3. x

5. Hoofdhuis 3 dagen toekijken De afgelopen maanden was er veel veranderd in de grote villa in het bos. Sinds Frank er niet meer was, was het stil geworden. De eerste tijd na zijn dood, sprak er nauwelijks iemand. Niemand lachte meer. Gelukkig veranderde dat weer, toen de eerste schok verwerkt was. En nu durfde iedereen weer langzaam van het leven te gaan genieten.

6. Esther glimlachte. Ze stond in de badkamer haar tanden te poetsen en luisterde naar het vrolijke gegiechel van haar dochtertje. ‘ Wat ben je allemaal aan het doen, Soof? Breek je de tent niet af?’ riep ze, terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek.

7. ‘ Ik ben aan het springen! Als ik hoog genoeg spring, kom ik op de maan, en dan neem ik marsmannetjes mee terug!’ riep Sofie buiten adem. ‘Dan ga ik ze verzorgen!’ Esther grinnikte. Sofie kon zich met de gekste dingen vermaken. Dat kind had zó’n rijke fantasie. Ze kon zich niet herinneren dat zij zelf ooit zulke spelletjes bedacht had.

8. Iedereen vertrok naar zijn werk of naar school, en zo verliep de dag eigenlijk zoals alle andere. Totdat de carpool van hun kat Pandora die middag voor de deur stopte. De felgekleurde kat was nauwelijks uitgestapt, of hij verstijfde in zijn bewegingen. Vanachter de auto kwam een magere gedaante in een versleten gewaad aanzweven…

9. Voor wie kwam hij? Vincent rende naar buiten en besefte toen dat Pandora’s tijd gekomen was. ‘ Vaarwel, Doortje. Doe de groeten aan mama in de hemel.’ snifte hij geëmotioneerd. Arme Pandora… Ze was het laatste aandenken dat hij nog had aan zijn moeder, aan zijn familie.

10. De anderen in huis begrepen dat maar al te goed, en overstelpten Vincent met goede bedoelingen. ‘ Morgen gaan we samen naar de bios, naar die nieuwe actiefilm. Okee?’ stelde Steven opgewekt voor. ‘Even je gedachten afleiden.’ ‘ O-okee.’ knikte Vincent.

11. En Esther, die lieve Esther, zorgde er weer voor dat alles in huis op rolletjes verliep. Voor de gezelligheid nodigde ze haar broer Sander uit, en maakte een lekkere salade. Vincent en Sander speelden samen een potje basketbal, tot het tijd was om aan tafel te gaan. Zo hadden ze een gezellige avond, en vergat Vincent eventjes zijn verlies.

12. Zo wisten ze altijd wel iets te verzinnen om wat geluk in huis te brengen. Toch werkte het niet altijd. Robert had het verlies van zijn vader nog helemaal niet verwerkt. Hij trok zich steeds vaker in zijn eentje terug. Vaak bleef hij buiten in de stromende regen staan, tot hij tot op het bot doorweekt was.

13. Esther, die iedereen altijd wilde helpen, wist zich nu geen raad met haar broertje. Hij had het natuurlijk ook niet makkelijk. Eerst geboren uit een zombie-moeder, dan tijdens zo’n rampzalige nacht meegenomen naar een kindertehuis… En toen hij eindelijk weer thuis was, stierf zijn vader al snel. Ach, het had gewoon tijd nodig. Veel tijd. En tot dan, ging het gewone leven door. Esther was bevorderd, en kreeg de slappe lach van haar rare werkkleding.

14. Sofie vond haar mama maar eng als ze dat duikpak aan had. ‘ Weg, zeemonster!’ riep ze iedere ochtend weer. ‘Snel, of ik haal de marsmannen erbij!’ Uren kon Sofie spelen met al haar denkbeeldige vriendjes – die varieerden van aliëns tot dinosaurussen en zelfs de robots van Alfons werden haar beste vrienden.

15. Alfons vond het best dat Sofie met zijn robots speelde. Zelf keek hij er toch weinig meer naar om. Hij zat veel liever achter de computer, of hing wat rond met Robert.

16. Toch was Alfons duidelijk dol op die kleine Sofie. Als ze aan hem vroeg of hij met haar wilde spelen, zei hij altijd ja. Hoe kon hij dat nou weigeren? Sofie was echt een engeltje. ‘ Steen, papier, schaar, ken je dat? Dit is een schaar, die verslaat papier.’ Snel legde Alfons het spelletje uit. Het was al donker, maar ze stonden achter het huis en daar was het nog niet zo koud.

