4. [4]
ISBN: 978-618-81267-3-2
Εκδότης
3ο
Πρότυπο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου Θεσσαλονίκης
Καραολή & Δημητρίου 26
Τ.Κ.: 56224, Εύοσμος Θεσσαλονίκης
Τηλ.: 2310703788, Fax: 2310703980
e-mail: 3dimevos@sch.gr
Website: 3dim-evosm.web.auth.gr
Συγγραφή: Παναγιώτα Παπαδημητρίου & Μαρία Κουκλατζίδου
Εικονογράφηση: Ελισσάβετ Γιαζάση
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα
4.0
Επιτρέπεται η αντιγραφή και ο διαμοιρασμός του υλικού σε
οποιοδήποτε μέσο και με οποιαδήποτε μορφή. Οι δημιουργοί δεν
μπορούν να ανακαλέσουν την παραπάνω άδεια, εφόσον τηρούνται
τα κάτωθι: Πάντα πρέπει να γίνεται αναφορά στους δημιουργούς,
να παρέχεται ο σύνδεσμος που επεξηγεί την άδεια και να γίνεται
αναφορά σε τυχόν αλλαγές επί του υλικού. Το υλικό δε δύναται να
αξιοποιηθεί για εμπορικούς σκοπούς. Αν για οποιοδήποτε λόγο το
υλικό αναμειχθεί, τροποποιηθεί, εμπλουτιστεί, δεν επιτρέπεται να
διαμοιραστεί.
5. [5]
Ήταν κάποτε ένα μικρό δεντράκι, μια
λεμονιά, που ζούσε χαρούμενο μαζί με
τους γονείς και τους φίλους του σε ένα
παραθαλάσσιο άλσος. Κάθε μέρα της
άνοιξης γευόταν το δροσερό θαλασσινό
αεράκι, ενώ τις χειμωνιάτικες ημέρες
μαζευόταν κοντά στους γονείς του για να
αποφύγει τους δυνατούς ανέμους που
το τρόμαζαν.
6. [6]
Τα καλοκαίρια έπαιζε χαρούμενα με
τους φίλους του κάτω από τον ζεστό
ήλιο και απολάμβανε τις βρόχινες
σταγόνες κάποια απογεύματα που
μύριζαν φθινόπωρο. Έτσι περνούσαν οι
μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και το
δεντράκι δυνάμωνε και θέριευε.
7. [7]
Μα οι γονείς του γέρασαν πολύ και
κάποτε χρειάστηκε οι άνθρωποι να τους
κόψουν. Τα κλαδάκια του ορφανού πια
δέντρου έγειραν πονεμένα, καθώς
ένιωθε περισσότερο μόνο παρά ποτέ.
Είχε ευτυχώς τους φίλους του να του
κρατούν παρέα και να το στηρίζουν, μα
όσο και αν είχε μεγαλώσει, ένιωθε
έντονη την έλλειψη των γονιών του.
8. [8]
Κάποια μέρα αποφάσισε να φτιάξει και
αυτό την δική του οικογένεια. Αγάπησε
μια όμορφη λεμονιά που ήταν
ανθισμένη λίγα μέτρα μακριά και
απέκτησαν ένα μικρό δεντράκι που
μεγάλωνε ανάμεσά τους. Άρχισε πάλι η
ζωή να αποκτά νόημα για τη λεμονιά,
καθώς η οικογένειά της τη γέμιζε αγάπη
και περηφάνια.
9. [9]
Καθώς φαίνεται, όμως, αυτό το δέντρο
δεν ήταν όπως τα υπόλοιπα. Σαν
πάντοτε να ένιωθε πως κάτι έλειπε από
τη ζωή του. Όταν το έλεγε αυτό στους
γονείς του, του έλεγαν πως όταν κάνει
οικογένεια θα ολοκληρωθεί μα να που
τώρα έχει πάλι την ίδια αίσθηση πως
κάτι λείπει.
10. [10]
Κάθε φορά που μοιραζόταν αυτή του τη
σκέψη με τη γυναίκα του, εκείνη δεν
καταλάβαινε και δεν έδινε σημασία. Οι
φίλοι του ποτέ δεν μοιράστηκαν
παρόμοια σκέψη μαζί του. Έτσι, ένιωθε
διαφορετικό. Σκέφτηκε πως θα έπρεπε
να αναζητήσει μόνο του λύσεις για το
πρόβλημά του.
