2. De scheiding was niet niets en natuurlijk
eiste Zacharias de halve of hele voogdij over
Milana op.
Maar dat liet Jasmin niet gebeuren, ze wou
niet dat die klootzak aan haar dochter kwam.
Daarom nam ze een advocaat onder de arm.
“Bent u mevrouw Cameron?”
3. “Klopt. Het advocatenbureau heeft u
gestuurd, is het dat?”
De vrouw knikte. “Inderdaad. Mijn naam is
Claire Jensen en je mag tutoyeren.”
“Je mag me Jasmin noemen, hoor.
4. Kom maar binnen, buiten is het niet bepaald
frisjes.”
Jasmin leidde Claire naar binnen en ze
namen allebei een plek aan tafel.
“Dus, het gaat hier om een scheiding,
veronderstel ik?” begon Claire.
5. “De scheiding is ondertussen rond,” vertelde
Jasmin,
“maar het gaat om mijn dochter, Milana.
Mijn ex-man wil een voogdij over haar. Ik
weet niet wat voor soort, een halve of een
hele, maar in ieder geval wil ik niet dat hij
aan haar komt.”
6. Claire beet aarzelend op haar lip. “Euh, ik
begrijp je frustratie, maar volgens de wet bij
een scheiding heeft een ouder altijd recht
om-”
“Wat kan mij dat schelen!” onderbrak Jasmin
de advocate meteen,
“het recht. Betekent dat dat het verplicht is?
Nee toch? Wel, wat mijn ex-man gedaan
heeft, valt er niet over goed te praten. Hij
heeft een slechte invloed op mijn dochter.”
7. “Oké, het is waar wat je zegt, maar dat recht
bestaat wel.” vertelde Claire.
“De rechtszaak is niet publiekelijk. De
rechter, de advocaat van Zacharias en jij
moeten overleggen wat het beste is en dan
verwittig jij mij welke keuze er is gemaakt.”
zei Jasmin.
“Ah, op die manier. Oké. Dat is toch in de
rechtbank in deze buurt?”
Jasmin knikte.
8. “En mag ik ook wat meer details weten?
Over de scheiding, bijvoorbeeld. Niet dat het
mij aangaat, maar zo kan ik meer een beeld
krijgen,” vroeg Claire,
“zijn jullie vriendschappelijk uit elkaar
gegaan?”
Jasmin schudde meteen haar hoofd. “Totaal
niet. Er is nu een vete tussen mij en
Zacharias en ook zijn nieuwe liefde doet daar
aan mee.”
Claire knikte geïnteresseerd. “Ja, ik snap het
al. Euh, ik zal de rechtbank raadplegen en jou
op de hoogte houden.”
9. “Bedankt Claire,” zei Jasmin,
“je weet toch wat mijn verlangens zijn, hè? Ik
wil dat er geen contact is tussen Zacharias en
Milana, geen enkel.”
Claire knikte. “Helemaal. Ik ga mijn best
doen voor jou.”
10. Milana was op dat moment thuis – het was
zaterdag, dan gingen de kinderen niet naar
school – en had het gesprek van A tot Z
opgevolgd. Ze snapte niet waarover het ging,
wel dat het te maken had met haar vader.
“Mama, wie was die vrouw van daarstraks?”
Ze kroop dicht mogelijk bij Jasmin.
“Dat is een mevrouw die ervoor zal zorgen
dat papa met jou zal rust laten.
11. Ze heeft voor kinderverzorgster gestudeerd
en later heeft ze ook nog rechten gestudeerd
om een advocaat te kunnen worden, dus ze
is goed begaan met kinderen zoals jij.”
“Hoe? Dat is toch niet nodig?” vond Milana,
“papa laat me nu toch met rust?”
Jasmin knikte. “Nu nog wel, maar papa heeft
ook iemand aangenomen die ervoor zal
zorgen dat ik jou met rust moet laten. Het
wordt dus een harde strijd.”
12. “Ah. Kun je dat vergelijken met die slagen en
oorlogen van in de geschiedenis?” vroeg
Milana,
“ik weet niet precies welke, maar ik ben nu
bezig met het leren.”