17. ‘ Okee, laten we het proberen. 1, 2, 3!’ Snel stak Alfons een steen naar voren. Sofie had een schaar, en verloor dus. ‘ Steen verslaat schaar.’ zei Alfons. ‘ Echt?’ Met een sip gezichtje keek Sofie naar hem op. *awww, sad face  !!!

18. Alfons schoot vertederd in de lach. ‘ Hee, zo erg is het niet! We kunnen ook een ander spelletje doen, toch? Zal ik moppentrommel doen?’ ‘ Já!’ Sofie was dol op ‘moppentrommel’, dan ging Alfons op de tafel staan en vertelde alle moppen die hij kende – en dat waren er nogal wat.

19. Sofie had een onbezorgde, speelse kindertijd. Dat kon je van Felicia niet zeggen. Zij werd elke morgen doodmoe wakker, na een nacht vol huilende zusjes. Ook vandaag had ze weer geen oog dicht gedaan toen de wekker ging. Eigenlijk had ze die wekker niet eens nodig – Marcia en Miranda krijsten voor tien, daar kon je niet doorheen slapen! Fam. Molenaar 3 dagen toekijken

20. Druk pratend kwamen Leon en Mariëlle de kinderkamer binnen, om de tweeling uit hun bedjes te halen. Ze begroetten Felicia vluchtig, maar hun aandacht ging alweer volledig naar de kleintjes.

21. Felicia kon het niet zoveel schelen. Ze was heel zelfstandig voor haar leeftijd. Ze kleedde zich aan, maakte wat ontbijt in de keuken en at het stilletjes aan tafel op. Toen de schoolbus toeterde, was er niemand die haar een fijne dag wenste of haar een kus gaf – Felicia liep helemaal in haar eentje het huis uit, en stapte zonder iets te zeggen de bus in.

22. ‘ Waar is Felies?’ vroeg Mariëlle zich na een tijdje af. ‘ Is het al zó laat?’ verward keek Leon op de klok. ‘Dan zal ze al wel naar school zijn.’ ‘ FLES, FLES!’ blèrde Marcia, als een commandant die bevelen gaf. ‘ Ja, rustig, tante Truus. Het komt er al aan!’ ‘ Dankewel mama,’ fluisterde Miranda zachtjes toen ze haar eten kreeg.

23. Toen Felicia uit school kwam, pakte ze een koekje en plofte op de bank. Toen haar vader vroeg hoe haar dag was geweest, haalde ze haar schouders op. ‘ Ik ga met Marcia spelen.’ zei ze. ‘ Dat is lief!’ knikte Leon goedkeurend. Maar al gauw bleek dat Felicia het helemaal niet zo lief bedoeld had.

24. ‘ Haha, dombo!’ schaterde ze. Ze klemde de gele racewagen in haar hand en liet hem nét buiten haar zusjes bereik wiebelen. ‘Daar kan je niet bij, hè?’

25. ‘ AU-TO!’ jengelde Marcia en ze sloeg met haar handjes op de grond. Haar groene oogjes stonden woedend en ze hupste op en neer op haar kont. ‘GEEF!’ ‘ Ik geef jou helemaal niks. Ik ga lekker zelf met die auto spelen. Zoek jij maar iets anders.’ Felicia stak haar tong uit. Leon was in zijn boek verdiept, hij lette niet op zijn dochters.

26. Uitgeput van haar woede-uitbarsting viel Marcia even later in slaap, midden in de kamer, haar kleine handje onder haar hoofd gevouwen. Er zaten nog opgedroogde tranen op haar gezicht. Felicia, die in een hoekje met de auto zat te spelen, keek naar het uitgestrekte peutertje en gniffelde zelfvoldaan.

27. ‘ Bedtijd,’ zuchtte Mariëlle aan het eind van de dag. Ze was kapót. Waarom had niemand haar ooit verteld dat het zó zwaar was om voor kinderen te zorgen? Al je tijd ging op aan die kleintjes. Je hield nauwelijks tijd over voor jezelf, tijd om te eten…

28. Zelfs na een nacht slapen voelden de jonge ouders zich nog compleet uitgeput. Toch sleepten ze zichzelf weer uit bed, naar de bedjes van de tweeling. ‘ Eerst maar eens in bad.’ mompelde Leon schor, en hij nam de twee mee naar de badkamer. Eén peuter in bad doen was al een hele klus, laat staan twee…

29. Felicia luisterde naar het opgewonden gekrijs en het gemopper van haar vader uit de badkamer. De schoolbus toeterde. Zwijgend trok ze haar jas en schoenen aan, en liep het pad af naar de weg. De chauffeur van de bus begroette haar, maar ze zei niets terug.

