1. ภาษาแอสเซมบลี (Assembly Language)

2. เสนอ

3. ภาษาแอสเซมบลี (Assembly Language)
 ในปีค.ศ. 1952 ได้มีการพัฒนาโปรแกรมภาษาระดับต่่าตัวใหม่
 ชื่อภาษาแอสเซมบลี (Assembly Language) โดยที่ภาษาแอสเซมบลี
ใช้รหัสเป็นค่าแทนค่าสั่งภาษาเครื่อง ท่าให้นักเขียนโปรแกรมสามารถเขียน
โปรแกรมได้ง่ายขึ้น ถึงแม้ว่าการเขียนโปรแกรมจะยังไม่สะดวกเท่ากับการเขียน
โปรแกรมภาษาอื่น ๆ ในสมัยนี้ แต่ถ้าเปรียบเทียบในสมัยนั้นก็ถือว่าเป็นการ
พัฒนาไปสู่ยุคของการเขียนโปรแกรมแบบใหม่ คือใช้สัญลักษณ์แทนเลข 0
 และ 1 ของภาษาเครื่อง ซึ่งสัญลักษณ์ที่ใช้จะเป็นค่าสั่งสั้น ๆ ที่จะได้ง่าย เรียกว่า
นิมอนิกโคด (mnemonic code)

4.  นอกจากภาษาเครื่อง และ ภาษาแอสเซมบลีแล้ว ก็ยังมีภาษาระดับสูง เช่น
Basic Cobol Fortran ซึ่งเป็นภาษาที่มีคาสั่งใกล้เคียงกับภาษาอังกฤษ
มากทาให้ผู้เขียนโปรแกรมสามารถเขียนโปรแกรมได้สะดวกและรวดเร็ว แต่ว่า
โปรแกรมที่เขียนด้วยภาษาระดับสูงต้องใช้เนื้อที่เก็บในหน่วยความจาเป็น
จานวนมาก อีกทั้งทางานได้ช้ากว่าภาษาแอสเซมบลี ดังนั้นภาษาระดับสูงจึงไม่
นิยมนามาประยุกต์ใช้กับการทางานที่ระบบการควบคุมที่มีความสาคัญมาก

5.  ภาษาแอสเซมบลี เหมาะกับโปรแกรมที่ใช้เนื้อทีในหน่วยความจาไม่มากนัก ทั้ง
่
ทางานได้รวดเร็ว และในการควบคุมการทางานของเครืองคอมพิวเตอร์ได้
่
โดยตรง
 คาสั่งปฏิบัติการของภาษาแอสเซมบลี แบ่งออกเป็น 4 ชนิดคือ 1.
Machine instruction เป็นคาสั่งที่ทาให้เกิดการปฏิบัติการ (
execution ) ชุดของคาสั่งอยู่ใน assembler's instruction
 2. Assembler instruction เป็นคาสั่งที่บอกแอสเซมเบลร์ให้ทาการ
ระหว่างการแอสเซมบลี source program.

6.  3. Macro instruction เป็นคาสั่งที่บอกแอสสเซมเบลร์ให้ดาเนินการ
กับชุดของคาสั่งที่ได้บอกไว้กอนแล้ว ซึ่งจากชุดของคาสั่งนี้ แอสเซมเบลร์จะ
่
ผลิตชุดของคาสั่งซึ่งต่อไปจะดาเนินการเหมือนหนึ่งว่าชุดของคาสั่งนี้เป็นส่วน
หนึ่งของ source program แต่เริ่มแรก
 4. Pseudo instruction เป็นคาสั่งที่บอกให้แอสเซมเบลร์รู้วา ควร ่
ปฏิบัติการเช่นไรกับข้อมูลการ branch อย่างมีข้อแม้ แมคโคและ listing
ซึ่งปกติแล้วคาสั่งเหล่านี้จะไม่ผลิตคาสั่งภาษาเครื่องให้