1. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 1
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
ขารวมเจา บาวรวมนาย (ตอนที่ 251)
จิวยี่คิดสังหารขงเบงมิใชเพราะความโกรธแคนขงเบงเปนการสวนตัว แตเปนเพราะเกรงวาสติปญญาความคิด
ของขงเบงที่เหนือกวาตัวจิวยี่เองนั้น จะเปนอันตรายตอแควนกังตั๋งในวันหนา แตครั้นไดฟงขอเสนอของโลซก
ใหอาศัยจูกัดกิ๋นผูเปนพี่ชายของขงเบงชักจูงใหขงเบงตีจากเลาปมารับราชการดวยแควนกังตั๋งอันจะเปน
ประโยชนตอแควนกังตั๋งในอนาคต จิวยี่ก็เห็นชอบกับขอเสนอนั้น
จิวยี่ไดยกยองความคิดของโลซกเปนอันมากวาขอเสนอที่ใหจูกัดกิ๋นชักจูงขงเบงมาเปนฝายกังตั๋งนั้น นอกจาก
จะไดประโยชนแก กังตั๋งในปจจุบันในการทําสงครามกับโจโฉแลว ยังจะขจัดภยันตรายจากฝายเลาปใน
อนาคตอีกดวย แลววาในวันพรุงนี้ขาพเจา จะเชิญจูกัดกิ๋นมาวากลาวใหทําตามแผนการความคิดของทาน โล
ซกไดฟงดังนั้นจึงคํานับลาจิวยี่กลับออกไป
ความคิดจิตใจของจิวยี่มิไดคิดเห็นเอาผลประโยชนของสวนตัวเปนที่ตั้ง หากคิดเอาแตผลประโยชนของกังตั๋ง
เปนหลักชัย เพราะถาหากขงเบงยอมรับราชการดวยกังตั๋งแลว ดวยสติปญญาความสามารถของขงเบงยอมทํา
ใหขงเบงกลายเปนคูแขงในทางราชการกับจิวยี่ แตจิวยี่มิไดนึกอิจฉาริษยาหรือหวั่นเกรงในเรื่องนี้ กลับหวังเอา
แตประโยชนของกังตั๋งเปนหลักแหงการตัดสินใจ ตางกันอยางลิบลับกับนักการเมืองในชั้นหลังที่พยายามกีด
กันคนดีมีฝมือไมใหเขามารวมงาน แมหากเขามารวมงานการเมืองแลวก็พยายามกีดกันทําลายดวยเกรงวาจะ
เปนคูแขง ซึ่งเปนความคิดที่เห็นแกตัวและถือเอาประโยชนตนเปนที่ตั้งยิ่งกวาประโยชนของบานเมือง
ความรักและความชังของวีรชนกับทรชนนั้นตางกันตรงที่วีรชนรักชาติมากกวารักตัว จะชังใครก็เพราะผูนั้นเปน
อันตรายตอชาติมิใชเพราะเปนคูแขงหรืออันตรายตอตัว ตางกับทรชนจะรักจะชังใครก็ถือเอาประโยชนตนเปน
ใหญกวาประโยชนของชาติบานเมือง
ในวันรุงขึ้นจิวยี่ไดไปที่กองบัญชาการทหารสวนหนาซึ่งตั้งอยูชายทะเลอันเปนที่นัดชุมนุมพลเพื่อเตรียมความ
พรอมในการเคลื่อนทัพสูสมรภูมิ บรรดาที่ปรึกษาแมทัพนายกองและขุนนางทั้งปวงของแควนกังตั๋งไดชุมนุม
พรอมกันตามคําสั่งของจิวยี่เมื่อวันวาน
จิวยี่ไดตรวจพลทั้งฝายทหารและพลเรือนที่มาพรอมกันในที่นั้น ปรากฏวาขุนนางทั้งฝายทหารและพลเรือน
ไดมาชุมนุมอยางพรอมเพรียงกัน ขาดก็แตเทียเภารองผูบัญชาการใหญไมมารวมชุมนุมตามคําสั่ง คงมีแตเทีย
จูผูบุตรมาแทน
จิวยี่เห็นดังนั้นก็สงสัยจึงไตถามเทียจูวาเทียเภาบิดาทานเหตุไฉนจึงไมมารวมงานตรวจพลในครั้งนี้ เทียจูได
รายงานจิวยี่วา หลังจากกลับบานเมื่อวันวานแลว เทียเภาบิดาขาพเจาปวยอยูไมสามารถมารวมงานในวันนี้ได
จึงใหขาพเจามาแทนเพื่อรายงานความตอทาน ความจริงเทียเภาเปนขุนนางฝายทหารชั้นผูใหญของแควน
กังตั๋งตั้งแตครั้งซุนเกี๋ยน มีอาวุโสดวยวัยและยศยิ่งกวาจิวยี่ มีฐานะเปนถึงแมทัพใหญของเมืองกังตั๋ง แตมาครั้ง
นี้ซุนกวนกลับไววางใจตั้งใหจิวยี่ซึ่งยังหนุมอยูเปนผูบัญชาการใหญของกองทัพที่จะทําสงครามกับโจโฉ เทีย
เภาจึงมีมานะวาตัวเราเปนผูใหญกลับกลายเปนผูใตบังคับบัญชาของจิวยี่ซึ่งเปนผูนอย หากเขารวมประชุมครั้ง
ใด ก็ตองนั่งในที่อันต่ํากวา จะไดรับความอัปยศแกคนทั้งปวง เทียเภานอย ใจตัวดังนี้จึงแสรงทําเปนปวยแลว
ใหเทียจูผูบุตรมารายงานความแกจิวยี่แทนตัว
จิวยี่ฟงความจากเทียจูแลวรูสึกประหวั่นใจวานาจะมีความนัยอยูเบื้องหลังแตเนื่องจากเทียเภาเปนขุนนางชั้น
ผูใหญ ทั้งไดใหบุตรมาแจงความขัดของที่มารวมชุมนุมมิได จิวยี่จึงเกรงใจมิไตถามเอาความอีกตอไป
ครั้นจิวยี่ตรวจพลเสร็จสิ้นแลว จึงลุกขึ้นกลาวประกาศแกคนทั้งปวงวา "กองทัพโจโฉยกมาครั้งนี้ใหญหลวงนัก
อันเราจะคิดอานทําการนั้นจะโลเลมิได ทานทั้งปวงจะทําการดวยเรา ใครอยาเกียจ ครานยอหยอน ถาผูใดมิ
เต็มใจเขมนทําการ เราก็จะตัดศีรษะเสียตามพระอัยการศึก" วาแลวจิวยี่จึงประกาศถึงความชอบธรรมของ
กองทัพกังตั๋งวาโจโฉเปนศัตรูราชสมบัติ ใชอํานาจเผด็จการทรราชขมเหงรังแกอาณา ประชาราษฎร และยัง
กักขังพระเจาเหี้ยนเตไวในพระบรมมหาราชวัง เปนภาระหนาที่ของปวงชนทั่วทั้งแผนดินที่จะตองรวมมือรวมใจ
กันกําจัดโจโฉใหจงได
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

2. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 2
จิวยี่ไดย้ําถึงวินัยทหารของกองทัพกังตั๋งวากองทัพยาตราไปถึงที่ใดหามมิใหทหารทุกคนขมเหงรังแกอาณา
ประชาราษฎร หามปลนชิงวิ่งราวเอาสิ่งสินของราษฎร หามขมเหงรังแกสตรี หามเมาสุราอาละวาด หามคายา
