁO-SUJĘ”. Nagranie zdjęć z piłką odbyło się we wrześniu na placu Wolności, przed Starym Browarem na ulicy Półwiej-skiej oraz na Starym Rynku przed Ratuszem. ga jest bardzo krucha, że świat nie jest tak uporządkowany, jak się wydaje; rutynowe czynno-ści muszą być wykonane ide-alnie, żeby ją podtrzymać; jed-nak wystarczy odrobina niepo-rządku, aby zapanował całkowi-ty chaos2. Za obsesją porządku i dosko-nałości może się kryć również niezaspokojona potrzeba uzna-nia: chcemy za wsz elką cenę udowodnić światu, jacy jesteśmy solidni, dokładni i rzetelni. Ideal-ny porządek ma być naszą wizy-tówką. Czujemy się wartościo-wi tylko wtedy, kiedy wiemy, że nie mamy sobie nic do zarzuce-nia. Niestety, najdrobniejsze nie-dociągnięcie niszczy ten obraz… Taka postawa sprawia, że sta-jemy się swoimi najgorszymi wrogami. Nie pozwalamy sobie cieszyć się życiem, skazujemy się na ciągły stres i zgorzknienie. Jednak perfekcjonizm nie tylko utrudnia życie; może prowadzić do poważnych schorzeń: depre-sji, bezsenności oraz zaburzeń odżywiania – anoreksji i bulimii3. Żeby pokonać perfekcjonizm, musimy pogodzić się z tym, że życie jest nieprzewidywalne i czasem chaotyczne. Świat się nie rozpadnie, jeśli zrezygnu-jemy z obsesyjnych prób kon-trolowania go – wręcz prze-ciwnie, życie stanie się łatwiej-sze4. – Chcemy, by energia spo-łeczna, aktywność i zaanga-żowanie wyzwoliły się wła-śnie przy okazji głosowania nad projektami mieszkańców zgłoszonymi do Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego – po-wiedział prezydent Ryszard Grobelny. – W ubiegłym roku mieliśmy prawie 90 tysięcy gło-sów. Tegoroczne projekty zgło-szone do konsultacji są również warte tylu głosów. Piłka, a w zasadzie kula, to idealna forma geometryczna, która, jak wskazują eksperci, ma Odpuśćmy, nie narzucaj-my sobie nadmiernie wygóro-wanych standardów. Przyznaj-my sobie prawo do popełniania błędów. Nie możemy być per-fekcyjni we wszystkim – więk-szość z nas jest świetna w nie-których dziedzinach, słabsza w innych – trzeba to zaakcepto-wać. Większość wyzwań, jakie stawia przed nami życie, nie wy-maga perfekcji – nie musimy ro-bić wszystkiego idealnie, wystar-czy, jeśli zrobimy to dostatecznie dobrze. Świat nie jest doskonały – i my też nie musimy być! Celem artykułu jest utrzymanie zdrowia w dobrej kondycji przez całe dane nam życie. W problemach chorobowych proszę korzystać z porad kwalifi kowanych le-karzy. 1 Przekleństwo perfekcjonizmu, http:// natemat.pl/46547,przeklenstwo-perf-ekcjonizmu- nieustanne-wymagania-moga- wywolywac-stany-chorobowe 2 Kurt Tepperwein, Co choroba mówi o To-bie, przeł. M. Dziedzic, Wydawnictwo KOS, Katowice 2003, s. 201. 3 Being a perfectionist can take a toll on health, http://www.nbcnews.com/ id/38170039/ns/health-mental_health/t/ being-perfectionist-can-take-toll-health/ 4 Ewa Klepacka-Gryz, Perfekcjonizm – jak z nim żyć?, http://zwierciadlo.pl/2013/psy-chologia/ zrozumiec-siebie/perfekcjoni-zm- jak-z-nim-zyc największe możliwości absorbo-wania energii. Starożytni Egip-cjanie wierzyli, że kształt kuli wysyła przyjazne dla człowieka fale. Powstała wewnątrz kuli siła uruchamia energię potrzebną do życia. – Przekazywaliśmy sobie nie-bieską piłkę podczas kręcenia społecznego spotu promującego konsultacje budżetowe – stwier-dził Maciej Milewicz, kierownik Oddziału Dialogu Społeczne-go Biura Prezydenta UMP. – Na pewno warto dzielić się tą ener-gią. awa Karolina Kasprzak POZNAŃ KK P Kierunki zmian w systemie wsparcia osób niepełno-sprawnych, rola oraz zadania Rady Nadzorczej Państwo-wego Funduszu Rehabilita-cji Osób Niepełnosprawnych i Krajowej Rady Konsultacyj-nej do spraw Osób Niepeł-nosprawnych w kontekście wdrażania konwencji o pra-wach osób niepełnospraw-nych były tematem posiedze-nia w Dobieszkowie w gminie Stryków w dniach 4 i 5 wrze-śnia. W spotkaniu zorganizowa-nym z inicjatywy Pełnomocni-ka Rządu do spraw Osób Nie-pełnosprawnych Jarosława Dudy wzięli udział przedsta-wiciele Krajowej Rady Konsul-tacyjnej do spraw Osób Niepeł-nosprawnych, Biura Pełnomoc-nika Rządu do spraw Osób Nie-pełnosprawnych, Rady Nadzor-czej oraz Zarządu Głównego PFRON. Był między innymi minister Jarosław Duda, prezes Zarzą-du Głównego PFRON Teresa Hernik i członek Krajowej Rady Konsultacyjnej do spraw Osób Niepełnosprawnych, przewod-niczący Komisji Polityki Spo-łecznej i Zdrowia Rady Miasta Poznania Michał Tomczak. ZMIANY W USTAWIE Dyskutowano o pracach le-gislacyjnych nad nowelizacją ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-niu osób niepełnosprawnych w związku z nowym rozpo-rządzeniem Komisji Unii Euro-pejskiej. Znowelizowana usta-wa ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2015 roku. Propo-nowane rozwiązania są adre-sowane szczególnie do praco-dawców prowadzących zakła-dy pracy chronionej. Mają dotyczyć przede wszystkim rozszerzenia gru-py podmiotów zwolnionych z wpłat na PFRON o zakła-dy opiekuńczo-lecznicze (art. 21 ust. 2e), uszczegółowienia przepisów dotyczących pod-miotów zwolnionych z wpłat na PFRON w przypadku ogło-szenia ich upadłości albo li-kwidacji (art. 21 ust. 3), rezy-gnacji z obowiązku zapewnie-nia doraźnej i specjalistycznej Głosuję z piłką i aparatem
  • 3. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 3 ZARZĄD GŁÓWNY PFRON – NA SPOTKANIU W DOBIESZKOWIE Osobowość prawna PFRON – obroniona? opieki medycznej oraz porad-nictwa i usług rehabilitacyj-nych przez zakład pracy chro-nionej (uchylenie art. 28 ust. 1 pkt 3), odstąpienia od obo-wiązku przeznaczania 15% środków Zakładowego Fundu-szu Rehabilitacji Osób Niepeł-nosprawnych na indywidualne programy rehabilitacji z jedno-czesnym zapewnieniem moż-liwości fi nansowania tych pro-gramów ze środków ZFRON (art. 33 ust. 3 pkt 4), dofi nan-sowania osobom niepełno-sprawnym kosztów utrzyma-nia psów asystujących (art. 35a, ust. 1). Jak widać zmiany są dość rozległe. Komuś, kto nie zna ustawy o rehabilitacji zawodo-wej i społecznej oraz zatrud-nianiu osób niepełnospraw-nych mogą wydać się trudne do zrozumienia i zapamięta-nia. Założenia mają usprawnić system. Na ile przyniosą wy-mierne korzyści dla osób nie-pełnosprawnych i czy w ogó-le tak się stanie, czas pokaże. Plusem jest zmiana w art. 26d ust. 1 odnośnie możliwo-ści uzyskania pomocy na re-kompensatę dodatkowych kosztów związanych ze szko-leniem personelu w zakresie wspierania pracowników nie-pełnosprawnych. Obecny za-pis w art. 26d ust. 1 mówi o zwrocie wyłącznie kosztów zatrudnienia pracowników po-magających niepełnosprawne-mu w pracy, zaś po zmianie w grę wchodziłoby rozszerzenie o możliwość uzyskania zwro-tu kosztów szkolenia pracow-nika pomagającego niepełno-sprawnemu w pracy. To jest sensowne, bo nie każda orga-nizacja pozarządowa zajmu-jąca się aktywizacją zawodo-wą osób niepełnosprawnych ma możliwość nieodpłatne-go szkolenia asystentów pracy czy trenerów i nie każdy pra-cownik wspierający niepełno-sprawnego w pracy ma możli-wość szkolenia się odpłatnie. Minusem w proponowanych rozwiązaniach jest zmiana dotycząca rezygnacji z obo-wiązku zapewnienia doraźnej i specjalistycznej opieki me-dycznej oraz poradnictwa i usług rehabilitacyjnych przez zakład pracy chronionej. Za-kłady pracy chronionej i inne instytucje dające miejsca pra-cy osobom niepełnospraw-nym, póki będą istnieć, win-ny zapewniać opiekę medycz-ną oraz dostęp do rehabilitacji każdemu pracownikowi, który jej potrzebuje. SYSTEM PROCENTOWY Istotnym punktem spotka-nia w Dobieszkowie była rów-nież kwestia założeń do zmian w systemie wspierania osób niepełnosprawnych. Dyskuto-wano między innymi nad or-ganizacją procesu orzeczni-czego. O tym m.in. mówił nam Michał Tomczak: – Orzekanie o niepełno-sprawności odbywa się na mocy rozporządzeń wydanych przez Ministerstwo Pracy i Po-lityki Społecznej. W krajach Unii Europejskiej, na przykład w Niemczech, znakomicie sprawdza się tak zwany sys-tem ICF, czyli system procen-towego określania uszczerbku organizmu. Aby w Polsce ten system mógł sprawnie działać, potrzebne są radykalne zmia-ny. Odrębna sprawa to kar-ty parkingowe. PFRON będzie odpowiedzialny za kampanię medialną dotyczącą przedłu-żenia ich ważności, aby każ-da osoba, która z takiej karty korzysta, była dokładnie zapo-znana z tematem. Uczestnicy rozmawiali też o niekorzystnym systemie wspierania zatrudnienia, nie-efektywnym systemie wspar-cia pozazawodowego i nie-adekwatnym systemie orze-kania o niepełnosprawno-ści. Wyłoniono problem, że w treści obecnie wydawanego orzeczenia brakuje informacji dotyczącej skutków, co unie-możliwia dokonanie oceny funkcjonalnej i zaplanowanie odpowiedniej ścieżki wspar-cia oraz przyszłej kariery za-wodowej. NIE NA STAŁE? Przedmiotem dyskusji była ponadto kwestia zachowania osobowości prawnej PFRON. We wrześniowym wydaniu „Fi-lantropa Naszych Czasów” na stronie 7 publikowaliśmy ar-tykuł „Niepełnosprawni – nie-spokojni”. W chwili, gdy numer był już w druku, 29 sierpnia, 434 posłów głosowało w Sej-mie za przyjęciem poselskiego projektu nowelizacji ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-łecznej oraz zatrudnianiu nie-pełnosprawnych dotyczącej zachowania dotychczasowego statusu PFRON. Żaden z parla-mentarzystów nie sprzeciwił się, a tylko dwóch wstrzyma-ło się od głosu. – Osobowość prawna Pań-stwowego Funduszu Rehabili-tacji Osób Niepełnosprawnych została obroniona, ale nie można powiedzieć, że na sta-łe – powiedział Michał Tom-czak. Dużo czasu poświęcono za-gadnieniom konwencji o pra-wach osób niepełnospraw-nych, którą podpisała i raty-fi kowała Wspólnota Europej-ska. To pierwszy międzyna-rodowy akt prawny dotyczą-cy praw człowieka, a w szcze-gólności ujmujący całościowo prawa osób niepełnospraw-nych. Równe prawa dla wszyst-kich winny być elementarną zasadą w każdym demokra-tycznym państwie. Życie jed-nak pokazuje, że praw należ-nych człowiekowi często się nie przestrzega. Przepisy sta-ją się wówczas tylko teorią nie znajdującą odniesienia w praktycznym działaniu. FOT. (2X) ARCHIWUM Michał Tomczak: – Osobowość prawna Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych została obroniona. Ale nie można powiedzieć, że na stałe. Prezes Zarządu Głównego PFRON Teresa Hernik i minister Jarosław Duda podczas spotkania w Dobieszkowie.
