2. Maarten, Lenka, Katrien, Wouter, Noortje & Laura “Hé, blijven zitten terwijl mama op weg is naar huis, hoor!”, praat Maarten tegen Lenka’s buik. “En jij… bellen hé, als de kleine er is. Want ik geloof dat het niet meer al te lang zal duren!”
3. “O ja, en ook als hij er nog niet is! Ik kan je echt niet missen!” “Daar mag je zeker van zijn!”, lacht Lenka, “Ik bel je meteen wanneer we in ons nieuwe huis aankomen!”
4. “Kan je écht niet naar mijn verjaardag komen, papa?”, vraagt Katrien met een zielig stemmetje. “Het spijt me, schat. Ik heb vanavond examen, dus ik kan er niet bij zijn. Maar ik kom morgen zeker op bezoek!”
5. “En… mama goed helpen als de baby er binnenkort is, hé!” “Natuurlijk, papa!”, antwoordt Katrien, “Ik ben gek op kleine kindjes!”
6. “Wouter, jij moet de boel redden als sterke man in huis, hé!”, grijnst hij naar zijn enige zoon. “Tuurlijk!”, grijnst Wouter terug, en hij doet een poging om zijn spierballen te laten zien.
7. Noortje staat er een beetje bedremmeld bij. “Ik zal je missen, papa.”, zegt ze met een dun stemmetje, en ze geeft hem snel een kusje. Maarten strijkt even over haar rug.
8. “Pa-pa? Papa knuffel?” Laura snapt niet waar al die heisa vandaan komt, maar als ze haar broer en zussen een knuffel van papa ziet krijgen, wil ze er zelf ook wel één!
9. “Natuurlijk krijg jij een knuffel, meidje!”, tilt Maarten zijn jongste dochtertje op, “Papa zal je zoooooo gaan missen!” “Lau papa ook missen.”, antwoordt Laura, ook al begrijpt ze nog niet goed wat dat woord betekent.
10. En dan is het écht tijd om te vertrekken. Met een krop in de keel ziet Maarten zijn gezinnetje in de auto stappen. Hij loopt weer naar binnen om nog wat te studeren. Hij wil hier zo snel mogelijk weg, zodat hij weer bij Lenka en de kinderen kan zijn!
11. Lenka, Katrien, Wouter, Noortje & Laura “Wauw!” Vol bewondering bekijkt Katrien haar nieuwe kamer, “Een hoogslaper, een schildersezel, een eigen computer,… en die versieringen aan de muur zijn prachtig! Net zoals ik gehoopt had!”
12. Ze kijkt nog even rond, en besluit dan: “Een heel stuk beter dan die roze kinderkamer in ons vorige huis!”
13. Noortje daarentegen, is dolgelukkig met haar roze kamer. Maar vooral over de viool is ze verrukt, en ze begint meteen te spelen.
14. Voor Wouter maakt het niet uit hoe zijn kamer eruit ziet. Zolang hij maar lekker op het bed kan springen!
15. En Laura, die is meteen naar de tekentafel gekropen, die ze op haar nieuwe kamertje gekregen heeft. Naar de rest kijken kan ze straks wel, als ze geen zin heeft om te slapen.
16. Die avond staat Katrien zenuwachtig bij de taart, die Maarten nog speciaal voor haar gebakken heeft. Zo is papa er toch nog een beetje bij!, denkt ze vrolijk.
17. Onder luid gejuich van haar moeder, broer en zusjes blaast ze de kaarsjes uit: “En ik weet al welke wens ik ga kiezen!”
18. Ze voelt de tintelingen door haar lichaam, en giechelend – “Haha, dat kietelt!” – springt ze de lucht in.
19. “Hmm, dat was best leuk!”, concludeert ze, “Als de hele tienertijd me niet zo leuk zou lijken, zou ik het meteen nog eens doen. Maar… nu ga ik toch eerst eens wat anders aantrekken!”
20. “Je ziet er prachtig uit, lieverd!”, complimenteert Lenka haar dochter, wanneer die weer beneden komt, “Welke wens heb je gekozen?”