เสพยติดและของเถื่อน หามคุมบอน ซอง หรือ สถานเริงรมย เมื่อมีคําสั่งบุกตองบุก จะสงสัยแคลงใจหรือ
หวาดกลัวใดๆ ไมได เมื่อมีคําสั่งถอยตองถอยโดยพลัน จะดึงดันหวังเอาสิ่งใดเปนประโยชนหรือเพื่อเห็นแกชัย
ชนะเฉพาะหนามิได
เมื่อมีคําสั่งใหเคลื่อนไปทางซายหรือทางขวาใหปฏิบัติตามสัญญาณโดยเครงครัด มีสัญญาณหยุดใหหยุด
ในทันที ถึงเวลากินใหกินตามเวลา ถึงเวลาพักใหพักตามเวลา ผูใตบังคับบัญชาตองฟงผูบังคับบัญชาอยาง
เครงครัด ผูบังคับบัญชาตองเอาใจใสดูแลทุกขสุขของทหาร หามมิใหขมเหงรังแกโดยไมเปนธรรม หากผูใด
ฝาฝนวินัยทัพจะลงโทษประหารชีวิต
แลวจิวยี่จึงถามคนทั้งปวงวาความอันเราไดกลาวประกาศทั้งนี้มีผูใดสงสัยหรือเห็นวาปฏิบัติตามมิไดก็ให
ทักทวง บรรดาคนทั้งปวงไดฟงดังนั้นจึงรองพรอมกันวา "รักษาวินัย รุกไปสูแนวหนา ฟงคําบัญชาแมทัพ"
เมื่อคนทั้งปวงเขาใจระเบียบวินัยในการบัญชาทัพดีแลว จิวยี่จึงใหจัดกระบวนทัพเปนหกกระบวน โดยกระบวน
แรกใหอุยกาย ฮันตง เปนกองทัพหนาคุมกองเรือรบในบังคับบัญชา และใหเคลื่อนพลในทันทีไปตั้งมั่นอยูที่
ปากน้ําสํากั๋ง กระบวนที่สองใหเจียวขิม จิวถาย คุมกองเรือรบกองที่สอง กระบวนที่สามใหเลงทอง พัวเจี้ยง คุม
กองเรือรบกองที่สาม กระบวนที่สี่ใหไทสูจู ลิบอง คุมกองเรือรบกองที่สี่ กระบวนที่หาใหลกซุน ตังสิด คุมกอง
เรือรบกองที่หา และกระบวนที่หกให ลิหอง จูตี เปนหนวยลาดตระเวนและสอดแนม ใหกระบวนที่สองถึง
กระบวนที่หกยกเตรียมพรอมเพื่อฟงคําสั่งใหหนุนตามกองทัพหนาไปที่ปากน้ําสํากั๋งพรอมกับกองทัพหลวงซึ่ง
จิวยี่จะคุมดวยตนเอง และใหเกณฑกําลังทัพบกจากทั้งหกหัวเมืองที่ขึ้นตอเมืองกังตั๋งไปชุมนุมพลพรอมกันที่
ปากอาวสํากั๋ง บรรดาแมทัพนายกองทั้งปวงฟงคําสั่งจิวยี่แลวเดินเขามารับปายคําสั่งแลวคํานับลาจิวยี่เพื่อ
ปฏิบัติการตามคําสั่งตอไป
ฝายเทียจูผูบุตรเทียเภาเห็นจิวยี่ตรวจพลสวนสนามประกาศวินัยศึกและจัดแจงกระบวนทัพเขมงวดกวดขัน
ดังนั้นก็รูสึกศรัทธาเลื่อมใสในความปรีชาสามารถบัญชากองทัพของจิวยี่ ครั้นเลิกชุมนุม พลแลวเทียจูจึง
กลับไปบาน เลาความทั้งปวงใหเทียเภาผูบิดาทราบ เทียเภาฟงคําเทียจูผูบุตรแลวรูสึกประหลาดใจ ซักไซไต
ถามรายละเอียดของการจัดกระบวนทัพ การปลุกขวัญกําลังใจทหาร การประกาศวินัยทัพ และการระดมพล
เห็นครบถวนชอบดวยกระบวนการจัดทัพใหญทั้งทัพบก ทัพเรือ และการบัญชาการทหาร ราวกับวาเคยผาน
ราชการสงครามมาหลายสิบปก็ตกใจ สํานึกวาที่ปรามาสจิวยี่วาเปนคนหนุมไมรูหลักการบัญชาทหารแตไดรับ
แตงตั้งเปนผูบัญชาการใหญเพราะอาศัยความใกลชิดสนิทสนมกับซุนกวนนั้น เปนความสําคัญผิดของตัวเอง
แตโดยแท
สามกกฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) ไดบรรยายวา "เทียเภาไดแจงดังนั้นก็ตกใจ เอามือลูบอกเขาวา จิวยี่นี้กู
คิดวาเปนเด็กมิไดรูสิ่งใด กลับรูดีกวาผูใหญอีกเลา ทั้งมีสติปญญาสามารถจัดแจงทหาร วางกองทัพถูกที่ตาม
ขบวนศึก สมควรที่จะเปนแมทัพหลวงไดแลตัวกูมาคิดประมาทดังนี้ผิดมิควร"
เทียเภานี้สมกับเปนเสาหลักสําคัญของเมืองกังตั๋ง มิไดมานะแบบวัวชน ผิดแลวไมรูจักสํานึกผิด ครั้นเห็นจิวยี่
จัดแจงกองทัพถูกตองตามหลักแหงพิชัยสงคราม ความคิดที่เคยปรามาสจิวยี่ไวจึงกลับกลายเปนความนับถือ
เลื่อมใส รีบสั่งนายทหารคนสนิทใหเอาชุดเครื่องแบบและเสื้อเกราะมาสวมแลวผลุนผลันออกจากบานพักตรง
ไปที่บานของจิวยี่
จิวยี่รูวาเทียเภามาพบก็รีบออกมาตอนรับ คารวะเทียเภาตามธรรมเนียมแลวถามวาเทียจูแจงวาทานปวย บัดนี้
หายดีแลวหรือ เทียเภาไดฟงดังนั้นก็คํานับจิวยี่แลววา ความจริงขาพเจามิไดปวย แตใหเทียจูผูบุตรไปแจง
ความเท็จตอทานวาปวย โทษขาพเจา ครั้งนี้ผิดนักหนา ขาพเจามาขอขมาทานที่นึกปรามาสทานวาเปนเด็ก
ไมรูการพิชัยสงคราม แลวนอยเนื้อต่ําใจไมไปรวมการชุมนุมพลในวันนี้ ขอทานจงอภัยใหขาพเจาดวยเถิด
จิวยี่ไดฟงดังนั้นรีบคํานับตอบเทียเภาอยางนอบนอมแลววาทานอยาไดถือสาเรื่องนี้อีกตอไปเลย ศึกใหญ
ขางหนารออยู ตองอาศัยสติปญญาความสามารถและประสบการณของทานชวยคิดอานการสงครามใหสมกับที่
นายเราไดไววางใจ เทียเภากลาวขอบคุณจิวยี่แลวคํานับลาออกมา
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
ครั้นวันรุงขึ้นจิวยี่จึงใหทหารไปเชิญจูกัดกิ๋นพี่ชายขงเบงเขามาพบ แลววาจูกัดเหลียง-ขงเบง นองชายทานมี
สติปญญาเปนอันมาก ไฉนจึงยอมหดหัวงอเทาเปนขาของเลาปซึ่งไมมีอนาคต ผูมีสติปญญาดังขงเบงนี้ชอบที่

3. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 3
จะมารับราชการอยูดวยเมืองกังตั๋งเรา ทั้งตัวทานก็รับราชการอยูที่นี่ พี่นองจะไดพรอมหนากัน บัดนี้ขงเบง อยู