  • 4. 4 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Alzheimer – wciąż zagadką „Choroba Alzheimera – fak-ty i mity” – tak brzmiał ty-tuł wykładu otwartego zorgani-zowanego z okazji Światowe-go Dnia Choroby Alzheimera przez Wielkopolskie Stowarzy-szenie Na Rzecz Osób z Choro-bą Alzheimera w Poznaniu. W piątek 19 września w Zakładzie Zdrowia Publicznego Uniwer-sytetu Medycznego specjalista neurolog Jan Ilkowski przybli-żył istotę tego schorzenia. W spotkaniu wzięli udział opiekunowie osób chorych, członkowie rodziny i wolonta-riusze. Ilkowski zwrócił uwagę, że na Alzheimera choruje staty-stycznie około 50 mln ludzi na całym świecie, a w krajach roz-wijających się żyje aż 65% osób z demencją. Ryzyko zachoro-wania na Alzheimera wzrasta z wiekiem. Na zachorowalność mogą mieć wpływ: wiek, geny, historia chorób w rodzinie, ura-zy głowy i inne czynniki. Specjalista podkreślił też, że wciąż brakuje narzędzi diagno- Caritas Archidiecezji Po-znańskiej prowadzi cha-rytatywny projekt pod nazwą „Podzielmy się radością”. Pie-niądze będą zbierane za po-średnictwem Internetu. Przed-sięwzięcie ruszyło od paździer-nika tego roku. Do tego celu wykorzysta-no narzędzie internetowe au-kcjecaritas. pl Zebrane pieniądze będą przeznaczone na cztery przedsięwzięcia: „Tornister pe-łen uśmiechu” (zakup potrzeb-nych materiałów szkolnych), „Skrzydła” (zbiórka na stypen-dia dla dzieci), „Przekaż ciepło” (kupno opału ) oraz „Puste miej-sca” (Wigilia). W sierpniu rozpo-czął się stypendialny, długoter-minowy program „Skrzydła”. Jest on skierowany do uczniów szkół podstawowych, gimnazjów i li-ceów, którzy z powodu złej sy-tuacji materialnej potrzebują po-mocy w dożywianiu w placów-ce szkolnej, przy zakupie wypra-wek oraz na dofi nansowanie do wycieczek szkolnych. Parafi a pod wezwaniem Naj-świętszego Serca Jezusa i świę-tego Floriana postanowiła włą-czyć się do tego przedsięwzię-cia. Pierwszym krokiem jest zbiórka przedmiotów przezna-czonych na licytację. Można przynosić przedmioty codzien-nego użytku w dobrym stanie do ponownego wykorzystania. Nie przyjmuje się odzieży. Mile wi-dziane są między innymi bibe-loty, książki, płyty, wazoniki, za-stawy stołowe, pocztówki, ob-razki i obrazy ścienne. Rzeczy te trafi ą na licytację internetową, a uzyskane pieniądze pomogą w przeprowadzaniu akcji „Skrzy-dła”. awa Cztery piękne i utalentowa-ne dziewczyny w niebiesko białych strojach okazały się prawdziwą ozdobą III Turnie-ju Koszykówki na Wózkach w Koninie w dniach 23-24 sierp-nia 2014. Oprawą artystyczną zajęły się uczestniczki projektu Akademia Życia (Marta Smorczewska, Pa-trycja Pochyluk i Marta Stogiń-ska) oraz Joanna Maćkowska należąca do składu drużyny KSS Mustang. Przygotowania do występu czirliderki rozpoczęły półtora miesiąca przed wydarzeniem. Swój układ trenowały w Szkole Podstawowej nr 3 w Koninie, gdzie spotkały się z ogromną aprobatą, a drzwi sta-ły dla nich otworem. W przygo-towaniach wspierała je Joanna Obiała. Pomysł na stworzenie grupy czirliderek powstał podczas jed-nego z meczów koszykówki, na którym byłyśmy obecne miesz-kając w Koninie. Pomyślałyśmy wtedy, że chciałybyśmy kiedyś wystąpić w przerwie meczu i zaprezentować swój autorski układ. Czirliderki przyznają, że w trakcie ćwiczeń towarzyszył im stres, gdyż czas na przygo-towania był ograniczony i mia-ły chwile zwątpienia. Na szczę-ście nie poddały się i pozwoliły uczestnikom turnieju podziwiać swoje umiejętności taneczne. PATRYCJA POCHYLUK stycznych, które pozwoliłyby określić, czy jest to Alzheimer, czy nie. Do mitów zalicza się w szczególności twierdzenie, że demencja i choroba Alzheimera są tym samym. Kiedyś podejrze-wano, że aluminium może być przyczyną zachorowań na Al-zheimera, jednak czas obalił ten pogląd. Na wykładzie poruszono też kwestię depresji i jej związku z chorobą Alzheimera. Zdaniem lekarza, depresja czasem wy-przedza pojawienie się Alzhe-imera. Tę chorobę diagnozuje się niekiedy u osób, które leczy-ły się psychiatrycznie. Nie wynaleziono leku zatrzy-mującego chorobę. Są leki, któ-re zwalniają postęp choroby, ale jej nie zatrzymują. Dla ludzi na-uki Alzheimer wciąż pozostaje zagadką. Aby ustrzec się tej cho-roby, warto ćwiczyć mózg, najle-piej poprzez aktywność twórczą (naukę języka obcego, rysowa-nie czy grę na gitarze). KAROLINA KASPRZAK Podzielmy się radością Niezwykłe czirliderki FOT. (2X) ARCHIWUM
  • 5. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 5 23 i 24 sierpnia odbył się w Koninie III Towarzyski Turniej Koszykówki na Wóz-kach. Organizatorem była Fun-dacja im. Doktora Piotra Ja-naszka PODAJ DALEJ, której po-magali: Konińskie Stowarzy-szenie Sportowe MUSTANG, Spółdzielnie Socjalne SPORT I REHA BILITACJA, BLUES HO-STEL i Centrum Organizacji Po-zarządowych w Koninie. Turniej zorganizowano dzię-ki fi nansowemu wsparciu Mia-sta Konina, reprezentowane-mu na turnieju przez prezydenta Miasta Józefa Nowickiego, a tak-że dzięki Bankowi BGŻ, który re-prezentowała dyrektor Monika Durkiewicz. Uczestniczyły cztery druży-ny: Salutare Wrocław – zwycięz-ca ubiegłorocznego turnieju, IKS DSS Kraków – zwycięzca turnie-ju sprzed dwóch lat, Reprezen-tacja Polski do lat 22, która roz-poczęła rywalizację w Mistrzo-stwach Europy do lat 22 oraz go-spodarze turnieju drużyna Mu-stang Konin, która w poprzed-nich dwóch edycjach zajmowa-ła II miejsce. Po pierwszym dniu rywaliza-cji, kiedy drużyny rozegrały po dwa mecze, poznaliśmy już czę-ściowe wyniki turnieju. O miej-sca III i IV rywalizowały druży-ny IKS DSS Kraków i Salutare Wrocław o zwycięstwo w tur-nieju Reprezentacja Polski z go-spodarzami – MUSTANG Konin. Mecze miały bardzo wyrówna-ny przebieg. III miejsce zdobyła drużyna IKS DSS Kraków poko-nując Wrocławian 59:45. W fi na-le turnieju Reprezentacja Polski nie dała żadnych szans koniń-skim MUSTANGOM wygrywając 68:46. W młodzieżowej repre-zentacji Polski mamy swojego wychowanka Mateusza Tylaka. Tegoroczny Turniej dedy-kowaliśmy naszemu koledze śp. Marcinowi Wróblowi, który zmarł w wypadku w ubiegłym roku. Dla Marcina udział w ze-szłorocznym konińskim Turnie-ju był ostatnim, w którym brał udział. Marcin Wróbel był człon-kiem kadry narodowej w koszy-kówce na wózkach, reprezento-wał nasz kraj na Igrzyskach Pa-raolimpijskich w Londynie. Dziękujemy wszystkim, któ-rzy włączyli się w organizację i przygotowanie turnieju, w tym w szczególności: Polskiemu Lepiej czytać książki Wzrastające tempo życia powoduje, że mamy co-raz mniej czasu na czytanie książek. W gazetach oglądamy zdjęcia i czytamy podpisy pod nimi, rzadko zagłębiając się w teksty. W telewizji wybór am-bitnych programów jest zniko-my. Stad pomysł projektu pod na-zwą „W Poznaniu lubimy czy-tać”, którego organizatorem była Biblioteka Raczyńskich w Po-znaniu, a inicjatorami serwis Lu-bimyczytać. pl i Urząd Miasta Po-znania. Projekt trwał do 5 paź-dziernika i miał pokazać stolicę Wielkopolski jako ośrodek roz-woju polskiego czytelnictwa. Organizatorzy chcą tym dzia-łaniem zaszczepić miłość do książek, dzięki którym nie tylko zdobywamy i poszerzamy wie-dzę z różnych dziedzin, ale także poprawiamy wymowę i utrwala-my znajomość poprawnej polsz-czyzny. Internet nie zastąpi wy-drukowanej książki. awa Wyniki badania GUS Główny Urząd Statystycz-ny we wrześniu ogłosił wy-niki badania aktywności eko-nomicznej ludności. Okaza-ło się, że współczynnik aktyw-ności zawodowej osób niepeł-nosprawnych w wieku produk-cyjnym wyniósł 27,2%, wskaź-nik zatrudnienia 22,5%, a stopa bezrobocia 17,4%. Współczynnik aktywności zawodowej, jak i wskaźnik za-trudnienia, wzrosły o 1,5 punk-tu procentowego, natomiast sto-pa bezrobocia spadła o 1 punkt procentowy. Obniżenie kwot do-fi nansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-nych, które nastąpiły od 1 kwiet-nia tego roku, nie spowodowa-ły pogorszenia sytuacji osób nie-pełnosprawnych na rynku pracy. Wyraźny wzrost wskaźników aktywności zawodowej i zatrud-nienia między pierwszym a dru-gim kwartałem 2014 roku jest charakterystyczny także dla lat poprzednich. awa III TOWARZYSKI TURNIEJ KOSZYKÓWKI NA WÓZKACH W KONINIE Mustangi i inni Związkowi Koszykówki, Ap-tekom PRIMA, Fitness Clubo-wi CALYPSO, Pizerii LeLe, AN-DREE AbresiveArticles, wolon-tariuszom Fundacji im. Dokto-ra Piotra Janaszka PODAJ DA-LEJ. KAROL WŁODARCZYK FUNDACJA IM. DOKTORA PIOTRA JANASZKA PODAJ DALEJ UL. POŁUDNIOWA 2A, 62 – 510 KONIN TEL. 507 153-267 K.WLODARCZYK@PODAJDALEJ.ORG.PL FOT. (3X) ARCHIWUM „PODAJ DALEJ”
  • 6. 6 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Ku wiklinie – w Nowej Róży Pod hasłem „Ku Wiklinie” 31 sierpnia tego roku człon-kowie Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego w Poznaniu znowu spotkali się w gościnnej zagrodzie funda-cji „hOlendry” w Nowej Róży 2. Jednak zanim przekroczyli-śmy progi tej starej olenderskiej osady, gościliśmy w Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa w Nowym Tomyślu. U bram przy-witała nas gospodyni Nowej Róży Zofi a Schroten-Czernie-jewicz i oddała pod opiekę kie-rownika Andrzeja Chwalińskie-go. Zgromadziliśmy się przed zabytkową chatą osadnika olę-derskiego z końca XVIII wieku, w której od 1985 roku mieści się muzeum. Jest w nim wiele eks-ponatów związanych z uprawą wikliny i chmielu. Podziwialiśmy fantastyczne wyroby z wikliny, w tym wspaniałe meble, koszyki w różnym kształcie i wielkości, wi-kliniarskie dzieła sztuki w plene-rze, nawet wiklinowy parasol. Stąd udaliśmy się do Nowej Róży. Zofi a Schroten-Czernie-jewicz gościła tu naszą SMową rodzinę po raz piąty. Jak zawsze, uczestniczyliśmy w warsztatach twórczych z wykorzystaniem dobrodziejstw okolicznej natu-ry i darów okolicznych miesz-kańców. Były warsztaty kulinar-ne „Żywność prosto z pola”, wy-konywanie stroików i obrazów z darów pól i lasów „Fascynacje i dekoracje”, malowanie obrazów zakończone wystawą „Energia z oddechu i uśmiech”, wdzieranie się w ostępy leśne osób na wóz-kach „Las bez barier”, spotkanie „Iskra” na KDO Zasady umieszczania logo-typów Urzędu Miasta Po-znania obowiązujące przy identyfi kacji działań promo-cyjnych, kłopot lokalowy Sto-warzyszenia Na Rzecz Osób Niepełnosprawnych „Iskra” oraz prezentacja działań skoncentrowanych na akty-wizacji zawodowej osób nie-pełnosprawnych były tema-tem XXII posiedzenia Komi-sji Dialogu Obywatelskiego przy Pełnomocniku Prezyden-ta Miasta Poznania do Spraw Osób Niepełnosprawnych. W czwartek 4 września w Sali Białej Urzędu Miasta Po-znania Artur Kabat reprezen-tujący UM omówił temat „Sto-sowanie identyfi