21. “Rijkdom!”, zegt Katrien trots, “Ik wil 100.000 simdollar verdienen.” Maar ze voegt er meteen aan toe: “Al wil ik later toch ook wel een gelukkig gezinnetje.” “Ach, die twee vallen best wel te combineren, hoor.”, stelt Lenka haar gerust.
22. Ze draait zich om en wil nog een stuk taart nemen, als er opeens een hevige pijnscheut door haar buik schiet: “En volgens mij kan je zo meteen al wat beginnen oefenen voor dat gezinnetje!”
23. Katrien staat wat bedremmeld toe te kijken. Ook al heeft ze haar moeder al twee keer zien bevallen, nu papa er niet bij is om haar te steunen lijkt het toch allemaal een stuk zwaarder…
24. Net wanneer ze naar de telefoon wil lopen en papa om raad wil vragen, wordt de kamer gevuld met babygehuil. “Het is weer een meisje!”, roept Lenka uit, “Zal Wouter even teleurgesteld zijn!”
25. Vertederd staat Katrien toe te kijken: “Mag ik haar even vasthouden, mama?” En ook Noortje komt aangelopen, nieuwsgierig naar haar nieuwe zusje. Voorzichtig legt Lenka de baby in Katriens armen: “Ja, hou Mirthe maar even vast, dan ga ik even een flesje voor haar halen.”
26. Maar ze heeft nog geen drie stappen gezet, als ze opeens weer naar haar buik grijpt: “Katrien… ik geloof dat het wéér een tweeling is!”
27. En even later houdt ze nog een baby in haar armen: “Nog een meisje! Met de bruine ogen en het bruine haar van Maarten!”, roept ze uit, “Welkom op de wereld, Sarah!”
28. “Mama? Ben je zo moe dat je liever even gaat slapen?”, vraagt Katrien bezorgd, “Ik zal Mirthe en Sarah wel in hun bedjes leggen. Daarom hoef je Sarah toch nog niet op de grond te leggen!” Dat laatste voegt ze er een beetje verontwaardigd aan toe.
29. “Dat is het niet, schat,” kreunt Lenka, terwijl ze opnieuw naar haar buik grijpt, “Volgens mij komt er nog één!” Verrast kijkt Katrien toe hoe haar moeder bevalt van…
30. … een derde meisje! “Zwart haar en bruine ogen!”, stelt ze vast, “Je bent helemaal een kopietje van Mirthe! Maar hoe zullen we jou eens noemen?” - nee, serieus: ik was helemaal voorbereid op een jongetje… lap, ineens drie meisjes erbij *zucht* -
31. “Ik vind Janne best wel een leuke naam!”, doet Katrien een voorstel, terwijl ze Mirthe en Frauke al een flesje geven. “Klinkt wel leuk!”, antwoordt Lenka, “Dan wordt het Janne!”
32. Een drieling is best wel veel werk, dus de eerstvolgende uren zijn Lenka en Katrien bezig met flesjes geven, luiers verversen en de meisjes in hun wieg te leggen… en als de laatste dan slaapt, begint de eerste opnieuw te huilen!
33. Wanneer eindelijk alles rustig is, omhelst Katrien haar moeder: “Je hebt het geweldig gedaan, mama. Maar ga nu wat rusten, dat zal je goed doen.”
34. “Ik weet het…”, zucht Lenka, “Maar ik zal me pas weer gerust voelen, als Maarten hier is…”
35. Kelsy “Schitterend gedaan, meisje!”, prijst Iris haar nichtje, “Summa cum laude afgestudeerd, ik ben zo trots op je!” Kelsy maakt zich voorzichtig los uit de omhelzing: “Tante Ris… ik zou je graag aan iemand willen voorstellen…”
36. Ze trekt een jongeman naar zich toe, en kust hem innig: “Tante Ris, oom Lex, mama… dit is Martijn, mijn vriend. We kennen elkaar al een aantal jaren, maar door omstandigheden is het er nog nooit van gekomen om hem aan jullie voor te stellen…”
37. Iris glimlacht wat onwennig naar Martijn: “Dus jij ben de vriend van Kelsy… je zal toch goed voor haar zorgen, hé? Martijn knipoogt naar haar: “Wat dacht je dan?? Kelsy is het beste wat me ooit is overkomen, natuurlijk zal ik goed voor haar zorgen!”