ที่เมืองกังตั๋งของเราแลว ดังนั้นจึงไหววานทานชวยเจรจาเกลี้ยกลอมหวานลอมขงเบงใหอยูดวยเจานายเรา
เสริมสรางขุมกําลังแหง แควนกังตั๋งใหพรั่งพรอมทั้งดานกําลังรบ และดานกําลังสติปญญา
จูกัดกิ๋นจึงวาขาพเจามาทําราชการอยูเมืองกังตั๋งนี้ก็ชานานแลว ยังมิไดทําความดีความชอบสิ่งใดใหคุมกับขาว
แดงแกงรอนที่ไดรับจากเจานาย การณเพียงเทานี้ทานจะปรารมภไปไยเลา ขาพเจาขออาสาไปวากลาวกับขง
เบงใหมาทําราชการอยูดวยทานเอาเปนความชอบไวภายหนา จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็ดีใจ จึงวาเมื่อเปนเชนนี้ทาน
จงรีบไปดําเนินการ จูกัดกิ๋นจึงคํานับลาจิวยี่ รีบขี่มาตรงไปหาขงเบงที่เรือนรับรองแขกเมือง
ฝายขงเบงหลังจากใชกลอุบายเอาชัยชนะทางการทูตจนกังตั๋งตองประกาศสงครามกับโจโฉแลว ก็ตั้งใจ
เตรียมการที่จะไปเยี่ยมจูกัดกิ๋นผูพี่ กอนที่จะติดตามกองทัพไปปากอาวเมืองสํากั๋ง ครั้นไดทราบวาจูกัดกิ๋นมา
เยี่ยมก็ดีใจ รีบออกไปตอนรับถึงนอกเรือนรับรอง สองพี่นองที่พรากจากกันมาเปนเวลานานไดคํานับกันตาม
ธรรมเนียม
แลวขงเบงจึงเชิญจูกัดกิ๋นเขาไปสนทนาที่ขางใน ตางคนตางไตถามสารทุกขสุขดิบทางดานครอบครัวและ
ความเปนอยูสวนตัวกันแลวจูกัดกิ๋นก็รองไห ขงเบงเห็นดังนั้นก็ประหลาดใจ รีบถามขึ้นวาพี่ทานมารองไหบัดนี้
ดวยเรื่องสิ่งใดหรือ จูกัดกิ๋นจึงกลาวขึ้นวา นองเรายังจําเรื่องแปะอี้ซกแจ วีรชนในอดีตไดหรือไม
ขงเบงไดฟงดังนั้นก็แจงความคิดของจูกัดกิ๋นผูพี่ชายวาการที่ยกเรื่องแปะอี้ซกแจขึ้นมากลาวทั้งนี้เห็นทีจะ
ไมใชความคิดของพี่เรา แตคงเปนจิวยี่เสี้ยมสอนใหมาหวานลอมตัวเราเปนมั่นคง แตกระนั้นก็สมควรที่จะฟง
ความใหสิ้นกระแสความกอนแลวคอยแกไขตอภายหลัง ขงเบงคํานึงดังนี้แลวจึงกลาวกับจูกัดกิ๋นวาเรื่องราว
ของแปะอี้ซกแจเปนเรื่องราวแตครั้งโบราณ พี่ทานจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาถามดวยเหตุใดกัน
จูกัดกิ๋นจึงวา "เจาวาดังนี้เหมือนหนึ่งหาคิดถึงพี่นองไม อันแปะอี้ซกแจพี่นองสองคนนี้เกิดรวมทอง กินนม
รวมกัน ถึงจะไปทําราชการก็มิไดแยกยายกันอยู ถึงจะตายที่ไหนก็ตายดวยกันเพราะสามารถความรัก อันเจา
กับพี่เกิดมาดวยกัน แลทําราชการตางคนตางอยู มิไดเห็นหนากันทุกค่ําเชา ไมเหมือนประเพณีพี่นองแตกอน
มิไดความอัปยศแกเขาหรือ"
ขงเบงไดฟงดังนั้นก็มั่นใจวาจูกัดกิ๋นรับคําสั่งจิวยี่ใหมาเกลี้ยกลอมชักจูงเพื่อใหออกจากเลาปมาอยูดวยซุนกวน
หาใชเจตนาอันแทจริงของจูกัดกิ๋นไม ดังนั้น ขงเบงจึงกลาววา ความอันพี่ทานกลาวทั้งนี้คลาดเคลื่อน จาก
ความหมายที่แทจริงอันปรากฏอยูแตโบราณมา เพราะวาแปะอี้กับซกแจสองคนนี้เปนบุตรขุนนางผูใหญในยุค
กอนรัชกาลพระเจาจิวบูออง กอนบิดาจะถึงแกความตายไดสั่งเสียใหแตงตั้งซกแจเปนผูสืบทอดตําแหนงทาง
การเมืองแทน ครั้นบิดาถึงแกกรรมลงซกแจไมยอมรับตําแหนง เพราะตองการใหตําแหนงตกทอดแกแปะอี้ซึ่ง
เปนผูพี่จึงลอบหนีไปเสียเพื่อเปดทางใหแปะอี้ไดรับตําแหนงโดยมิขัดกับคําสั่งเสียของบิดา แตแปะอี้นั้นรัก
นองและเคารพคําสั่งเสียของบิดาก็ไมยอมรับตําแหนงและหลบหนีไปเชนเดียวกัน
ขงเบงไดกลาวสืบไปวาครั้นพระเจาจิวบูอองไดปราบดาภิเษก สถาปนาราชวงศจิวขึ้นแทนราชวงศเดิม แปะอี้
กับซกแจภักดีตอพระราชวงศเกา รูสึกละอายใจที่ตองกินขาวแดงแกงรอนของราช-วงศใหม ไมอาจทนทานอยู
ได สองพี่นองจึงพากันหลบหนีออกจาก เมืองหลวงเขาไปอยูในหุบเขา และอดตายในที่สุด เกียรติภูมิที่แปะอี้
ซกแจจงรักภักดีตอเจาจึงเปนที่ศรัทธาเลื่อมใสของปวงชน กลายเปนวีรชนแหงยุคสมัยแตนั้นมา
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
อุบาย"ทําใจดีสูเสือ" (ตอนที่ 252)
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
จูกัดกิ๋นเกลี้ยกลอมขงเบงตามที่รับธุระมาจากจิวยี่ โดยยกเอาตัวอยางของสองพี่นองขุนนางในอดีตคือแปะอี้
ซกแจเพื่อชักจูงขงเบง แตขงเบงกลับเลาความในประวัติศาสตรที่สองพี่นองนี้ ภักดีตอเจาคนเดียวไมยอมเปน
ขาของคนอื่นกระทั่งยอมตายพรอมกันเพื่อลบลางเหตุผลที่จูกัดกิ๋นชักชวนใหออกจากเลาปไปอยูกับซุนกวนจู
กัดกิ๋นไดฟงคําขงเบง ดังนั้น ก็งุนงง ขงเบงจึงกลาวสืบไปวา "ซึ่งพี่วาทั้งนี้ขาพเจาไมเห็นดวย ดวยเราพี่นอง
เกิดในแผนดินพระเจาเหี้ยนเต ควรที่จะถือความกตัญูตอแผนดิน ขาพเจาจึงสูไปอยูดวยเลาปเพราะวาเปน
เชื้อสายของพระเจาเหี้ยนเต หวังมิให เสียประเพณีโบราณเหตุใดตัวพี่จึงทิ้งแผนดินพระเจาเหี้ยนเตเสียมาอยู
ในเมืองกังตั๋งนี้ใหไกลพี่นองทั้งปวง หาความอาลัยมิได ควรที่พี่จะทิ้งเมืองกังตั๋งเสีย ไปอยูทําราชการดวย