kacji wizual-nej Miasta Poznania w trak-cie realizacji przez organi-zacje pozarządowe projek-tów dofi nansowanych ze środ-ków Urzędu Miasta Poznania”. Uczestnicy spotkania dowie-dzieli się, że logotypy należy umieszczać na wszystkich ma-teriałach promocyjnych w dol-nym lewym narożniku wraz z adnotacją „Zadanie fi nansowa-ne ze środków Urzędu Miasta Poznania”. Prezes Stowarzyszenia „Iskra” Tomasz Popadowski poprosił członków KDO o pi-semną opinię dla organizacji, która pomoże w staraniach o znalezienie lokalu i wsparcie fi nansowe na jego ewentualny remont i adaptację do potrzeb osób niepełnosprawnych. Opi-nię zaakceptowano jednogło-śnie. O sytuacji „Iskry” piszemy na stronie 39. Tematem posiedzenia był też projekt Wielkopolskiego Forum Organizacji Osób Nie-pełnosprawnych (WIFOON) pod nazwą „Ośrodek Aktywi-zacji Zawodowej – szansą na zatrudnienie osób z niepełno-sprawnościami”. O projekcie mówiła Katarzyna Rogacka. Dyskutowano nad przyję-ciem rekomendacji dotyczą-cych działalności Poznańskie-go Centrum Wspierania Orga-nizacji Pozarządowych i Wo-lontariatu – „Centrum Bukow-ska” w związku z ogłoszeniem nowego konkursu na prowa-dzenie Centrum. KAROLINA KASPRZAK W skali kraju stopa pro-centowa zatrudnionych osób niepełnosprawnych wy-nosi zaledwie 27%. To wynik, który powinien motywować do systematycznych działań w zakresie poprawy jakości ży-cia ludzi z różnymi rodzajami niepełnosprawności. O pozy-tywnych aspektach zatrudnia-nia mówili laureaci IX edycji etapu regionalnego (wielko-polsko- lubuskiego) konkursu dla pracodawców wrażliwych społecznie „Lodołamacze”. Środa 24 września i Pałac Działyńskich na Starym Ryn-ku w Poznaniu będą kojarzyć się z wrażliwością na potrze-by słabszych, wsparciem w przełamywaniu barier archi-tektonicznych i społecznych, a szczególnie z faktem, że cho-ciaż świat coraz szybciej podą-ża naprzód, nie brakuje na nim ludzi o otwartych umysłach i sercach. – W województwie wielko-polskim funkcjonuje 177 zakła-dów pracy chronionej i 21 spół-dzielni inwalidzkich. Uroczysta gala „Lodołamaczy” to promo-cja zatrudniania osób niepeł-nosprawnych oraz ludzi, któ-rzy chcą być aktywni. Także szansa, żeby niepełnospraw-nych zauważać i pamiętać o nich każdego dnia. – podkreślił wojewoda wielkopolski Piotr Florek. W IX edycji w regionie wiel-kopolsko- lubuskim udział wzięło 75 fi rm, organizacji oraz instytucji. W całej Polsce do konkursu przystąpiło blisko 400 fi rm. Wielkopolsko-lubuska ka-pituła konkursu uhonorowa-ła: Spółdzielnię Niewidomych „Nadodrze” z Bytomia Odrzań-skiego (I miejscem i statuet-ką „Lodołamacz 2014” w kate-gorii „Zakład Pracy Chronio-nej”), fi rmę W.O.T „ECO-PAK-IR” sp. z.o.o z Sulmierzyc (II miej-scem i srebrnym medalem), fi r-mę „SYSTHERM” Danuta Gaziń-ska sp. j. z Poznania (III miej-scem i brązowym medalem), Zakład Aktywności Zawodowej Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem – Oddział w Ko-ninie (wyróżnieniem). W kate-gorii „Otwarty rynek” I miejsce i statuetkę „Lodołamacz 2014” otrzymała fi rma „Mol” sp. z.o- .o z Suchego Lasu, II miejsce i srebrny medal fi rma „Hipomedi-cal” sp. j. ze Złotowa, III miejsca i brązowego medalu w tej kate-gorii nie przyznano. W kategorii „Instytucja” I miejsce i statuetkę „Lodołamacz 2014” otrzymała Fundacja imienia Doktora Pio-tra Janaszka „Podaj dalej” z Ko-nina, II miejsce i srebrny medal Stowarzyszenie „Na Tak” z Po- „Ku wiklinie”. Na każdym spo-tkaniu poznaliśmy wspaniałych ludzi, w tym burmistrza Nowego Tomyśla Henryka Helwinga. Natalia Schroten – prezes Fundacji „hOlendry” przybliży-ła nam życie i zmagania z SM mieszkańców Holandii i przed-stawiła kilka holenderskich SM-owych organizacji. Pojawiła się możliwość nawiązania holen-dersko- polskiej współpracy po-między chorymi z SM; wszak SM i Europa są bez granic. Oglą-daliśmy fi lm Ilony Bidzan „SM” – o pasji, cierpieniu i zmaganiach ludzi chorych na stwardnienie rozsiane. Duże wrażenie wywar-ły na nas fi lmy młodych twórców uczestniczących w corocznych warsztatach fi lmowych w Nowej Róży. Mieszkańcy okolic opo-wiadali o swoich pasjach życia i przywiązaniu do tej ziemi i No-wego Tomyśla. Na koniec do późnego popo-łudnia przybywali goście z oko-lic. Wielu poznaliśmy na wcze-śniejszych spotkaniach. Oni już nie wyobrażają sobie swego lasu bez zjazdu osób na wózkach, z balkonikami czy kulami. Podsu-mowaniem spotkania w „hOlen-derskiej” osadzie był pomarań-czowy trunek, wypijany tylko w dniu urodzin króla Holandii. My z okazji 5-lecia cyklu „Las bez barier” wręczyliśmy gospoda-rzom Wiklinowe Serca Wdzięcz-ności. Wiele osób z chęcią przyjeż-dża do Nowej Róży, aby podzie-lić się z innymi swoimi radościa-mi i problemami z całego mi-nionego roku. Organizatorów cieszy, że pomimo deszczowej pogody udało się wyciągnąć z domu wiele osób na wózkach i że każdego roku w lesie bez ba-rier jest nas więcej. Słowem – im dalej w las, tym więcej nas. Pod takim hasłem spotkamy się tu-taj za rok. Wojciech Zieliński POZNAŃ FOT. ARCHIWUM
  • 7. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 7 „LODOŁAMACZE” W REGIONIE WIELKOPOLSKO-LUBUSKIM ROZDANE Zatrudniać – nie wykluczać jerowicza tytułem „Lodoła-macza Specjalnego 2014” „za szczególną wrażliwość spo-łeczną i promowanie aktyw-ności osób niepełnosprawnych w różnych dziedzinach ży-cia” było miłym zaskoczeniem dla środowiska osób niepełno-sprawnych. Kapituła konkur-su zwróciła szczególną uwagę na to, że Marcin Bajerowicz w ciągu 20 lat dał się poznać jako osoba budująca w społeczeń-stwie pozytywny wizerunek osób niepełnosprawnych – peł-noprawnych obywateli zasłu-gujących w najwyższym stop-niu na uznanie i szacunek. Sta-tuetkę i certyfi kat wręczali lau-reatowi wielkopolscy dzienni-karze – Katarzyna Kmita-No-wacka z Telewizji Polskiej S.A. – Oddział w Poznaniu, zastęp-ca redaktora naczelnego „Gło-su Wielkopolskiego” Krzysztof Smura i zastępca redaktora na-czelnego „Radia Merkury” Ry-szard Ćwirlej. Podsumowanie IX edycji konkursu dla pracodawców wrażliwych społecznie „Lo-dołamacze” organizowanego przez Fundację Aktywizacji Za-wodowej Osób Niepełnospraw-nych (FAZON) po raz kolejny dowiodło, że niepełnospraw-ność nie przeszkadza w rzetel-nym wypełnianiu obowiązków zawodowych, a przeciwdzia-łanie stygmatyzacji, marginali-zacji, oraz zawodowemu i spo-łecznemu wykluczeniu osób niepełnosprawnych powinno być kluczowym dążeniem całe-go społeczeństwa. KAROLINA KASPRZAK I miejsce i statuetka „Lodołamacz 2014” w kategorii „Instytucja” trafi ła do Fundacji imienia Doktora Piotra Janaszka „Podaj dalej” w Koninie „za realizację licznych projektów aktywizujących zawodowo osoby niepełnosprawne”. „Super Lodołamacza 2014” odbiera prezes Zakładu Piekarniczo-Cukierniczego „Glutenex” sp. z.o.o Andrzej Kawa. „Lodołamacz Specjalny 2014” dla Marcina Bajerowicza „za szczególną wrażliwość społeczną i promowanie aktywności osób niepełnosprawnych w różnych dziedzinach życia”. Laureaci, organizatorzy i członkowie kapituły IX edycji konkursu „Lodołamacze” w regionie wielkopolsko-lubuskim. FOT. (4X) KAROLINA KASPRZAK znania, a III miejsce oraz brą-zowy medal Regionalny Ośro-dek Polityki Społecznej w Zie-lonej Górze. – Ideą konkursu „Lodołama-cze” jest promowanie praco-dawców, szczególnie z otwar-tego rynku pracy, którzy chcą zatrudniać i zatrudniają oso-by niepełnosprawne. W Polsce 27% osób niepełnosprawnych funkcjonuje zawodowo. Wśród niepełnosprawnych, co warto podkreślić, nie brakuje osób o wysokich kwalifi kacjach. – mó-wił członek Zarządu Powiatu Poznańskiego, przewodniczą-cy kapituły Zygmunt Jeżewski. Kapituła przyznała ponadto tytuły honorowe – „Super Lo-dołamacz 2014” i „Lodołamacz Specjalny 2014”. „Super Lodo-łamacza 2014” otrzymał Zakład Piekarniczo-Cukierniczy „Glu-tenex” sp. z.o.o z Tarnowa Pod-górnego, a „Lodołamacza Spe-cjalnego 2014” redaktor naczel-ny „Filantropa Naszych Cza-sów” Marcin Bajerowicz. Uhonorowanie Marcina Ba-
  • 8. 8 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Chronić przed nadużyciami Z MACIEJEM LOGĄ – członkiem Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej w Warszawie rozmawia KAROLINA KASPRZAK. – W rodzinach osób nie-pełnosprawnych wiele wąt-pliwości budzi kwestia ubez-własnowolnienia. Proszę po-wiedzieć jak przebiega proces ubezwłasnowolnienia osoby niepełnosprawnej? – Ubezwłasnowolnienie słu-ży osobom, które nie są w sta-nie samodzielnie troszczyć się o swoje sprawy i dbać o wła-sne dobro. Dotyczy to przede wszystkim osób niepełno-sprawnych intelektualnie, lecz również takich, u których za-burzenia psychiczne wynika-ją z nadużywania alkoholu bądź zażywania narkotyków. W sprawach o ubezwłasno-wolnienie orzeka zawsze sąd okręgowy właściwy dla miej-sca zamieszkania danej oso-by. Wniosek może złożyć naj-bliższy krewny, małżonek albo przedstawiciel ustawowy. We wniosku należy podać, czy w grę wchodzi ubezwłasnowol-nienie całkowite czy częścio-we. Trzeba opatrzyć go krót-kim uzasadnieniem i załączyć zaświadczenia lekarskie o sta-nie zdrowia. W trakcie postę-powania osoba, której wnio-sek dotyczy, musi zostać prze-słuchana w obecności lekarza specjalisty. Najczęściej powo-łuje się psychiatrę lub psycho-loga, który wydaje opinię o za-sadności bądź braku podstaw do ubezwłasnowolnienia. Opi-nia ta jest głównym dowodem w sprawie i podstawą orzecze-nia sądowego. – Jak może się bronić osoba niepełnosprawna, wobec któ-rej współmieszkańcy (człon-kowie najbliższej rodziny) do-puszczają się przemocy? – Jeśli w rodzinie występu-je przemoc fi zyczna lub psy-chiczna, jedną z metod obrony jest zgłaszanie interwencji po-licyjnej. Gdy zgłoszenia są uza-sadnione, interwencje odnoszą właściwy skutek i często pro-wadzą do założenia tak zwa-nej „niebieskiej karty”. Jest to do-kument służbowy wypełniany przez funkcjonariusza policji w trakcie interwencji. Po założe-niu „niebieskiej karty” dzielnico-wy odwiedza rodzinę, przepro-wadza wywiady środowiskowe i monitoruje sytuację. Istnienie „niebieskiej karty” oraz notatek z interwencji policyjnych to do-wody w postępowaniu karnym o znęcanie się. Można też pomi-nąć tę procedurę: złożyć od razu zawiadomienie o przestępstwie i domagać się ścigania spraw-cy przemocy. Dopuszczalne są również powództwa cywilne o ochronę dóbr osobistych, za-dośćuczynienia i odszkodowa-nia. Formą obrony ofi ary prze-mocy jest także zastosowanie wobec sprawcy nakazu opusz-czenia wspólnie zajmowanego mieszkania. – Czy w świetle obowią-zujących przepisów może-my mówić o przymusowym umieszczeniu w domu po-mocy społecznej osoby nie-pełnosprawnej, która jest w pełni poczytalna i świadoma swoich praw? – W aktualnym stanie praw-nym umieszczenie osoby z niepełnosprawnością czy też chorej psychicznie bez jej zgo-dy w placówce opieki całodo-bowej jest co do zasady nie-możliwe do przeprowadze-nia. Kwestię tę regulują prze-pisy o ochronie zdrowia psy-chicznego. Od tej zasady jest tylko jeden wyjątek polegają-cy na tym, że wyrażenie zgody na leczenie nie jest wymagane w sytuacji, kiedy brak tej zgo-dy zagraża życiu danej oso-by. W tym przypadku organy samorządowe do spraw spo-łecznych (np. ośrodek pomo-cy społecznej) mogą wystąpić do sądu opiekuńczego z wnio-skiem o przyjęcie do domu po-mocy społecznej. – W jaki sposób sąd mo-nitoruje zachowanie osoby nadużywającej alkoholu, któ-rej ograniczono prawa rodzi-cielskie? – Zachowanie osoby nad-używającej alkoholu może być monitorowane przez róż-ne instytucje. W postanowie-niu o ograniczeniu władzy ro-dzicielskiej, w przypadku za-grożenia dobra dziecka, sąd może orzec o stałym nadzo-rze kuratora sądowego, zobo-wiązać opiekuna do określo-nego zachowania albo skie-rować go do placówki zajmu-jącej się terapią rodzinną, po-radnictwem bądź leczeniem odwykowym. Obecnie nadzór kuratorski staje się coraz bar-dziej skuteczny, gdyż zatrud-niane na tych stanowiskach osoby muszą posiadać sto-sowne kwalifi kacje oraz do-świadczenie. Ponadto istnie-je możliwość wystąpienia o ograniczenie kontaktów rodzi-ca nadużywającego alkoholu z jego małoletnimi dziećmi (np. poprzez zakaz zabierania ich poza miejsce pobytu). Można też orzec obowiązek przepro-wadzania widzeń w obecności drugiego rodzica lub kuratora sądowego. Ostatecznością jest orzeczenie całkowitego zaka-zu kontaktów. – Jaki przepis prawny chro-ni niepełnosprawnego pra-cownika, wobec którego pra-codawca stosuje mobbing i dyskryminację? – Każdy pracownik, w tym także z orzeczonym stop-niem niepełnosprawności, chroniony jest przed mob-bingiem i nierównym trakto-waniem przepisami kodek-su pracy oraz kodeksu postę-powania cywilnego. Zgodnie z tymi przepisami pracow-nikowi przysługują roszcze-nia majątkowe o zadośćuczy-nienie pieniężne, jak również roszczenia o charakterze nie-majątkowym polegające na żądaniu zaniechania działań naruszających dobra osobiste pracownika. Wybór sposobu ochrony należy do poszkodo-wanego. – Dziękuję za rozmowę. O spółdzielniach socjal-nych jako formie akty-wizacji osób korzystających ze wsparcia instytucji pomo-cy społecznej, fi nansowaniu przystępowania do spółdziel-ni socjalnych oraz centrach i klubach integracji społecznej będzie mowa podczas blo-ków szkoleniowych, które re-alizuje Stowarzyszenie Insty-tut Zachodni na zlecenie Re-gionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Poznaniu. Udział w szkoleniu jest bez-płatny – szkolenia są fi nanso-wane ze środków Unii Europej-skiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Prze-widywane terminy spotkań to: 4–5 listopada, 25–26 listopada i 27–28 listopada w Hotelu In-ter Szablewski w Dymaczewie Nowym. Osoby chętne mogą uczestniczyć w kilku blokach szkoleniowych. Formularze zgłoszeniowe są dostępne na stronie interneto-wej http://www.siz.poznan. pl/ekonomia-spoleczna/ Licz-ba miejsc jest ograniczona, a o zakwalifi kowaniu się na szko-lenie decyduje kolejność zgło-szeń. Kontakt: (61) 852 41 62, 666 739 981, szkolenia@siz. poznan.pl KAROLINA KASPRZAK FOT. ARCHIWUM Bezpłatne szkolenia
  • 9. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 9 Centrum Poznania, Nowo-wiejskiego 11. Budynek ja-kich wiele w okolicach Placu Wolności. Większości W ielko-polan starszej nieco daty na-zwa ulicy kojarzy się z zakła-dem energetycznym, które-mu karnie wpłacają rachun-ki za prąd. Dla młodszych uli-ca Nowowiejskiego to świet-ne miejsce wieczornych, klu-bowych wypraw. Od pewnego czasu do świadomości kon-serwatywnych (w jak najbar-dziej pozytywnym znaczeniu tego terminu) poznaniaków dociera i utrwala się infor-macja, że właśnie tutaj znaj-dują się biura Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Poznaniu. Co to i czym się zajmuje ROPS, kto tam pracu-je? Na te pytania dzielny, wy-sportowany reporter stara się odpowiedzieć na łamach „Fi-lantropa” po raz trzeci. Jestem młody, sprawny i przepadam za aktywnością ruchową we wszystkich jej przejawach. Rezygnuję więc z windy i schodami docieram do drugiego piętra. Skręcając w lewo natknę się na sekretariat i pokoje Działu Księgowości. A gdy skręcę w prawo? To bardzo nietypowa część ROPS-u. Przestronna, wyciszo-na. Kilka pokoi biurowych i po-mieszczenia o niewiadomym (na razie) przeznaczeniu: na podłodze dywany i wykładziny, wygodne fotele, stoliki z kolo-rowymi kredkami i bajkowymi książeczkami. ROPS prowadzi przedszkole? – pierwsza myśl przelatuje przez głowę. Nie, niemożliwe. Nie słychać prze-cież zwykłego w takim miejscu dziecięcego gwaru. Więc co? – Wielkopolski Ośrodek Ad-opcyjny – tłumaczy kierująca Ośrodkiem Basia. – To, że nie słychać i widać typowej dla pracy urzędów krzątaniny, jest zupełnie naturalne. Wykonu-jemy inną, różną od admini-stracyjnej pracę, a ta wymaga specjalnych warunków. Stąd atmosfera skupienia, spokoju, refl eksji i zaufania – czasami ogromnych emocji. Pracujemy przecież z rodzinami i dzieć-mi! Każdego roku na adopcję w Polsce czeka ponad 2 tysią-ce dzieci. W WOA (Centrala w Poznaniu i oddziały w Lesz-nie i Pile) średnio ponad dwie-ście dzieciaków znajduje nowy dom i nowe rodziny. Zespół tworzy siedemnastu specjali-stów: pedagogów, psycholo-gów i niezastąpiona (jak za-znacza Basia) Agnieszka, spi-nająca pracę WOA administra-cyjnie. Pokoje zawsze otwarte(3) W powszechnej opinii proces adopcyjny jest długo-trwały, a efekty nieprzewidy-walne. Jak jest naprawdę? – To oczywiście mit – prote-stuje Barbara. – Wszystko za-leży od rodzin adoptujących dzieci, ich motywacji i deter-minacji. Jeżeli rodzina chce opiekować się dzieckiem do-stosowując swoje życie do jego potrzeb i wymagań, to proces adopcyjny nie trwa długo. Nie-stety, nie zawsze tak jest, ale i z takimi sprawami musimy so-bie radzić… Opuszczam WOA w optymi-stycznym nastroju. Pewnie to kwestia sprawy i ludzi, z któ-rymi miałem okazję porozma-wiać. Muszę zejść piętro niżej, jest winda, schody, jest i… po-ręęęęęęęcz. Na pierwszym piętrze znaj-duje się Dział Rehabilitacji Za-wodowej i Społecznej. Moż-na odnieść wrażenie, że wyso-kość wsparcia (ponad 112 mln zł w latach 2003-2013), jakie uzyskują wielkopolskie zakła-dy aktywności zawodowej, or-ganizacje pozarządowe i insty-tucje działające na rzecz osób z niepełnosprawnościami, wy-maga rozbudowanej kadry ad-ministracyjnej. – Nic bardziej mylnego – roz-wiewa moje wątpliwości Ję-drzej, kierownik Działu. – Nasz dział to cztery osoby (wlicza-jąc w to mnie) zajmujące się bardzo szeroką problematyką. Dlatego musimy być zoriento-wani w różnych, czasami bar-dzo odbiegających od siebie dziedzinach. Od budownictwa przez gospodarkę, podatki aż po prawo. Trudno się dziwić – zakres zadań jaki realizuje Dział, wy-maga uniwersalnej wiedzy. To właśnie tutaj składane są wnioski o dofi nansowanie ro-bót budowlanych służących osobom z niepełnosprawno-ściami, tutaj są oceniane i, je-żeli dojdzie do realizacji (decy-zje ostateczne podejmuje Sej-mik Województwa), również monitorowane i rozliczane. To tutaj rozdzielane są środki PFRON-u wspierające funkcjo-nowanie wielkopolskich ZAZ-ów (około 60% ogólnych kosz-tów utrzymania). – W Dziale Rehabilitacji Za-wodowej i Społecznej ROP-S- u – dodaje Jędrzej – realizu-jemy również zadania zlecone przez PFRON. To np. Program Wyrównywania Różnic Między Regionami, w którym zajmu-jemy się dofi nansowywaniem zakupu sprzętu rehabilitacyj-nego dla wielkopolskich szpi-tali i innych jednostek służby zdrowia. Współpracujemy tak-że z Wojewódzką Społeczną Radą ds. Osób Niepełnospraw-nych przy Marszałku Woje-wództwa Wielkopolskiego i z biurem Pełnomocnika Rządu ds. osób Niepełnosprawnych. Mam szczęście, trafi łem na dzień zebrań kierowni-ków działów. W sumie nor-ma – tak dzieje się w każdej fi rmie, w urzędzie również. W sali 206 są wszyscy. Więk-szość już znam i czytelnicy „Fi-lantropa” również. Ale nie do wszystkich pokoi (z braku cza-su) mogłem zajrzeć. Spotkanie prowadzi zastępca dyrekto-ra Wojciech Zarzycki. Jest Łu-kasz (prywatnie: znany muzyk rockowy) – szef Działu Admi-nistracyjnego, który zapewnia ROPS-owi sprawne funkcjo-nowanie, zajmuje się przetar-gami, archiwum, siecią inter-netową i ochroną danych oso-bowych. Jest Magda z Działu Planowania i Analiz, pracują-cego przy obsłudze projektów. Jeż także Ania, szefowa Dzia-łu Organizacyjnego, „strażnika” nagrodzonego przez Związek Miast Polskich „Domu Warto-ści” i kodeksu etycznego pra-cownika ROPS, jest Mariola, kierująca Działem Księgowo-ści. Nie zostaję długo na spo-tkaniu – umówiłem się na roz-mowę z dyrektor Aleksandrą Kowalską. W sekretariacie czeka kil-ka osób. Sylwia, perfekcyjnie regulująca „ruch” w „sztabie” ROPS-u prognozuje, że pocze-kam minutę. Nie myliła się. – Czy można poznać ludzi pracujących w takiej instytucji i ich pracę w czasie trzech wi-zyt? – Dyrektor Kowalska prze-jęła moją rolę. Na odpowiedź nie musiała długo czekać: – Nie, ale bardzo bym chciał. Może będzie jeszcze okazja? – Z pewnością. Ale proszę pytać – zaprasza moja roz-mówczyni. Po kwadransie py-tań i odpowiedzi Sylwia przy-pomina: – Pani dyrektor, o 10.00 spo-tkanie… Musimy kończyć, szkoda. Z drugiej strony… zawsze mogę wrócić. W ROPS-ie pokoje są zawsze otwarte! TOMASZ GRABOWSKI PRACA NA CAŁY ETAT CENTRUM TERAPII MANUALNEJ w Sierosławiu zatrudni na stanowisko obsługi klienta w rejestracji panią z orzeczeniem o niepełnosprawności. Praca na cały etat. Wymagana znajomość języka angielskiego i/lub niemieckiego. CV ze zdję-ciem prosimy składać osobi-ście w siedzibie fi rmy: Sierosław, ul. Leśna 1 62-0 80 Tarnowo Podgórne
