1. Love is like dominoes
You fall for someone
but that someone falls for another.

2. De zon ging weer onder de aardebodem in Houston, dat gebeurde
altijd rond zes uur ‘s avonds. Op dat moment lag Myriam Bissette op
haar bed en keek via het raam naar buiten.

3. Myriam zag de beelden van vroeger voor haar ogen flitsen. Het was
ruim zeven jaar geleden, toen was ze acht en ze speelde elke
namiddag na school met haar buurjongetje die dezelfde leeftijd had.
Hij heette Milan Rademakers.

4. Milan was voor haar niet alleen een buurjongetje. Hij was haar
allerbeste vriend. Hij had een tweelingzus die Melissa heette. Myriam
kwam – net als met Milan – goed overeen met Melissa.

5. “Weet je, Myriam,” Milan kwam dichter bij haar, pakte het
bellenblaasflesje die ze vasthad over, legde dat aan de kant en gaf
haar een dikke knuffel, “je zult altijd mijn beste vriendin blijven.
Mijn allerbeste vriendin,”

6. Het deed Myriam enorm goed. Zo ging het elke dag, dat hij iets
dichter bij haar kwam om haar te knuffelen en altijd liep te zeggen
dat ze zijn allerbeste vriendin was.
De dag van vandaag waren ze tieners van vijftien jaar en dat
geknuffel met mooie woordjes waren voorbij…

7. Als je in de puberteit zat, was het normaal dat je hormonen begon te
werken. Daar hoorde verliefdheid bij. Myriam had dat en Milan was
het slachtoffer. Juist, ze was verliefd op haar ‘beste vriend’ en
niemand wist daar iets van.
Myriam kon het niet maken om dat te vertellen want

8. Milan had al een vaste vriendin.
Dat kwam als een donderslag bij heldere hemel, het deed Myriam
ongelooflijk pijn en dat wist niemand. Ineens waren haar gedachten
onderbroken, iemand belde.
“Met Myriam,”

9. “Miri!” riep er iemand enthousiast aan de lijn, “met Mili hier!”
Myriam moest even schrikken en slikken, het was Milan aan de lijn.
“Dude, je leeft toch nog! Sinds je een vriendin hebt, spreken we
elkaar al weinig,”

10. “Ja, ik weet het… Ik ben jou iets verschuldigd, denk ik,”
Myriam lachte schamper. “Ach, hoeft niet. Als je liever bij jouw liefje
bent,”
“Je bent toch belangrijker, Miri, je bent mijn allerbeste vriendin,

11. en dat blijft zo. Zelfs Jasmin kan er niet aan tippen,”
Juist, Jasmin was zijn vriendinnetje, “daarom laat ik de pizza leveren
bij jou thuis, eten we hem daar op en we halen alles in,”
“Oh, jij bent toch een even grote stiekemerd als vroeger!”

12. “Weet ik. Als ik iets doe, dan doe ik het goed,”
“Jou kennende ja,” giechelde Myriam. Ze keek er echt naar uit dat
Milan bij haar thuis zou komen, het zou weer lachen worden zoals
vroeger, “kom dan maar af hè!”
“Zeker, zo snel als het licht ben ik bij jou!”

13. Myriam legde haar telefoon net neer of er werd al aan de deur
gebeld. Ze hoefde niet naar beneden te hollen, haar moeder Justine
had Milan al meteen ontvangen.
“Dag mevrouw, ik kom voor-”

14. “Voor Myriam,” kon Justine al meteen raden, “het is lang geleden dat
je hier bent geweest,”
“Ja, ik weet het. Ik hoop dat je er niets op tegen hebt dat er hier een
pizza wordt geleverd. Daar heb ik voor gezorgd,”
“Als jullie je kunnen amuseren is het oké,”

