4. # Alana. Alana werd wakker met het gelukzalige gevoel dat ze al eens eerder gehad had. Net zoals de dag nadat ze gebeten en gedronken was door Katherine, tintelde haar lichaam plezierig. Haar hoofd voelde licht aan, en toen ze opstond, leek het alsof ze twintig kilo lichter woog. ‘Goeiemorgen,’ zei een heldere stem vlakbij haar oor.
5. Voordat ze erop reageerde, bekeek ze de kamer waarin ze geslapen had. Een ruimte zo groot als haar slaapkamer thuis spreidde zich voor haar ogen uit. Ze fronste haar wenkbrauwen. Het wás haar slaapkamer. Ze herkende het bed, de zachte kussens, het witte bureau, haar enorme klerenkast waarvoor ze maanden gespaard had. En wat er ook niet ontbrak, was meneer Nuf, haar knuffelbeer.
6. Ze draaide haar hoofd om en keek recht in het gezicht van Kyle’s broer die zich naar haar toegebogen had. Meteen kwam de herinnering van de transformatie naar boven. Het was Coriàn geweest die aan haar zijde had gestaan, die haar makkelijker door het pijnlijke, onvermijdelijke proces heen had gesleept.
7. Kyle ging ervandoor nadat Katherine de kamer was binnen gestormd. En hij was niet meer teruggekomen. Hoewel de gedachte haar irriteerde, voelde ze er verder niets bij. Haar hoofd en lichaam leken momenteel trager te werken. Misschien zou het op een later tijdstip tien keer harder aankomen. Wanneer ik hem weer zie, bijvoorbeeld.
8. ‘Je bent nog in het kasteel van de Vrouwe. Ik heb wat spullen van je naar hier gebracht. Ik dacht dat je je dan wat meer thuis zou voelen.’ Zelfs meneer Nuf... ‘Dank je.’ Alana nam een slok water uit het glas dat op haar nachtkastje stond. ‘Waarom laten de Volbloeden jou in mijn kamer toe?’ vroeg ze, terwijl ze hem een scherpe blik toewierp.
9. ‘Ze, eh, hebben me niet toegelaten,’ zei Coriàn. Hij keek de andere kant op. Plotseling leek het behang een stuk interessanter. ‘Waarom ga je tegen de regels in dan?’ vroeg Alana, zonder al te veel belangstelling. Ze kon het niet opbrengen om geïntereseerder te zijn, om boos te zijn, om zichzelf te beschermen tegen zijn blik die zonder schaamte over haar halfnaakte lichaam gleed.
10. Ze voelde zich… leeg. Op een plezierige wijze. Hadden alle vampiers hetzelfde gevoel als zij nu had? Was dit normaal? Of zou het later weer over gaan? Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik houd niet zo van regels.’ ‘Ze zijn er om de samenleving te ordenen.’ Ze goot het restant van het water naar binnen.
11. Coriàn grinnikte. ‘Je begint al echt op een Koningin te lijken, prinses.’ Alana negeerde zijn opmerking. ‘Ik voel me raar,’ zei ze zacht. ‘Alsof alles wat er in de wereld gebeurt, me minder raakt. Maar toch is het fijn, want alles tintelt zo – lekker.’ ‘Er stroomt bloed van anderen door je lichaam. Op een gegeven moment zul je je weer redelijk normaal voelen. Zoals na een vampierbeet. Weet je hoe dat is?’
12. Ze knikte eenmaal en veranderde van onderwerp, de vraag stellend die haar altijd dwars zat wanneer ze Coriàn zag. ‘Waarom vertrouwen de anderen je niet?’ De glimlach stierf weg van zijn gezicht. Hij maakte geen aanstalten om te gaan praten. Maar ook niet om te vertrekken, dacht Alana hoopvol. ‘In het verleden heb ik voor de Dreyven gewerkt,’ zei hij uiteindelijk.
13. ‘Een Volbloed die werkt voor degenen die hem dood wil hebben. Dat klinkt erg geloofwaardig.’ Het sarcasme droop van haar stem. Toen bedacht ze zich iets. ‘Wacht. Dat is de reden dat Dreyven Volbloeden kunnen overmeesteren, kunnen doden. Er werken meerdere Volbloeden voor de vijand.’ Hij keek haar geschrokken aan.
14. Ze prees zichzelf voor haar scherpzinnigheid, ondanks de staat waarin ze nu verkeerde. ‘Heb je namen?’ ‘Ik moet weg. Er komt iemand aan.’ Voordat Alana besefte dat hij ervandoor ging en hem kon tegenhouden, schoof hij de stoel waarop hij zat geluidloos achteruit. Coriàn verdween door de rechterdeur in de kamer, terwijl iemand anders de linker opende.
15. Haar hart maakte een sprongetje toen KyleWeicke naar binnen stapte. Ze had niet verwacht dat de confrontatie met hem zo snel op haar pad zou komen. Ik reken later wel met zijn broer af. ‘Alana, je bent wakker.’ Uit zijn toon kon ze opmaken dat hij gehoopt had dat ze nog zou slapen.
16. ‘Ja.’ ‘Ik –’ Hij schuifelde ongemakkelijk naar haar toe. ‘Herinner je je nog iets van het transformatieproces?’ Ze overwoog haar antwoord. Ze hoopte dat de waarheid hem het meeste zou treffen en zei daarom ferm: ‘Alles.’
17. Hij beet op zijn onderlip. ‘Ik moest Katie tegenhouden. Ze wilde je nogmaals aanvallen,’ zei hij. Hij loog. ‘Houd je van haar?’ vroeg ze simpelweg.
18. Hoewel ze er normaalgesproken altijd over na dacht voordat ze iets wilde zeggen of vragen, leek het haar nu onzinnig om de gevoelens van een ander ook maar enigszins in ogenschouw te nemen. Hij knipperde schaapachtig met zijn ogen door die directe vraag. ‘Ik weet waar mijn plaats is. Ik zal met jou trouwen, Alana. Ik zal altijd aan jouw zijde te vinden zijn.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik geloof je niet.’