ขาพเจาจะไดเห็นหนากันอีก"

4. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 4
ขงเบงไดสรุปวาปราชญแตโบราณไดอบรมสั่งสอนราษฎรใหประพฤติปฏิบัติสืบมาวาคนเรานั้นพึงมีน้ําใจดีงาม
อยางหนึ่งและพึงรักษาความสัตยกตัญูอีกอยางหนึ่ง การที่ทานพี่มีความปรารถนาใหเราสองพี่นองไดอยูรับ
ราชการดวยกันนั้นเปนเรื่องของความดีงามแหงจิตใจ แตการอยูรับราชการภายใตพระมหากษัตริยพระองค
เดียวกันซึ่งเราพี่นองเปนขาแผนดินอยูเปนเรื่องของความสัตยกตัญูตอแผนดิน หากทานพี่ละเมืองกังตั๋งเสีย
แลวไปรับราชการอยูกับเลาป ซึ่งเปนเชื้อสายของพระเจาเหี้ยนเตก็จะไดชื่อวาปฏิบัติใหถึงพรอมซึ่งน้ําใจที่ดี
งามและความสัตยกตัญูตอพระมหากษัตริยดังนี้
ขงเบงเดินแตมเกลือจิ้มเกลือยอนศรอุทาหรณในประวัติศาสตร ที่จูกัดกิ๋นยกเอาความผูกพันของสองพี่นองมา
จูงใจใหถอนตัวจากเลาปแลวอยูดวยซุนกวน โดยเอาตัวอยางของแปะอี้ ซกแจนั้นเปนอุทาหรณยอนกลับวา
การที่สองพี่นองทําราชการรวมกันจนตัวตายก็เพราะความกตัญูตอเจานายเดียว การที่จูกัดกิ๋นทิ้งแผนดินพระ
เจาเหี้ยนเตเสียตางหากที่สวนทางกับตัวอยางของวีรชนในอดีต
จูกัดกิ๋นไดฟงดังนั้นก็จํานนตอเหตุผลของขงเบง ทั้งรูสึกละอายใจในความที่ขงเบงกลาว เพราะไดแสดงหลัก
แหงความรักภักดีตอแผนดินอันชอบที่จูกัดกิ๋นจะตองละเมืองกังตั๋งไปทําราชการอยูกับเลาป จูกัดกิ๋นจึงรําลึกวา
ตัวเรารับอาสาจิวยี่มาเกลี้ยกลอมขงเบงไมสมความปรารถนาแลวกลับจะถูกขงเบงเกลี้ยกลอมใหไปทําราชการ
อยูดวยเลาป ครั้นจะหักหาญบังคับขงเบงก็เกรงตออํานาจแหงธรรม จูกัดกิ๋นมิรูที่จะทําประการใดก็อัดอั้นตันใจ
จึงรีบบอกลาขงเบง
ขงเบงตามออกมาสงจูกัดกิ๋นถึงนอกประตู คํานับผูพี่แลววาตอวันหลังขาพเจาจะไปเยี่ยมเยือนทานพี่ จูกัดกิ๋น
รับคํานับขงเบงแลวจึงรีบกลับไปรายงานใหจิวยี่ทราบความซึ่งไดสนทนากับขงเบงทุกประการ
จิวยี่ไดฟงดังนั้นจึงถามจูกัดกิ๋นวาเมื่อขงเบงชักชวนทานไปทําราชการกับเลาปดังนี้ ทานจะตัดสินใจประการใด
จูกัดกิ๋นจึงวาชีวิตการทํางานของขาพเจาอยูกับราชการเมืองกังตั๋งมาชานาน คิดถึงคุณขาวแดงแกงรอนของ
เมืองกังตั๋งอยูมิไดขาดแมนขงเบงเปนนองชายก็จริง แตในทางราชการคือขาคนละเจาบาวคนละนาย ขาพเจา
ตองถือหลักและประโยชนของเมืองกังตั๋งเปนที่ตั้ง และจะอยูที่เมืองกังตั๋งจนวันตาย
จิวยี่จึงวาทานกลาวความทั้งนี้ขอบใจนัก สมแลวกับที่เจานายเราไววางใจ วันนี้ทานกลับไปกอนเถิดจูกัดกิ๋น
เห็นดังนั้น จึงคํานับลาจิวยี่ออกไป
จิวยี่ทอดสายตามองตามจูกัดกิ๋น ในขณะที่ในใจนั้นโกรธแคนขงเบงที่ไมยอมรับไมตรีที่ทอดให จิวยี่คิดวาขืน
ปลอยขงเบงไว วันหนาก็จะเปนภัยยิ่งใหญแกกังตั๋ง ดังนั้นจึงฝงใจที่จะตองกําจัดขงเบงเสียตั้งแตอยูที่
เมืองกังตั๋งนี้ใหจงได
วันรุงขึ้นจิวยี่จึงเขาไปในจวนของซุนกวน คํานับกันตามธรรมเนียมแลวจึงวา ชวงสายวันนี้ขาพเจาจะยาตราทัพ
ออกไปตั้งอยู ที่เมืองสํากั๋ง จึงมาขออําลาทาน ซุนกวนจึงวาเราขออวยพรใหทานประสบชัยชนะ ใหทานยก
ลวงหนาไปกอน เราจะยกกองหนุนตามไปตอภายหลัง
จิวยี่ไดคํานับลาซุนกวนแลวออกไปที่กองบัญชาการทหารที่ชายทะเล ตรวจพลพรักพรอมแลวจึงสั่งให
กองทัพบก ทัพเรือยกไปที่ปากน้ําเมืองสํากั๋ง สั่งการแลวจิวยี่จึงมาหาขงเบง ชักชวนวา "ทัพโจโฉยกมาครั้งนี้
ใหญหลวง น้ําใจเรานี้จะใครชวนทานไปดวย"ขอใหทานออกเดินทางพรอมกับขาพเจาแตเพลานี้ ขงเบงไดฟง
ดังนั้นก็มีความยินดี แลววาขาพเจาพรอมใจที่จะไปดวยทานจะไดชวยเหลือคิดอานตามควรแกสติปญญา วา
แลวขงเบงจึงจัดขาวของสัมภาระออกจากเรือนรับรองไปพรอมกับจิวยี่ ขึ้นเรือธงของกองทัพหลวงแลวยกออก
จากฐานทัพเมืองชีสอง
กองทัพบกและกองทัพเรือของเมืองกังตั๋งไดเคลื่อนพลออกจากที่ตั้งพรอมกัน กองทัพบกไดเคลื่อนไปตาม
ทางหลวง สวนขบวนเรือรบเมื่อชักใบขึ้นสูเสาพรอมกันแลว กองทัพเรือเมืองกังตั๋งไดแลนออกจากฐานทัพเปน
ขบวนยาวเหยียด ธงทิวปลิวไสวเต็มไปทั้งนานน้ํา เสียงมาลอฆองกลองและเสียงโหรองของทหารดังกอง
กระหึ่มทองทะเล เสียงประทัดจุดเอาฤกษเอาชัยทั้งจากฝายกองทัพบกและกองทัพเรือดังกึกกอง
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด
กองทัพเรือของจิวยี่ยกไปตั้งที่ปากน้ําสํากั๋งใกลเขตแดนเมือง กังแฮแลวทอดสมอเรียงรายเปนคายน้ําตลอด
แนวฝงอันยาวเหยียด จิวยี่ตั้งคายหลวงไวตรงกลางเปนกองบัญชาการใหญ สวนกองทัพบกใหตั้งคายรายเรียง
ตามชายทะเลเปนแนวยาวไปจนถึงเนินเขาทาง ทิศตะวันตก เมื่อกองทัพบก กองทัพเรือ ตั้งคายบก คายน้ํา

5. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 5