Jasmin grinnikte. “Wel, moet je niet verder
leren? Anders krijg je weinig punten.”
“Leren, ik haat leren.” mopperde Milana,
“maar ik moet wel.”
13. Deze nacht was Jasmin goed in slaap
gedommeld. Maar ineens buiten hoorde ze
een klap lawaai, dat ze daardoor wakker was
geworden.
14. Als Jasmin buiten aan de voordeur een kijkje
nam, was er niets speciaals, alleen een
omgegooide vuilnisbak.
“Argh,” mompelde Jasmin als ze de
vuilnisbak probeerde recht te zetten,
“dat heeft Zacharias of Christine zeker
gedaan.”
15. Maar deze nacht bleef het niet bij één keer.
Iemand kwam weer langs om hetzelfde te
doen wat hij gedaan had:
de vuilnisbak om schoppen.
16. Ook die keer had Jasmin dat gehoord en zag
opnieuw de omgegooide vuilnisbak. Ze vroeg
zich af wanneer die ellende zou stoppen.
“Argh godverdomme! Laat me toch met
rust!” schreeuwde ze.
17. Deze keer sliep Jasmin niet meer in haar bed,
maar wel op de sofa. Zo hoopte ze de dader
sneller te pakken, al had ze vermoedens wie
de dader kon zijn.
Haar ex-man of zijn nieuwe liefde.
18. Heel de nacht was het stilletjes, geen
omgegooide vuilnisbak meer te horen, echt
helemaal niets.
Om vijf uur ‘s ochtends liep iemand weer
langs het huis. Jasmin merkte gelukkig de
persoon snel op. Het was Christine.
“Wat doe jij hier?” Christine was
geschrokken, maar liet het niet zien.
19. “Ik?” snauwde Jasmin,
“ik woon hier! Ik moet eigenlijk vragen wat jij
hier komt doen, want even als jouw liefje als
jij hebt hier niets verloren.”
20. “Ik kom jou alleen waarschuwen,” vertelde
Christine,
“want tijdens de rechtszaak ga je ferm op je
bek gaan, zonder advocaat.”
“Oh, wie zegt dat ik er geen heb?”
schreeuwde Jasmin haar na,
“en waarschuwen kan je ook via telefoon of
whatever, maar niet om mij ‘s nachts te gaan
bespieden. Opkrassen, nu!”
Zonder meer vertrok Christine uit het zicht.
21. Tegen dat de zon in de hemel scheen,
stonden de pannenkoeken al klaar op tafel.
De dames – zeker Milana – smulden er van.
“Jouw pannenkoeken zijn zoals altijd lekker!”
zei Milana.
“Oh, dank je! Voor de ik-weet-niet-
hoeveelste keer.”
De twee dames lachten.
22. “Maar mama, wanneer komt die mevrouw
van gisteren terug?” vroeg Milana op een
smekende toon.
“Euh, ik weet niet. Ze zou me bellen of
langskomen. Ik hoop snel mogelijk.”
antwoorde Jasmin op een aarzelende toon.
23. En alsof het snel mogelijk was.
De tafel was net afgeruimd, Milana speelde
buiten met haar touw en Claire stond weer
voor de deur.
Jasmin ontving haar vriendelijk.
24. “Ik heb met de rechter en de advocate van
jouw ex-man gesproken. Het was niet simpel
moet ik zeggen,” begon Claire.
Jasmin kon zo hard op haar tanden bijten, zo
hard als ze kon. “Ze zijn allemaal tegen,
zeker?”
“Hmm…” Claire draaide met haar hand, “de
rechter ziet mijn voorstel wel zitten, maar als
de advocate van jouw ex hem terechtwijst,
dan plast hij precies in zijn broek.
25. Geen wonder, want de rechter en de
advocate zijn getrouwd.”
Jasmin zuchtte diep. “Ik had al zoiets kunnen
denken. Hebben ze nooit gehoord dat ze
privé en zaken moeten scheiden?”
