1. O inverno de 1960 pasou como pasaron os folgos, os medos e o aburrimento. Pasou a choiva, a calor da fábrica de vidro e a escuma na faciana no Penedo da Saudade. As que non desapareceron foron as ganas de ver a Filipa, as ganas de tela consigo, as ganas de vivila. A primavera morreu sen que a moza visitase nin unha soa vez San Pedro de Moel. Dicían na aldea que a nai empeorara e que a cativa estaba sumida nunha forte depresión. El non fixo caso e agardouna. Estaba certo de que ela regresaría. Unha noite tépeda do mes de San Xoán, forneceullo o agasallo que máis esperaba. Filipa apareceu pola aldea co seu sorriso escintilante e mais a súa melena negra e a brillar na escuridade. O verán dos vinte anos foi para Dinís o cumio de todos os seus anceios. Viu a Filipa cada amencer e cada noite fóra das quendas da fábrica. O sol viraba só para darlle corda aos seus sentimentos. Deixou de importarlles a xente, as lerias e as consecuencias, os seus encontros resultaron xa de dominio público. Evidentemente, os pais de Filipa seguían en Coímbra. (Rosa Aneiros: Resistencia)
2. Cando a vin chegar, todas as ilusións que permanecían adormecidas reaviváronse de golpe. Laura seguía sendo moi guapa, máis aínda que nalgunhas das fotos que me enviara, e a iso sumábaselle a sensación de plenitude que adquirira co paso dos anos. Sentíame feliz de tela ao meu carón, tan alegre e tan viva coma nos meus soños, aínda que me desasosegaba percibir nela un aire distante e reservado. -Sabes? -díxome, cando xa levabamos algún tempo falando-. Queimei todas as túas cartas, espero que non che pareza mal. Miguel é moi celoso, non quero nin imaxinar a que me montaría se algún día as descubrise. Fiquei calado, sen saber que dicir. O meu corpo seguía alí, mais o meu ánimo estaba a desfacerse por dentro coma un castelo de area varrido por unha onda repentina. Laura, allea ao que me ocorría, continuou falando…. (Agustín Fernández Paz: O único que queda é o amor.)
3. No niño novo do vento hai unha pomba dourada, meu amigo! Quén poidera namorala! Canta ao luar e ao mencer en frauta de verde olivo. Quén poidera namorala, meu amigo! Ten áers de frol recente, cousas de recén casada, meu amigo! Quén poidera namorala! Tamén ten sombra de sombra e andar primeiro de río. quén poidera namorala, meu amigo! CUNQUEIRO, Álvaro, Cantiga nova que se chama Riveira
4. إلى أمي أحنُّ إلى خبز أُمي وقهوة أُمي ولمسة أُمي .. وتكبرُ فيَّ الطفولةُ يومًا على صدر يومِ وأعشَقُ عمرِي لأني إذا مُتُّ ، أخجل من دمع أُمي ! خذيني، إذا عدتُ يومًا وشاحًا لهُدْبِكْ وغطّي عظامي بعشب تعمَّد من طهر كعبك وشُدّي وثاقي .. بخصلة شَعر ..
5. Viuamus, mea Lesbia, atque amemus, rumoresque senum seueriorum omnes unius aestimemus assis. Soles occidere et redire possunt: nobis, cum semel occidit breuis lux, nox est perpetua una dormienda. Da mi basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum, deinde usque altera mille, deinde centum. Dein, cum milia multa fecerimus, conturbabimus illa, ne sciamus, aut nequis malus inuidere possit, cum tantum sciat esse basiorum.
6. Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Escribir, por ejemplo: "La noche está estrellada, y tiritan, azules, los astros, a lo lejos". El viento de la noche gira en el cielo y canta. Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Yo la quise, y a veces ella también me quiso. En las noches como ésta la tuve entre mis brazos. ¡La besé tantas veces bajo el cielo infinito! Ella me quiso, a veces yo también la quería. ¡Como no haber amado sus grandes ojos fijos! Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido, Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella. Y el verso cae al alma como al pasto el rocío. Qué importa que mi amor no pudiera guardarla. La noche está estrellada y ella no está conmigo. Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos. Mi alma no se contenta con haberla perdido. Como para acercarla mi mirada la busca. Mi corazón la busca, y ella no está conmigo. La misma noche que hace blanquear los mismos árboles. Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos. Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise! Mi voz buscaba el viento para tocar su oído. De otro. Será de otro. Como antes de mis besos. Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos. Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero. Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido. Porque en noches como ésta, la tuve entre mis brazos, mi alma no se contenta con haberla perdido. Aunque éste sea el último dolor que ella me causa, y éstos sean los últimos versos que yo le escribo. . Pablo Neruda
7. Quem se dá, quem se recusa quem procura, quem alcança , quem defende, quem acusa , quem se gasta, quem descansa , quem faz nós, quem os desata . Quem morre, quem ressusita, quem dá a vida, quem mata, quem duvida e acredita, quem afirma, quem desdiz , quem se arrepende, quem nâo . Quem é feliz, infeliz, quem é, quem é coraçâo. José Saramago
8. Te acordarás un día Te acordarás un día de aquel amante extraño que te besó en la frente para no hacerte daño. Aquel que iba en la sombra con la mano vacía porque te quiso tanto... que no te lo decía. Aquel amante loco... que era como un amigo, y que se fue con otra... para soñar contigo. Te acordarás un día de aquel extraño amante, profesor de horas lentas con alma de estudiante. Aquel hombre lejano... que volvió del olvido sólo para quererte... como a nadie ha querido. Aquel que fue ceniza de todas las hogueras y te cubrió de rosas sin que tú lo supieras. Te acordarás un día del hombre indiferente que en las tardes de lluvia te besaba en la frente. Viajero silencioso de las noches de estío que miraba tus ojos, como quien mira un río. Te acordaras un día de aquel hombre lejano del que más te ha querido... porque te quiso en vano. Quizás así de pronto... te acordarás un día de aquel hombre que a veces callaba y sonreía. Tu rosal preferido se secara en el huerto como para decirte que aquel hombre se ha muerto. Y él andará en la sombra con su sonrisa triste. Y únicamente entonces sabrás que lo quisiste José Ángel Buesa
9. Poema de la Despedida Te digo adiós si acaso te quiero todavía Quizas no he de olvidarte... Pero te digo adiós No se si me quisiste... No se si te quería O tal vez nos quisimos demasiado los dos. Este cariño triste y apasionado y loco Me lo sembré en el alma para quererte a tí. No se si te amé mucho... No se si te amé poco, Pero si sé que nunca volvere a amar así. Me queda tu sonrisa dormida en mi recuerdo Y el corazón me dice que no te olvidaré. Pero al quedarme solo... Sabiendo que te pierdo, Tal vez empiezo a amarte como jamás te amé. Te digo adiós y acaso con esta despedida Mi más hermoso sueño muere dentro de mí. Pero te digo adiós para toda la vida, Aunque toda la vida siga pensando en tí.