11. [11]
Αρχικά, ήταν ανάγκη να ξεκαθαρίσει στη
σκέψη του ποιο ακριβώς ήταν το
πρόβλημά του και στη συνέχεια να
αναζητήσει τρόπους για να το
αντιμετωπίσει. Οι μέρες περνούσαν και
οι σκέψεις του ήταν όλες μπερδεμένες,
ώσπου κάθισε σε ένα κλαδάκι του ένα
ζευγάρι γλάρων και έπιασε την
ψιλοκουβέντα.
12. [12]
Καθώς άκουγε τα πουλιά να μιλούν για
τις πτήσεις τους άρχισε να
συνειδητοποιεί τι είναι αυτό που το
ενοχλεί τόσα χρόνια. Όντας ριζωμένο
στο χώμα, δεν είχε δυνατότητα να
κινηθεί, να ταξιδέψει, να δει τον κόσμο
για τον οποίο τόσα πολλά είχε ακούσει.
13. [13]
Ήθελε να μπορεί να ανέβει ψηλά σε ένα
βουνό και να γνωρίσει έλατα που είχε
ακούσει πως ήταν τόσο όμορφα. Ήθελε
να γείρει τα κλαδιά του στο δροσερό
νερό ενός ποταμού, να δει τα ψάρια να
κολυμπούν. Ήθελε να ταξιδέψει στην
έρημο με τις ατέλειωτες εκτάσεις άμμου,
να χαιρετίσει έναν κάκτο. Ήθελε να
περπατήσει στους πολύβουους δρόμους
μιας πόλης, να τυφλωθεί από τα φώτα
της νύχτας, να στολιστεί στις γιορτές των
ανθρώπων.
14. [14]
Τόσες σκέψεις, τόσες επιθυμίες και αυτό
να πρέπει να είναι εκεί καθηλωμένο, σαν
φυλακισμένο από το ίδιο του το σώμα.
Ζήτησε τότε από τα πουλιά να του πουν
για τον κόσμο, όπως τον βλέπουν από
ψηλά κι εκείνα άρχισαν να σχηματίζουν
όμορφες εικόνες από καράβια που
σχίζουν τη θάλασσα με τα λευκά πανιά
τους, από ολάνθιστα λιβάδια
πλημμυρισμένα πολύχρωμα λουλούδια,
από θορυβώδεις αγορές με κάθε λογής
εδέσματα που όλο και κάτι γινόταν δικός
τους μεζές.
15. [15]
Και άκουγε το δεντράκι και ταξίδευε
νοερά σε όλους αυτούς τους τόπους,
προσπαθώντας να μυρίσει τα αρώματα,
να αισθανθεί τις γεύσεις. Κι έφυγαν τα
πουλάκια αφήνοντάς το με μια
γλυκόπικρη αίσθηση, ξεσηκωμένο και
νιώθοντας και πάλι τόσο διαφορετικό.
16. [16]
Οι μέρες περνούσαν και η μόνη σκέψη
του ήταν πια να ταξιδέψει. Κανείς από
τους δικούς του δεν μπορούσε να το
καταλάβει. Είχε ήδη έναν καυγά με τη
γυναίκα του και οι φίλοι του συζητούσαν
πίσω από την πλάτη του. Κάθε
προσπάθειά του να εξηγήσει πώς ένιωθε
έπεφτε στο κενό. Έτσι αποφάσισε να μην
το συζητήσει μαζί τους άλλη φορά. Όμως
το ίδιο πονούσε.
17. [17]
Μια μέρα μια παρέα παιδιών πλησίασε
το μικρό αλσάκι με φωνές και γέλια.
Ήταν από μια τοπική κατασκήνωση και
κάνανε μάθημα κατασκευών. Ο
δάσκαλός τους θα τους έδειχνε πώς
γίνεται ένα μικρό κανό. Για την
κατασκευή όμως αυτή χρειαζόταν ξύλο
και άρχισε να κόβει τα δέντρα που
υπήρχαν παραπέρα.