38. Ook Anke feliciteert haar dochter uitgebreid, zowel met haar diploma als mat haar vriend. Ze kijkt even zoekend om zich heen, en vraagt dan: “Waar is Shania eigenlijk?”
39. “Ze is niet echt zo’n feestbeest, dat weet je.”, antwoordt Kelsy, “En bovendien ging ze het liefst van al meteen naar Merle om haar het goede nieuws te vertellen!”
40. “Jammer,” zegt Anke, “Ik had haar graag persoonlijk gefeliciteerd. Maar hoe dan ook, ik ben trots op jullie allebei!” En ze vervolgt grinnikend: “Dat afstudeerpakje staat je trouwens geweldig!”
41. “Ach, voor een afstudeerfeest mag je toch een beetje gek doen!”, lacht Kelsy, waarna ze naar de bar loopt en met de cocktailglazen begint te jongleren: “Kijk wat ik kan, mensen! Daarvoor moet je aan de universiteit gestudeerd hebben!”
42. Al snel komen ook de gasten op de bar af voor een hapje en een drankje, en ontstaat er een gezellig familiefeestje. “Ow, de telefoon!”, roept Kelsy plots, “Ik ga even naar binnen!”
43. “Lenka? Heey, goed aangekomen in jullie nieuwe huis??” … “Wat?? Gefeliciteerd, zeg! En wat is het geworden?” …
44. “Echt? DRIE meisjes????” … “Ja, gelukkig heb je Katrien om wat te helpen.” … “Ja, Maarten is hier, zal ik hem even aan de telefoon roepen?”
45. … “Ga haar dan maar snel uit haar bedje halen, ik breng de papa het goede nieuws wel over!” … “Veel succes nog, daag!”
46. “Maarten!”, komt ze even later de tuin weer in gerend, “Maarten, ik mag je driemaal feliciteren!” Helemaal overdonderd wordt Maarten omhelsd door zijn nicht: “Driemaal?? Waarom?”
47. “Lenka belde net!”, roept Kelsy enthousiast uit, “Je bent papa geworden van drie meisjes: Mirthe, Sarah en Janne!” De hele familie begint luid te applaudisseren, maar Maarten draait zich om.
48. “Ik moet naar huis!”, is het enige wat hij nog zegt. Dan begint hij te lopen, een verbouwereerde familie achterlatend.
49. Ze besluiten er verder niet al te veel aandacht meer aan te schenken, en zetten het feestje verder aan de waterpijp. “Kijk wat ik kan, oom Lex!”, lacht Kelsy, die al een beetje dronken is door alle cocktails.
50. “Je hebt groot geluk dat mijn botten al wat te oud zijn, anders maakte ik zo een dubbele salto voor- én achteruit!”, antwoordt Lex, en hij zuigt nog een keer aan de pijp.
51. “Wat scheelt er, Kels??”, plaagt hij wanneer Kelsy plots opstaat, “Ben je zo bang geworden dat je niet meer durft?” Nee, dat is het niet!”, giechelt Kelsy, “Maar ik geloof dat ik het opgroeiproces niet langer kan tegenhouden!!”
52. Onder luid gejuich van haar familie springt ze de lucht in. “Bah, wat is er opeens met mijn haar gebeurd?”, roept ze uit, “En het eerste wat ik ga doen als ik thuis aankom is shoppen!”
53. Een beetje wankelend – het opgroeien heeft niks veranderd aan haar aangeschoten toestand – stapt ze in de taxi. Ze werpt Martijn nog een kushandje toe: “Tot straks, schat!”
54. Shania & Merle “Het is prachtig, Merle!”, zucht Shania, “Een echt sprookjeshuis… dat moet toch wel een fortuin gekost hebben?!”
55. “Tja, je bent een Rijkdomssim, of je bent het niet!”, lacht Merle, en ze kust Shania teder in de nek, “En, welke kamer wil mijn prinses als eerste bezoeken?”
57. “Daar kan voor gezorgd worden, Uwe Hoogheid!”, grinnikt Merle, en even later liggen de twee uitgebreid het bed uit te proberen.