พรอมสรรพแลว ขงเบงจึงกลาวกับจิวยี่วาหากขาพเจาอยูบนเรือธงสืบไปก็จะไมสะดวกตอทานในการปรึกษา
บัญชาการ จะขอแยกไปอยูอาศัยในเรือนอยใกลกับเรือธงของทานจะเปนการสะดวกกวา
จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็เห็นดวย จึงสั่งการใหจัดเรือนอยลําหนึ่งสําหรับเปนที่พํานักของขงเบงและคนรับใช ขงเบง
ขอบคุณจิวยี่แลวมาลงเรือนอยที่จัดให ทอดสมออยูที่ชายตลิ่งใกลกับเรือธงของจิวยี่เปนที่สุขสบาย สามกก
ฉบับเจาพระยาพระคลัง (หน) ระบุวากองทัพของจิวยี่ "ยกกองทัพขามอาวไปถึงปากน้ําเมืองกังแฮ ทางไกล
ปากน้ําสํากั๋งหกรอยเสน จิวยี่จึงใหหยุดกองทัพเรือทอดไว" ในขณะที่สามกกฉบับสมบูรณระบุวา "ขบวนเรือรบ
ตอเนื่องกันยาวเหยียดแลนสูเมืองแฮเคา หางจากปากน้ําสํากั๋งอีกประมาณหาหกสิบลี้ แมทัพจิวยี่จึงออกคําสั่ง
ใหเรือรบทอดสมอพักตามลําดับไว"
พิจารณาดูความตอนนี้แลวดูสับสนวาจิวยี่ตั้งทัพที่ใดกันแน ทั้งนี้เกิดแตการแปลความที่สับสน จึงถือเอา
แผนการเดินทัพที่ไดปรึกษากันตั้งแตตนที่เมืองชีสองคือใหกองทัพทั้งปวง ทั้งกองทัพบก กองทัพเรือเขาสู
สมรภูมิ ตั้งรับกองทัพโจโฉที่ปากน้ําเมืองสํากั๋งซึ่งอยูหางจากเมืองแฮเคาหกรอยเสน โดยที่เมืองแฮเคานั้นเปน
หัวเมืองขึ้นของเมืองกังแฮครั้นตั้งทัพบก ทัพเรือตามกระบวนศึกและตําราพิชัยสงครามแลว
วันรุงขึ้นจิวยี่จึงใหทหารไปเชิญขงเบงมาปรึกษาวาเมื่อครั้งที่โจโฉรบกับอวนเสี้ยวนั้น อวนเสี้ยวมีทหาร
มากกวาโจโฉถึงสิบเทา แตโจโฉก็สามารถวางแผนทําสงครามเอาชัยชนะตอกองทัพของอวนเสี้ยวได ทาน
ทราบความนัยของชัยชนะและปราชัยในการศึกครั้งนั้นหรือไม
ขงเบงไดฟงคําจิวยี่ดังนั้นก็รูสึกวาจิวยี่ปรึกษาความดังนี้นาจะมีความนัยแอบแฝง จึงแสรงกลาววาการศึก
ระหวางอวนเสี้ยวกับโจโฉนั้นเกิดขึ้นหลายครั้งหลายหน ตางรุกตางรับกัน ดังนั้นจะกลาวความนัยประการใด
ประการหนึ่งวาเปนเหตุแหงแพแลชนะนั้นไมได จิวยี่ไดฟงดังนั้นสําคัญวาขงเบงไมเขาใจถึงความนัยอันเปน
หลักของการแพแลชนะในการศึกระหวางโจโฉกับอวนเสี้ยว ประกอบทั้งความใจรอนไมอยากเสียเวลาในการ
เจรจาใหยืดยาว จิวยี่ จึงวา "แลโจโฉทําการสงครามชนะอวนเสี้ยวนั้นเพราะเหตุดวยฟงคําเขาฮิวบอกใหไปตี
เสบียงตําบลอัวเจาได ครั้งนี้โจโฉยกมาทหารมากถึงรอยหมื่นเศษ อันทหารเรายกมาบัดนี้หาหมื่นเศษ เห็นจะ
รบเอาชนะโจโฉนั้นขัดสน จําจะคิดอานใหทหารไปตัดเสบียงโจโฉเสียใหไดกอนจึงจะทําการรบพุงโจโฉได
บัดนี้โจโฉซองสุมเสบียงไว ณ เขากีสาน แดนเมืองซงหยง อันตัวทานนี้ก็อยูในแดนเมืองซงหยง แลวชํานาญ
ทางปาเขาทุกตําบล อันการสงครามครั้งนี้เลาไซรจะเปนการซุนกวนนายเราฝายเดียวหามิไดก็เปนการของเลา
ปผูนายทานดวย เราจะเกณฑทหารใหทานพันหนึ่งเรงยกทัพกลับไปบอกแกเลาป ขอเอากวนอู เตียวหุย จูลง
รีบยกไปตัดเอาเสบียงโจโฉเสียใหได เราจะไดคิดการรบพุงสะดวก"
ขงเบงพอฟงคําจิวยี่สิ้นความก็ตระหนักวาที่ตั้งความระแวงตอคําปรารภของจิวยี่มาแตตนนั้นมิผิดแลว การทั้งนี้
เกิดแตจิวยี่สงจูกัดกิ๋นมาเกลี้ยกลอมเราใหเขาดวยกังตั๋งแลวการไมสมความคิด จึงพาลเอาผิดคิดฆาตัวเราเสีย
ความอันจิวยี่กลาวทั้งนี้เปนแผนการยืมมือโจโฉใหฆาเราเสีย เพราะทหารพันเดียวที่จิวยี่จะเกณฑใหนี้ไหนเลย
จะตีฝากองทัพโจโฉเขาไปเผาเสบียงได ทั้งตัวโจโฉเลาก็ชํานาญการศึกมีความถนัดในแผนการทําลายเผา
เสบียงเห็นประจักษอยู ไหนเลยจะประมาทไมปองกันคลังเสบียงไวเปนอยางดี
ขงเบงตระหนักดังนี้จึงคิดการวาหากแมนวาเราบิดพลิ้วขัดขืนไมยอมไปจิวยี่ก็ยอมคิดอานแผนการอื่นสังหารเรา
ตอไปอีก ทั้งจะดูหมิ่นน้ําใจเราวาขี้ขลาดตาขาว ครั้นจะยอมรับเอาคําสั่งไปตีคลังเสบียงโจโฉจิวยี่ก็จะหัวเราะ
วารูเทาไมทัน แตสถานการณเฉพาะหนานี้สมควรจะยอมรับเอาไวกอนแลวคอยคิดอานผันผอนแกไขใน
ภายหลัง
ขงเบงคิดดังนั้นแลวจึงตีสีหนายิ้มแยมกลาวกับจิวยี่วาการศึกทั้งนี้เปนการของนายเราทั้งสองขาง ขาพเจา
ขอรับเอาเปนธุระยกไปปลนคลังเสบียงของโจโฉตามคําสั่งทาน อยาไดวิตกเลย เสร็จธุระแลวขงเบงจึงคํานับ
ลาจิวยี่กลับมาที่เรือนอย เมื่อขงเบงออกไปแลว โลซกซึ่งอยูในที่นั้นดวยมีความสงสัยในแผนการที่จิวยี่ใหขง
เบงไปตีคลังเสบียงของโจโฉ จึงพาซื่อถาม จิวยี่วาแผนการที่ทานคิดอานมอบหมายใหขงเบงไปโจมตีคลัง
เสบียงของโจโฉครั้งนี้ ทานคิดหรือวาจะสําเร็จดังปรารถนา
จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็รูวาโลซกไมรูเทาทันจึงหัวเราะ แลววาตัวทานนี้พาซื่อนักหนา อันขงเบงผูนี้หากไมฆาเสียใน
วันหนาก็จะเปนอันตรายใหญหลวงตอเมืองกังตั๋ง แตครั้นเราจะฆาเสียเองบัดนี้เลา ความครหานินทาก็จะมีแก