18. [18]
Τα παιδιά συζητούσαν ζωηρά για τις
βόλτες που θα έκαναν με το μικρό
βαρκάκι και το δέντρο μας ήθελε να
πάρουν και το δικό του ξύλο για να
ταξιδέψει μακριά. Όμως, δεν ήταν από
τα δέντρα που κόπηκαν. Κοιτάζοντας
αυτό που γινόταν είδε δάκρυα να
κυλούν στους κορμούς των δέντρων που
κόβονταν και κατάλαβε πως πονούσαν.
Πονούσαν γιατί ένιωθαν το πριόνι να
κόβει τον κορμό τους, πονούσαν γιατί θα
έφευγαν μακριά από τους δικούς τους
και τους φίλους τους.
19. [19]
Αυτό δεν το είχε σκεφτεί το δεντράκι
μας. Αν έφευγε για τα ταξίδια του, όπως
ονειρευόταν, θα έχανε τις ρίζες του που
το κρατούσαν σταθερό στο χώμα. Πώς
θα γυρνούσε πάλι στους δικούς του,
στους φίλους του; Και αυτός ο πόνος
που είδε πως ένιωσαν τα δέντρα που
κόπηκαν;
20. [20]
Του ράγισε η καρδιά με αυτό το θέαμα.
Ειδικά όταν είδε ότι απέμειναν κάτι
ξερόκλαδα από δέντρα ολοζώντανα,
αυτό το πίκρανε πολύ. Τι να το κάνει το
μακρινό ταξίδι αν δεν ξαναδεί την
οικογένειά του, αν νιώσει τη ζωή να
φεύγει από μέσα του;
21. [21]
Για λίγες μέρες η σκέψη του άλλαξε
διαδρομές. Άρχισε να αναθεωρεί την
ιδέα του ταξιδιού, να χαίρεται ξανά τις
στιγμές με τους δικούς του. Ώσπου ένα
πρωινό ένας παππούς με το εγγόνι του
κάθισαν στη σκιά του. Ο παππούς,
ασπρομάλλης με μακριά γενειάδα και
ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά, έδειχνε να
κουβαλάει όλη τη σοφία του κόσμου
πάνω του. Ο μικρός ήταν γύρω στα εφτά
και κοίταζε τον παππού με λατρεία
αληθινή.
22. [22]
Άρχισαν οι δυο τους να μιλούν και τα
ερωτήματα του παιδιού διαδέχονταν
ασταμάτητα το ένα το άλλο. Πόσα γιατί
ειπώθηκαν είχε σταματήσει πια το
δέντρο να μετράει. Ως τη στιγμή που
ζήτησε το εγγόνι να του διηγηθεί ο
παππούς τις ιστορίες από τα ταξίδια του,
που τόσες φορές είχε ακούσει στο
παρελθόν.
23. [23]
Ο παππούς άρχισε να εξιστορεί στιγμές
από τα πολλά ταξίδια που είχε στην
πολύχρονη ζωή του ως ναυτικός. Μίλησε
για άλλες ηπείρους, για άγριους
ωκεανούς, για απάνεμα λιμάνια και το
δεντράκι μας, όπως και το εγγόνι,
άκουγε μαγεμένο. Ξύπνησε έτσι πάλι
μέσα του η φωτιά να ταξιδέψει.
24. [24]
Καθώς περνούσε ο καιρός, μέσα του
μεγάλωνε περισσότερο η επιθυμία να
φύγει. Κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό
είδε ένα πολύχρωμο αερόστατο να πετά.
Μέσα υπήρχε ένα νεαρό ζευγάρι που
κοίταζε μαγεμένο το πανέμορφο τοπίο.
Η κοπέλα τραγουδούσε με λόγια που
περιέγραφαν τα χρώματα που
μπερδεύονταν…
25. [25]
Το χέρι σου κρατώ
και τ’ άστρα αντικρίζω
ανέμελα ακολουθώ
της γαλήνης τον ρυθμό.
Συντροφιά μαζί θα
ταξιδέψουμε
μέρη κρυμμένα θα
αγναντέψουμε
στο αερόστατο σαν βρεθώ
ή στης αγάπης τον βυθό.
26. [26]
Κι όπου σύννεφο κι αν
σταθεί
εμπόδιο σ’ αυτή τη ζωή
δυνατά ως πέρα θα
φυσήξω
τον ήχο της φιλίας να
βουίξω.