58. “Naia… ik voel dat er nog iets scheelt.”, zegt Merle ongerust, wanneer ze even later samen aan tafel zitten, “Vertel me, wat is het probleem??”
59. Shania zucht: “Mer, kijk toch eens aan wat voor een lange tafel we zitten. Natuurlijk zijn we perfect gelukkig met ons tweeën, maar samen zullen we nooit kinderen kunnen krijgen…”
60. “Is het dat maar?”, lacht Merle, “Daar heb ik allang over nagedacht. Er bestaat toch zoiets als een adoptiebureau??”
61. Shania’s blik licht meteen op: “Meen je dat? Droom jij ook zo van een kindje van ons tweeën?”
62. En wanneer Merle verheugd knikt, loopt ze naar de telefoon: “Ik ga meteen bellen! Hoe sneller we een kindje hebben, hoe liever!”
63. Nog geen halfuur later vliegt ze de slaapkamer binnen en springt in Merles armen: “Onze aanvraag is goedgekeurd, morgen komen ze ons kindje brengen! Stel je voor Mer, we worden ouders!!”
64. Wanneer Merle haar weer neerzet, loopt ze naar de kledingkast om losse kleren aan te trekken: “Het is tijd voor actie, tegen morgen moet de kinderkamer klaar zijn!”
65. Een paar uur later staan ze samen in de nieuwe kinderkamer. “Het is zo mooi geworden…”, zucht Shania, “Kan je geloven dat hier morgen zo’n klein hummeltje rondloopt?”
66. Merle trekt haar vriendin naar zich toe: “Ik kan niet wachten, Naia!”
67. De volgende ochtend ijsbeert Shania gespannen door het huis: “Ik ben zo zenuwachtig, Mer. Wat als het kindje ons helemaal niet mag, of als ze ons uiteindelijk toch geen geschikte ouders blijken te vinden?”
68. “Het komt wel goed, meid.”, stelt Merle haar gerust. Waarna ze er grinnikend aan toevoegt: “Al zou ik me wel maar eens gaan aankleden, als ik jou was!” Verschrikt springt Shania op en loopt naar de kleerkast.
69. Maar wanneer ze aangekleed de kamer weer binnenkomt, wacht haar een verrassing. “Shania… ik weet dat we elkaar nog niet zo vreselijk lang kennen. Maar we hebben samen al een lange weg afgelegd, we kennen elkaars goede en minder goed kanten…”
70. “In goede en in kwade dagen, Shania Normal, wil je met me trouwen??” Shania is even helemaal overdonderd, dit had ze écht niet verwacht.
71. “Er is niemand die me beter kent en begrijpt dan jij, Merle. Natuurlijk wil ik met je trouwen!” Ze schuift de ring om haar vinger en vliegt in Merles armen: “Hier, en nu!”
72. En zo, in de keuken, genietend van hun laatste intieme momentje met z’n tweeën, wisselen ze de ringen uit. Plots horen ze de toeter van een auto op straat: “Ons kindje is er!”
73. Ongeduldig als altijd loopt Shania de trappen van het huis af om hun nieuwe kindje te gaan begroeten. Halverwege blijft ze echter staan en vormt er zich een vertederde glimlach op haar lippen: “Wat een schatje!!”
74. “Dag, kleine Thibo! Ik ben je mama!”, zegt ze vrolijk tegen het donkere jongetje. De peuter kijkt haar even verbaasd aan, maar kraait dan: “Mama! Mama lief!”
75. Merle staat het tafereeltje glimlachend te bekijken: “En moeke? Is moeke ook lief?” Thibo kijkt op: “Nog mama??”
76. “Ja, Thibo. In dit sprookjeshuis wonen twee prinsessen, en nu ook een klein prinsje!”, lacht Merle. “Moeke ook lief!”, is het enige wat Thibo antwoordt.
77. Marit, Nienke, Simon, Roos, Jasmin & Carlijn “Zo kan ik er wel mee door…”, mompelt Marit. Ze gaat nog een laatste keer door haar haren en gooit de kam in de dichtstbijzijnde lade.
