2. Het weekend gaat tergend langzaam
voorbij, en terwijl ik op mijn kamer weg
zit te kwijnen, besluit ik op zaterdag dat
ik maandag weer naar school ga. School
is ook niet alles, en ik kan er vast mijn
gedachten niet bij houden, maar alles is
beter dan hier in dit depressieve hol te
zitten. Ik kan er niet meer tegen. Mijn
moeder huilt bijna de hele dag, Dagmar
voelt zich schuldiger en schuldiger en
ontwijkt mijn moeder daardoor. Maar
het huis is daar niet groot genoeg voor,
dus we worden telkens met elkaar
geconfronteerd.
3. Dat ik weer naar school ga, betekent ook
dat ik de stapels huiswerk die op me
liggen te wachten niet langer kan
negeren. Zaterdag middag zet ik me
zuchtend aan het werk. Ontspannen zal
er dit weekend niet bij zijn. Met
gefronste wenkbrauwen buig ik me over
de opdrachten van economie. De
cijfertjes draaien voor mijn ogen, ik
begrijp er helemaal niks van. “Stom
gedoe,” mompel ik, en ik gooi het boek
gauw dicht, voor ik helemaal moedeloos
word. In plaats daarvan pak ik mijn
boeken van Frans, waar ik veel beter in
ben.
4. Een uurtje later ben ik klaar met mijn
opdrachten, van Frans tenminste, de
stapel is nog maar een klein eindje
geslonken. Mijn mond is droog en ik
besluit om maar even wat te gaan
drinken, beneden. Hopelijk is het daar
een beetje rustig, zonder veel tranen. Ik
sta op, moeizaam, want mijn
achterwerk doet zeer van het lange
zitten. Ik loop de trap af naar beneden.
5. Daar zit mijn moeder op de bank naar
een B-film te kijken, en Dagmar is weer
eens een vaas aan het maken. Dat is lang
geleden. Betekent dit vooruitgang? Ik
weet het niet. Beiden merken niet dat ik
de kamer ben binnengekomen, en ik
besluit om hun gedachten maar niet te
verstoren. Zo is het lekker rustig.
6. Ik loop naar de koelkast en haal er een
blikje fris uit. Sinas, net waar ik aan toe
ben. Als ik de koelkastdeur dichtsla, kijkt
mijn moeder op. “O,” zegt ze alleen
maar. Dan staat ze op en gaat bij me aan
tafel zitten. We kijken elkaar in stilte aan.
Ik kijk als eerste weg, en dan begint mijn
moeder eindelijk te praten. “Hoe is het
met je?” vraagt ze. Ik kijk verbaasd op.
Dit is de eerste keer sinds het ongeluk
dat ze geïnteresseerd is in hoe het met
mij gaat.
7. “Wel oké, geloof ik,” mompel ik, terwijl ik
nog een slok van mijn sinas neem. “Ik ga
morgen weer naar school,” voeg ik er aan
toe.
Mijn moeder knikt. “Goed zo,” zegt ze.
“Misschien is dat maar beter. Hier zul je
je ook niet echt op je gemak voelen, of
wel?”
Mijn verbazing wordt steeds groter. Dit is
niet de vrouw die ik ken. Is ze na het
ongeluk ineens compleet verandert? Zou
dat mogelijk zijn? Ik besluit om mijn
verbazing maar niet te tonen. “Nee, dat
klopt wel. Heb je goed gezien.” Voor
langere antwoorden ben ik nog niet echt
in.
8. “Heb je nog veel in te halen?” vraagt
mijn moeder.
“Ja, nog enorm veel… Daar moet ik zo
ook maar eens meer verder, eigenlijk.”
Ik sta op en gooi het blikje sinas weg.
“Dus – eh – dan ga ik maar weer bezig.”
Mijn moeder glimlacht. “Goed zo,” zegt
ze weer. “Tot straks!”
Ik knik, niet wetend wat ik moet zeggen.
Is dit wel mijn moeder?