Το ουράνιο τόξο ανάποδα
θα γυρίσω
χαμόγελα ατέλειωτα να
σου χαρίσω
ευτυχισμένη πλάι σου να
κοιμηθώ
να μη με πονάει η έρημη
ηχώ.
27. [27]
Πόσο θα ήθελε να ήταν εκεί ψηλά με τη
δική του σύντροφο, να μοιραστεί αυτές
τις μοναδικές στιγμές. Έξαφνα άκουσε το
κλάμα ενός μικρού δέντρου, μέσα από
το σφύριγμα του ανέμου. Γύρισε και
αντίκρισε ένα μικρό δεντράκι, παιδί δυο
φίλων του καλών, λυγισμένο στα δύο,
έτοιμο να σπάσει, να κοπεί. Φαίνεται
πως κάποια αρρώστια το είχε χτυπήσει
και λύγισε τον κορμό του.
28. [28]
Καθώς άκουγε τον ήχο του σπασίματος
είδε πως ο αέρας, που δυνάμωσε
ξαφνικά πολύ, πήρε τον κορμό του πέρα
μακριά, αφήνοντας τους γονείς του δυο
κουφάρια μόνα, αβοήθητα.
Το δεντράκι μας πάγωσε στην
εικόνα αυτή. Πόση θλίψη υπήρχε μέσα
του ξαφνικά. Ένιωσε πόσο πολύτιμη
είναι η οικογένεια σε μια στιγμή. Ένας
γέροντας λίγο παραπέρα, μια λεμονιά
πολλών ετών, κατάλαβε τον πόνο του
και θέλησε να το βοηθήσει.
29. [29]
Το δεντράκι άρχισε να μοιράζεται μαζί
του τις σκέψεις του, την πάλη που
γινόταν μέσα του, όλα αυτά που
αισθανόταν και ήθελε. Και ο γέροντας
άκουγε προσεχτικά και ύστερα ξεκίνησε
να διηγείται τη ζωή του…
Όταν είδε το πρώτο του φως της
ημέρας ήταν φυτρωμένο πλάι στις ράγες
των τρένων. Από εκεί έβλεπε
καθημερινά τα τρένα να περνούν, να
σταματούν και ύστερα να φεύγουν
μακριά.
30. [30]
Κάθε φορά που σταματούσαν κόσμος
ανέβαινε και κατέβαινε στο σταθμό που
ζούσε το δέντρο. Άλλοι κάθονταν στη
σκιά του να ξεκουραστούν, άλλοι
δοκίμαζαν τα μοσχομυριστά λεμόνια
του, τα παιδιά έπαιζαν με τα φύλλα και
τα κλαδιά του. Γνώριζε συνέχεια
καινούριο κόσμο και άκουγε διαρκώς
διαφορετικές και παράξενες ιστορίες. Τα
ταξίδια των ανθρώπων δεν ήταν πάντοτε
όμορφα και διασκεδαστικά.
31. [31]
Πάντοτε άφηναν πίσω τους δικούς τους
ανθρώπους και αυτό τους πονούσε.
Άλλοτε έφευγαν σε άλλες πατρίδες και
ξεριζώνονταν από τους τόπους τους για
να βρουν δουλειές. Όταν αφήνεις τον
τόπο που αγαπάς και έχεις μεγαλώσει,
νιώθεις σαν να λείπει ένα κομμάτι του
εαυτού σου…
Και συνέχιζε ο γέροντας τις ιστορίες
των ταξιδιωτών, ευχάριστες και
δυσάρεστες, ώσπου κατέληξε σε ένα
μικρό μυστικό.
32. [32]
-Ξέρεις, του είπε, πόσο πολυταξιδεμένος
είμαι εγώ; Ξέρεις πόσο πολυταξιδεμένος
είσαι κι εσύ; Κάθε φορά που οι σπόροι
μας ταξιδεύουν με τον αέρα και με τα
έντομα γεννιούνται οι απόγονοί μας σε
άλλα μέρη. Κάθε ένας από αυτούς είναι
δικό μας κομμάτι και με τα μάτια της
ψυχής μας βλέπουμε ό,τι βλέπει και
αυτός…
33. [33]
Οι ρίζες, όμως, ο τόπος που γεννιόμαστε
και μοιραζόμαστε με την οικογένειά μας,
αυτές είναι που μας κρατούν σταθερούς
και ενωμένους, είναι η αγάπη που
μεγαλώνει κάθε μέρα μέσα μας και μας
κρατάει δυνατούς. Ποτέ μην το ξεχνάς
αυτό.
