3.8 การทำงานแบบลำดับ

1. การทางานตามลาดับ

2. การทางานแบบลาดับ
ในการเขียนโปรแกรมนั้น หลังจากที่ผ่านขั้นตอนการวิเคราะห์ปัญหา มาแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการเขียนผังงานและซูโดโค้ดอธิบาย หลักการแก้ไขปัญหา ผู้ที่เขียนโปรแกรมจะต้องเปลี่ยนผังงานให้เป็น การอธิบายขั้นตอนการทางานในลักษณะข้อความก่อน จากนั้นจึง เปลี่ยนข้อความนั้น ๆ ให้เป็นซูโดโค้ดแล้วจึงเขียนเป็นโปรแกรม คอมพิวเตอร์ลาดับต่อไป รูปแบบของโปรแกรมนั้นมีหลายรูปแบบ สาหรับหัวข้อนี้จะกล่าวถึงรายละเอียดและตัวอย่างการทางานแบบ ลาดับซึ่งถือว่าเป็นพื้นฐานในการเขียนโปรแกรมทั่ว ๆ ไป ลักษณะ การทางานของโปรแกรมแบบลาดับนี้จะกระทาตามลาดับกิจกรรม ก่อนหลัง โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงทิศทางไปในลักษณะอื่น

3. START
READ Base, HIGH
ANS = 0.5*Base*high
WRITE ANS
END
รูปแสดงตัวอย่างผังงานการหาพื้นที่สามเหลี่ยม

4. 2006
2007
2008
2009
จากผังงานในรูปเป็นการทางานแบบลาดับ ถ้าหากเขียนเป็นคาอธิบาย โปรแกรมในลักษณะของข้อความภาษาไทยจะเขียนได้ดังนี้
หาพื้นที่สามเหลี่ยม
เริ่มต้น
1. รับค่าฐาน Base, รับค่าส่วนสูง High
2. คานวณหาพื้นที่โดยใช้ตัวแปร ANS เท่ากับ 0.5*Base*High
3. แสดงค่าพื้นที่ ANS
จบ

5. ซึ่งจะเห็นว่าการทางานจะทางานเป็นลาดับต่อเนื่องกันไป ถ้าหากต้องการให้ค่า ฐานของสามเหลี่ยมและส่วนสูงเป็นเลขจานวนเต็ม จะเขียนเป็นซูโดโค้ดที่ใช้คา ภาษาอังกฤษได้ดังนี้ STARTINT Base, High : INTEGERINT ANS : REALREAD Base, HighANS = 0.5*Base*HighWRITE ANSEND และจากซูโดโค้ดที่ได้นี้จะทาให้สามารถเขียนเป็นโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ง่าย โดย เปลี่ยนซูโดโค้ดแต่ละบรรทัดให้เป็นไปตามหลักการเขียนโปนแกรมภาษานั้น ๆ ตาม ตัวอย่างต่อไป

6. #include<stdio.h>
#<conio.h>
main()
{
intBase, High;/*ประกาศตัวแปร Base และ High เป็นเลขจานวนเต็ม*/
float ANS;/*ประกาศตัวแปร ANS เป็นเลขทศนิยม*/
printf(“Input Base”);
scanf(“%d”,&Base);/*รับค่าความยาวฐาน*/
printf(“Input Base”);
scanf(“%d”,&Base);/*รับค่าความสูง*/
ANS = 0.5*Base*High;/*คานวณหาพื้นที่สามเหลี่ยม*/
printf(“ANS : %.2fn”,ANS);/*แสดงผลออกทางจอภาพเป็นทศนิยมสองตาแหน่ง*/
getch();
return 0;
}

7. เมื่อคีย์โปรแกรมลงในโปรแกรม DEV –C++ แล้วทดลองแล้วรันโปรแกรมผลลัพธ์ที่ ได้จะเป็นดังรูป โดยคอมพิวเตอร์จะให้ป้อนค่าฐานและความสูงของสามเหลี่ยมเข้าไปทางอินพุต จากนั้นจะแสดงผลเป็นพื้นที่ของสามเหลี่ยมออกมา โดยในตัวอย่างจะป้อนความยาวฐานเท่ากับ 17 และส่วนสูงเท่ากับ 12
ป้อนความยาวฐาน และความสูง

8. วิธีทาจากที่โจทย์กาหนดสามารถวิเคราะห์ปัญหาได้หลายแบบ เช่น
ข้อมูลอินพุตกาหนดค่าข้อมูลโดยตรงหรือรับจากคีย์บอร์ด
ข้อมูลเอาต์พุตต้องเป็นเลขจานวนเต็มเนื่องจากข้อมูลทั้งสี่ค่าเป็นจานวนเต็ม
วิธีการประมวลผลประกาศตัวแปรขึ้นมา 4 ตัว สาหรับเก็บจานวนเต็ม
เก็บตัวเลขในตัวแปร
นาตัวเลขทั้งสี่ค่ามารวมกันแล้วเก็บไว้ในตัวแปร
จากโจทย์ถ้าหากมีการรับข้อมูลก็ต้องประกาศตัวแปรสาหรับเก็บข้อมูล และโจทย์บอกว่าหาผลรวมของเลขจานวนเต็ม ดังนั้นตัวแปรควรเป็นตัวแปรที่ เก็บเลขจานวนเต็ม
จงเขียนโปรแกรมหา ค่าผลรวมของตัวเลข จานวนเต็ม 4 ค่า