  • 10. 10 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Karta Dużej Rodziny Wojewoda Piotr Florek za-prasza do udziału w ogól-nopolskim programie Karta Dużej Rodziny instytucje kultu-ry, ośrodki sportowe, podmio-ty publiczne i prywatne z ca-łego województwa. Mogą one przystąpić do programu zniżek i systemu ulg dla rodzin wielo-dzietnych. Wojewoda zawiera umowy partnerskie określają-ce zasady udzielania zniżek na mocy porozumienia podpisa-nego z ministrem pracy i poli-tyki społecznej. Karta Dużej Rodziny to ogól-nopolski program wspierania ro-dzin wielodzietnych. Skierowa-ny jest do rodzin mających przy-najmniej troje dzieci, bez wzglę-du na osiągany dochód. Dotyczy także rodzin zastępczych i ro-dzinnych domów dziecka. Ro-dzice otrzymują kartę dożywot-nio, dzieci – do 18 roku życia lub do ukończenia nauki, mak-symalnie do osiągnięcia 25 lat. Osoby niepełnosprawne otrzy-mają kartę na czas trwania orze-czenia o niepełnosprawności. Karta jest wydawana bezpłatnie każdemu członkowi rodziny. Kartę przyznaje wójt, bur-mistrz lub prezydent miasta na wniosek członka rodziny wie-lodzietnej. Karta oferuje system zniżek i dodatkowych upraw-nień udzielanych przez instytu-cje państwowe oraz fi rmy pry-watne, które przystąpią do pro-gramu. Zyskują one prawo do posługiwania się w materiałach reklamowych i informacyjnych znakiem „Tu honorujemy Kar-tę Dużej Rodziny”. Wykaz ak-tualnych partnerów programu oraz informacje o oferowanych ulgach znajduje się w serwisie www.rodzina.gov.pl. By zgłosić fi rmę do programu, należy określić formę i wyso-kość zniżek oferowanych rodzi-nom wielodzietnym, pobrać ze strony Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego formularz zgło-szeniowy i przesłać go na ad-res awerbicka@poznan.uw.gov. pl. Warunki współpracy zosta-ną uzgodnione po weryfi kacji danych. Dodatkowe informacje na temat Karty Dużych Rodzin można uzyskać korzystając z in-folinii Ministerstwa Pracy i Poli-tyki Społecznej (22 529 06 81, 22 661 11 99). TOMASZ STUBE Wiosna w sercach – jesienią Wielkopolski Związek In-walidów Narządu Ru-chu w ramach realizacji za-dania „Wiosna w sercach II”, współfi nansowanego przez Miasto Poznań, zorganizowa-ło w dniu 6 września Święto Pieczonego Ziemniaka. Tradycją organizowanych przez Związek imprez jest po-kazywanie uczestnikom no-wych zakątków. Tym razem na miejsce spotkania wybrano Dziewiczą Bazę leżącą u pod-nóża Dziewiczej Góry w gmi-nie Czerwonak. Słońce rów-nież polubiło imprezy orga-nizowane przez WZINR, bo mimo chłodnego początku ty-godnia sobota była bardzo sło-neczna i ciepła. Dlatego już przed wyznaczoną godziną zbiórki uczestnicy stawili się w Dziewiczej Bazie. Zaczęto od poczęstunku, aby po chwili przy akompa-niamencie gitary rozpocząć wspólne śpiewy. Pan Zenek przygrywał nie tylko do tek-stów ze śpiewników i do utwo-rów nuconych przez biesiad-ników. Były konkursy wywo-łujące dużo radości. Miały na celu podniesienie sprawności uczestników zabawy. Trzeba było obrać trzy ziemniaki bez odkładania ich na stół czy tra-fi ć ziemniakiem do celu. Dużo emocji wzbudził konkurs na kie założenia. Pokazano cie-kawe i urokliwe miejsce w bli-skim otoczeniu Poznania (wie-le osób było tam po raz pierw-szy). Poprzez zaproszenie do udziału całych rodzin pokaza-no, że osoby z niepełnospraw-nością potrafi ą się doskona-le bawić, ale również dosko-nale sobie radzą przy pokony- Błażej Friedrich POZNAŃ najdłuższą obierzynę. Chętni poszli na spacer na wieżę wi-dokową. Było pieczenie kiełba-sek nad ogniskiem. Przystępując do każdego za-dania Związek zakłada sobie cele, które chciałby osiągnąć. Święto Pieczonego Ziemniaka pozwoliło zrealizować wszyst-waniu własnych ograniczeń, a często wiele czynności wyko-nują szybciej niż osoby spraw-ne. Wspólne rozmowy i śpiewy pokazały, że można doskonale się bawić bez alkoholu. Choć Poznańska Pyra zosta-ła strasznie przeegzaminowa-na, to jednak ani jeden ziem-niak się nie zmarnował: za zgodą leśniczego wykorzysta-ne pyry wyniesiono do lasu dla dzików. Budujące jest uczest-niczenie w imprezach promu-jących tak wysoką kulturę spę-dzania wolnego czasu. FOT. (3X) ARCHIWUM WZINR
  • 11. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 11 Inauguracja VII edycji „SyMfonii Serc” w Warszawie Kanały informacyjne, spo-ty, napisy na tramwa-jach i autobusach, komuni-katy w mediach. Szacuje się, że już ponad dwa i pół milio-na osób dowiedziało się o ko-lejnej edycji kampanii infor-macyjnej Polskiego Towarzy-stwa Stwardnienia Rozsia-nego „SyMfonia Serc”. Wiele wciąż jeszcze nie wie, czym jest SM. We wtorek 2 września o 12.00 w sali konferencyjnej imienia Je-rzego Turowicza Fundacji Stefa-na Batorego przy Sapieżyńskiej 10 a w Warszawie Rada Głów-na PTSR zorganizowała wer-nisaż połączony z konferencją prasową. Na wydarzenie złożyła się inauguracja VII edycji „SyM-fonii Serc” oraz podsumowanie konkursu poetyckiego i fotogra-fi cznego pod hasłem „Pewnego dnia…”. WIEDZIEĆ WIĘCEJ W tym roku patronat honoro-wy nad „SyMfonią Serc” sprawu-je Rzecznik Praw Obywatelskich Irena Lipowicz. Żałuję, że tylko nieliczni dziennikarze przyby-li na konferencję prasową. Sy-tuacja chorych na stwardnienie rozsiane jest poważna. Powinno się jak najwięcej o niej mówić. Taki właśnie cel ma „SyMfonia Serc”. VII edycji towarzyszyła ca-łodzienna akcja informacyjna na temat SM na Krakowskim Przed-mieściu w Warszawie. W nie-dzielę 14 września w godzinach od 11 do 21 prowadzono bada-nia poziomu cukru, warszta-ty udzielania pierwszej pomocy, porady związane z profi laktyką chorób kręgosłupa oraz prawi-dłowej postawy, warsztaty z za-kresu opieki nad osobami star-szymi i przewlekle chorymi czy pokazy tańca na wózkach. Moż-na było zdobyć wiedzę o stward-nieniu rozsianym, a w szczegól-ności przekonać się, że nie jest chorobą zakaźną. MŁODZI CHORZY Na ogólnopolską kampa-nię „SyMfonia Serc” składa-ją się różne wydarzenia pod-kreślające wagę problemów lu-dzi ze stwardnieniem rozsia-nym. Realizatorzy, prócz zwięk-szania świadomości społeczeń-stwa, przez inicjatywę wywiera-ją wpływ na organy władzy pań-stwowej, walcząc o łatwiejszy dostęp do leczenia oraz rehabi-litacji. – Od wielu lat zabiegamy o jak najlepsze możliwości le-czenia. Udało się doprowadzić do tego, że kolejne 3 leki bę-dziemy przyjmować nie przez 5 lat, ale tak długo, jak lekarz neurolog uzna to za koniecz-ne. Dzięki wsparciu osób do-brej woli możemy szerzej mó-wić o chorobie i jej leczeniu we współczesnym świecie – po-wiedziała wiceprzewodniczą-ca PTSR Helena Kładko. Zaprezentowano piosen-kę „SM-ka” napisaną przez Witolda Szacunia. Po ofi cjal-nym powitaniu i wprowadze-niu głos zabrał prof. nadzw. dr hab. Jerzy Kotowicz, specjali-sta neurolog Akademickiego Centrum Medycznego w War-szawie. Przekazał szereg cie-kawych informacji dotyczą-cych patogenezy stwardnie-nia rozsianego, ewolucji cho-roby, leczenia. Dowiedzieli-śmy się, że „badania patolo-giczne oraz nowe techniki re-zonansu magnetycznego wy-kazały, że we wczesnej fazie choroby dochodzi do zmian zapalnych, które powodu-ją nieodwracalne uszkodze-nie aksonów. Nasilenie proce-su zapalnego we wczesnej fa-zie choroby koreluje ze stop-niem inwalidztwa w jej póź-niejszym przebiegu”. Profesor Kotowicz uświa-domił ponadto słuchaczom, że chorują najczęściej oso-by dorosłe między 20 a 40 ro-kiem życia, ale też dzieci przed 16 rokiem życia. O tej grupie chorych u nas praktycznie nie mówi się w ogóle. Szacuje się, że w Polsce na stwardnienie rozsiane cierpi około 45 tysięcy osób. To scho-rzenie jest najczęstszą przy-czyną niepełnosprawności. Po-ważne ograniczenia zdrowot-ne uniemożliwiają wykony-wanie pracy zawodowej. Cho-rzy często latami toczą batalie o przyznanie renty z tytułu nie-zdolności do pracy, dostęp do leków, terapii. Do form choroby zalicza się postać rzutowo-zwalniają-cą, wtórnie postępującą, pier-wotnie postępującą, łagod-ną i ostrą. Rzut choroby leczy się sterydami – wlew dożyl-ny, zaś do leków stosowanych w pierwszym rzucie (leczenie modyfi kujące) zalicza się inter-ferony beta 1a i 1b oraz octan glatirameru. Przy drugim rzu-cie stosuje się fi ngolimod, te-rifl unomid i natalizumab. Nie-zwykle istotne jest też leczenie objawowe, rehabilitacja funkcji ruchowych i poznawczych. SM, jak powiedzieli przedsta-wiciele PTSR, to poważny, wie-lowymiarowy problem społecz-ny. Dzięki organizacjom poza-rządowym ludzie z SM mogą uzyskać cenne wsparcie i pora-dy w zakresie specjalistycznego leczenia, ale też szeroko infor-mować społeczeństwo o konse-kwencjach tej choroby. WYSOKI POZIOM Po części inaugurującej VII edycję „SyMfonii Serc” przy-szedł czas na nagradzanie lau-reatów prac w konkursie po-etyckim i fotografi cznym. Me-dale, dyplomy i upominki wrę-czały władze PTSR oraz człon-kowie jury. Skład jury konkur-su poetyckiego tworzyli: Do-rota Ryst, Krzysztof Bieńkow-ski i Andrzej Zaniewski, a fo-tografi cznego Wanda Hansen, Katarzyna Nowicka i Przemy-sław Wierzchowski. Nagro-dzono wiersze Janusza Kowal-kowskiego, Reginy Sobik, Aliny Puk, Andrzeja Gajczyka, Marci-na Gdowskiego, Piotra Zegara, Lilianny Misiak, Elżbiety Sła-boszewskiej, Waldemara Ruty, Marii Stawickiej, Beaty Dudek, Moniki Kładko i fotografi e: Ka-tarzyny Chołuj, Agnieszki Ku-szyńskiej, Iwony Augustyniak, Barbary Bunk, Danuty Ewy Tracz, Grzegorza Gojżewskie-go, Katarzyny Młyńczyk, To-masza Iwaniuka i Teresy Nie-zgodzkiej. Przewodniczący PTSR To-masz Połeć nagrodził Moni-kę Kładko za „całokształt osią-gnięć we wszystkich dotych-czasowych edycjach konkursu fotografi cznego organizowane-go przez PTSR”. Prace prezen-towały wysoki poziom – od-zwierciedlały codzienne życie osób ze stwardnieniem rozsia-nym, pasje, radości i oczeki-wania. O poezji chorych na SM mówił juror Andrzej Zaniew-ski. Zarówno wiersze jak i fo-tografi e nadesłane na konkurs pomagają społeczeństwu zbli-żyć się do chorych, zrozumieć ich przeżycia i trudy, którym co-dziennie stawiają czoła. Więcej o wierszach opublikowanych w zbiorze „Kubek pełen SMaku 2” piszemy na stronie 20. KAROLINA KASPRZAK Nagrodę za „całokształt osiągnięć we wszystkich dotychczasowych edycjach konkursu fotografi cznego organizowanego przez PTSR” odbiera Monika Kładko. FOT. KAROLINA KASPRZAK