เราเปนอันมาก แลวจิวยี่จึงเปดเผยความนัยใหโลซกทราบวาเรา "จึงแกลงใช ขงเบงไปตีเสบียงหวังจะยืม
อาวุธโจโฉใหฆาขงเบงเสีย สืบไปภายหนาเราจึงจะไมมีภัย แลวคนทั้งปวงก็จะไมติเตียนเราได"
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

6. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 6
จึงเปนที่ประจักษชัดแจงวาแผนการใชขงเบงไปตีเสบียงโจโฉในครั้งนี้หาใชความประสงคที่แทจริงที่หวังเอา
ความสําเร็จในการทําลายคลังเสบียงของโจโฉแตประการใดไม เจตนาที่แทจริงคือการยืมมือโจโฉฆาขงเบง
เพื่อปองกันความครหาที่จะมีตอจิวยี่เทานั้น และความทั้งนี้ขงเบงก็รูกระจางใจ แตมั่นใจวาจะสามารถรับมือกับ
กลอุบายของจิวยี่ครั้งนี้ได จึงรับคําไวกอนแลวไปนอนรับลมเลนอยูบนเรือนอยซึ่งทอดสมออยูริมฝง
โลซกไดฟงดังนั้นในใจก็นึกสงสารขงเบง คิดวาขงเบงไมรูเทาทัน ตกในกลอุบายของจิวยี่แลวจะเสียทีแกโจ
โฉ หากขงเบงเปนไปประการใดเมืองกังตั๋งก็จะเสียกําลังแหงสติปญญาอันสําคัญ แตใจหนึ่งโลซกก็คิดวา
สติปญญาของขงเบง ไหนเลยจะไมรูเทาทันความคิดจิวยี่ เมื่อเปนเชนนี้จึงควรที่เราจะไปดูทาทีของขงเบงสัก
ครั้งหนึ่งคิดดังนั้นแลวโลซกจึงกลาวกับจิวยี่วา "ขาพเจาจะขอไปดูทวงทีกิริยาขงเบงวาจะรูตัวหรือไม"
จิวยี่เองก็คลางแคลงใจอยูเชนเดียวกันวาขงเบงจะอานแผนการความคิดของตัวออกหรือไม ไดฟงโลซกดังนั้น
ก็เห็นชอบแลววาทานจงไปฟงทาทีขงเบงดูสักครั้งหนึ่งกอน ไดความประการใดใหรีบมาแจงใหขาพเจาทราบ
โลซกไดฟงดังนั้นก็คํานับลาจิวยี่ แลวตรงไปที่เรือนอยของขงเบงขงเบงทําใจดีสูเสือ ยอมรับแผนของจิวยี่ทั้ง
ที่รูวาเปนแผนสงตัวไปใหโจโฉสังหารโดยไมลังเล ก็เพราะมีความมั่นใจในสติปญญาตัววาจะรับมือแกไขได
โดยไมตองไปใหเสือกิน
สามกกฉบับคนขายชาติ: เรืองวิทยาคม
เแผนลอพราน บ็ดไปติดเบ็ด (ตอนที่ 253)
ขงเบงแมรูวาจิวยี่วางแผนใชใหไปตีคลังเสบียงของกองทัพโจโฉเปนกลอุบายยืมมือโจโฉสังหารตัว แตก็เต็ม
ใจรับแผนการนั้นโดยไมประหวั่นพรั่นพรึง เพราะมั่นใจในสติปญญาตัววาสามารถ คิดอานแผนการเอาตัวรอดได
ดังนั้นเมื่อขงเบงกลับมาถึงเรือแลวจึงเดินไปนั่งที่หัวเรือ ทอดสายตาดูไปขางทิศเหนือที่กองทัพโจโฉตั้งอยู
ในขณะที่ขงเบงทอดสายตาจินตนาการเรื่องราวตาง ๆ รับลมทะเลเปนที่สบายใจอยูนั้น พลันรูสึกวาขางทาย
เรือโคลงเล็กนอย อันเปนสัญญาณบงบอกวามีแขกมาเยือน ขงเบงมองมาทางทายเรือเห็นโลซกกําลังกาวลง
เรือก็ดีใจ คิดวาแผนการซึ่งกําหนดไวรับมือกับอุบายของจิวยี่จะสําเร็จไดเพราะการมาของโลซกครั้งนี้แลว
ขงเบงจึงเดินเขามาในประทุนเรือ และออกไปตอนรับโลซกที่ทายเรือ เชิญเขามานั่งสนทนากันในประทุนดวยสี
หนาที่ยิ้มแยมแจมใสเปนปกติราวกับวาไมมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น โลซกเห็นขงเบงยังเปนปกติไมมีความทุกข
รอนก็สําคัญวาขงเบงมิรูกลจิวยี่จึงมีความสงสารขงเบงยิ่งนัก ถามขึ้นวาทานไดเตรียมการเพื่อจะยกไปตี
เสบียงโจโฉตามคําสั่งของจิวยี่แลวหรือไม
ขงเบงจึงวาขาพเจาไดเตรียมการในสวนตัวของขาพเจาไวพรอมแลว รอแตทหารที่จิวยี่จะเกณฑใหยกขามอาว
ไปขางทิศเหนือ พรอมเมื่อใดก็จะเดินทางไดเมื่อนั้น
โลซกไดฟงดังนั้นก็แนใจวาขงเบงมิรูกลจิวยี่ จึงแสรงถามตอไปวาซึ่งทานรับคําสั่งของจิวยี่จะยกทหารไปตี
คลังเสบียงของโจโฉนั้น ทานมีความมั่นใจวาการจะสําเร็จสักกี่สวน ขงเบงแสรงหัวเราะแลวโอวา "อันตัวเรานี้
ชํานาญการสงคราม ทั้งทางบก ทางเรือ แลกระบวนมา กระบวนรถทั้งสี่อยางสันทัดสิ้น อันในเมืองกังตั๋งนี้หา
คนชํานาญรบบกนอยตัวนัก ชํานาญการสงครามแตขางเรือรบ ถึงตัวจิวยี่ก็เหมือนกัน"
โลซกไดฟงดังนั้นไมทันกลลวงของขงเบงและรูสึกวาขงเบงกําลังหมิ่นกําลังฝมือความคิดของชาวเมืองกังตั๋ง
วาไมชํานาญในการสงครามอยางครบถวนกระบวนศึก จึงถามขงเบงวาเหตุไฉนทานจึงกลาวหาวาจิวยี่ไมสันทัด
การรบทางบกเลา ขงเบงจึงวาความทั้งนี้ใชเราจะยกกลาวขึ้นตามอําเภอใจก็หาไม หากเปนความที่รูกันทั่วไป
แมขาพเจาเพิ่งมาเมืองกังตั๋งก็ยังไดยินเสียงเพลงพื้นบานที่เด็กเล็กเด็กนอยก็รองกันไดทั่วทุกตัวคนวา "ตัว
ทานชํานาญการสงครามฝายบก อันจิวยี่นั้นไดแตฝายเรือทาเดียว เราจึงคิดวาธรรมดาเปนชาติทหาร จําเรียน
ไวใหครบทุกอยางจึงจะควร"
สามกกฉบับสมบูรณไดบรรยายความตอนนี้วา ชาวเมืองทั่วภาคใตลวนสามารถขับรองเพลงพื้นบานเกี่ยวกับ
เรื่องนี้ ซึ่งตัวขงเบงไดฟงแลวก็ยังจําได และไดทองเพลงพื้นบานนั้นใหโลซกฟง เปนความวา "ซุมกําลังตาม
ทางเชี่ยวชาญ การรักษาดานนั้นคือโลซก ใกลแมน้ําทําศึก ยุทธนาวีมีจิวนึ้ง"
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

7. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 7
ขงเบงจองมองหนาโลซกเปนเชิงหมิ่นแลววาตัวทานชํานาญการรบก็แตเพียงการซุมโจมตีและการรบทางบก
อันผิวเผิน สวนจิวยี่ก็รบไดแตเฉพาะทางเรือ ไมสามารถรบทางบกได อุปมาดั่งปลาจะวายไดก็แตอยูในน้ํา
หากขึ้นบกแลวก็มีแตจะเปนเหยื่อของแรงกาหาสมกับเปนชายชาติทหารอันชอบที่จะตองรูการสงคราม
ครบถวนสี่กระบวนนั้นไม
โลซกไดฟงดังนั้นก็รูสึกไมชอบใจ คิดวาขงเบงนี้หยาบชานัก ปลอยใหไปตายเสียไดนั่นแหละดี คิดดังนี้แลวโล
ซกจึงคํานับลาขงเบงกลับไปหาจิวยี่
จิวยี่ตั้งตารอคอยโลซกเพื่อฟงขาวคราววาขงเบงรูทันอุบายของตัวหรือไม ในขณะที่ในใจนั้นก็ลังเลเปนสอง
ความคิดใจหนึ่งก็กระหยิ่มเพราะสําคัญวาขงเบงไมรูทันกลอุบาย แตใจหนึ่งก็ประหวั่นวาขงเบงอาจรูทัน
ความคิดตัว และมิรูวาการขางหนาจะเปนประการใด
ครั้นเห็นโลซกเขามาพบ จิวยี่จึงรีบถามขึ้นวาทานไปฟงความกับขงเบงแลวเปนประการใด โลซกจึงเลาความ
ตามที่ไดสนทนากับขงเบงใหจิวยี่ฟงทุกประการ จิวยี่ไดฟงความสิ้นแลวความโกรธขงเบงก็พลันพลุงขึ้นอยาง
หนักหนวง รูสึกวาขงเบงหมิ่นประมาทศักดิ์ศรีชายชาติทหารอยางรุนแรง จึงกลาวกับโลซกวาขงเบงพูดจาทั้งนี้
ดูหมิ่นน้ําใจเรานัก ดังนั้นที่เราสั่งขงเบงใหไปตีเสบียงโจโฉเปนอันยกเลิกไมตองไปแลว เราจะยกทหารหมื่น
หนึ่งไปตีกองเสบียงโจโฉเอง มิใหขงเบงหมิ่นน้ําใจเราไดอีกตอไป
จิวยี่วางเบ็ดดักขงเบง แตในที่สุดจิวยี่ซึ่งเปนผูวางเบ็ดกลับตองติดเบ็ดเสียเองดั่งนี้ วาแลวจิวยี่จึงสะบัดแขน
เสื้อเดินกลับเขาไปที่ขางใน โลซกเห็นดังนั้นก็กังวลใจ เพราะรูดีวาหากจิวยี่ขืนยกไปก็จะไดรับอันตราย และ
ตกไปในกลอุบายที่วางแผนสังหารขงเบงเสียเอง โลซกคิดไปคิดมาก็ตกใจ เพราะหากเปนเชนนั้นการสงคราม
ก็จะเสียทีแกโจโฉ และสงผลกระทบใหเสียเมืองกังตั๋งแกโจโฉดวย ครั้นจะตามเขาไปเตือนจิวยี่ก็เห็นจิวยี่ยัง
มากดวยโทสะ โลซกมิรูที่จะคิดประการใดจึงกลับออกไปจากคายพักของจิวยี่กลับไปหาขงเบงอีกครั้งหนึ่ง
พอมาใกลที่จอดเรือนอยเห็นขงเบงขึ้นมายืนอยูที่ชายตลิ่งทอดสายตามองไปในทะเลขางเหนือดานกองทัพ
ของโจโฉ สายลมทะเลพลิ้วโชยเปนที่สบายยิ่งนัก โลซกจึงตรงเขาไปหาขงเบงแลวรองมาแตไกลวาเกิดเรื่อง
ใหญแลว ขงเบงไดยินเสียงก็เหลียวหลังกลับมา เห็นโลซกแลวจึงวาขาพเจาคอยทาทานอยูที่นี่พักหนึ่งแลว
คาดหมายวาทานคงกลับมาเปนแนแท ที่ทานวาเกิดเรื่องราวใหญนั้นเปนประการใดหรือ วาแลวขงเบงก็อมยิ้ม
โลซกจึงบอกขงเบงวาบัดนี้จิวยี่มีคําสั่งใหยกเลิกคําสั่งที่ใหทานไปตีคลังเสบียงของโจโฉโดยจิวยี่จะยกทหาร
หมื่นหนึ่งไปทําการดวยตนเอง ขาพเจาเกรงวาจะเสียทีแกโจโฉแลวจะทําใหการของนายเราทั้งสองเสียไปจึง
รอนใจรีบรุดมาปรึกษาทานวาจะทําประการใด
ขงเบงไดฟงดังนั้นก็หัวเราะ แลววาอันความคิดจิวยี่ที่ใชเราไปปลนคลังเสบียงของโจโฉนั้นหาสุจริตไม เราก็รู
แจงอยูวาเปนกลอุบายยืมดาบของโจโฉมาผลาญชีวิตเรา อันโจโฉยกมาครั้งนี้มีทหารเปนจํานวนมาก จิวยี่จะ
ใหเราเอาทหารเพียงพันหนึ่งไปปลนคลังเสบียงของโจโฉจะไดหรือ ทั้งโจโฉนั้นก็ชํานาญการสงคราม มีความ
ถนัดจัดเจนในการโจมตีคลังเสบียงของขาศึก ไหนเลยจะไมวางกําลังแนนหนาเพื่อคุมกันคลังเสบียงให
ปลอดภัย แมนจิวยี่จะยกทหาร นับหมื่นไปมากกวาจํานวนที่จะเกณฑใหแกเราถึงสิบเทาก็ไมมีทางที่จะตีฝาไป
ถึงคลังเสบียงของโจโฉได หากจิวยี่ยกไปครั้งนี้จะเสียทีแกโจโฉเปนมั่นคง
โลซกไดฟงดังนั้นก็ประจักษวาขงเบงแจงในอุบายของจิวยี่อยูกอนแลว สีหนาจึงตื่นตระหนกอยู ขงเบงจึงกลาว
สืบไปวาขาพเจาแจงในอุบายของจิวยี่ดังนี้ "ซึ่งเราวาจิวยี่ไมสันทัดการบกนั้นเพราะจะแกลงยั่วใจจิวยี่ หวังจะ
ใหแจงวาเรารูเทาอยู ครั้งนี้เราคิดจะใหซุนกวนกับเลาปคิดการเปนใจเดียวกันอีก เราทั้งปวงผูเปนบาวจะตั้งใจ
ประนอมชวยคิดการจึงจะสําเร็จ เหตุใดจิวยี่จึงมาคิดรายตอเราฉะนี้ การของนายเราจะมิเสียไปหรือ"
ขงเบงไดชี้แจงถูกผิดและผลดีผลเสียที่จะเกิดขึ้นแกโลซก อยางกระจางแจง แลวจึงวา "ทานจงไปวากลาวแก
จิวยี่ใหคิดรบพุงปองกันแตฝายเรือ ดวยทหารโจโฉนั้นชํานาญแตการบกไมสันทัดการเรือ แมกองทัพเรา
ตานทานรบพุงอยูขางเรือใหทหารโจโฉบอบช้ําแลวจึงคิดกลอุบายใหโจโฉเสียทีแกเราจงได"
ขงเบงสําแดงปญญาความคิดที่รูเทาทันใหโลซกเห็นกระจางแลว จึงไดชี้แนะกลศึกในการทําสงครามกับโจโฉ
ใหกําหนดการยุทธทางนาวีเปนสําคัญในการเอาชนะสงคราม แลวไหววานโลซกใหไปวากลาว กับจิวยี่ใหเห็น
แกการใหญของทั้งสองฝาย แลวรวมมือกันทําสงครามกับโจโฉตอไป
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด

8. โดย เรืองวิทยาคม ชุดที่ 6 ตอนที่ 251-300 หนาที่ 8
โลซกไดฟงดังนั้นก็นึกสรรเสริญสติปญญาความคิดของขงเบงวาหลักแหลมลึกซึ้งยิ่งนัก ทั้งยังพิทักษ
ผลประโยชนของทั้งสองฝายมิใหเปนอันตราย จึงวาเมื่อเปนเชนนี้ขาพเจาก็จะขอลาทานกลับไปวากลาวกับจิว
ยี่ใหทันทวงทีกอนที่จิวยี่จะเตรียมการยกทหารไปปลนเสบียงของโจโฉ วาแลวโลซกจึงคํานับลาขงเบง
โลซกรีบกลับไปหาจิวยี่ตั้งแตค่ําวันนั้น จิวยี่แมนยังขุนใจอยูแตหลังจากโลซกกลับออกไปแลวก็ไดคิดวาการจะ
ยกทหารไปตีเสบียง โจโฉนั้นขัดสนนัก และนี่คือการตกลงไปในหลุมสังหารที่ตัวเราวางแผนสังหารขงเบง
นั่นเอง ครั้นจะยกเลิกแผนการเสียก็เกรงขงเบงจะเยาะหยัน จิวยี่จึงวิตกอยู นั่งคิดหาทางออกอยูแตลําพัง ครั้น
ทราบวาโลซกมาพบก็คาดวาอาจมีขาวคราวมาจากทางขงเบงจึงรีบออกมาตอนรับ
โลซกเห็นจิวยี่มีทาทีกังวลก็รูทันความคิดจิวยี่วายังวิตกอยูดวยเรื่องจะยกไปปลนคลังเสบียงของโจโฉ จึงเลา
ความที่ไดกลับไปหาขงเบงและคําบอกกลาวที่ขงเบงฝากมาถึงจิวยี่ใหจิวยี่ฟงทุกประการ จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็
สายศีรษะทอดถอนใจใหญ ใบหนาก็เศราสลดลง แลวกลาวกับโลซกวา "อันความคิดขงเบงนั้นลึกซึ้งหลัก
แหลมยิ่งกวาเราสิบสวน แมเราไมคิดอานกําจัดเสียใหได ภายหนาไปก็จะเปนศัตรูแกเราใหญหลวง"
จิวยี่สํานึกและยอมรับในคําแนะนําของขงเบง ดังนั้นแมไมไดกลาวกับโลซกวาจะเลิกลมความคิดที่จะยกไป
ปลนเสบียงโจโฉ แตในใจของจิวยี่ก็ไดตัดสินใจเด็ดขาดแลวที่จะเลิกลมแผนการดังกลาวนั้น แตความคิดที่จะ
สังหารขงเบงไมเพียงแตจะไมเลิกลมเทานั้น จิวยี่กลับมุงมั่นตัดสินใจแนวแนที่จะตองสังหารขงเบงเสียใหจงได
เพราะคิดวาหากละไวก็จะเปนอันตรายยิ่งใหญแกเมืองกังตั๋งในวันหนา
โลซกไดฟงดังนั้นก็ตกใจ รีบกลาวขึ้นวาอันบัดนี้การศึกกับโจโฉยังติดพันกันอยู ชอบที่จะคิดอานทําสงคราม
กับโจโฉใหไดรับชัยชนะเปนสําคัญ เพราะหากแผนการความคิดที่จะสังหารขงเบงรั่วไหลไปแลว ความทราบ
ถึงขงเบงแลวหลบหนีไปก็ดี หรือเพิกเฉย ไมชวยกันคิดอานการสงครามก็ดี ยอมมีแตทําใหกําลังสติปญญาใน
การสงครามของเมืองกังตั๋งเราออนดอยลง การของนายเราก็จะเสียไป ทานจงไตรตรองใหจงดี
จิวยี่ไดฟงดังนั้นก็ไดคิด จึงวาความคิดของทานก็ชอบอยู รอไวเมื่อการสงครามกับโจโฉเสร็จสิ้นแลวจึงคอยคิด
อานกําจัดขงเบงสืบไป โลซกเห็นการที่สับสนวุนวายไดระงับลงแลวก็มีความยินดีจึงคํานับลาจิวยี่กลับไปที่พัก
ทางฝายหนวยลาดตระเวนของเมืองกังแฮไดทําการลาดตระเวนตามชายทะเล ครั้นไดเห็นกองทัพเมืองกังตั๋ง
ยกมาตั้งอยูที่ปากอาวเมืองสํากั๋งแนนขนัดทั้งกองทัพบกและกองทัพเรือ ธงทิวปลิวไสวตระการตาไปตามแนว
ยาวของชายฝง จึงนําความไปรายงานใหเลาปทราบ
ครั้นเลาปทราบความจึงพาทหารออกไปสังเกตการณที่ชายทะเล เห็นเรือรบของเมืองกังตั๋งทอดสมอเปนแนว
ยาวแนนขนัด ดานหลังกองทัพเรือเปนกองทัพบก ตั้งเรียงรายเปนแนวยาวตลอดไปถึงเชิงเขาดานตะวันตกก็รู
วาบัดนี้เมืองกังตั๋งตัดสินใจประกาศสงครามกับโจโฉ บรรลุตามแผนการและกลอุบายของขงเบงแลวก็มีความ
ยินดี จึงพา ทหารกลับเขาเมืองกังแฮ
เลาปไดเรียกบรรดาที่ปรึกษาและแมทัพนายกองเขามาประชุมปรึกษา ปรารภความทั้งปวงใหคนทั้งนั้นทราบ
แลววาขงเบง ไปเมืองกังตั๋งชานานแลวยังมิไดขาวคราวดีแลรายประการใด บัดนี้กองทัพเมืองกังตั๋งไดยกมาตั้ง
ที่ปากน้ําเมืองสํากั๋งแลวดีรายขงเบงอาจติดตามมาในกองทัพครั้งนี้ดวย ชอบที่จะสืบขาวคราวเรื่องนี้ให
ประจักษ แลวถามวาจะมีผูใดอาสาไปที่กองทัพเมืองกังตั๋งสืบขาวคราวขงเบงบาง
บิตกที่ปรึกษาเลาปไดฟงดังนั้นจึงขออาสาที่จะขามอาวไปปากน้ําเมืองสํากั๋ง เลาปไดฟงดังนั้นก็มีความยินดี
สั่งใหจัดแจงเสบียง สัมภาระและสุราเปนของขวัญไปบรรณาการแกแมทัพของเมืองกังตั๋ง และสั่งการใหเกณฑ
ทหารจากเมืองกังแฮทั้งสิ้นยกไปตั้งอยูที่ตําบลแฮเคาเพื่อเตรียมหนุนชวยกองทัพเมืองกังตั๋งรบกับโจโฉตอไป
บิตกรับคําสั่งเลาปแลวจึงออกไปจัดแจงขาวของสัมภาระแลวลองเรือไปที่กองทัพเรือเมืองกังตั๋ง สวนเลาปได
ยกทหารออกจากเมืองกังแฮไปตั้งคายอยูที่ตําบลแฮเคา
บิตกลองเรือขามอาว ขนขาวของสัมภาระที่เลาปมอบเปนของขวัญแกผูบัญชาการใหญกองทัพเมืองกังตั๋ง ถึง
ฐานทัพที่ปากน้ําเมืองสํากั๋งแลวจึงแจงใหทหารรักษาการณรายงานความใหแมทัพใหญทราบ จิวยี่พอไดทราบ
รายงานวาเลาปสงบิตกนําของขวัญมามอบก็นิ่งอยูครูหนึ่ง พลันหัวเราะดวยน้ําเสียงที่โหดเหี้ยมอํามหิตวา ครา
นี้กังตั๋งเราปลอดภัยแนแลว!
All contents copyright (c) 1999-2002 บริษัท ไทยเดย ด็อท คอม จํากัด