9. วิธีที่ 1 ถ้าหากเป็นการกาหนดค่าข้อมูลโดยตรงจะเขียนผังงานและโปรแกรมภาษาซีได้ดังนี้
#include<stdio.h>
#include<conio.h>
main()
{
int x1, x2, x3, x4, SUM;
x1 = 32;
x2 = 14;
x3 = 25;
x4 = 10;
SUM = x1 + x2 + x3 + x4;
printf(“SUM = %dn”,SUM);
getch ();
return 0;
}
รูปแสดงเปรียบเทยี บผงั งานและโปรแกรมภาษาซี
START
x1 = 32
x2 = 14
x3 = 25
x4 = 10
SUM = x1 + x2 + x3 + x4
WRITE SUM
END
ประกาศตัวแปร
เก็บจานวนเต็ม
และผลรวม
สัญลักษณ์ของผัง
งานแสดงข้อมูล
ทางจอภาพ

10. วิธีที่ 2 ถ้าหากต้องการให้กาหนดข้อมูลเพื่อหาผลรวมทันทีก็ทาได้โดยไม่ต้องประกาศตัวแปร สามารถ เขียนผังงานและโปรแกรมได้ดังรูปด้านล่าง วิธีนี้จะทาให้โปรแกรมใช้หน่วยความจาของคอมพิวเตอร์ น้อยลงด้วย เนื่องจากการประกาศตัวแปรหนึ่งตัวสาหรับเก็บเลขจานวนเต็มคอมพิวเตอร์ต้องจอง หน่วยความจาให้กับตัวแปรนั้นจานวน 4 ไบต์ (สาหรับ DEV-C++)
#include<stdio.h>
#include<conio.h>
main()
{
int SUM;
SUM = x1 + x2 + x3 + x4;
printf(“SUM = %dn”,SUM); getch ();
return 0;
}
รูปแสดงการประมวลผลข้อมูลโดยตรงโดยไม่ต้องมีตัวแปรทุกตัว
START
SUM = x1 + x2 + x3 + x4
END
WRITE SUM

11. วิธีที่ 3 ถ้าหากต้องการรับข้อมูลทางแป้นพิมพ์ทีละตัวก็ทาได้ โดยจะต้องประกาศตัวแปรสาหรับรับข้อมูล ทางแป้นพิมพ์ด้วย และการรับข้อมูลตัวเลขแต่ละตัวจะต้องใช้ฟังก์ชัน scanf() ดังผังงานและโปรแกรม ในรูป
#include<stdio.h>
#include<conio.h>
main()
{
int x1, x2, x3, x4, SUM;
scanf(“%d”&x1);
scanf(“%d”&x1);
scanf(“%d”&x1);
scanf(“%d”&x1);
SUM = x1 + x2 + x3 + x4;
printf(“SUM = %dn”,SUM); getch ();
return 0;
}
รูปแสดงผังงานและโปรแกรมสาหรับรับข้อมูลเข้าไปทีละค่า
WRITE SUM
START
SUM = x1 + x2 + x3 + x4
END
READ x1
READ x2
READ x3
READ x4
สัญลักษณ์การรับ
ข้อมูลทางคีย์บอร์ด

12. การแสดงลาดับการประมวลผลทางคณิตศาสตร์ของนิพจน์ต่างๆ
#include<stdio.h>
#include<conio.h>
intmain ()
{
inta, b, c, d, e;
a = (3+4)*5;
b = 3 + 4 *5;
c = (2 + 7)*4%10;
d = 2 + 7*4%10;
e = 10 + 2 *8/4*3-5;
printf(“3+4)*5=%dn”,a);
printf(“3 + 4 *5 =%dn”,b);

13. การแสดงลาดับการประมวลผลทางคณิตศาสตร์ของนิพจน์ต่างๆ
printf(“(2 + 7)*4%10 =%dn”,c);
printf(“2 + 7*4%10 =%dn”,d);
printf(“10 + 2 *8/4*3-5 =%dn”,e);
getch();
return 0;
}

14. ผลลัพธ์ที่ได้

15. โปรแกรมคานวณหาผลลัพธ์จากการหาร
#include<stdio.h>
#include<conio.h>
int main ()
{
int a, b;
float c;
a = 20;
b = 6;
c = 6;
printf(“20/6 = %dn”,a/b);/*หารเอาเฉพาะส่วน*/
printf(“20%6 = %dn”,a%b);/*หารเอาเฉพาะเศษ*/

16. printf(“20/6 = %fn”,a/c);/*หารเอาทั้งเศษและส่วน*/
printf(“20%6 = %15fn”,a%c);/*แสดงผลโดยจองพื้นที่ 15 ช่อง*/
printf(“20%6 = %.2fn”,a%c);/*แสดงผลทศนิยม 2 ตาแหน่ง*/
getch();
return 0;
}

17. ผลลัพธ์ที่ได้

18. ที่มา : คู่มืออบรมครูวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ คอมพิวเตอร์ โลก ดาราศาสตร์ และอวกาศ ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย
หนังสือเรียนรายวิชาเพิ่มเติม การเขียนโปรแกรมเบื้องต้นด้วยภาษา C บริษทซัคเซสมีเดีย
คู่มือเรียนเขียนโปรแกรมภาษา สานักพิมพ์ IDC PREMIER