  • 12. 12 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 W środę 1 października był obchodzony Mię-dzynarodowy Dzień Senio-ra. Powiat Poznański z tej okazji przygotował liczne atrakcje w Domu Pomocy Społecznej w Lisówkach dla jego mieszkańców i osób starszych z 17 gmin. W piątek 19 września zor-ganizowano tu piknik, dzię-ki któremu ludzie starsi mo-gli wspólnie się spotkać, za-sięgnąć konsultacji specja-listycznych, wziąć udział w różnych konkurencjach, do-wiedzieć się jak można chro-nić się przed kradzieżami czy oszustwami fi nansowymi. Mieszkańców DPS i senio-rów z gmin powiatu poznań-skiego odwiedziła radna sej-miku województwa wielko-polskiego Maria Grabkow-ska, wicestarosta poznań-ski Tomasz Łubiński, członek Zarządu Powiatu Poznań-skiego Zygmunt Jeżewski, dy-rektor Wydziału Spraw Spo-łecznych i Zdrowia Starostwa Powiatowego w Poznaniu Te-resa Gromadzińska, dyrektor Powiatowego Centrum Po-mocy Rodzinie Elżbieta Bi-jaczewska, kierownik Dzia-łu do spraw Osób Niepełno-sprawnych PCPR Elżbieta Mazur, przedstawiciele Rady Powiatu i jednostek organi-zacyjnych Powiatu Poznań-skiego. – Spotykamy się z okazji Międzynarodowego Dnia Se-niora, który został uchwalo-ny przez Organizację Naro-dów Zjednoczonych 14 grud-nia 1990 roku. Powiat Po-znański stara się podejmo-wać jak najwięcej działań w zakresie pomocy społecznej i wsparcia seniorów. Ktoś kie-dyś powiedział, że o kulturze narodu świadczy szacunek do osób starszych. Myślę, że w tym względzie mamy jesz-cze dużo do zrobienia, a dzi-siejsze wydarzenie jest tego początkiem – mówił Zyg-munt Jeżewski. Wystąpił zespół folklory-styczny, kapela dudziarska, Sandra Paetz, była biesiada z wodzirejem i pokaz tańca. W poszczególnych strefach (zdrowia, bezpieczeństwa, rozrywki, artystyczna) cze-kały stanowiska medyczne, dietetyczne, Powiatu Poznań-skiego, Powiatowego Zespo-łu do spraw Orzekania o Nie-pełnosprawności, Powiato-wego Centrum Pomocy Ro-dzinie, stanowisko z kijkami nordic walking. Seniorzy obejrzeli pokaz tresury psa, brali udział w warsztatach decupage, origa-mi, wykonywali przedmioty użytkowe. Był pomiar ciśnie-nia krwi, glukozy, wagi ciała, doradztwo w kwestii odży-wiania, gry tradycyjne (war-caby, chińczyk), instruktaż pierwszej pomocy. KAROLINA KASPRZAK FOT. (4X) KAROLINA KASPRZAK W DOMU POMOCY SPOŁECZNEJ W LISÓWKACH Starsi aktywni Stali czytelnicy „Filantropa Naszych Czasów”. Od lewej: Maciej Matuszewski, Teresa Gromadzińska, Maria Grabkowska, Zygmunt Jeżewski, Elżbieta Bijaczewska, Elżbieta Mazur, Renata Kuźniewska. Występy artystyczne. Zainteresowaniem cieszyły się różnego rodzaju porady; seniorzy na co dzień nie mają możliwości korzystania z nich nieodpłatnie. Jak widzi i zachowuje się człowiek po spożyciu alkoholu…
  • 13. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 13 P Amazonki Przyjechała ich z całej Pol-ski ponad setka, by wziąć udział w dwudziestej Ogólno-polskiej Jubileuszowej Sparta-kiadzie Amazonek, zorganizo-wanej przez oddział poznań-ski. Panie w wiankach na gło-wach dumnie paradowały nad Maltą. Przed chwilą zeszły z ło-dzi smoczych, w których płynę-ły zagrzewając się do zwycię-stwa. Ale najpiękniejszym ak-centem było rzucanie kwiatów do wody dla tych, które odeszły i okrzyki radości tych, które na-dal żyją. Przygotowania do uroczysto-ści rozpoczęły się w paździer-niku ubiegłego roku. Było to ogromne przedsięwzięcie. Trze-ba było pozałatwiać setki du-żych i małych spraw, by wszyst-ko się udało. Amazonki święto-wały nad Maltą od czwartku 11 września do niedzieli 14 wrze-śnia na terenie Campingu Malta przy ulicy Krańcowej w Pozna-niu. Patronat nad uroczystościa-mi sprawowała Anna Komorow-ska, żona prezydenta RP, a pa-tronat medialny nad obchodami objęła TVP Poznań. – Ta olimpiada jest moim dzieckiem, bo uczestniczę w niej od początku – powiedziała Helena Pawlak, skarbniczka po-znańskiego oddziału. – Dzisiaj jestem podwójnie szczęśliwa, bo moja drużyna zajęła w wy-ścigu łodzi smoczych pierwsze miejsce, dlatego koleżanki wło-żyły mi na głowę dwa wianki. Po raz pierwszy Amazonki zetknęły się z łodziami smoczy-mi, zwyczajem rzucania kwia-tów jako symbolu dla nieżyją-cych koleżanek oraz okrzyka-mi radości w podziękowaniu za życie, przeszczepionym z Kana-dy. Obsada takiej łodzi liczy dzie-sięć zawodniczek ze sternikiem, oprócz tego rytm nadaje bębni-sta. Taki wyścig to spory wysi-łek, ale Amazonki doskonale so-bie radzą z przeciwnościami. – W tym roku wprowadziliśmy inne dyscypliny, bo do tej pory było strzelanie z łuku – dodaje Helena Pawlak. – Amazonki były trochę zaskoczone ich nazwami, ale chętnie wzięły w nich udział. Było dużo śmiechu i zabawy, a o to chodzi, by cieszyć się każdą chwilą. Amazonki dobrze rozu-mieją to przesłanie. Ogrom pracy, wysiłku, serca i oddania w przygotowanie wło-żyła Joanna Grzesiak, terapeut-ka i doktorantka z Akademii Wy-chowania Fizycznego w Pozna-niu. – Jedną z nowości jest kubb, gra polegająca na eliminacji od-powiednio ułożonych drewnia-nych klocków lub pałek, rozsta-wionych na trawiastym, piasz-czystym lub betonowym pod-łożu, przez dwie, opozycyjnie w stosunku do siebie drużyny. Zwycięstwo daje strącenie króla, czyli drewnianego klocka usta-wionego na środku pola gry – wyjaśnia Joanna. Z daleka widać rozwieszo-ną siatkę do gry w siatkówkę z wielkimi otworami. To pier-ścieniówka, czyli gra drużyno-wa, podobna do tradycyjnej siat-kówki. Zadaniem zawodników jest przerzucanie piłki na boisko drużyny przeciwnej przez otwo-ry w siatce. Było popularne rin-go, tajemniczo brzmiący speed-minton podobny do badminto-na, petanque – tradycyjna fran-cuska gra towarzyska z elemen-tami zręcznościowymi, polega-jąca na rzucaniu z wytyczonego okręgu metalowymi kulami oraz bowling. – Dla mnie najbardziej wzru-szające jest rzucanie kwiatów do wody – mówi Beata Tietz. – Wówczas myślę o koleżankach, których już nie ma i dziękuję za dar życia. Po zawodach był grill, a wie-czorem koncert Hanny Śleszyń-skiej. Spartakiadę zakończy-ła uroczysta Gala Jubileuszowa z okazji XX-lecia Federacji Sto-warzyszeń „Amazonki”. Uroczy-stość zaszczycili posłanka Elż-bieta Radziszewska i Ryszard Grobelny, prezydent Poznania. Były odznaczenia, kwiaty, gratu-lacje i wiele wzruszeń. Aurelia Pawlak POZNAŃ AP nad Maltą FOT. (3X) AURELIA PAWLAK
  • 14. 14 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Bez wątpienia jedną z naj-ważniejszych korzyści płynących z zajęć hipotera-pii jest nauka raczkowania i chodzenia. Pacjenci, którym nie dawano szans na wstanie z inwalidzkiego wózka, bar-dzo często za pomocą konia osiągają cel oznaczony jako niemożliwy. Jak dokonuje się ów cud? Zacznę od krótkiego wytłu-maczenia, w jaki sposób uczy się mózg. Organ ten zbudo-wany jest z różnych rodzajów neuronów, czyli komórek ner-wowych. Odpowiadają one za nasze czucie, ruch, myśli i po-czynania. Aby wszystko spój-nie działało, neurony two-rzą między sobą wiele sieci, po których przekazywane są wszelakie informacje w po-staci oddziaływań chemicz-nych i impulsów elektrycz-nych. Każde nowe doświad-czenie, spontaniczna myśl lub nieznana sytuacja powodu-je, że w naszym mózgu two-rzą się nowe sieci neuronów. Pojedyncze doznania two-rzą tak zwany ślad pamięcio-wy, czyli engram. Pozwala on na odtworzenie w pamięci sy-tuacji z przeszłości, aby zna-leźć rozwiązanie w chwili po-wtórzenia określonej sytuacji. Gdy bodźce wykorzystujące ślad pamięciowy powtarza-ją się, wówczas engram prze-mienia się w stałe połączenie między neuronami, a informa-cja po takich „trasach” przebie-ga natychmiastowo. Działa to również w drugą stronę – jeśli przestajemy wy-konywać pewne czynności, to połączenia w mózgu stają się coraz słabsze i mogą na-wet zanikać. Jeśli dziecko nie potrafi chodzić i raczkować, to znaczy, że jego mózg nie utworzył sieci neuronów po-trzebnych do koordynacji owej czynności albo utracił je w wyniku tragicznego wypadku lub braku możliwości powta-rzania tych umiejętności. Koń idący stępem porusza mied-nicą siedzącego na nim czło-wieka dokładnie w tych sa-mych osiach i płaszczyznach, jak robimy to podczas cho-dzenia. Mózg pacjenta siedzą-cego na grzbiecie zwierzęcia dostaje w ten sposób nowe in-formacje i zapamiętuje je jako połączenie neuronów – en-gram. Ten ruch, którego wcze-śniej organizm podopieczne-go nie znał, jest powtarzany podczas każdych zajęć, więc ślad pamięciowy przekształca się w trwałe połączenie. Może to jednak trwać nawet kilka ty-godni. Gdy mózg nauczy się poprawnie chodzić, wystar-czy tylko wypracować mięśnie do utrzymania wagi ciała oraz zmysł równowagi, by pacjent wstał z inwalidzkiego wózka i postawił swoje samodzielne pierwsze kroki. Co z raczko-waniem? Napiszę najprościej – to samo. Mózg uczy się no-wego ruchu poprzez położe-nie pacjenta na koniu. Wów-czas nogi i ręce podopieczne-go poruszane są przez koń-czyny przemieszczającego się zwierzęcia identycznie jak podczas prawidłowego racz-kowania. W ten sposób kory-gowane są również wszelakie patologie związane z porusza-niem się. Podsumowując, raczkowa-nie i chodzenie to umiejętno-ści nabywane z czasem. Nawet jeśli dziecko ma z nimi trudno-ści, to nie oznacza, że jest ska-zane na wózek inwalidzki. Hi-poterapia ma ogromny wpływ na umiejętność prawidłowe-go poruszania się. Najwięk-szą rolę odgrywa tu sam koń, którego nie da się zastąpić, ponieważ to on porusza cia-łem pacjenta i powoduje utwo-rzenie połączeń neuronów w mózgu odpowiedzialnych za zapamiętanie i odtwarzanie w przyszłości prawidłowych wzorców raczkowania i cho-dzenia. Im bardziej systematy-cza terapia, tym trwalszy efekt można osiągnąć. Zapraszam na zajęcia! AGNIESZKA PIECHOWIAK FUNDACJA „APJA” 609 047 831 BIURO@FUNDACJA-APJA.ORG.PL WWW.FUNDACJA-APJA.ORG.PL „Przelewamy krew za Cy-sterki” – taką nazwę no-siła akcja poboru krwi, w któ-rą chętnie włączali się miesz-kańcy powiatu poznańskie-go. W sobotę 13 września przy pałacu w Owińskach Związek Harcerstwa Polskiego – Hufi ec Czerwonak tradycyjnie zorga-nizował piknik cysterski „Kon-wencjonalia 2014”. Przyjecha-li wolontariusze z poznańskie-go „Hospicjum Palium”, muzy-cy, rzemieślnicy. Spotkanie miało na celu pre-zentację dawnych strojów, sta-rych rzemiosł, walk rycerskich, muzyki sakralnej w nowocze-snej aranżacji. Wstęp był dar-mowy, dzięki czemu ze spo-tkania mogły skorzystać rodzi-ny w trudnej sytuacji material-nej. Osoby niepełnosprawne i wszyscy, którzy nie widzieli jesz-cze pierwszego w Europie Parku Orientacji Przestrzennej na tere-nie Specjalnego Ośrodka Szkol-no- Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych w Owińskach mo-gli, mogli się tam wybrać. Była też możliwość zwiedza-nia z przewodnikiem pocyster-skiego kościoła Jana Chrzciciela w Owińskach, warsztatu papie-ru czerpanego, aranżacji dawnej polskiej wsi, przymierzalni stro-jów i uzbrojenia. Był turniej łucz-niczy, warsztaty artystyczne. Wolontariusze poznańskie-go „Hospicjum Palium” chętnie opowiadali dzieciom i młodzie-ży o roli wolontariusza w cho-robie terminalnej. Zachęcali do malowania motyli symbolizują-cych delikatność i wrażliwość na ludzkie cierpienie. Przeprowa-dzono również zbiórkę publicz-ną „Wyprawki szkolne dla dzieci z gminy Czerwonak”. KAROLINA KASPRZAK HIPOTERAPIA – REHABILITACJA I PRZYJEMNOŚĆ(7) Raczkowanie i chodzenie FOT. (2X) KAROLINA KASPRZAK Pamiętali o chorych Akcja „Przelewamy krew za Cysterki” była okazją do podzielenia się bezcennym lekiem. Malowanie motyli.
