Hoe de wolf onze minpuntjes blootlegt.

1. Dankzij Wolf.
Het moet eruit. Anders slaat mijn geheim zich ongetwijfeld in mijn lichaam op als woekering
van lichaamsvreemde cellen. Dat mogen we niet willen.
Van Monty Roberts en Cesar Milan hebben we geleerd te fluisteren met paarden en honden.
Van commando ontwikkelden we ons tot gediplomeerd luisteraar en vreedzaam fluisteraar.
Dieren wijzen ons de weg. Samenwerken omwille van het succes, afschrikken, functiedelen,
overleven, imponeren, baltsen. En specifiek van de komodovaraan het eens en voor altijd
uitschakelen van de concurrent.
Langzamerhand zijn we er ook achter gekomen dat onze omgang met dieren meer zegt over
onszelf, dan over het (huis)dier. Zo openbaren paarden, honden, apen, geiten, schapen en
niet te vergeten cavia’s onze innerlijke drijfveren en overdekte minpuntjes.
De wolf kunnen we aan het lijstje toevoegen.
Begin juli zagen diverse mensen langs de weg in Luttelgeest een hond liggen. Zoals zo vaak
reden de meeste mensen er langs met hooguit de gedachte: “Hè, een dode hond. Zielig
zeg.” Totdat een dierenambulance en een onderzoeksbureau en Naturalis zich op de case
storten. Bleek het voor 99% zeker een wolf te zijn. Het circus begon. Ten minste vier vinders
meldden zich. Een VVD’er + PvdA’er pakten de gelegenheid om hun partijpolitiek zegje te
doen. Het gevecht om de eer én media-aandacht brak los.
Zo vertelt de wolf wie wij in wezen zijn: mediazuchtige eigenbelanghebbenden.
Nu mijn geheim. Om ons vermoeden experimentenwetenschappelijk te staven, prepareerden
we de tragisch (maar dat is een ander verhaal) aan z’n eind gekomen Duitse herder van de
overbuurman tot wolf en legden het dode dier langs de weg in Luttelgeest.
Ga er natuurlijk een managementboekje over schrijven.
Gert Rebergen
deeltijdactivist