3. ...unha manda na que as elefantas eran suaves coma o veludo, tiñan os ollos grandes e brillantes, E a pel de cor rosa caramelo.
4. T odo isto era grazas a que, dende o mesmo día do seu nacemento, as elefantas só comían anémonas e peonías. E non era que lles souberan: as anémonas – e inda peor as peonías – saben moi mal. Pero fan unha pel suave e rosada e uns ollos grandes e brillantes.
5. A s anémonas e as peonías medraban nun pequeno xardín pechado. As elefantiñas vivían alí e pasaban o día xogando entre elas e comendo flores.
6. “ P equerrechiñas”, dicían os seus papás, “tedes que comer todas as peonías e non deixar ningunha anémona, ou non seredes tan suaves e tan rosas coma as vosas nais, nin teredes os ollos tan grandes e brillantes, e, cando sexades maiores, ningún elefante guapo quererá casar con vós.”
7. P ara poñerse máis rosas, as elefantiñas levaban zapatiños de cor rosa, colos cor de rosa e grandes lazadas cor de rosa na punta do rabo.
8. D ende o seu xardinciño valado, as elefantiñas vían aos seus irmáns e aos seus primos, todos eles dun fermosa cor gris elefante, que xogaban pola sabana, comían herba verde, duchábanse no río, revolcábanse no lodo e facían a sesta embaixo das árbores.
9. S ó Margarida, entre todas as pequenas elefantas, non se volvía nin un chisquiño rosa, por máis anémonas e peonías que comese. Isto poñía moi triste a mamá elefanta e enfadaba a papá elefante
10. “ A ver Margarida”, dicíanlle, ¿por que segues con esa cor gris que tan mal acae a unha elefantiña? ¿Será que non te esforzas? ¿Será que és unha nena rebelde?¡Moito coidado, Margarida, porque se segues así nunca conseguirás ser unha fermosa elefanta!”
11. E Margarida, cada vez máis gris,rillaba unhas poucas anémonas e peonías para que os seus papás estiveran contentos.
12. P ero pasou o tempo, e Margarida non se volveu de cor De rosa. O seu pai e a súa nai foron perdendo pouco a pouco a esperanza de vela convertida nunha elefanta guapa e suave, de ollos grandes e brillantes. E decidiron deixala en paz
13. E un bo día, Margarida, feliz, saiu do xardinciño valado. Quitou os zapatiños, o colo e a lazada de cor rosa. E foi xogar enriba da herba alta, entre as árbores de froitos exquisitos e nas pozas de lama.
14. dende o seu xardín. A s outras elefantiñas mirábana O segundo día, con desaprobación. O primeiro día, aterradas. O terceiro día, perplexas. E ao cuarto día, mortas de envexa.
15. A o quinto día, as elefantiñas máis valentes comezaron a saír unha tras da outra do valado. E os zapatiños, os colos e os preciosos lazos rosas quedaron entre as peonías e as anémonas
16.
17. D espois de ter xogado na herba, de ter probado saborosísimos froitos e de ter dormido á sombra das grandes árbores, nin unha soa elefantiña quixo volver nunca máis levar zapatiños, nin comer peonías ou anémonas, nin vivir dentro dun xardín valado.
18. E dende aquela, é moi difícil saber, cando están a xogar os pequenos elefantes da manda, cales son elefantes e cales son elefantas. ¡Parécense tanto!