  • 15. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 15 Pozytywnym przykła-dem wzajemnej pomo-cy wśród liderów organizacji pozarządowych okazał się kolejny charytatywny ma-raton fi tness pod hasłem „Z zumbą, z sercem, dla serca i zdrowia” – Aktywnie w Po-wiecie Poznańskim”. W so-botnie popołudnie 6 wrze-śnia w amfi teatrze (Sce-na nad Jeziorem) w Swarzę-dzu zapaleńcy tańczyli przez prawie 3 godziny. Był to już trzeci maraton z cyklu „Z zumbą, z sercem…”. Charytatywne maratony fi t-ness realizuje Stowarzyszenie Na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Pobiedzi-skach w ramach zadania pu-blicznego fi nansowanego ze środków Powiatu Poznańskie-go. O poprzednim maratonie zumby pisaliśmy w sierpnio-wym wydaniu „Filantropa” na stronie 11. Aktywny PKPS Kolejną osobą wyróżnioną Srebrną Honorową Odzna-ką przez Wielkopolski Zarząd Wojewódzki PKPS w Poznaniu została 24 lutego Teresa Kan-ciak z Bnina za szczególne za-sługi dla organizacji, w której działa już 25 lat. W latach 80- tych dała się poznać jako bar-dzo dobry organizator. Na następną kadencję Za-rządu Miejsko-Gminnego PKPS podczas wyborów 5 marca zo-stali wybrani dotychczaso-wi członkowie. Funkcję preze-sa nadal pełni Bogdan Wesołek. ZM-G PKPS otrzymał za aktyw-ność bilety dla 55 osób na kon-cert charytatywny z okazji Dnia Kobiet. Złożono podziękowania osobom, instytucjom, fi rmom wspierającym PKPS w Kórniku. ZM-G został zaproszony przez Radę Sołecką Czołowa do Klubu Środowiskowego. RS po-dzieliła się z członkami PKPS informacjami o działaniach na rzecz starszych ludzi. Trwa kon-takt kórnickiego PKPS z Pola-kami na Ukrainie. Raz na kwar-tał jest przekazywana żywność dla chorego na fenyloketonu-rię ukraińskiego chłopca. Trwa-ją przygotowania do dystrybu-cji żywności zakupionej z fun-duszy unijnych. Osobom niepeł-nosprawnym przekazywany jest sprzęt rehabilitacyjny. Kórnicki PKPS podjął się opieki nad po-mnikiem Stanisława Woźniaka, żołnierza AK. Trwa współpraca PKPS z róż-nymi organizacjami. Od Kórnic-kiego Stowarzyszenia Pomo-cy Osobom z Niepełnospraw-nością Intelektualną i Rucho-wą „Klaudynka” Bogdan Weso-łek otrzymał podziękowanie za pracę społeczną dla najbardziej potrzebujących. Komenda Hufca ZHP im. Tytusa hr. Działyńskiego w Kórniku dziękowała za pomoc w organizacji akcji letniej. ROBERT WRZESIŃSKI Zadowolenia z charytatywnego maratonu zumby w Swarzędzu Tym razem organizacja z Pobiedzisk pomogła Stowarzy-szeniu Przyjaciół Dzieci Spe-cjalnej Troski imienia Leszka Grajka w Swarzędzu. Całko-wity dochód z zakupu cegiełek było oprzeć się pokusie. Zum-ba porwała do tańca niemal wszystkich! Podopieczni Sto-warzyszenia Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski imienia Lesz-ka Grajka wykazali się dosko-nałym poczuciem rytmu. Uczestników powitała pre-zes Stowarzyszenia Na Rzecz Dzieci i Młodzieży Niepełno-sprawnej w Pobiedziskach Małgorzata Halber oraz prze-wodnicząca Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski imienia Leszka Grajka Barbara Kucharska. W spotka-niu wzięli udział radni Powiatu Poznańskiego – Agnieszka Do-lata i Paweł Bocian. Imprezę wsparli: Urząd Mia-sta i Gminy Swarzędz, Swa-rzędzkie Centrum Sportu i Re-kreacji, salon kosmetyczny „Karina” – Karina Gryciuk, sa-lon fryzjerski „Halina”, klub „Atrium” – siłownia i fi tness, klub „2B Activ”, sklep „Mega- Fit”, solarium w Swarzędzu, Mistrz Świata Ekwadoru 2013 w kulturystyce Marek OLEY Olejniczak, drużyna piłkar-ska „Meblorze”, grupa kultu-rystyczna „MF Team”, Haniball Team Adam Leśniewski (opra-wa muzyczna), Katarzyna Ja-naszek (fotografi a), wolonta-riusze, pielęgniarka i wielu lu-dzi dobrej woli. KAROLINA KASPRZAK FOT. ROBERT WRZESIŃSKI Taniec zdrowia i z sercem Powitania i podziękowania dla instruktorów oraz wszystkich zaangażowanych. nie kryła Barbara Kucharska. Taniec dla zdrowia i z sercem. (zbiórki publicznej przeprowa-dzonej na podstawie zezwo-lenia Starosty Poznańskiego) przekazano swarzędzkiej or-ganizacji. Charytatywny maraton zum-by prowadziło 7 instruktorów. Konferansjerem był nasz re-dakcyjny kolega Marcin Woj-cieszak. Tańczyli sprawni i nie-pełnosprawni, młodsi i nieco starsi. Takt muzyki i serdeczna atmosfera sprawiły, że trudno FOT. (3X) KAROLINA KASPRZAK
  • 16. 16 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 Barka pomogła tysiącom ludzi Z TOMASZEM SADOWSKIM, prezesem Fundacji Pomocy Wzajemnej „Barka” rozmawia AURELIA PAWLAK. – We wrześniu przypadł ju-bileusz 25-lecia „Barki”. Czuje się pan człowiekiem spełnio-nym, pomagającym ludziom? – Duch pomagania innym towarzyszył mi od urodze-nia. To zasługa moich rodzi-ców. Wskazali drogę, którą po-dążam przez całe życie. Mam ogromną satysfakcję, że „Bar-ka” pomogła przez te dwadzie-ścia pięć lat tysiącom ludzi. Wielu z nich wróciło do społe-czeństwa, pozakładali rodziny, mają dzieci, pracują. Mają am-bicje i marzenia. Nasza dzia-łalność ewoluowała, bo zaczy-naliśmy od wspólnoty we Wła-dysławowie, a teraz nawiązali-śmy kontakty z innymi krajami, wprowadzamy nowe rozwią-zania, projekty, pomysły spra-wiające, że „Barka” już dawno opuściła granice Polski. – Barka to symboliczna na-zwa... – Na ten pomysł wpadła nie-pełnosprawna dziewczynka, która skojarzyła takie skupisko ludzi z Arką. Ta nazwa jest już bardzo popularna, więc zmie-niliśmy ją na „Barkę”, która ob-jęła odpowiedni kurs i już od ćwierćwiecza z niego nie zba-cza. – Pewnego dnia z żoną Bar-barą porzuciliście dotychcza-sowe życie i zamieszkaliście z grupą osób wykluczonych w zdewastowanym budynku szkoły we Władysławowie. – Tak zaczęła się histo-ria „Barki”. Oboje z żoną wy-braliśmy taki sposób na życie. Wspólnie z mieszkańcami za-braliśmy się za remont domu, w którym mieszkaliśmy. Powstał Niezapominajka. Nazwa tego kwiatu, symbolizu-jąca miłość i wierność, ide-alnie pasuje do Zakładu Ak-tywności Zawodowej w Go-łaszewie w gminie Mieści-sko. Tutaj pracę znalazło wiele osób niepełnospraw-nych z terenu gminy, które być może nigdy nie wyszły-by z domów. Teraz mają za-jęcie, spotykają się z innymi ludźmi. I, co najważniejsze, nadali sens swojemu życiu. Zanim powstał ZAZ w Go-łaszewie, był tutaj budynek starej szkoły, który ulegał de-gradacji. Władze gminy zde-cydowały o przekształceniu go w miejsce dla osób z róż-nymi niepełnosprawnościa-mi. W przedsięwzięcie za-angażował się PFRON. W tej chwili pracuje tu trzydzie-ści osób niepełnosprawnych oraz obsługa, kierownictwo i kierowcy – w sumie czter-dzieści jeden osób. – Pracujemy w trzech dzia-łach: ogrodniczo-porządko-wym, krawiecko-pamiątkar-skim i niszczenia dokumen-tów – mówi Tadeusz Syno-radzki, kierownik placów-ki. – Uczestnicy są dowożeni naszym transportem z róż-nych gminnych miejscowości i odwożeni do domów. Udało się nam już wprowadzić oso-by na otwarty rynek pracy. Li-czymy, że za nimi pójdą ko-lejni. Zaglądamy do jednego z pomieszczeń, w którym jest gabinet rehabilitacyjny. Za-jęcia prowadzi wykwalifi ko-wana rehabilitantka Karoli-na. Ćwiczenia odbywają się poza godzinami pracy. Wy-konywane są między innymi zabiegi laserowe i ultradź-więkowe. Podopieczni dys-ponujący wskazaniami od le-karza mogą korzystać z wi-rówek dla kończyn dolnych, górnych. Można też ćwiczyć na rowerze stacjonarnym. Na nowoczesnej hafciarce pracuje znakomity krawiec Darek. Lubi przyjeżdżać do Gołaszewa, bo tutaj robi to, co lubi. Czuje się potrzebny i zadowolony, czego dowodem jest uśmiech na jego twarzy. Potrafi wykonać najbardziej skomplikowany haft. – Mamy także praktykan-tów z Powiatowego Urzędu Pracy – dodaje Tadeusz Sy-noradzki. – Część z nich pra-cuje przy składaniu lamp. Przed laty podpisano umo-wę z fi rmą Lena Lighting S.A. w Środzie Wielkopolskiej. zakład stolarski, pieczarkar-nia, uprawy ogrodnicze. Dzię-ki pracy zyskaliśmy pieniądze na utrzymanie całej grupy. Nie-zwykle cenne było dla nas ser-deczne przyjęcie przez miesz-kańców Władysławowa, Irene-usza Witkowskiego, dyrekto-ra szkoły w Chmielniku i pro-boszcza Jerzego Gąszczaka. W 1990 roku pomoc fi nansowa Marii Garwolińskiej umożliwi-ła utworzenie Fundacji Pomo-cy Wzajemnej „Barka”. – O „Barce” słychać dwa razy w roku w czasie Bożego Narodzenia i Wielkanocy. – Nie zależy nam na rozgło-sie. Najważniejszy jest czło-wiek, który potrzebuje naszej pomocy. Ale okazjonalne zain-teresowanie może być irytują-ce. Niewiele osób wie, że „Bar-ka” jest już siecią. Usamodziel-nione są programy obejmujące wspólnoty, edukację, tworze-nie miejsc pracy. Dzięki temu powstały fundacje, spółdzielnie pracujące na własny rachunek. Zajmują się tym ludzie, którym pomagaliśmy odbudować swój potencjał, rozbudzić ukryte ta-lenty i umiejętności. Odzyska-li godność i człowieczeństwo. To cel naszej działalności. Tu nie przychodzi się na „gotowe”. Trzeba wziąć się w garść i wy-prostować swoje życie. – Kim są wasi podopieczni? – Przekrój jest bardzo róż-ny. Na początku przychodzi-ło do nas od tysiąca do dwóch tysięcy osób rocznie. Wie-lu z nich nigdzie nie pracowa-ło, nie mało gdzie mieszkać, stracili rodziny, zostali odrzu-ceni przez bliskich. Najwięk-szy problem stanowiła praca, bowiem ci ludzie często nie mieli kwalifi kacji. Nie potrafi li się odnaleźć w nowej, kapita-listycznej rzeczywistości. Kie-rowaliśmy ich na terapię, a po wyjściu z niej odbywali różne-go rodzaju staże, uczestniczyli w centrach integracji społecz-nej. Wkrótce przekonaliśmy się, że nie wystarczy dać miskę i nocleg. Trzeba postarać się o stworzenie takich warunków, aby oni mogli się nauczyć żyć w nowej rzeczywistości. Cho-dziło nam o rozwój osoby, któ-ra została bez grosza, miesz-kania, pomocy. Prywatyzowały się fabryki, upadały hotele ro-botnicze, zaczęły się zaludniać dworce bezdomnymi. Byli to ludzie kompletnie nieporadni, popadali w nałogi, nie widzie-li sensu życia. Najpierw potrze-bowali terapii, namiastki nor-malnego życia, a potem pracy. W okresie transformacji było to trudne, ale nie niemożliwe. – Jaki był program obcho-dów jubileuszowych? – W Stowarzyszeniu Inte-gracyjnym Wspólnoty Barka w Chudobczycach, gdzie znajdu-je się farma ekologiczna, odby-ła się konferencja pod hasłem „Partnerstwa lokalne i rozwój przedsiębiorczości społecznej. Perspektywy rozwoju wspól-not solidarnych w Polsce”. Był również spektakl amerykań-skiego pisarza i fi lozofa Richar-da Bacha pod tytułem „Mewa”, opowiadający o tym, że główny bohater początkowo jak inne mewy w stadzie lata dla zdo-bycia łupu, ale wkrótce uświa-damia sobie, że lot może być czymś więcej niż codzien-ną walką o przetrwanie. Daje szansę na przekroczenie wła-snych granic, pokonanie ogra-niczeń i słabości. – Z roku na rok podbijacie coraz więcej krajów na świe-cie. – Podróże w naturalny spo-sób wpisały się w naszą dzia-łalność. Są to wyjazdy na róż-nego rodzaju konferencje, kur-sy, podczas których dużo się uczymy, poznajemy nowych lu-dzi, nawiązujemy cenne kon-takty. Nasza fundacja dzia-ła nie tylko w Polsce i Europie. Współpracuje z Ugandą, Kenią, Meksykiem i Kanadą. Na tym nie zamierzamy poprzestać, bo wiedzy nigdy dosyć. Wiele po-mysłów przenieśliśmy na nasz grunt. Wszystko, co robimy, jest związane wyciągnięciem ręki do potrzebujących. To jest na-sza misja. FOT. AURELIA PAWLAK
  • 17. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 17 W „Niezapominajce” – jak w domu Dzięki temu podopieczni tu-tejszego ZAZ mają zapew-nione zajęcie. Weteranem w tej dziedzinie jest Jarek, któ-ry doskonale wie, jak zło-żyć wszystkie półfabrykaty, by lampa była sprawna. To żmudna praca, wymagająca cierpliwej staranności. Ale dla Jarka jest ona wielką fraj-dą. Nie pamięta, ile takich lamp złożył, ale na pewno bardzo dużo. W tym samym pomieszczeniu pracuje Zdzi-sław, który dostał się tutaj dzięki programowi unijne-mu. Dzięki pracy w „Nieza-pominajce” uwierzył w sie-bie. Podobnie jak Grażyna, minków, które układane w ba-loty szybko znajdują nabyw-ców z różnych miast. To za-jęcie szczególnie podoba się dwóm niepełnosprawnym braciom z jednej z gminnych wsi. Wyciągnięcie z domów niepełnosprawnych w gminie Mieścisko było dobrym po-sunięciem. Na przyjęcie cze-ka kolejnych trzydzieści osób niepełnosprawnych. Nieste-ty, z różnych powodów praw-nych nie można rozbudować placówki. Ale może ktoś na-stępny wystartuje na otwarty rynek pracy i zwolni miejsce. AURELIA PAWLAK która także wyspecjalizowa-ła się w skręcaniu lamp. W kolejnym dziale panie składają torebki na prezenty. – Szyjemy również róż-nego rodzaju t-shirty, czap-ki z daszkiem, torby lniane, papierowe, ortalionowe, po-ściele, obrusy, fl agi, ręczniki frotte, proporczyki dla przed-szkoli oraz różnych zakła-dów pracy, fartuchy dla ma-sarni, ubrania robocze dla kuchni – mówi Dorota. Wtó-rują jej koleżanki, które dzię-ki zdobytemu doświadczeniu podejmują czasami bardzo trudne zlecenia. W dziale niszczenia doku-mentów stoi wielka maszyna, która pochłania niezliczoną ilość dokumentów od instytu-cji państwowych oraz przed-siębiorców, a oddaje ogromną masę ścinków. Niszczenia od-bywa się zgodnie z wymoga-mi wynikającymi z ustawy o ochronie danych osobowych. Z kolei na zewnątrz budyn-ku widać ogromny foliowy tu-nel. Tutaj dojrzewają pomido-ry uprawiane w naturalny spo-sób. To królestwo Alosia, któ-ry z sercem o nie dba, podle-wa, pielęgnuje. W pobliżu od-bywa się cięcie drewna do ko- FOT. (4X) AURELIA PAWLAK Darek haftuje. Składanie torebek. Praca przy cięciu drewna. Tadeusz Synoradzki.