30. Eindelijk waren Marcia en Miranda helemaal schoon en aangekleed – en Leon, die was aan het eind van zijn Latijn. Hij was óp. Staand viel hij in slaap, en hoorde niet eens zijn carpool toeteren. Hij hoorde het ook niet, toen de auto even later weg reed – zonder hem.

31. Hij werd pas weer wakker toen hij een koude hand op zijn arm voelde. Zijn vrouw. ‘ De meisjes moeten eten.’ fluisterde ze schor. Ze hoestte. Leon hoestte ook. Ze kregen vast de griep. ‘ Je hebt gelijk.’ zei hij. ‘Kom maar, Miran. Gaan we lekker een flesje voor jullie pakken.’

32. Marcia liet haar flesje alle hoeken van de kamer zien, en zelfs Miranda smeet haar lunch tegen de muur. ‘ Wat hebben ze toch…’ verzuchtte Leon. ‘Laten we ze maar in bed stoppen.’ De meisjes sliepen niet, ze lagen te krijsen achter hun tralies, maar ze zaten tenminste even vast. Zo hadden Leon en Mariëlle even tijd voor zichzelf. Uitgeput zette Leon een pak melk aan zijn mond. Gadver, bedorven.

33. Het ging niet goed. Helemaal niet goed, zelfs. Dat besefte Leon maar al te goed, en ook Mariëlle was zich er pijnlijk van bewust. Was dit nou hun droomleven? De griep had inmiddels toegeslagen en iedereen hoestte de longen uit zijn lijf. Marcia had een volle luier en haar plas droop door haar pyjama heen op de vloer. Niemand merkte het.

34. En eigenlijk was het onvermijdelijk… Die avond reed het blauwe busje van de kinderbescherming de straat in. ‘ Nee! NEE!’ brulde Mariëlle. In paniek rende ze naar de kamer van de tweeling.

35. Leon kon niets doen. Hij bleef als aan de grond genageld staan. Een rilling trok over zijn rug. Felicia zat rustig te spelen. Ineens stroomden de tranen over zijn wangen. Alle drukte van de afgelopen tijd, alle vermoeidheid viel ineens als een blok graniet over hem heen. Hij werd verpletterd. ‘ Dit kan niet…’ snikte hij wanhopig.

36. Felicia hield haar vader wantrouwig in de gaten. Haar groene ogen flitsten boven haar speelgoedraket. Leon knielde bij haar neer en omhelsde haar. ‘ Felicia, papa is trots op je. Papa houdt van je, onthoud dat! Echt!’

37. De vrouw van de kinderbescherming keek even rond. En ineens, zonder dat Leon ook maar een woord gezegd had, sprak ze: ‘ Vooruit. Ik geef jullie nog een dag. Maak het huis schoon, zorg dat alles weer normaal wordt hier. Toon aan dat jullie voor de kinderen kunnen zorgen. Dan mag je ze houden.’ Overvallen door dankbaarheid sloeg Leon zijn hand voor zijn mond.

38. De vrouw vertrok weer. Ineens was het alsof Leons ogen geopend werden. Nu pas zag hij de enorme bende in zijn huis. Het water op het parket. De voedselresten in de keuken. De beschimmelde flesjes, de stinkende luiers. En daartussen moesten zijn kinderen leven…

39. c

40. Ineens klonk er een vreemd geluid uit de badkamer. Het was alsof er iemand tegen de muur aan viel. Een zacht gepiep, als van een puppy, zweefde door de openstaande deur. Felicia had het ook gehoord. Ze sprong overeind en rende naar binnen. ‘ Mama!’

41. ‘ Felicia,’ Dat was het enige wat Mariëlle nog kon uitbrengen, voor ze verslapte en op de koude tegels in elkaar zakte. ‘ Ieh!’ Geschokt deinsde Felicia achteruit. Wat gebeurde hier nu weer?

42. ‘ MAMA!’ Met een klap drong het tot Felicia door dat haar moeder niet meer bewoog. Zelfs haar borstkas ging niet meer op en neer. ‘ Papa, kom snel! Er is iets met mama.’ Felicia herkende haar eigen stem niet meer. Ze voelde hoe Leon zich langs haar heen wurmde, de kleine badkamer in. ‘ NEE!’ brulde hij, en greep zich aan het toilet vast.

43. ‘ MAARTJE!’ De gil die Leon uitstootte, klonk haast dierlijk. Toen werd alles zwart.

44. Hij werd wakker van twee kleine handjes die tegen zijn been duwden. Aan zijn voeten lurkte Marcia aan een beschimmeld flesje, en zette het op een krijsen toen ze de zure melk proefde. Leons hoofd bonsde.