15. Milan zag Myriam al uit de ruimte komen en rende er meteen naartoe.
“Miri!” Ze gaven elkaar een dikke omhelzing, “hoe lang is het geleden?”
Myriam kreeg het warm, zo’n knuffel van haar beste vriend deed
altijd deugd, al had ze gehoopt op meer…

16. “We zitten op dezelfde school, we wonen naast elkaar en we spreken
elkaar niet. Hoe is dat mogelijk?” vond Myriam.
Milan knikte met een glimlach op zijn gezicht. “Daar heb je een punt.
We moeten elkaar meer spreken hè,”
“Het zou leuk zijn,”

17. Vijf minuten later ging de deurbel weer. Deze keer stond de
bezorgdienst van de pizza voor de deur met – natuurlijk! – een doos
pizza.
“Bedankt meneer,” Myriam nam de pizza aan, “hoeveel moet ik?”
“Laat maar. Het is één van het huis,” glimlachte hij vriendelijk.

18. Bij een goede komedie op televisie en een pizza nestelden de twee
beste vrienden in de zetel in de woonkamer. Het was het lachen en
amuseren waard.

19. De film had gelukkig genoeg een happy end. Milan keek naar zijn
vriendin die precies alleen op de zetel zat en klopte op de plaats
naast hem.
“Ik hoop dat je niet vies van mij bent,”
Dat was Myriam zeker niet en ging snel naast hem zitten.

20. Hoewel ze naast elkaar zaten wisselden ze geen woord uit. Milan
pakte de afstandsbediening en zapte tussen de saaie zenders door.
Myriam wou steeds dichter bij hem zitten maar ze durfde niet.
“Het is nu of nooit,” dacht ze bij zichzelf en keek naar Milan die
geërgerd door de zenders aan het zappen was.

21. Myriam beet op haar tanden en schoof dichter bij Milan. Heel dicht
zelfs dat ze op zijn schoot zat. Ze was bang dat hij schrok en dat hij
haar weg zou duwen maar blijkbaar zat ze voor hem niet in de weg of
toch een haarlokje van Myriam. Milan streek haar haar plat.

22. Ze kreeg het warm als ze zijn handen over de lokken van haar haren
voelde en bleef naar de televisiescherm. Ze dacht dat Milan zou
zeggen: “Waarom ga je op mijn schoot zitten? Er is plaats genoeg,”
Blijkbaar had Milan daar geen problemen mee.
“Hoe gaat het met school?” begon hij ineens.

23. Myriam grijnsde. “Ik denk niet dat we hier zijn om over school te
praten,”
Alhoewel Milan zijn glimlach bleef, was hij toch even verbaasd. “We
zouden toch alles inhalen?”
“Wel, je hebt gelijk,” gaf Myriam zich over, “school is nog altijd
hetzelfde: saai!”

24. Myriam sloeg haar arm rond Milan zijn nek en hij legde zijn hand op
die van haar.
“Nog altijd problemen met wiskunde?” vroeg ze.
Milan zuchtte diep en keek geërgerd. “Dat is het stomste vak dat er
bestaat,”

25. “Ik snap je.”
Toen kwam het avondjournaal op televisie dat altijd rond elf uur ‘s
avonds werd uitgezonden. Milan schrok zich rot, zo laat?
“Euh, ik moet naar huis. Mijn ouders zullen wel ongerust zijn,”

26. Zonder boe of ba stond Milan op en stond op punt het huis te
verlaten. Myriam rende hem meteen achterna.
“Hey, kip! Ben je niets vergeten?” riep Myriam hem achter.

27. Snel vlogen ze meteen in elkaars armen.
“Dat was ik al vergeten. Sorry Miri,” excuseerde Milan zich.
“Maakt niet uit, Mili,”

28. “Droom lekker, Myriam,”
Voor Myriam iets terug kon zeggen, opende Milan de deur en ging naar
buiten. Veel dingen hadden ze niet ingehaald. Wel dat ze naar een
komedie met een pizza erbij hadden gekeken. Dat was toch al iets…