9. Boven ga ik weer aan het werk, deze keer
kruip ik achter mijn laptop en ga ik bezig
met een boekverslag voor Nederlands,
dat eigenlijk al twee weken geleden
ingeleverd had moeten worden. Dit vind
ik tenminste niet zulk vreselijk werk om
te doen. Voor ik het weet heb ik het dan
ook af. Ik laat mezelf even pauze houden,
en ik ga op mijn bed liggen nadenken
over mijn moeder.
10. Zou ze echt veranderd zijn? Ze deed zo
raar, helemaal niks voor haar. Peinzend
kijk ik voor me uit. Ik wil het niet denken,
maar ik kan het niet helpen. De gedachte
blijft door mijn hoofd flitsen: is het niet
gewoon weer een of andere truc van
haar, om iets gedaan te krijgen van mij?
Dat is al zo vaak gebeurd. Waarom dit
keer niet weer? Snel schudt ik mijn
hoofd. Daar moet ik niet aan denken.
Mijn moeder wil me gewoon helpen –
voor de verandering –, ze beseft dat zij
niet alleen haar man is verloren, maar ik
ook mijn vader, en dat het voor mij ook
zwaar is.
11. Na een minuut of vijf zwaai ik mijn benen
van het bed af. Tijd om weer aan het
werk te gaan, er is nog genoeg te doen. Ik
ploeg door een berg maakwerk heen, tot
het donker is en Dagmar me roept voor
het eten.
12. Het gevoel voor ingrediënten mixen heb
ik duidelijk van mijn moeder. Ze heeft,
met behulp van Dagmar, spaghetti
gemaakt zoals ik het nog nooit geproefd
heb.
“Het is heerlijk, mam!” zeg ik oprecht,
terwijl ik nog een hap in mijn mond stop.
“Dankjewel, lieverd,” zegt ze blij.
“Bedankt je tante ook maar, ze heeft me
geholpen, aangezien deze arm nog niet
erg bruikbaar is.” Ze wijst naar haar
linkerarm.
Ik glimlach. “Tja, dat zal ook nog wel een
tijdje duren…”
13. Op maandagochtend sta ik met zenuwen
in mijn buik op. Het is nog vroeg, veel
vroeger dan ik de laatste weken ben
opgestaan, en ik sleep me dan ook met
moeite naar de douche. Dagmar en mijn
moeder slapen nog, ik heb vanochtend
het rijk alleen. Maar echt genieten kan ik
er niet van, want gister bedacht ik me dat
ik Tirza vandaag onder ogen moet
komen. Ik heb bijna elke les samen met
haar, dus haar ontwijken is geen optie.
14. Ik krijg haast geen hap binnen tijdens het
ontbijt. Mijn boterham blijft zo goed als
onaangeroerd op mijn bord liggen. Hoe
zal het gaan op school? Iedereen zal wel
naar me toe komen om te vragen hoe het
is. Maar ik heb geen zin om in het
middelpunt van de belangstelling te
staan.
15. Ik schrik op uit mijn gedachten doordat
mijn moeder in haar pyjama de trap af
komt.
“Goedemorgen,” zegt ze,
verbazingwekkend opgewekt. “Al zin om
naar school te gaan?”
Ik schud mijn hoofd en mompel een zacht
“nee”.
“Je mag ook nog wel een dagje
thuisblijven, hoor, dat is geen probleem.”
16. Ze gaat bij me aan tafel zitten en kijkt
me aan.
“Nee, ik wil wel gaan. Ik heb geen zin
om hier weg te zitten kwijnen, snap je?”
zeg ik.
Mijn moeder knikt. “Ja, dat is
begrijpelijk. Dagmar en ik zijn niet het
meest geweldige gezelschap geweest de
laatste tijd.” Even is het stil. Dan begint
mijn moeder weer te praten. “Zeg, Lynn,
ik vroeg me af of ik misschien vandaag
je laptop even mag gebruiken,
aangezien er geen andere computer
hier in huis is. Ik zou wat dingen op
willen zoeken.”