45. Mariëlle… Ze was er niet meer. Gestorven aan de honger. De zorg voor de kinderen was haar te veel geworden. Ze had zichzelf verwaarloosd. Nu lagen er al twee graven in de tuin: Kim en Mariëlle, moeder en dochter…

46. ‘ Papa?’ Miranda kroop naar hem toe en keek hem met grote, grijze ogen aan. Leon keek terug zonder iets te zien, zonder ook maar iets te voelen. Hij zakte weer weg in een eindeloze duisternis. ‘ Papa slape?’ mompelde Miranda verward, en voelde toen de armpjes van haar zusje om haar heen – een beetje hardhandig, dat wel.

47. Felicia had weer nauwelijks geslapen. Dit keer niet omdat de tweeling huilde. Nee, ze miste haar moeder. ‘ Ik haat mijn leven.’ mompelde ze terwijl ze zich aankleedde. Felicia Molenaar was nauwelijks negen jaar, en zag het nu al niet meer zitten…

48. Ze stapte over het bewusteloze lichaam van haar vader heen en negeerde haar jengelende zusjes. ‘ Ik moet naar school.’ zei ze kortaf. Marcia slingerde krijsend de speelgoedraket naar haar hoofd, maar Felicia ontweek hem en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.

49. De klap deed Leon ontwaken, en hij besefte vaag dat hij de tweeling in bed moest leggen. Hij tilde Marcia in het wiegje, maar toen begon alles weer te draaien. Naast zijn andere dochter viel hij op de vloer in slaap.

50. Zo lagen ze de hele verdere dag, uitgestrekt op de vloer in een stil, verwaarloosd huis. Toen Felicia weer thuis kwam na een lange dag sommen maken - en in de hoek staan omdat ze de juf een grote mond had gegeven, was ze zo moe dat ze ook ter plekke in slaap viel.

51. Leon schudde zijn oudste dochter hardhandig wakker. ‘ De tweeling is jarig.’ deelde hij kortaf mee, en Felicia slofte achter hem aan naar de keuken. De geur van verrotting sloeg haar tegemoet. Er werden geen verjaardagsliedjes gezongen. Er waren geen cadeautjes.

52. De tweeling kreeg nieuwe jurkjes, en dat was alles. Na een stuk taart ploften ze naast elkaar op de bank neer. Ze waren te jong om te begrijpen dat hun mama nooit meer terug kwam. Ook waren ze te jong om te begrijpen dat de situatie in hun huis eigenlijk helemaal niet normaal was. Opgroeien tussen de rommel was voor hen normaal…

53. c MARCIA

54. c MIRANDA

55. Het verdriet om Mariëlle hing als een verstikkende wolk over het huis. Leon verwaarloosde zichzelf, en daarmee ook zijn kinderen. Felicia, Marcia en Miranda groeiden op in een vreselijke omgeving zonder liefde, zonder vrolijkheid en zonder kinderlijke onschuld. Dat ze daardoor opgroeiden tot onhandelbare, brutale kinderen merkte Leon niet…

56. Bij de familie Meadow was het leven stukken eenvoudiger. Ze gingen naar hun werk, kwamen thuis, en genoten van hun dagen. Hier geen dood, armoede of honger. Nee, alleen carrière, rust, tv en liefde. Fam. Meadow 3 dagen toekijken

57. Melissa hoefde zich nooit zorgen te maken over of ze wel te eten had, of dat het huis een puinhoop was. Alles was op orde. Het huis was blinkend schoon, de koelkast vol met de heerlijkste gerechten. Melissa was gelukkig.

58. Sander was zich rot geschrokken toen hij hoorde dat zijn halfzus Mariëlle overleden was. Hij vond het vreselijk voor haar weduwnaar en drie kleine dochtertjes. Hij hoopte met heel zijn hart dat het weer goed zou komen daar. ‘ Zin in een rondje door het park, kleintje?’ vroeg hij aan Daisy, en het hondje piepte bevestigend.

59. Die avond nam Sander een lange douche en trok alvast zijn pyjama aan. Beneden dronk hij een kop koffie met zijn schoonouders, speelde een tijdje met de chihuahua Foxy, en keek toen mee met een spelletje dat Celine op de xbox speelde. ‘ Ik zoek m’n bed maar eens op.’ zei hij na een uurtje. ‘Welterusten, tot morgen!’ ‘ Tot morgen, jongen.’ glimlachte Melvin. Celine reageerde niet, die was veel te verdiept in haar game.