78. Zenuwachtig loopt ze naar de woonkamer en laat zich op de zetel vallen: “Ik weet dat ik hem pas geleden nog gezien heb, maar ik ben weer net zo nerveus als bij ons eerste afspraakje…”
79. Rusteloos draait ze van haar ene op haar andere zij, en tuurt vol verwachting over de leuning: “Daar is hij!”
80. “Staf…” Deze keer zijn er geen aarzelingen, sinds Guus enkele weken geleden definitief bij haar is weggegaan, weet Marit zeker dat Staf de enige en échte ware voor haar is.
81. “Je haar zit anders!”, is het eerste wat ze verder nog kan uitbrengen. “Hé, ik mag er toch een beetje goed uitzien als de knapste vrouw die ik ken me uitnodigt!”, flirt Staf, “Maar… waarvoor heb je me eigenlijk zo snel laten komen?”
82. “Wel, euhm…”, stottert Marit, “Toen je hier was om te praten… wat je toen gedaan hebt is niet echt zonder gevolgen gebleven. Ik denk dat je beter even mee naar boven kan komen…”
83. Even later toont ze Staf het kleine meisje in de kinderkamer.“Ik probeerde het eerst nog te ontkennen, Staf, maar… Carlijn heeft overduidelijk jouw ogen!”
84. Voorzichtig pakt Staf de kleine Carlijn op. En het meisje lijkt de band tussen hen te voelen, want ze lacht meteen vrolijk. “Dat doet ze zo snel niet bij vreemde mensen!”, merkt Marit op, “Misschien begrijpt ze wel dat jij haar papa bent!”
85. “Papa?”, herhaalt Carlijn het woord nieuwsgierig, en ze wrijft haar wangetje tegen Stafs gezicht. “Ja meisje,” antwoordt Staf, “Ik ben je papa…”
86. Na nog even met Carlijn gespeeld te hebben, zet hij haar weer op de grond en draait zich om naar Marit: “Ze is echt een schatje. En een mooie mengeling van jou en mij.”
87. Hij zucht even diep en zoekt naar zijn woorden: “Marit, ik weet dat ik fouten gemaakt heb. Ik weet dat ik je heb laten zitten op een moeilijk moment, maar ook dat ik daardoor het opgroeien van mijn drie oudste kinderen gemist heb. Dat wil ik bij Carlijntje wel meemaken…”
88. “Onze ontmoeting enkele maanden terug heeft me doen inzien dat ik nog steeds evenveel van je hou, Marit SabinaNormal. Je bent de enige voor me, en dat meen ik.”
89. “En daarom…”, hij aarzelt even, maar flapt er dan meteen uit:” Marit, wil jij mijn vrouw worden?”
90. “Wow, je gaat wel erg snel!”, lacht Marit, “Ik had verwacht dat we stilaan wat meer contact zouden krijgen, je na een paar maanden bij ons zou intrekken en we dan eventueel opnieuw aan trouwen konden denken…”
91. Maar bij het zien van Stafs vertwijfelde gezicht, grist ze de ring uit het doosje en doet hem om haar vinger: “Geef hier, voor ik me bedenk! Natuurlijk wil ik met je trouwen!”
92. “Eindelijk, na al die jaren…”, fluistert ze, “Ik ben hier altijd van blijven dromen…”
93. Iris, Lex, Valentina & Elfie “Hé, zusje! Kom er gezellig bijzitten!”, begroet Iris Anke enthousiast, “En Devon, waarom ga jij niet fijn samen met Elfie aan de tekentafel zitten?”
94. Vrolijk huppelt Devon naar de tekentafel en neemt een paar kleurkrijtjes. Geamuseerd kijkt Elfie hem aan: “Def ook tekene?” En wanneer Devon knikt, lacht ze: “Ikke maak tekening voor Def!”
95. Glimlachend kijken Iris en Anke toe. “Door alle tijd die ik nu met Devon doorbreng, “ zucht Anke, “Heb ik echt zo’n spijt dat ik deze periode met Kelsy en Shania gemist heb.”
96. Ze grinnikt even: “Mooie Genots- Romantieksim ben ik, hé? Als ik al niet zo oud zou zijn, zou ik zo nog een kindje willen!”
