4. Թումանյանը շատ հոգատար հայր
Էր: Երբ որ զավակներից մեկը
հիվանդանում էր նա գրկում էր
նրան և ասում՝Ի՞նչ ես ուզում քեզ
բերեմ:
-Ոչ մի բան.— ասում էր
զավակներից մեկը:
-Պահ ինչ դժվար բանես ասում, ես
քեզ ոչ մի բան որտեղի՞ց բերեմ.կատակում էր Թումանյանը:
5. ԹՈՒՄԱՆՅԱՆՆԵՐԸ ՇԱՏ ԷԻՆ
ՍԻՐՈՒՄ ԸՆԿՈՒՅԶ, ԽՆՁՈՐ և
ՆԱՐԻՆՋ:
ՄԻ ԱՆԳԱՄ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ ԳՆԱՑԵԼ
ԷՐ ԸՆԿՈՒՅԶ ԳՆԵԼՈՒ՝ ՀԻՆԳ
ԱՆԳԱՄ ԸՆԿՈՒՅԶԸ ՋԱՐԴԵՑ ՏԵՍԱՎ,
ՈՐ ՄԵՋԸ ՓՈՒՉ ԷՐ: ՄՏԱԾԵՑ, ԹԵ
ՄՅՈՒՍՆԵՐԸ ԼԱՎԸ ԿԼԻՆԵՆ:
6. ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ ՀԱՃԱԽ ԱՍՈՒՄ ԷՐ:
-ՄԵՐ ՏՈՒՆԸ ՀԱՄԱԼՍԱՐԱՆ Է:
ՆԱ ՃԻՇՏ ԷՐ ԱՍՈՒՄ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ
ՇԱՏ ԳՐՔԵՐ ԿԱՅԻՆ ԻՐԵՆՑ ՏԱՆԸ:
7. Ղ.ԱՂԱՅԱՆԸ ԵՎ Պ.ՊՌՈՇՅԱՆԸ ԻՐԱՐ ՀԵՏ
ԿՌՎԱԾ ԷԻՆ: ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ ՇԱՏ ԷՐ
ՈՒԶՈՒՄ ՆՐԱՆՑ ՀԱՇՏԵՑՆԵԼ: ՄԻ ՕՐ,
ԱՌԱՎՈՏԸ, ՊՌՈՇՅԱՆԸ ՀՅՈՒՐ Է ԳԱԼԻՍ
ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻՆ, և ԱՅԴ ՕՐԸ, ԻՆՉՊԵՍ
ՄԻՇՏ, ԱՂԱՅԱՆԸ ՃԱՇԻՆ ՊԵՏՔ Է ԼԻՆԵՐ
ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՄՈՏ: Ղ. ԱՂԱՅԱՆԸ ԳԱԼԻՍ
Է ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻ ՏՈՒՆ:
8. ՆՐԱՆՔ ԻՐԱՐ ՀԵՏ ՆԱԽԱՃԱՇԵՑԻՆ
ԵՎ ԵՐԵՔՈՎ ՆԿԱՐՎԵՑԻՆ: ԱՅԴ
ՆԿԱՐԸ ՀԱՇՏԵՑՐԵՑ Ղ.ԱՂԱՅԱՆԻՆ
ԵՎ Պ.ՊՌՈՇԱՆԻՆ:
