Με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και τη συνεχώς αυξανόμενη διείσδυσή της στην καθημερινότητα, τα τελευταία χρόνια δίνεται ολοένα και μεγαλύτερο βάρος στην αυτοματοποιημένη λήψη αποφάσεων από υπολογιστικά συστήματα. Συνεπώς η προσοχή μας στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην εφαρμογή τεχνικών Μηχανικής Μάθησης (Machine Learning), δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο ένα υπολογιστικό σύστημα μπορεί να εκπαιδευτεί, προκειμένου να είναι σε θέση να λάβει τις ζητούμενες αποφάσεις. Πέρα από τα κλασικά πεδία εφαρμογής, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εφαρμογές αυθεντικοποίησης (authentication) που συναντάμε καθημερινά, όπως η ταυτοποίηση μέσω αναγνώρισης προσώπου (face recognition) ή δακτυλικού αποτυπώματος (fingerprint). Πιο συγκεκριμένα, η Μηχανική Όραση (Computer Vision) είναι ο κλάδος της Τεχνητής Νοημοσύνης (Artificial Intelligence) που ασχολείται με την αντίληψη του υπολογιστή μέσω εικόνων, με απώτερο στόχο την εξομοίωση της λειτουργίας του ανθρώπινου ματιού. Όμως, καθώς τα υπολογιστικά συστήματα βρίσκονται σε θέση να αναγνωρίζουν αντικείμενα, πολύ συχνά συναντάται η περίπτωση όπου κάποια από αυτά αξιολογούνται λανθασμένα. Αν λάβει κανείς υπόψη του τη σημασία και τη σπουδαιότητα των αποφάσεων που καλούνται να λάβουν οι υπολογιστές, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιου είδους σφάλματα. Για τον λόγο αυτό γίνεται έρευνα γύρω από τις ευπάθειες των υπολογιστικών συστημάτων, προκειμένου να εντοπιστούν και να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Κάθε μοντέλο λήψης αποφάσεων αντιλαμβάνεται ένα πλήθος αντικειμένων και τα αξιολογεί σύμφωνα με την εκπαίδευση που έχει λάβει. Στην παρούσα διατριβή μελετάται και αξιολογείται ένα σύνολο μοντέλων νευρωνικών δικτύων βαθειάς μάθησης ως προς την ευρωστία τους, δηλαδή την ικανότητά τους να αντεπεξέρχονται σε συνθήκες που τα ωθούν σε λανθασμένες αποφάσεις. Επίσης μέσω της μελέτης αυτής επιδιώκεται η ανάδειξη των αποτελεσματικότερων μεθόδων δημιουργίας εύρωστων μοντέλων, καθώς και μεθόδων πουαποσκοπούν στην περεταίρω θωράκιση ήδη υπαρχόντων μοντέλων.