1. Xesús
relatoulles unha
parábola
para inculcarlles
que era preciso orar
sempre sen desfalecer.
“Había naquela cidade
unha viúva que
acudía ao xuíz,
dicíndolle:

2.  Cando nos moveu o fervor
fomos asiduos na oración;

Cando nos faltaron os consolos deixámola;

Cando nos era máis necesaria desfalecemos”.
( San Pedro Poveda)

3. San Lucas recórdanos tres parábolas sobre a oración:
A do amigo importuno.
A do amigo importuno.
A da viúva importuna.
A do fariseo e o publicano.

4. Hai un xuíz que non teme a Deus nin lle importan os homes.
E unha viúva que acode constantemente a el
rogándolle que lle faga xustiza.

5. Representa
a prepotencia egoísta
que ignora
os débiles
e a humildade
e pobreza
dos marxinados
que non logran
facerse oír
na sociedade.

8. A parábola é unha lección
sobre o Deus que escoita
e sobre o crente que o invoca.

9. Ora quen agradece
e recoñece a misericordia
de Deus.
Orar é un signo da
nosa confianza
no Deus que nos ama.
A pesar das noites
do sentido e do espírito,
o crente confía e ora
ao Deus do amor.

10. A oración dá sentido
á vida do creeente.
Mediante ela:
 Recoñece o amor de
Deus a seus fillos,
 Aliméntase o amor
que estes lle teñen,
 Maniféstase a
preocupación pola
sorte de seus irmáns.

11. Señor Xesús,
que o teu espírito
suscite e alente a nosa
fidelidade na oración
para que vivamos
na fe, na esperanza
e na caridade
que de Deus vén
e a Deus nos orientan.
Amén.

12. José Román Flecha Andrés
Palabra del Señor, Salamanca , Editorial.Secretariado
Presentación:
Antonia Castro Panero
Trinitario,2007