“Blijkbaar niet. De rechter ligt privé al onder
de pantoffel,” grinnikte Claire,
“maar ik kom hier niet om over hun huwelijk
te roddelen. Het probleem is dat jouw ex-
man, net als jij, een volledige voogdij over
Milana wilt.”
26. Jasmin baalde als een stekker en kon niet
meer hopen in het goede. Als Zacharias zou
winnen, dan was Jasmin haar dochter wel
kwijt.
“Wat een klootzak!” siste Jasmin.
“Maar we mogen nog hopen. De rechter gaat
nadenken over de zaak, dus het is bijlange
nog niet voorbij.” stelde Claire haar gerust.
“Ik hoop dat hij aan onze kant staat. Zo niet,
ben ik mijn Milana wel kwijt.”
27. “Wees gerust, Jasmin. Het is niet zo druk in
onze sector, dus we kunnen er veel aandacht
aan besteden en is de zaak sneller
afgehandeld,” meende Claire,
“tja, als de rechter snel mogelijk zijn teken
geeft.”
“Ik zal je eeuwen dankbaar zijn, mag ik
winnen.”
28. “Jasmin, ik ga alles geven wat ik kan. Ik ben
advocate, maar geen tovenaar.”
Jasmin haalde haar schouders op. “Ik weet
het, maar toch…”
29. Ze rondden dan hun gesprek af en Claire
vertrok naar huis. Ze was net niet vertrokken
of ze zag Christine die de vuilnisbal
omgooide.
Claire had die verhaaltjes van deze nacht die
Jasmin had meegemaakt al gehoord. Ze wou
ingrijpen, maar besefte dat het niet kon. En
toch…
30. “Mevrouw,” Claire sprak Christine aan,
“ik weet niet wat jij hebt maar wat voor nut
heeft dit?”
“Ik zal haar pakken, ik zal haar godverdomme
pakken.” siste Christine, hijgde wat paar keer
en rende daarna meteen weg.
“Wat een raar wijf.” dacht Claire bij zichzelf,
raapte de vuilnisbak om en verdween zelf.
31. Deze avond gebeurde er ook een
‘hoogtepunt’. Milana was vandaag jarig en
ging dus een tiener worden, een nog
knappere jongedame…
33. Milana was ook in een volledige make-over
gedoken. Aan haar dos haren was er niets
veranderd, alleen haar kledingstijl en ze
droeg ook make-up.
“Wat ben je toch een grote jongedame
geworden.” zei Jasmin als ze haar dochter in
haar armen nam.
“Ja. Ik blijf niet klein hè.” grijnsde Milana.
34. “Ik weet het. Over een week word ik ook
stokoud,” zuchtte Jasmin,
“en ik moet je iets vertellen.”
Milana lachte. “Wel, op jouw leeftijd zie je
nog heel goed uit, hoor. Wat moet je
vertellen?”
Jasmin slikte door haar keel. “Wel, mijn
overgrootmoeder Fiona is lang geleden
begonnen aan een uitdaging. De tien
generaties uitdaging.
35. De uitdaging wordt telkens moeder op
dochter doorgegeven. Mijn grootmoeder
Yana is aan de beurt geweest, daarna mijn
moeder Katinka en nu op dit moment ik.
Maar ik wil de fakkel nu aan jou overdragen.”
36. Het klonk allemaal veelbelovend voor Milana
en ze wou nu één ding…
“Oké, ik doe het! Ik zal jou en de vorige
generaties gelukkig maken!”
37. Aan de andere kant van Water Valley
gebeurde iets in een grote villa…
“Ze worden nog gek.” giechelde Christine.
“We blijven haar stalken tot ze haar draad
doorknipt,” grijnsde Zacharias,
“en dan heb ik sowieso de voogdij over
Milana.”
38. Was haar moeder helemaal gek geworden?
Uma kon nog steeds niet geloven wat ze
hoorde. Ze kende Christine als een moeder
met een goed hart maar nu…
Christine had een nieuwe vriend. Allemaal
goed en wel, maar de vader van haar beste
vriendin Milana? Ze wouden allebei op de
moeder van Milana wreken?
En natuurlijk zonder reden, want die twee
waren in de fout gegaan en niet de moeder
van Milana.