  • 18. 18 STRONA PAŹDZIERNIK 2014 LUDZIE ZWIĄZKU Zasłużyć na zaufanie Jerzy Skrobiszewski (z prawej) z burmistrzem Środy Wojciechem Ziętkowskim na pikniku w Lutyni. W wielu przypadkach nie-pełnosprawność nie jest związana z chorobą, ale z nie-szczęśliwym wypadkiem. I tak było w tym przypadku. Jurek Skrobiszewski urodził się 19 kwietnia 1948 roku w Jasz-kowie w powiecie średzkim. Tam skończył szkołę podstawo-wą. Naukę kontynuował w Śro-dzie Wielkopolskiej, a następ-nie w Technikum Mechaniza-cji w Poznaniu. Rozpoczął pra-cę w Państwowym Ośrodku Ma-szynowym w Środzie Wielko-polskiej. W 1970 roku Jerzy Skro-biszewski bierze ślub – z tego szczęśliwego związku narodzi-ła się dwójka dzieci: córka i syn. W 1977 roku Jurek ulega wy-padkowi, którego następstwem jest usztywnienie stawu kola-nowego, powiązane z zapale-niem kości i skróceniem nogi, co spowodowało konieczność poruszania się o lasce ortope-dycznej i noszenie ortezy. Nigdy nie wróci już do pełnej spraw-ności, zaczyna więc poszuki-wać kontaktu z organizacją sku-piającą takich jak on osób z nie-pełnosprawnością ruchową. Nie jest to łatwe, zwłaszcza w małej miejscowości, a w takiej właśnie, w Solcu, mieszkał Jurek. W 1988 roku dowiaduje się o zebraniu powołującym do ży-cia Koło Środa Wielkopolskie-go Związku Inwalidów Narządu Ruchu. Dochodzi do spotkania z ówczesnym Prezesem Związku Bogdanem Nowakiem, zebrania założycielskiego i w efekcie do powołania Koła w Środzie Wiel-kopolskiej. Jerzy Skrobiszewski zostaje wybrany Przewodniczą- – Co oznacza nazwa FIONA? – Fundacja na Rzecz Integra-cji Osób Niepełnosprawnych i Autystycznych. Nasza baza to CIiA, czyli Centrum Integracji i Aktywizacji przy ulicy Mielżyń-skiego w Poznaniu. Przed no-wym sezonem pomalowaliśmy ściany, odnowiliśmy pomiesz-czenia i sprzęty. Zadomowili-śmy się tu dzięki dobrym lu-dziom, których mamy szczę-ście spotykać na naszej drodze. Mamy piękną siedzibę w cen-trum miasta. Aby się tu dostać trzeba pokonać kilka pięter, ale to nie przeszkadza tym, którzy do nas przychodzą. – Prowadzicie fundację ro-dzinnie, czyli pani, mąż i syn. Bez wynagrodzenia… – Jesteśmy wolontariuszami FIONY od przeszło pięciu lat. Ale oboje z mężem mamy swoje ży-cie zawodowe, a fundację pro-wadzimy „po godzinach”, po-święcając jej każdą wolną chwi-lę. FIONA stała się dla nas dru-gim domem. Dbamy o dobrą at-mosferę, wymyślamy różne ini-cjatywy, staramy się pomagać tym, którym jest trudniej. Na-szym wynagrodzeniem jest ra-dość i uśmiechy na twarzach podopiecznych. FIONA jest or-ganizacją non-profi t, a wolon-tariat stanowi podstawę naszej działalności. Dowodem uzna-nia dla nas jest tytuł Poznański Corocznie w Nowym To-myślu odbywa się Jarmark Chmielo-Wikliniarski. Do tego-rocznej edycji zaproszono Dru-żynę Szpiku, która podczas Jar-marku propagowała m.in. re-jestrowanie się w bazie poten-cjalnych dawców szpiku. Jarmark Chmielo-Wikliniarski przeszedł już do historii. Ocenia-jąc to najważniejsze nowotomy-skie święto można rzec w skró-cie: kto był, ma co wspominać, kto nie był ma czego żałować. – Tegoroczne święto chmielu i wikliny było dla mnie wyjątkowe, ponieważ był to już 20. Jarmark podczas mojego urzędowania. Z roku na rok jego poziom wzra-sta. Dzięki sprawdzonemu ze-społowi można budować powo-dzenie tak dużej imprezy. Pod względem organizacyjnym, roz-rywkowym i wizerunkowym te-goroczny Jarmark był znakomi-ty – mówi Henryk Helwing, bur-mistrz Nowego Tomyśla. Dla nowotomyślan to trzy-dniowe święto jest nagrodą za całoroczny pracę. Nie można pominąć jego ogromnej roli w promocji miasta. Żadne wyda-rzenie nie przyciąga do Nowego Wolontariusz Roku 2012. Doce-niono nasze wysiłki, dzięki cze-mu zaangażowaliśmy się jesz-cze bardziej. Naszym celem jest integracja i społeczna rehabilita-cji podopiecznych. – Co wyróżnia waszą dzia-łalność? – Zaczynaliśmy od obozów wspinaczkowych dla osób z autyzmem. Znaleźliśmy wła-sną formułę, konsekwentnie łą-cząc zajęcia sportowe z inten-sywnym programem aktywi-zująco- integracyjnym. Zależa-ło nam na tym, by docenić wy-siłek rodzica, jadącego ze swoim dzieckiem na drugi koniec Polski i oprócz dawki adrenaliny, mo-tywacji i przyjemności podczas wspinaczki, dać mu szansę na skorzystanie z zajęć wspierają-cych funkcjonowanie w społecz-nej rzeczywistości, trudnej dla osoby z autyzmem. – Kim są wasi podopieczni? – Fundację założyliśmy z my-ślą o osobach z autyzmem, ale życie samo pisze scenariusze. Dzisiaj może się do nas dołą-czyć każdy. Nie jest ważna dia-gnoza, sytuacja rodzinna, wiek. Warunkiem jest chęć zaangażo-wania się całym sercem. Trzeba pamiętać, że bycie w grupie to udział w spotkaniu indywiduali-stów, którzy rozumieją koniecz-ność dostosowywania się do sie- Tomyśla takiej rzeszy ludzi, jak właśnie Jarmark. – Staramy się, aby młodzież, rodzice, dziadkowie znaleźli coś ciekawego dla siebie. Z myślą o młodych zostali zaproszeni Ra-fał Brzozowski i zespół Bracia. Rodzice mogli wspominać swą młodość słuchując koncertu ze-społu Lombard, z kolei występ zespołu Skaldowie był gratką dla starszych odbiorców impre-zy. Międzypokoleniowy aspekt Jarmarku tworzy więź pomiędzy cym tego Koła. Pełni tę funkcję do dziś. Jurek jest wulkanem energii i pomysłów. Wiele imprez, które cieszą się wieloletnią już trady-cją, jak chociażby piknik w Lu-tyni czy wypady nad morze, są jego pomysłem. Ale przecież Ju-rek jest cały czas czynny zawo-dowo, a poza tym udziela się społecznie. Przez dwie kaden-cje był radnym gminy Krzykosy, od 10 lat pełni funkcję Przewod-niczącego Powiatowej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych przy Staroście Średzkim, należy do Rady Sołeckiej w Sulęcinku, jest członkiem Rady Budowy Ko-ścioła w tej miejscowości. Jego hobby to piłka nożna i wycieczki krajoznawcze. Można by jeszcze długo wy-mieniać kim był i komu pomaga. Nie o to chodzi. Postawa Jurka pokazuje, że rzecz nie w niepeł-nosprawności, ale w chęci dzia-łania. W pragnieniu pomagania innyma. Wiele osób pełnosprawnych z naszego otoczenia swoją obo-jętność tłumaczy tym, że prze-cież jedna osoba nic nie zmieni, nic nie może. Nie idzie na wybo-ry, zebranie, nie bierze udziału w wyrażaniu swojej opinii. Bo cięż-ko, bo daleko, bo pada deszcz lub świeci słońce. Jurek pokazuje, że jemu zawsze się chce, że war-to. Kiedy zjawia się uśmiechnię-ty i oparty na swojej lasce, czu-je się ciepło, przychylność i życz-liwość. Środowisko obdarza go największym wyróżnieniem, na jakie można sobie zasłużyć: za-ufaniem. BŁAŻEJ FRIEDRICH FOT. ARCHIWUM
  • 19. PAŹDZIERNIK 2014 STRONA 19 Nie kryją łez radości Z ANNĄ JANIAK, szefową Fundacji FIONA w Poznaniu rozmawia AURELIA PAWLAK. bie nawzajem. To nie jest łatwe, ale udaje się. – Czy uczestnicy obozów po powrocie nie mówią: dość, to nie dla mnie? – Przeciwnie, nie kryją łez ra-dości, że mogli uczestniczyć w czymś niezwykłym. Uczą się by-cia razem i chcą się ponownie spotykać z kolegami. Naszym założeniem jest komponowanie grupy, którą na tych samych pra-wach współtworzą podopiecz-ni, rodzice i wolontariusze. Ra-zem uczestniczą w przygodzie. Nie stosujemy dyrektywnego po-dejścia. Nie stoimy z boku poka-zując palcem, co i jak należy ro-bić. Zawsze współuczestniczy-my, pokonujemy podobne trud-ności, doświadczamy podobne-go wysiłku, ale nie zapominamy o sprawnej organizacji i budowa-niu atmosfery bezpieczeństwa. – Są różne rodzaje niepełno-sprawności; czy każdy może skorzystać z waszej oferty? – Nie każdy. Organizuje-my dwa ogólnodostępne obo-zy: zimowy i letni, ale więk-szość Anna Janiak, jej mąż Przemek (z lewej) i syn Jerzy. miejsc jest z góry zarezer-wowana przez rodziny uczest-niczące w poprzednich wyjaz-dach. Na sugestie rodziców, aby zabrać nową rodzinę pytam: a kto z was zrezygnuje? Chętnych brak. Chyba, że zdarzą się sytu-acje losowe. – Jesteście jedyną organiza-cją pozarządową w Polsce, któ-ra dysponuje przenośnym par-kiem linowym. Jak go wykorzy-stujecie? – Podczas naszych plenero-wych imprez rozwieszamy sitaki i przeszkody na znacznej wyso-kości. Odpowiadamy również na zaproszenia innych organizato-rów i uatrakcyjniamy ich pikni-ki. Z naszych linowych atrakcji mogą skorzystać osoby o zróż-nicowanym poziomie spraw-ności, a dla osób z porażeniem mózgowym wykonaliśmy we-dług własnego pomysłu specjal-ną uprząż zakładaną na wózek inwalidzki. Dzięki temu możemy podpiąć wózek, wciągnąć na kil-ka metrów do góry i zrobić wa-hadło, bujające się nawet po kil-ka metrów w każdą stronę. – Współpracujecie z innymi stowarzyszeniami i fundacja-mi? – Interesuje nas każda pro-pozycja umożliwiająca osiąga-nie wspólnych celów. Aktywnie współdziałamy ze Stowarzysze-niem na Rzecz Dzieci i Młodzie-ży z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym „Żurawinka”, Stowa-rzyszeniami „Potrafi ę więcej” czy ProFuturo. Lubimy działać ra-zem z innymi. – A gdybym chciała przyjść do was i pomilczeć? – Zapraszamy. U nas każdy ma się czuć jak w domu. Może porozmawiać lub pomilczeć, je-śli tego potrzebuje. uczestnikami tego wydarzenia – dodaje Henryk Helwing. Nie brakowało okazji do zaku-pu wyrobów wiklinowych. Były konkursy plecionkarskie, na naj-piękniejszą formę wiklinową, na najdłuższą ramkę, największą szyszkę chmielową i na najcie-kawszą witrynę sklepową, przy-braną chmielem i wikliną. Jar-mark umacnia wiklinową mar-kę Nowego Tomyśla i przypomi-na, że to właśnie tutaj jest polska stolica wikliny. – O tym, że w mieście niepo-dzielnie króluje wiklina, niech świadczy fakt, że przyodziewam wiklinowy strój i na trzy dni za-mieniam się z burmistrza w wi-klinowego burmistrza – podsu-mowuje Henryk Helwing. Na Jarmark zaproszono Dru-żyna Szpiku, która od kilku już lat edukuje i informuje ludzi, aby oddawali nie tylko krew, ale przede wszystkim rejestrowali się w bazie potencjalnych daw-ców szpiku i oddawali szpik, kie-dy znajdzie się genetyczny bliź-niak. – Pomysł zorganizowania akcji powstał w marcu 2014 r. po prelekcji w jednej z nowo-tomyskich szkół ponadgimna-zjalnych. Mimo że w Nowym Tomyślu jest oddział Regional-nego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, nie posia-damy możliwości rejestracji w bazie potencjalnych dawców szpiku. Jedynym sposobem są właśnie tego typu akcje, które dają mieszkańcom możliwość zostania bohaterami. Na Jar-marku mieliśmy dwa stanowi-ska. Akcja propagująca świa-dome dawstwo szpiku trwa-ła przez trzy dni, podczas któ-rych łącznie uczestniczyło 25 naszych wolontariuszy. Wolon-tariuszki roznosiły w wiklino-wych koszyczkach ulotki, szpi- FOT. (2X) TOMASZ MANTAS Wiklinowy Jarmark z Drużyną Szpiku kowe gadżety i cukierki. Nasze stoiska promocyjne cieszyły się sporym zainteresowaniem. Udzielaliśmy niezbędnych in-formacji, na czym polega reje-stracja, a później ewentualne oddanie szpiku – mówi Kon-rad Przybylski z Drużyny Szpi-ku Nowy Tomyśl. STANISŁAW FURMANIAK FOT. AURELIA PAWLAK