17. Nieuwsgierig kijk ik haar aan. “O? Wat
dan?”
“Daar kom je nog wel achter, ik wil het
nu nog niet vertellen. Maar mag ik hem
gebruiken?”
Teleurgesteld knik ik. “Ja hoor, best.”
“Mooi. Dankjewel, Lynn. Nou, ik ga nog
even liggen, ik ben toch nog best moe.
Veel plezier op school vandaag!”
“Ja. Dank je.”
18. Met trillende handen loop ik drie
kwartier later de school in. Tot nu toe is
er nog niemand die ik ken te zien. Wel
kijken veel mensen me vol medelijden
aan. Het is maar een kleine school, dus
waarschijnlijk weet iedereen wat er is
gebeurd met mijn vader. Ik kijk strak voor
me uit en loop naar mijn kluisje, waar ik
mijn jas in stop en de boeken voor de
eerste twee lessen uithaal.
19. Langzaam loop ik richting het lokaal. Als
ik de hoek om kom zie ik Tirza bij haar
kluisje staan. Even sta ik stil en kijk naar
haar. Dan kijkt ze op en ze ziet me staan.
Ze slaat haar ogen neer, en ik loop
voorzichtig naar haar toe. Het voelt nog
steeds moeilijk om de eerste stap te
moeten nemen, maar ik heb het gevoel
dat het moet.
20. “Hoi,” zeg ik, als ik naast haar sta. Ze
slaat haar kluisje dicht en stopt haar
boeken in haar tas.
“Hoi,” zegt ze dan terug. Even staan we
onwennig tegenover elkaar. We durven
elkaar niet recht aan te kijken, en onze
ogen flitsen alle kanten op.
“Zeg, Tirza. Het spijt me,” begin ik.
Tirza kijkt me aan. “Mij ook. Sorry dat ik
je niet gebeld heb, dat had ik moeten
doen.”
Ik knik. “We zaten allebei fout. Maar het
lag vooral aan mij.”
21. Tirza kijkt me verwonderd aan. “Ik had
niet verwacht dat uit jouw mond te
horen,” zegt ze, met glimlichtjes in haar
ogen.
Ik glimlach even. “Maar het is wel zo, en
dat zie ik nu zelf ook in. Het spijt me dat
ik zo bot tegen je deed. Ik weet dat je
alleen probeerde te helpen, maar daar
was ik toen niet aan toe.”
“Nee, dat snap ik. Ik had niet zo door
moeten drammen. En ik had moeten
bellen. Je moeder is weer thuis, en ik heb
je niet eens even gebeld om te horen hoe
het gaat,” zegt ze met een schuldig
gezicht.
22. “Tja. Daar kom ik wel overheen. Is het
weer goed tussen ons?” vraag ik hoopvol.
Ze knikt heftig. “Ja, natuurlijk!”
We geven elkaar een knuffel, en dan gaat
de bel. Met z’n tweeën lopen we naar
het lokaal, druk pratend over de
afgelopen dagen. Ik vertel haar over hoe
raar mijn moeder deed voor haar doen,
en we bedenken allemaal mogelijkheden
waarom ze zo doet.
23. De dag verloopt goed. Zoals verwacht, en
begrijpelijk, komen veel mensen op me af
om te vragen hoe het nou met me gaat
en om me sterkte te wensen. Ik hoor
alles geduldig aan, niks kan mijn humeur
vandaag bederven. Het is even gezellig
als vroeger, en ik voel me helemaal goed.
24. Als ik die middag thuiskom, zit mijn
moeder op de bank. Dagmar is nergens
te bekennen, die zal wel buiten zijn.
“Hee Lynn,” zegt mijn moeder. “Hoe was
het vandaag?”
“Goed! Leuk!” zeg ik vrolijk.
“Mooi zo.” Mijn moeder glimlacht. “Zeg,
Lynn, kom eens bij me zitten? Ik moet je
iets vertellen.”