10. Na nao do mar laranxal Anda a noivar Seus amores pequeniños Non os contar Porase coloradiña Hastra o van. E tapará os dous ollos Con unha man. Anda a noivar Non o contar! Álvaro Cunqueiro, Cantiga nova que se chama riveira
11. Mandad'ei comigo Mandad'ei comigo, ca ven meu amigo. E irei, madr' a Vigo Comigo'ei mandado, ca ven meu amado. E irei, madr' a Vigo Ca ven meu amigo e ven san' e vivo. E irei, madr' a Vigo Ca ven meu amado e ven viv' e sano. E irei, madr' a Vigo Ca ven san' e vivo e d'el rei amigo E irei, madr' a Vigo Ca ven viv' e sano e d'el rei privado. E irei, madr' a Vigo Martín Códax
12. Muytos me ven preguntar Senhor, que lhis diga eu quen Est a dona que quero ben E con pavor de vus pesar Non lhis ouso dizer per ren Senhor, que vus eu quero ben Pero punhan de m´apartar Se poderám de min saber Por qual dona quer´eu morrer E eu, por non vus assanhar Non lhis ouso dizer per ren Senhor, que vus eu quero ben. E porque me ven chorar Dámor, queren saber de min Por qual dona morr´eu assy E eu, senhor, por vus negar, Non lhis ouso dizer por mi Per ren que por vós moir´assy. Pero D´armea
13. Dispúxose a durmir despois de buscar entre as sombras ao Assad. Non podía distinguilo por mor da altura das cadeiras. A lúa estaba no crecente, procurando xa a súa forma plena, a absorber a forza rubia do sol, e baixo dela refulxía una grande estrela punteada como se lle pendurasen dun fío invisíbel. Aínda a luz do horizonte aberto era una adiviña. Non se ollaban árbores nen casas; sempre a estepa lagarcía bañada pola prata do luar. Comezaba a adormecer cando sentiu a proximidade dun corpo e axiña una man buscando a súa. Aspirou o recendo a loureiro. Abriu os ollos para aquecer coas perlas do sorriso. Os labios pousábanselle nafronte e no nariz, mais ela, excitada ofreceulle os seus. Coas mans unidas, as cabezas en dupla almofada, chamaron polo sono. O canto do muecín , Lois Diéguez
14. El e mais eu simpatizamos desde o principio, creo. Quizais non era daquela unha desa emocións fortes e irresistíbeis que a vida che coloca diante no momento apropiado: no tempo propio de mocear, tan da adolescencia, ou xusto cando rematas una relación tormentosa. Non foi, polo menos ao comezo, una descarga eléctrica, senón un sentimento máis doce e acougado, con máis fundamento, máis real. Diríase que nós, el e mais eu, eramos dous vermes de luz que avanzaban a través dun amplo espazo escuro e iamos achegándonos imperceptibelmente un ao outro. Non, imperceptibelmente, non. Eramos, si, dous vagalumes voando nun espazo escuro, tentando non mancarnos coas paredes do túnel, procurando ver a propia imaxe nos ollos do outro. Benquerida catástrofe , Teresa Moure
15. Immense et Rouge Immense et rouge Au-dessus du Grand Palais Le soleil d'hiver apparaît Et disparaît Comme lui mon coeur va disparaître Et tout mon sang va s'en aller S'en aller à ta recherche Mon amour Ma beauté Et te trouver Là où tu es.
16. Chanson Quel jour sommes-nous Nous sommes tous les jours Mon amie Nous sommes toute la vie Mon amour Nous nous aimons et nous vivons Nous vivons et nous nous aimons Et nous ne savons pas ce que c'est que la vie Et nous ne savons pas ce que c'est que le jour Et nous ne savons pas ce que c'est que l'amour.
17. I could stay awake just to hear you breathing Watch you smile while you´re sleeping While you´re far away and dreaming I could spend my life in this sweet-surrender I could stay lost in this moment forever. Well, every moment spent with you Is a moment treasure … I don´t wanna close my eyes I don´t wanna feel asleep Cause I´ll miss you baby And I don´t wanna miss a thing Cause even when I dream of you, The sweetest dream will never do I´d still miss you baby, And I don´t wanna miss a thing I don´t wanna miss a thing, Aerosmith
18. Cet Amour Cet amour Si violent Si fragile Si tendre Si d é sesp é r é Cet amour Beau comme le jour Et mauvais comme le temps Quand le temps est mauvais Cet amour si vrai Cet amour si beau Si heureux Si joyeux Et si d é risoire Tremblant de peur comme un enfant dans le noir Et si s û r de lui Comme un homme tranquille au milieu de la nuit Cet amour qui faisait peur aux autres Qui les faisait parler Qui les faisait blêmir Cet amour guett é Parce que nous le guettions Traqu é bless é pi é tin é achev é ni é oubli é Parce que nous l'avons traqu é bless é pi é tin é achev é ni é oubli é Cet amour tout entier Si vivant encore Et tout ensoleill é C'est le tien C'est le mien Celui qui a é t é Cette chose toujours nouvelle Et qui n'a pas chang é
19. h}lqev … e!gw de s´ e)maio/man, o!n e!yucav e!man fre&na kaiome/nan po&qwi . Viniste, y yo te quería; y helaste mi corazón encendido de deseo. Safo.