14. (27 лістапада [ст. ст. 14 лістапада]
1903, в. Сакоўцы Слонімскага
павету Гарадзенскай губэрні, цяпер
Івацэвіцкі раён Берасьцейскай
вобласьці — 22 жніўня 1978, Менск)
— беларускі паэт, празаік, публіцыст,
крытык. Псэўданімы П. Гайдук,
Зьвястун, П. Зьвястун.
Ляўрэат Літаратурнай прэміі імя Якуба Коласа (1964) за раман
«Серадзібор». Заслужаны дзеяч культуры БССР (1968).
Узнагароджаны ордэнамі Кастрычніцкай Рэвалюцыі, Дружбы народаў,
двума ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сьцягу, ордэнам «Знак Пашаны» і
мэдалямі.

15. Беларускі пісьменнік-краязнаўца, журналіст.
У рэспубліканскім друку выступіў у 1946 г.
Першы верш апублікаваў у 1949 г. (брэсцкая
абласная газета «Заря»).
Аўтар вершаваных казак «Казка зялёнай
дубровы» (1960), «Перапёлачка» (1979), кніг
прозы «Ты пайшла ў сонца» (1973), «Мудрая
цялушка» (1976), «Там, дзе жыве Юлька» (1978),
«Жаваранак над полем» (1985), «Зямля бацькоў
нашых» (1988), «Пад высокім сонцам» (1988),
«Дарогамі надзеі і трывог» (1989).
У 1992 годзе за кнігу «Зямля бацькоў нашых»
Яраслаў Пархута атрымаў Дзяржаўную прэмію
Беларусі імя Кастуся Каліноўскага.

16. Нарадзіўся ў 1948 годзе ў в. Заполле
Івацэвіцкага раёна, там і жыве. У 1966 годзе
закончыў Косаўскую сярэднюю школу і паступіў
на філалагічны факультэт Брэсцкага педінстытута.
Пасля службы ў Савецкай Арміі вярнуўся ў
родную вёску, дзе працаваў настаўнікам спачатку
фізкультуры, пасля беларускай мовы і літаратуры.
Празаік. Краязнаўца, фалькларыст, мовазнаўца,
улюбёны ў родную зямлю. Шмат што з напісанага
ім яшчэ чакае сваёй публікацыі. Многія
этнаграфічныя работы Алеся Зайкі увайшлі ў
выдадзеныя кнігі аб раёне, артыкулы па даўнім і
нядаўнім гістарычным мінулым раёна пастаянна
друкуюцца ў раённай газеце, з цікавасцю
сустракаюцца чытачамі.
Мастацкая проза Алеся Зайкі прасякнута шчырай любоўю да роднай зямлі, да
сваіх землякоў, напоўнена непадробным захапленнем духоўным багаццем
беларускага народа, прыгажосцю свайго краю.

17. Нарадзіўся 30 студзеня 1947 года ў
вёсцы Альшаны, што на
Пружаншчыне.
Скончыў 11 классаў Ліноўскай
сярэдняй школы, філалагічны
факультэт Брэсцкага педінстытута імя
А.С. Пушкіна. Сваё працоўнае жыццё
амаль на чатыры дзесяцігоддзі звязаў
з рэдакцыяй раённай газеты
“Кастрычнік” – “Івацэвіцкі веснік”.
Журналіст, паэт-сатырык. Член ГА
“Беларускі саюз журналістаў”, член
саюза пісьменнікаў Беларусі. Аўтар
зборнікаў сатыры і гумару “Залаты
тавар”, “Свій метад”, “Далей ад
граху”.

