2. Unha tarde moi soleada do mes de Maio, no colexio
de Rois, cando todos os nenos e nenas marcharan xa
ás súas casas para descansar, as figuras xeométricas
do colexio empezaron a espertar. Pouco a pouco,
comezaron a saír da clase de matemáticas e todas se
reuniron no patio do colexio.
Imos a presentalas unha a unha:

3. Redondiño: un círculo moi simpático, regordete e
alegre que sempre estaba dando vueltas pola escola.

4. Marco: un cadrado moi forte e protector. El
é o que sempre coida da súa familia.

5. Señor Triangulón, un triángulo moi
refunfuñón. Era o avó de todos eles por ser o
que máis tempo levaba na escola.

6. Rectanguliña era una chica rectángulo
xoven e presumida gustaballe moito xogar
coas súas amigas.

7. E por último, Romboidote, un romboide
triste porque ningún neno quería xogar
con el.

8. Comezaron a falar dos nenos e dicían que algúns deles non
tiñan coidado ao xogar con eles e os tiraban ao chan. Por iso,
os nenos debían coidar o material, xa que ,se estes caían ao
chan ,podían romper.
Logo comezaron a falar da importancia e cualidades de
cada figura e, entón, comezou unha longa e fea discusión, xa
que todos se crían máis importantes que os demais.
Cada un foi dicindo cales eran as súas razóns polas cales
eles, eran os mellores, de entre todas as figuras xeométricas.

9. Redondito, o círculo, falou primeiro, e dixo:
- " Eu son o máis importante de todos! Como son un círculo
tan redondito, os nenos úsanme para pintar moitas cousas:
balóns, rodas, o sol. "
Despois dixo Marco, o cadrado:
- " Que va! O máis importante son eu, son unha figura
xeométrica que ten os seus catro lados e os seus catro
ángulos iguais, e os nenos utilízanme para pintar as súas
casiñas. "

10. -¡Non, non non!- dixo Rectanguliña, -Son eu a que máis
importa, aos nenos e nenas do mundo. Os meus lados son
iguais dous a dous, e ademais teño os meus catro ángulos
rectos, igual que o cadrado. Conmigo os nenos debuxan
grandes camións, e as portas e ventás das súas casas-.
-¡No discutades, que aquí o que máis importa son eu!- dixo o
vello Don Triangulón-. -Son moi peculiar porque só teño tres
lados, comigo os nenos poden debuxar o tellado das súas
fermosas casas e tamén podo ser un gorro de paiaso-.

11. Falaran todos menos Romboidote, que foi o último en
aparecer. Esta figura é un paralelogramo cos lados e ángulos
contiguos desiguais. Estaba triste porque creía que non era
importante e pensaba que os niños nunca o usarían para facer
alguns dos seus bonitos debuxos. Polo que dixo:
- “¡Nunca me querrá ninguén!, e tampouco serei o máis
importante, porque os niños non me utilizan nos seus debuxos
como a vos e a maioría non sabe da miña existencia”.

12. Ningunha figura poido resolver este problema. Con tanta
discusiónfíxoselles de noite e tivieron que volver á clase de
matemáticas.
Como por arte de maxia, á mañán seguinte, a
profesora comenzou a explicarlle aos seus alumnos/as
a figura do romboide, que era a que non coñecían os
nenos e nenas.

13. Despois disto, a profesora pideulles que fixeran
un bonito debuxo entre todos, con todalas figuras
xeométricas que aprenderan ata ese día.
E finalmente, este foi o debuxo que entre todolos
nenos e nenas fixeron:

15. Así todas as figuras comprenderon que
cada unha era importante nun debuxo.
Colorín colorado este conto está
rematado.
ACTIVIDADE: Fai un debuxo distinto ao do
conto utilizando as figuras xeométricas

16. Adaptado do conto de:
María Mercedes Vázquez Rodríguez
http://revista.academiamaestre.es/2011/01/29/una-forma-divertida-de-aprender-la-geometria/