คำกลอนแด่ลูกเพื่อแม่ ก่อนจะสายเกินไป

1. ก่อนจะสายเกินไป
็
พ่อแม่กแก่ลง นับวันคงถอยเรี่ ยวแรง
ดุจดังอาทิตย์แสง สี ส้มอ่อนเมื่อตอนเย็น
ดวงตาท่านฝ้ าฟาง มองเลือนรางเมื่อยามเห็น
ความจาแสนลาเค็ญ หลงลืมเป็ นทุกเรื่ องไป
หยิบยกของตกหล่น งกเงิ่นจนลื่นไถล
คนแก่แต่ไหนไร ยากที่ใครจะเหลียวแล
็
บุญดีกมีลูก ใส่ ยาหยูกผูกพันแผล
ให้นอนพรมห่มผ้าแพร เฝ้ าดูแลและห่วงใย
ของอ่อนป้ อนพ่อแม่ เพราะท่านแก่เคี้ยวไม่ไหว
บางคนจนน้ าใจ ปล่อยให้ท่านน้ าตาริ น
เลี้ยงหล่อพ่อแม่ไว้ บุญนั้นไซร้เหมือนทรัพย์สิน
ทาให้ได้ใช้กิน ไม่หมดสิ้ นไปก่อนกาล
ความแก่ไม่ไปไหน อีกไม่ไกลก็คืบคลาน
แม้เราและลูกหลาน ก็ตองแก่ไม่แพ้กน
้ ั
ั
ทาดีกบท่านเถิด บุญบังเกิดมากมหันต์
อย่ามัวแต่ผดวัน
ั เมื้อไรกันจะเกื้อกูล
หมดลมก็หมดแล้ว สองดวงแก้วก็สิ้นสู ญ
ร้องหาด้วยอาดูร พ่อแม่จ๋าอย่าเพิ่งตาย
ยื้อยุดฉุดกระชาก พูดแต่ปากมันก็สาย
ทาดีอย่าเสี ยดาย เพราะวันตายท่านหลับตา.