18. Нарадзілася ў вёсцы Амяльная ў 1948 годзе.
Закончыла Коланскую сярэднюю школу.
Працавала на цагельным заводзе
«Амяльная», касірам-кантралёрам на
кінаўстаноўцы «Амяльная». Апошнія 20 гадоў
працуе сацыяльным работнікам у вёсках
Амяльная і Глінная.
У поўных глыбокага лірызму вершах Таццяны
Куратнік адчуваецца непарушная повязь
паэтычнага радка з народнай музыкай, з
фальклорам, з традыцыяй і абрадавымі
спевамі. Шчырасць пачуццяў у ствараемых
вобразах кранае сваёй чысціней, жаночай
пранікненасцю, мацярынскай любоўю.
Нездарма многія з яе вершаў адразу леглі на
музыку розных мастацкіх калектываў у раёне і
за яго межамі.
Аўтар слоў гімна г. Івацэвічы.

19. Нарадзілася у г. Свярдлоўску.
Дзяцінства і школьныя гады
прайшлі ў г. Брэсце. Пасля
вучобы ў Полацкім лясным
тэхнікуме была накіраваная на
працу ў Івацэвіцкі лясгас. З 1988
года працавала майстрам лесу ў
Арлянскім лясніцтве.
З 1994 года стала пісаць на
беларускай мове.
Вершы і замалёўкі друкаваліся
ў “Лясной газеце”, у абласной
газеце “Заря”, у часопісах
“Гаспадыня”, і “Алеся”.

20. Дай, Божа, быць шчаслівым тым, што маю.
Дай, Божа, аддаваць, а не прасіць.
Усмешкі слодыч, горыч слёз прымаю.
Дай, Божа, злосці ў сэрцы не насіць.
Нарадзіўся ў 1963 годзе ў в. Магіліцы Івацэвіцкага
раёна. Пасля заканчэння 10 класаў Магіліцкай
школы атрымаў цяжкую траўму пазваночніка і з таго
часу прыкаваны да ложка.
Здолеў перамагчы свой боль і адчай. Самастойна
навучыўся маляваць, трымаючы спачатку алоўкі, а
потым пэндзлі зубамі. Асвоіў тэхніку работы алеем.
Выставы карцін Анатоля Галушкі праходзілі ў
райцэнтры, у Брэсце, Мінску. Анатоль прыняты ў
сусветную арганізацыю мастакоў-інвалідаў.
Вершы і прозу пачаў пісаць нядаўна. Чытачы адразу ж ацанілі грунтоўную
спеласць паэтычных радкоў, адмысловасць пабудовы вершаў, іх глыбокую
філасафічнасць.
Вершы Анатоля Галушкі друкаваліся ў раёнцы, у газеце “Звязда”,
рэспубліканскім штотыднёвіку “ЛіМ”.

21. На гародзе ў Матроны
Пад акном цвілі піёны.
А ў Язэпкавай Ларысы –
Распусціліся ірысы.

22. Плыве над садам дух мядовы:
– Дзе тыя фарбы, словы ўзяць?
Не хопіць колераў і мовы,
Каб водар спелы перадаць.

26. Нарадзіўся ў 1963 годзе у п. Восава
Рагачоўскага раёна на Гомельшчыне. Закончыў
у Мінску Вышэйшы каледж сувязі, працаваў
майстрам у вучылішчы у г. Балхаш (Казахстан).
Пасля службы ў войску – наладчык на
«Інтэграле» у г. Мінску, потым пераязджае ў
Івацэвічы, дзе працаваў на
прыборабудаўнічым заводзе рабочым,
інжынерам-тэхнолагам. З 1997 года працуе ў
раённай газеце «ІВ»: карэспандэнтам,
загадчыкам аддзела, адказным сакратаром.
Піша прозу. У 2002 годзе у выдавецтве
“Юнацтва” выйшла кніга для падлеткаў
“Пастка на рыцара”, у 2010 годзе ў РВУ
«Літаратура і мастацтва» выйшла другая кніга
«Урокі першага кахання». У рэспубліканскім
перыядычным друку друкаваліся аповесці,
апавяданні.
Лаўрэат літаратурнай прэміі Брэсцкага
аблвыканкама імя У. Калесніка.
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі, член ГА
«Беларускі саюз журналістаў».