4. # Kyle. Hij haastte zich de logeerkamer uit. Een geluid had hem doen opschrikken tijdens het gesprek met Alana. Een geluid dat hem niet aanstond en waar hij nu naar op zoek ging. Hij opende de deur naar buiten en verstopte zich achter een stapel houtblokken, zodat hij goed kon overzien welke indringer ongevraagd op zijn terrein was gekomen.
5. Zijn ogen hadden zich snel aangepast aan het duister, maar hij zag niemand. Toch wist hij zeker dat er iemand was. Hij had het gehoord, kon diegene nu zelfs ruiken. Er verscheen een grimas op zijn gezicht toen de bekende geur van haar parfum tot hem doordrong. ‘Katie,’ zei hij. ‘Ik weet dat je er bent.’ Hij kon haar zowat voelen aarzelen, voordat ze uit de dichtstbijzijnde wilgenboom sprong. ‘Ik wilde – Er is al een week verstreken sinds – Ik vroeg me af of – Kan ik terugkomen?’
6. Ze zag er goed uit, ondanks ze een week rondgezworven had in de bossen van Grember. Haar korte blonde haar zat in de war, warriger dan het normaalgesproken al zat. Er zaten blosjes op haar gezicht van het jagen, van de kou en doordat ze zich nu niet op haar gemak voelde. Zijn blik gleed naar beneden, naar haar lichaam. Ze droeg dezelfde kleren als toen hij haar voor het laatst had gezien, alleen waren ze nu met besmeurd met mos en bloed. ‘Ik weet niet of je dat aankan,’ zei hij eerlijk en keek haar weer in de ogen.
7. ‘Ze – Het meisje is nog steeds hier?’ Het was een onnodige vraag geweest; het antwoord was al zichtbaar in zijn ogen voordat ze hem stelde. Dat irriteerde haar. ‘En jij kan het wél aan?’ vroeg ze, haar wenkbrauwen optrekkend, haar armen over elkaar geslagen. ‘Jij hebt haar gedronken. Voor jou ligt het anders.’ Hij keek haar niet aan toen hij dat zei. Zijn gedachten dwaalden af naar een andere tijd, een andere plek…
8. Het was de vierde keer in dat jaar dat Richard en Coriya verslag moesten uitbrengen. Het was de vierde keer in dat jaar dat Kyle op moest passen. Het was de vierde keer in dat jaar dat de kleine Alana toe moest kijken hoe haar ouders tegen haar logen en naar hun “werkafspraak” vertrokken. De spullen in zijn huiskamer had hij aan de kant geschoven. De speelgoedkist stond klaar. Echter leek Alana vandaag niet in de stemming om te spelen.
9. ‘Wat is er?’ Ze had hem met droevige ogen aangekeken. ‘Ik heb hoofdpijn.’ ‘Wil je een snoepje dat je beter maakt?’ Nog steeds die droevige blik. Ze schudde haar hoofd. Hij nam haar op schoot. ‘Wat wil je dan?’ ‘Dat papa en mama niet tegen me liegen en dat Kyle niets voor me verborgen houdt.’
10. Ze had hem aangestaard alsof ze alles wist wat er om haar heen gebeurde, wat er zich achter haar rug afspeelde. Ze wilde het alleen bevestigd hebben. Ze wilde dat híj het bevestigde. Dat is onmogelijk. Toch? Om het zekere voor het onzekere te nemen, had hij zijn bloed met haar limonade vermengd. Voor zolang als zijn bloed in haar lichaam zat, kon hij haar beheersen. Lichaam en geest.
11. Kyle zorgde ervoor dat haar hoofdpijn verdween, dat ze weer zin kreeg om ongehinderd te spelen met het speelgoed dat hij speciaal voor haar had aangeschaft en dat ze niets vermoedde van de geheimen uit de buitenwereld. Alana had drie uur lang met een teddybeer gespeeld. Onophoudelijk. Ze rende er lachend mee door de huiskamer. Haar rode krullen dansten vrolijk op en neer. Haar ogen straalden. Ze negeerde hem toen hij zei dat ze voorzichtig moest wezen, dat ze zou vallen als ze dat niet deed.
12. Hij kon zich niet goed meer herinneren hoe het gebeurde. Het ene moment stak ze haar tong naar hem uit, hem uitdagend haar achterna te gaan. Hij was opgestaan, haar waarschuwend dat hij haar de kieteldood zou geven. Het volgende moment lag ze bewusteloos op de grond. Een krans van bloed spreidde zich om haar hoofd. Hij had het lichaampje wiegend in zijn armen gehouden, had haar hoofdwond gekust die langzaam maar zeker genas. Hij had haar naar bed gebracht, de logeerkamer.