Και κείνο ποτέ πια δεν το ξέχασε…
34. [34]
Η Παναγιώτα Παπαδημητρίου είναι
δασκάλα στην Πρωτοβάθμια
Εκπαίδευση. Οι μεταπτυχιακές και
οι διδακτορικές σπουδές της είναι
στις Επιστήμες της Αγωγής, στη
διδακτική της Γλώσσας στο Π.Τ.Δ.Ε
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης. Είναι κάτοχος
Πτυχίου Παιδαγωγικού Τμήματος
Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. και έχει πάρει
Πιστοποιητικό σπουδών στο «Νομικό κύκλο σπουδών»
του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Θεσ/νίκης, στην
«Ιστορία-Αρχαιολογία-Τέχνη», στο «Θεολογικό κύκλο
σπουδών» και στον «Ιατρικό κύκλο σπουδών».
Εξειδικεύθηκε στη διδασκαλία της Ελληνικής ως δεύτερης
γλώσσας σε αλλόγλωσσους. Είναι κριτής σε επιστημονικά
συνέδρια και εξωτερική συνεργάτιδα του Κέντρου
Ελληνικής Γλώσσας. Έχει ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις
σε επιστημονικά συνέδρια.
Άλλα βιβλία της συγγραφέως:
1.Βιβλίο με τίτλο: “Ταξίδι στη Γλώσσα” για τη Β΄ Δημοτικού
από τις εκδόσεις Γράμμα, 2009, ISBN: 978-960-98832-3-8.
2.Βιβλίο με τίτλο: “Στρατηγικές για μια αποτελεσματική
ακαδημαϊκή διάλεξη-Ερευνητικά αποτελέσματα” από τις
εκδόσεις γράμμα, 2011, ISBN: 978-960-98832-6-9.
3.Συγγραφή προλόγου του βιβλίου με τίτλο: «Απόστολος
Παύλος Ο οικουμενικός διδάσκαλος του δικαίου», του Χρίστου
Θ. Παπαδημητρίου, 2011, ISBN: 978-960-93-3143-2.
35. [35]
Γεννήθηκε στην Καβάλα.
Σπούδασε Παιδαγωγικά
στο Α.Π.Θ. όπου
αποφοίτησε με άριστα.
Συνέχισε τις σπουδές της
στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
όπου εξειδικεύθηκε στη
διδασκαλία με χρήση Τ.Π.Ε. (βαθμός πτυχίου «άριστα»).
Το 2012 αναγορεύθηκε διδάκτορας του οικείου τμήματος
στις επιστήμες της αγωγής. Σήμερα είναι προπτυχιακή
φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και ειδικότερα στο
τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας. Δίδαξε
σε αρκετά σχολεία στην Ελλάδα καθώς σε τμήματα
ενηλίκων. Σήμερα υπηρετεί ως δασκάλα στο 3ο
Π.Π.Δ.Σ.
Ευόσμου Θεσσαλονίκης. Διατελεί εξωτερική συνεργάτης
σε ερευνητικούς φορείς, ενώ παράλληλα λαμβάνει μέρος
σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια καθώς και σε
επιστημονικά περιοδικά είτε ως αρθρογράφος είτε ως
μέλος της κριτικής επιτροπής. Οργανώνει και υλοποιεί
διδασκαλίες σε εκπαιδευτικούς στα πλαίσια της
ενδοσχολικής και διασχολικής επιμόρφωσης. Έχει λάβει
υποτροφίες από το ΙΚΥ και συμμετέχει σε προγράμματα
που οργανώνονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα
επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη
διδασκαλία με χρήση νέων τεχνολογιών, στη ψηφιακή
αφήγηση, στην παιδική λογοτεχνία και στις θεωρίες
φύλου.
36. [36]
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια
λεμονιά που ήθελε να ταξιδέψει… Όσες
δυσκολίες και αν συνάντησε τελικά τα
κατάφερε.
Αλήθεια μπορούν να ταξιδέψουν οι
λεμονιές; Και αν ναι, πού θέλουν να πάνε;
ISBN: 978-618-81267-3-2
![[2]]()