60. Na een lange nacht, dicht tegen zijn vrouw aan, stond Sander weer fris en uitgerust op. De zon scheen, vogels kwetterden in de boomtoppen. Toen hij het vuilnis buiten gezet had, aan de rand van de weg, hoorde hij ineens voetstappen achter zich. Het was Melvin. ‘ Sander, ik moet met je praten. Ik heb het gevoel dat mijn tijd er bijna op zit.’

61. ‘ Celine en ik zijn al oud, Sander. Vandaag of morgen zullen we sterven. Snap je dat?’ ‘ J-jawel, maar… ach, zo ver is het toch nog lang niet? Jullie zijn actieve mensen, jullie gaan nog lang niet dood!’ stamelde Sander verward. Waarom zei Melvin dat nu ineens?

62. Melvins woorden bleven de hele dag door zijn hoofd zweven. Had de oude man echt het gevoel dat zijn einde naderde? Hoe was dat mogelijk? Melvin en Celine waren de meest levenslustige mensen die hij ooit gezien had. Celine had nu al bijna de top van haar carrière bereikt. Ze leek nog lang geen oude vrouw…

63. Sander begroette haar, maar ze liep vermoeid langs hem heen. Ineens zag Sander de rimpels in haar gezicht, en drong het tot hem door dat Melvin en Celine wel dégelijk oude mensen waren. Celine kroop haar bed in. Alles vermoeide haar tegenwoordig veel meer dan vroeger.

64. Melvin liep aarzelend naar zijn dochter toe. Hij moest het haar ook vertellen. ‘ Melis, prinses, luister eens. Je weet dat mama en ik niet meer de jongste zijn. Het zou zomaar kunnen, dat we binnenkort sterven…’ Hij wendde verlegen zijn blik af. Hij was nerveus.

65. Melissa’s hart begon van schrik in haar keel te bonzen, maar ze verborg haar gevoelens door hard te gaan lachen. ‘ Páp, doe niet zo gek! Jullie gaan nog lang niet dood, hállo!’ Ze gaf hem een speels duwtje en daarmee was het gesprek weer ten einde.

66. Die avond bleek dat Melvin gelijk had gehad. Magere Hein verscheen in de kamer – Daisy lag hem vanuit haar mandje met grote ogen aan te kijken. Niet Melvin, maar alleen Celine werd meegenomen. Haar tijd was gekomen. Die van Melvin… blijkbaar nog niet.

67. Melissa barstte in huilen uit, en niets kon haar troosten. Als Sander haar wilde omhelzen, duwde ze hem weg en schold ze hem uit. Melvin stortte in. Celine, Celine… Hoe kon hij verder zonder haar? Ze was alles voor hem geweest, zoveel jaren, zoveel jaren…

68. De urn kreeg een mooi plekje op de boekenkast. Wat was het onwerkelijk. Celine was er écht niet meer. Nooit meer zou ze haar spel op de xbox spelen, of zou haar harde lach door het huis klinken. Nooit meer zou ze haar kattige opmerkingen maken, of zou ze met vastberaden blik naar haar werk vertrekken. Ze zou nooit de top van haar carrière behalen. Ze zou nooit haar levenswens behalen. Ze was zo dichtbij…

69. De griep had inmiddels ook hier toegeslagen, het was echt een epidemie die het hele dorp trof. Melvin en Melissa gingen niet meer naar hun werk. Ze kleedden zich niet meer aan. Alles wat ze deden was hoesten, huilen, en nog meer hoesten.

70. Alle eetlust ontbrak. Melissa had het gevoel dat alles er zo weer uit zou komen als ze iets zou eten. Ze was misselijk, en tegelijkertijd barstte ze van de honger. Door haar verdriet leek de griep tien keer erger. Ze kroop terug in bed. Ze kon niks meer.

71. Wat Sander ook probeerde, niets hielp. Hij kon zijn vrouw niet helpen, ze had teveel verdriet. Hij moest haar maar met rust laten. Voor Sander ging alles gewoon door. Hij bevorderde, maar er was niemand die hem feliciteerde.

72. Daisy groeide op tot een grappig klein hondje. Haar helderblauwe oogjes waren nu lichtgroen geworden. Enthousiast scharrelde ze rond om haar mand, kefte vrolijk, maar er kwam geen reactie.

73. Daisy snuffelde nog wat rond en klauterde de trap op, naar boven. Daar vond ze Melvin, in diepe slaap. Met enige moeite wist het hondje op het bed te klimmen, en rolde zich toen behaaglijk op naast de voeten van de oude man.

74. Daisy viel ook in slaap. Het was bijna, alsof ze het verdriet van Melvin aan voelde, en hem wilde troosten. ~

75. x Sorry, schtamboom ies oud… :)