97. “Da’s waar ook!”, roept Iris uit, “Jij wordt bijna oudere! En, begin je de ouderdom al zo’n beetje te voelen?” “Toch wel, hoor.”, antwoordt Anke, “Ik ben de laatste tijd veel sneller moe dan anders, en ik heb veel last van mijn rug.”
98. “Maarreuh… Ris, was jij ook zo misselijk vlak voordat je oudere werd??” “Misselijk?”, vraagt Iris verbaasd, “Nee, daar heb ik nooit last van gehad…”
99. “Anke… moe, rugpijn, misselijk,… ik wil niets zeggen hoor, maar volgens mij zijn dat de symptomen van…”
100. “Een…”, Anke durft het woord amper uit te spreken, “Een zwangerschap?? Ris, zou het echt kunnen dat ik op mijn leeftijd nog zwanger ben?” Voorzichtig knikt Iris: “Ik durf nog geen zekerheid geven, maar de kans bestaat. Als wetenschapster ken ik ook wel wat van de geneeskunde, zal ik je meteen even onderzoeken?”
101. Een halfuur later ligt Anke verrast voor zich uit te staren op het bed: “Echt waar? Iris, ben in echt weer zwanger? Ik dacht dat het niet meer kon, op mijn leeftijd…”
102. “Het kan, dat is bij deze dus wel bewezen!”, grinnikt Iris, “En voor zover ik kan zien, is het kindje kerngezond, je hoeft je dus niet al te veel zorgen te maken. Alleen natuurlijk…” Verschrikt kijkt Anke op: “Alleen wat?”
103. “Alleen zou ik maar zien dat Daniël genoeg tijd heeft om met het kindje te ravotten!”, plaagt Iris, “Zie jij jezelf al als oudje met een wandelstok achter een peutertje aanhollen?”
104. “Oh, dat is gemeen! Heb jij jezelf al wel eens goed bekeken, oma?”, roept Anke uit, en ze staat op om haar zus te kietelen. Maar in plaats daarvan slaat ze haar armen stevig om Iris heen: “Je weet echt niet hoe gelukkig je me met dit nieuws maakt, zusje!”
105. “Ik breng je alleen maar het nieuws over hoor Anke, voor de rest zit ik er voor niets tussen!”, antwoordt Iris. Waarop ze allebei in de lach schieten.
106. Lenka, Katrien, Wouter, Noortje, Laura, Mirthe, Sarah & Janne “Mama, neem jij Janne zo meteen even? Ze blijft maar krijsen, maar ik ben nu even Sarah’s luier aan het verschonen!”, roept Katrien boven het babygehuil uit.
107. “Dan zal ze toch even moeten wachten!”, klinkt Lenka’s stem vanuit een andere kamer, “Mirthe ligt trouwens ook te huilen, en Laura is er weer eens niet in geslaagd om op tijd het potje te bereiken!”
108. Een halfuur later liggen eindelijk alle kinderen gevoed en verschoond in hun bedje. “Het spijt me, Katrien,” zucht Lenka, “Je bent net tiener geworden, je zou moeten genieten van je vrienden, je uitgaansleven,… en dan doe ik je dit aan…”
109. “Ik zou het begrijpen als je nu kwaad zou worden, of zou zeggen dat je me niet meer wil helpen… ik neem je gewoon je hele tienertijd af…”
110. “Mama, jij hebt hier toch ook niet voor gekozen?”, antwoordt Katrien, “Je hebt toch niet gedacht: Goh, laat ik mijn dochter even pesten en een drieling krijgen? En daarbij, ik doe het met plezier, ik ben gek op mijn kleine broertje en zusjes!”
111. “En daarbij, als papa binnenkort afgestudeerd is en bij ons komt wonen, wordt alles beter. Ik krijg echt nog wel genoeg tijd om van mijn tienertijd te genieten, hoor.”
112. Ze slaat haar armen om haar moeder heen: “Geloof me mama, we doen het fantastisch. En we komen er samen wel uit!” Zo staan ze daar even, tot ze opeens onderbroken worden door de bel.
113. “Zo laat nog? Wie kan dat zijn?”, vraagt Lenka zich verbaasd af, “Ik ga wel even kijken.”
114. Ze opent de deur, knippert even met haar ogen tegen het duister en kijkt dan verstomd voor zich uit: “Maarten?!”