39. Zonder twijfel greep Uma naar haar
mobieltje en belde Milana op.
“Milana? Met Uma hier. Zeg, we moeten
dringend afspreken bij jouw thuis. Ik heb
interessante informatie voor jou.”
Gelukkig stemde Milana in en officieel
hadden ze binnen een halfuur bij haar thuis
afgesproken. Nu moest Uma een smoesje
verzinnen om uit de deur te gaan…
40. Uma trok haar ‘baggy’ outfit uit en ging voor
iets strakker. Ze liet haar haren ook los en
bracht ze in model.
Nu was Uma tenminste deftig genoeg om
naar Milana te gaan.
41. “Wat?!” schreeuwde Milana het uit als ze
het verhaal had gehoord.
Haar beste vriendin Uma was sinds kort haar
stiefzus en haar moeder wou samen met
haar nieuwe man op Jasmin wreken.
“Maar ik help niet mee, je bent mijn beste
vriendin, jij en je moeder verdienen zoiets
niet.” voegde Uma daar snel aan toe.
42. “Hoe willen ze op mijn moeder wreken?
Haar vermoorden ofzo?” vroeg Milana.
“Ze willen haar blijven stalken tot ze gek
wordt en zo kan die vader van jou
gemakkelijker aan jou komen,” meende
Uma,
“ik vind dat onnodig.”
43. “Ik ook,” knikte Milana,
“ik wil best contact met mijn vader, maar nu
gaat hij echt te ver. Ik kan ook beslissen bij
wie ik wil gaan wonen, ik ben nu een
tiener?”
“Ja, dat mag nu wettelijk.” zei Uma.
“Maar ja, daar willen die rechtslui niet naar
luisteren.” Milana hield haar schouders op.
44. “Eigenlijk heeft Zacharias een fout begaan,
want hij heeft je moeder toch bedrogen. Hij
doet alsof het andersom is.”
“Euh, hoe dan ook. We moeten dit stoppen
en voor onze eigen mening komen,” vond
Milana, “wat denk je? Vertellen we het aan
mijn ma?”
Uma schrok. “Ze gelooft ons nooit!”
45.
46. Terwijl de meisjes even naar televisie keken
tot Jasmin thuiskwam, kwam Jasmin juist op
dat moment thuis.
“Hallo, Milana!” begroette Jasmin haar
dochter vrolijk,
“en oh hallo, Uma! Leuk dat je hier bent!”
47. “Ik ben hier voor een dringende reden,” zei
Uma,
“ik moet je iets uitleggen, mevrouw, gaat u
even zitten?”
Zo gezegd, zo gedaan. Jasmin ging zitten en
maakte zich gereed voor een ‘preek’. “Wat is
er, Uma?”
“Wel, ik ben de stiefzus van Milana,
48. ik bedoel, jouw ex-man Zacharias is nu sinds
kort samen met mijn moeder Christine.
Samen wreken ze op jou. Ze dreigen jou te
stalken tot je gek wordt en Milana van jou af
te pakken.” legde Uma van A tot Z uit.
49. “Dat weet ik.” zei Jasmin,
“ze laten me niet met rust en ze gaan alles
eraan doen om Milana hier weg te nemen. Ik
ben van alles op de hoogte, behalve dat jij de
dochter van Chistine bent.”
50. “Ah, maar ik wil je alleen maar waarschuwen
en een advocaat nemen.” zei Uma.
Milana stond op en fluisterde in haar oor:
“Dat heeft ze al, Uma.”
“En ook Milana haar mening laten delen, wat
zij hierover denkt. Sinds ze tiener is, mag ze
wettelijk ook hierover mee denken.”
51. “Ah, dat is juist,” knikte Jasmin,
“bedankt voor de goede raad dan, Uma. Ik
wist niet dat je aan onze kant staat.”
“Logisch toch?” glimlachte Uma,
“Milana is mijn beste vriendin en jij bent
haar moeder, dus…”
Milana legde haar handen op Uma haar
schouders. “Ja, maar nu moet ze dringend
naar huis! Kom Uma!”