13. Hij had Richard en Coriya gebeld, geschreeuwd dat ze zo snel mogelijk terug moesten komen. Hij was naar buiten gevlucht, sprintend als een losgeslagen gek, springend van boom tot boom. Hij had er alles aan gedaan om de smaak van haar bloed te vergeten. Alles. Na twee weken was hij weer thuisgekomen. Alana was verdwenen. Het huis was opgeruimd. Maar de geur en de smaak van haar bloed in zijn mond bleef hem nog weken achtervolgen.
14. Het was de laatste keer geweest dat hij had opgepast. ‘Kyle?’ Hij schrok. ‘Je denkt dus niet dat het verstandig is voor mij om te blijven, maar – Wanneer gaat ze terug naar haar eigen huis?’ ‘Voorlopig niet.’ ‘Maar waarom, Kyle? Ik snap het niet. Wat is er aan de hand? Of,’ Katie zette een stap naar voren, ‘kan ik beter vragen: wie ís dat meisje?’
15. # Alana. Kyle was niet degene die aan haar bed zat op het moment dat Alana weer wakker werd, hoewel hij verdacht veel op hem leek. Hij had weliswaar hetzelfde ravenzwarte haar, alleen langer, dezelfde roodbruine ogen, dezelfde huidskleur, dezelfde lichaamsbouw en dezelfde gezichtsvorm, echter zat het gezicht van Kyle’s dubbelganger onder schrammen en littekens. Ze kon een gil net onderdrukken, maar haar lichaam was niet te bedwingen. Met een luide klap vloog ze tegen de rugleuning.
16. Nee, deze man was geen dubbelganger. ‘Jij bent zijn broer. Jij bent degene die op bezoek kwam, voordat – voordat –’ Haar stem stierf weg. ‘Voordat hij je bewusteloos sloeg.’ Hij hield zijn hoofd geamuseerd schuin. ‘Vreemd,’ zei hij met een heldere stem, een stem die sterk verschilde met die van Kyle. ‘Het was de bedoeling dat je me niet meer zou kunnen herinneren.’
17. Ze probeerde haar ogen van zijn littekens af te houden, omdat ze dacht dat het grof zou zijn. Haar mond kon ze echter minder onder controle krijgen. ‘Wat kom je eigenlijk doen? Heeft je moeder je niet geleerd dat het onbeleefd is de slaapkamer van een meisje binnen te gaan zonder haar toestemming? Waar is Kyle?’ Zijn broer grinnikte, negeerde haar eerste twee vragen, negeerde haar blik. ‘Hij is buiten. Ruzie met zijn liefje.’
18. ‘Kyle heeft een vriendin?’ Alana vergat haar argwaan meteen. Nieuwsgierigheid kwam daarvoor in de plaats. ‘Ja. Misschien heb je haar weleens ontmoet. Haar naam is Katherine.’ Haar hart leek een vreemd sprongetje te maken. Kyle en Katie? Maar hij heeft haar aangevallen om me te beschermen die avond. ‘Alana?’ ‘Ja?’
19. ‘Ik zou het op prijs stellen als je niet aan mijn broer vertelt dat ik hier geweest ben. Bij onze volgende ontmoeting moet je je gedragen alsof je mij nooit gezien hebt. Kun je dat?’ ‘Nou, ik ben niet zo’n beste actrice, maar ik zal m’n best doen. Hoe heet je eigenlijk?’ ‘Coriàn.’ Hij glimlachte en stak beleefd zijn hand uit. ‘Mijn naam weet je al,’ zei Alana en pakte zijn hand. ‘Hoe kan het dat ik nooit van je gehoord heb?’
20. ‘Ik denk dat Kyle me niet aardig vindt.’ Hij bedoelde het als een grapje, maar Alana kon zien dat het grotendeels op de waarheid berust was. ‘Wat kwam je nou doen?’ ‘Ik wilde je ontmoeten,’ zei hij schouderophalend. ‘Verdomme. Ik moet gaan, Alana. Er komt iemand aan. Tot – ooit.’ Hij lachte zijn witte tanden bloot, waardoor de littekens op zijn gezicht iets minder opvielen. Vervolgens opende hij het raam, kroop erdoorheen en sprong naar beneden. Alana keek toe hoe hij het bos van Grember in rende.
21. # Katherine. Katie werd overspoeld met emoties toen hun wegen zich scheidden en ze weer terug moest keren naar het bos. Terug naar de kou. Terug naar het vuil. Terug naar de eenzaamheid. Ze had Kyle gevraagd wie het meisje was, wat er zo speciaal aan haar was. Hij had eerlijk geantwoord, een antwoord dat haar niet aanstond: ‘Alana Wentworth is mijn verloofde.’ Zijn stem galmde nog altijd na in haar hoofd.
22. Meerdere vragen waren over haar lippen gerold. Wat voelde hij voor Alana? Wat voelde hij voor haar zelf? Wanneer hadden ze besloten zich te verloven? Was hij van plan haar te transformeren? Wist het Hof hiervan? Waarom? Waarom?! Kyle had zich echter omgedraaid, met een gezicht dat ze niet lezen kon, en was weer naar binnen gegaan, naar háár.
